71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[phoenix]

respect

[saitman]

τι να λεμε τωρα!!εισαι ο αρχοντας των διηγησεων!!

[KostasGSA]

Φιλε μου,μου εκανες μεγαλη ζημια και ακομη δεν εχεις τελειωσει την περιγραφη...
Εταξα στον εαυτο μου ενα τετοιο ταξιδι!

Μολις ολοκληρωσεις το ταξιδι,εχω πολλες ερωτησεις...

[ortho]

φίλε έχεις φοβερή πένα! το μπράβο είναι λίγο!

[Ταξιδευτης]

Day 11
Bodø (N) - Tromsø (N)
553 km

Το ξημερωμα με βρηκε σε αθλια κατασταση. Ολο το βραδυ προσπαθησα ματαια να κοιμηθω αναμεσα στις φωνες καποιων Αμερικανων που χαλουσαν τον κοσμο παιζοντας χαρτια και τις αυτοματες πορτες που ανοιγοκλειναν συνεχως απο τον κοσμο που πηγαινοερχοταν.
Οι μικρες ξυλινες καρεκλες ηταν πραγματικα αθλιο μερος για να κοιμηθει κανεις ενω ο κρυος αερας που εμπαινε απ' εξω και οι δυνατες λαμπες φθοριου στα ματια μου εκαναν το μικρο χωρο αναμονης να μοιαζει με ψυγειο.

Σηκωθηκα πιασμενος, παγωμενος και ζαλισμενος. Το σωμα μου ηταν στα ορια της διαλυσης. Σκεφτηκα τις αναπαυτικες πολυθρονες του καραβιου και χαμογελασα -ευτυχως θα αναπληρωνα τις δυναμεις μου στο ταξιδι για τα νησια. Πλησιασα σερνοντας το βημα μου προς την εισοδο του χωρου αναμονης και εριξα μια ματια εξω για τη μηχανη. Αυτο που αντικρυσα ηταν το πιο αποτομο ξυπνημα που θα μπορουσα να φανταστω!
Η μηχανη εστεκε εντελως μονη στις γραμμες αναμονης για το πλοιο! Δεν ηταν δυνατον! Χθες το βραδυ ηταν ενα σωρο αυτοκινητα και τροχοσπιτα εκει και τωρα ειχαν ολοι φυγει. Που ειχαν παει ολοι;;; Ετρεξα εξω και κοιταξα γυρω πανικοβλητος. Στην ακρη της μικρης προβλητας ολα τα αμαξια ειχαν στριμωχτει μεσα σε ενα πλοιο που ειχε αναψει τις μηχανες του για να φυγει και ετοιμαζοταν να κλεισει τη μπουκαπορτα! "Οχι ρε γ@μωτο! Φευγουν ηδη; Μα αφου το πλοιο ηταν να φυγει στις 6 και τωρα ηταν 5 παρα! Δεν το πιστευω αυτο που γινεται!!!!"

Ειχα κανει λαθος στις ωρες; Ετρεξα μεσα σαν τρελος να μαζεψω τα πραγματα μου οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Στο αμεσως επομενο δευτερολεπτο ημουν επανω στη μηχανη τρεχοντας και κορναροντας προς το πλοιο που εφευγε για να περιμενει λιγο. Ομως ηταν αργα. Ο ναυτης πισω απ' τη πορτα που εκλεινε με κοιταξε συγκαταβατικα και κουνησε τους ωμους σαν να ελεγε "συγνωμη φιλε, ας προσεχες"...



Σταθηκα στην ακρη της προβλητας κοιτωντας σαν χαμενος το πλοιο που ξεμακραινε απο το λιμανι. Ειχα χασει το πλοιο; Δεν μπορουσα να το πιστεψω. Αυτο το δρομολογιο ηταν το μονο μεσα στη μερα για τα νησια Lofoten και -ακομα χειροτερα- ειχα ηδη προπληρωσει το εισιτηριο εδω και ενα μηνα μιας που ο προορισμος ηταν πολυ τουριστικος και οι θεσεις εκλειναν γρηγορα. Γυρισα στο χωρο αναμονης με κομμενα ποδια και κοιταξα τους πινακες με τα δρομολογια απ' εξω. "Bodø - Lofoten, 6am"
Το μεγαλο ρολοι μεσα διαφωνουσε: 5.17πμ. Τι διαολο;

Εξω ειχαν αρχισει να μαζευονται παλι αυτοκινητα και στο γκισε των πληροφοριων ενας ξανθος πιτσιρικας ανοιγε τωρα τα ρολα.
- Συγνωμη, το πλοιο που μολις εφυγε ηταν αυτο για τα νησια Lofoten; Μηπως ηταν αλλο δρομολογιο; Εδω λεει 6 και...
- Lofoten; Α οχι οχι! Αυτο το πλοιο πηγαινει σε ενα κοντινο νησι μονο. Το δρομολογιο για τα Lofoten σημερα ακυρωθηκε.
- Τι;;!;;
- Ναι ακυρωθηκε λογω μεγαλης θαλασσοταραχης στα ανοιχτα. Υπαρχει ενα μεγαλο μετωπο θυελλης μεσοπελαγα και οι αρχες φοβουνται για την ακεραιοτητα του πλοιου και των επιβατων, οποτε απαγορευσαν τον αποπλου. Δυστυχως δεν υπαρχει εναλλακτικη για να πατε εκει σημερα.

Στο ακουσμα αυτης της ειδησης παγωσα. Θυελλα; Απαγορευτικο; Δεν ηξερα τι να κανω. Να χαρω που τελικα δεν ειχα χασει το πλοιο μου η να κλαψω που ημουν τοσο ατυχος να βρισκομαι εδω τη μια και μονη μερα που τα πλοια δεν μπορουσαν να πανε στα διασημα ψαρονησια;
Και δεν μιλουσαμε για τιποτα παντοφλακια στυλ Παλουκια - Περαμα. Τα πλοια εδω ηταν κατι θηρια που μπορουσαν να πλευσουν ακομα και με 9ρι καιρο -αν δεν μπορουσαν να πανε σημαινει οτι τωρα στα ανοιχτα γινοταν της ανωμαλιας.

Βγηκα εξω απ' το κτηριο και εκατσα να σκεφτω λιγο πιο ψυχραιμα τη κατασταση.
Δεν υπηρχε αλλος πρακτικος τροπος να παω εκει. Τα μακροστενα αυτα νησια συνδεονταν με την στερια περιπου 300 χιλιομετρα πιο πανω, ομως το να παω μεχρι εκει και να κατεβω παλι μεχρι το νοτιο ακρο θα με εφερνε απεναντι απο το Bodø, οποτε μετα θα επρεπε να ξανακανω τον ιδιο δρομο για τα βορεια. Δεν ειχε κανενα νοημα.

Εξαλλου με τοσο μεγαλη κακοκαιρια τι θα μπορουσα να δω στην τελικη; Εδω περα φυσουσε και εβρεχε απο χθες ενω ο ουρανος ηταν ενα απεραντο γκριζο. Τα νησια φημιζονταν για τη φυσικη ομορφια τους και τα γραφικα ψαροχωρια τους. Ακομα και αν εβρισκα τροπο να φτασω εκει τι θα εβλεπα μεσα στη βροχη και τη καταχνια;

Ενα ακομα ωραιο μου σχεδιο ειχε μολις παει απατο. Αρχικα σχεδιαζα να παω στα νησια Lofoten και μετα να συνεχιζα βορεια προς τον Ε6 που θα με πηγαινε στο Tromsø, τη τελευταια μεγαλη κατοικημενη περιοχη πανω απο τον Αρκτικο κυκλο οπου θα με φιλοξενουσε ενας ακομα φιλος απο το Couchsurfing, ο Ole.
Η ιδεα ωραια ηταν. Ο ξενοδοχος διαφωνουσε. Με τα νησια τωρα εκτος προγραμματος θα επρεπε να παρω αναγκαστικα τον Ε6 σερι για να βγω στην προορισμο της ημερας μου. Τουλαχιστον ετσι οπως ειχαν ερθει τα πραγματα θα ημουν εκει αρκετα νωριτερα απο οτι υπολογιζα.



Ηταν 6 το πρωι στο γκριζο και βροχερο λιμανι και εγω κοιτουσα την Αυρα που εστεκε μονη στο μουντο σκηνικο.
Με την αναποδια που ειχε συμβει θα χρειαζοταν να πιεσω τον εαυτο μου κανοντας κατι δεν ειχα ξανακανει ποτε πριν. Μολις χθες το βραδυ ειχα ολοκληρωσει 710 χιλιομετρα σε πολυ δυσκολες συνθηκες και τωρα επρεπε να κανω αλλα 550 μεσα στη βροχη και το κρυο και ουσιαστικα χωρις καθολου υπνο...

Το ψιλοβροχο και το τσουχτερο κρυο συνεχιζαν να σαρωνουν το αδειο προαυλιο. Αδιαβροχα, Madrugada - Black Mambo στο τερμα και παμε...
Καβαλησα με μεγαλη δυσκολια και πονο. Ηταν το τελευταιο πραγμα που ηθελα να κανω τωρα. Ομως γιατι πιεζα ετσι τον εαυτο μου; Γιατι να μην εμενα εδω;
Εδω; Που; Στο μικρο και καταθλιπτικο λιμανακι; Εξαλλου αν κοιμομουν τωρα θα σηκωνομουν το απογευμα εχοντας ουσιαστικα χασει αλλη μια μερα καθως και την συναντηση με το Νορβηγο φιλο που με περιμενε.
Το Ακρωτηρι ζητουσε θυσιες. Τι νομιζες ρε μεγαλε; Ετσι ευκολα θα σου χαριζοταν;

Νυσταζα απιστευτα. Ηθελα επειγοντως ενα καζανι καφε και ενα καλο πρωινο.
Τα λιγοστα μαγαζια στη πολη ηταν τωρα κλειστα και ετσι εβαλα το GPS να με οδηγησει στο κοντινοτερο μερος που θα μπορουσα να κανω ανασυγκροτηση.
Επομενο βενζιναδικο: 103 χιλιομετρα. Ομορφα.
Πηρα μια βαθεια ανασα, κατεβασα το κεφαλι και ανοιξα το γκαζι. "A man's gotta do what a man's gotta do".

Αυτα τα 100 χιλιομετρα ηταν ισως τα δυσκολοτερα που εκανα ποτε. Παλευα να κρατηθω ξυπνιος ενω το σωμα μου ηθελε οσο τιποτα να κατεβασει ολους τους διακοπτες εδω και τωρα.
Η βροχη και το κρυο ολοενα και δυναμωναν σε ενταση και συντομα ενοιωθα σαν να περναω μεσα απο μια απεραντη υδατινη εκταση. Οπου και να γυριζα εβλεπα απλα νερο, ομιχλη και περισσοτερο νερο.
Τα γαντια, οι μποτες, το κρανος ηταν ολα μουσκεμα και εγω ειχα ποτισει νερο μεχρι το κοκκαλο.
Τα θερμαινομενα γκριπς εκαναν οτι μπορουσαν για να βοηθησουν την κατασταση αλλα ηθελα απεγνωσμενα να στεγνωσω. Ειχα να ειμαι στεγνος και ζεστος απο προχθες στο Trondheim!

Τα χιλιομετρα στο display εφυγαν αργα και βασανιστικα ωσπου τελικα ηρθε η λυτρωση. Το μικρο βενζιναδικο στο χωριουδακι στην ερημια δεν ηξερε τι το περιμενε...



Μπηκα μεσα και πηγα σταζοντας κατευθειαν στη μικρη τουαλετα του καταστηματος ψαχνοντας να βρω τροπο να στεγνωσω τα ρουχα μου. Στην ακρη υπηρχε ενα μικρο αεροθερμο. Το εβαλα στο τερμα και απλωσα επανω του ολο τον εξοπλισμο: Μποτες, γαντια, μπουφαν, καλτσες, παντελονι! Εμεινα με το ολοσωμο ισοθερμικο που ευτυχως εμοιαζε με φορμα γυμναστικης και βγηκα κυριος στο μαγαζι να παρω καφε!
Δεν ξερω αν εφταιγε το αταραχο σκανδιναβικο ταπεραμεντο η το οτι απλα δεν προσεξαν πως ημουν ξυπολητος, ομως κανεις δεν εδειξε να ξαφνιαζεται απο την εμφανιση μου ετσι μεσα στο καταστημα.

Με τα πραγματα να σιγοβραζουν στο φουρνακι που μεχρι πριν δεκα λεπτα περνουσε τη ζωη του κανοντας την τουαλετα, εκατσα σε μια γωνια πινοντας τον καφε μου και χαζεψα την πρωινη ζωη του μικρου χωριου.
Η ωρα ηταν 9 το πρωι μιας απλης εργασιμης μερας -ανθρωποι εμπαιναν στο μαγαζι, χαιρετουσαν, επαιρναν καφε και εφημεριδα και εφευγαν για τις δουλειες τους -εικονες μιας καθημερινοτητας που επαναλαμβανεται ιδια και απαραλλαχτη σε ολο το πλανητη τελικα.
Ενοιωθα μια βαθεια ικανοποιηση να ξερω οτι τωρα εγω ημουν εξω απο ολο αυτο. Δεν ημουν μερος καμιας καθημερινοτητας, δεν πηγαινα σε καποια δουλεια, δεν ειχα υποχρεωση σε καποιον, δεν με περιμενε κανεις. Για μια απειροελαχιστη στιγμη της ζωης μου ημουν αληθινα ελευθερος, ανεξαρτητος, ενας πραγματικος ταξιδιωτης του κοσμου. Αλλα ολη αυτη η ελευθερια ερχοταν και με ενα γνωριμο πλεον τιμημα: τη μοναξια...

Ο υπευθυνος του μαγαζιου ακομα δεν ειχε δει τι ειχα κανει στη ταλαιπωρη τουαλετα του μαγαζιου και μεχρι να ερθει να μου την πει τα πραγματα ειχαν πλεον ψιλοστεγνωσει. Ωρα να του δινω!
Ενοιωθα πολυ καλυτερα. Αρκετα στεγνος, ζεστος και με τη βροχη να εχει πλεον σταματησει πηρα το δρομο για το Tromsø με μονο 400 χιλιομετρα να απομενουν. Θα ημουν εκει νωρις το απογευμα.



Ομως τελικα η διαδρομη αποδειχτηκε τραγικα δυσκολη. Ο καφες ελαχιστα πραγματα καταφερε να κανει μπροστα στην απιστευτη κουραση που ειχα και συντομα αρχισα να νυσταζω παλι απιστευτα.
Σε τετοιες περιπτωσεις απλα κανεις οτι μπορεις για να ανταπεξελθεις. Ανοιγα τη ζελατινα να με χτυπαει ο κρυος αερας, τραγουδουσα απο Nick Cave μεχρι Εφη Θωδη για να απασχολω τον εαυτο μου, αλλα ματαια... Η νυστα ερχοταν ξανα και ξανα αμειλικτη και η μονη λυση ηταν οι στασεις. Οι πολλες στασεις.
Tα περασματα με τα μικρα φερυ εδω ηταν θεοσταλτο δωρο, σπαζοντας την μονοτονια του βρεγμενου, ερημου τοπιου...



Ακομα και ετσι ομως το κακο παραμονευε. Οδηγουσα μηχανικα, πραγματικα στον αυτοματο πιλοτο και το μυαλο απλα δεν λειτουργουσε καθολου πλεον. Κατεβαλα τοσο μεγαλη προσπαθεια μονο και μονο για να προσεχω το δρομο, που μπαινοντας στην πολη Narvik -ενα μαλλον αδιαφορο λιμανι με διαφορες βιομηχανιες παραταγμενες στη σειρα- δεν σκεφτηκα καν να σταματησω για βενζινη παροτι ο δεικτης πλησιαζε την κοκκινη γραμμη...



Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ηταν να εχω περασει τη πολη, ο δεικτης της βενζινης να ειναι κατω και απ' τη γραμμη της ρεζερβας και το κοκκινο λαμπακι να εχει αναψει προ πολλου! Ολη μου η προσοχη ηταν τοσο στραμμενη στο να οδηγω που δεν ειχα καταλαβει τιποτα!
Η μηχανη ηταν ετοιμη να μεινει στη μεση του στενου αλλα γεματου κινηση δρομου! Τωρα;
Εβαλα το GPS να με οδηγησει στο πλησιεστερο βενζιναδικο. 30 χιλιομετρα! Τον ηπιαμε. Η ρεζερβα υπο κανονικες συνθηκες εβγαζε 40-60 χιλιομετρα αλλα εγω την ειχα ηδη χρησιμοποιησει! Θα τα καταφερνα; Εκοψα οσο μπορουσα και αφησα τη μηχανη να ρολαρει με χαμηλες στροφες. Η ροπη του V4 ηταν υπεραρκετη για να κινει την βαρια μοτοσυκλετα και τον ηλιθιο και τρομοκρατημενο αναβατη της.
Περιττο να πω οτι τωρα δεν νυσταζα.


Οι Θεοι του ταξιδιου μαλλον με λυπηθηκαν για αλλη μια φορα και με βοηθησαν να φτασω στο βενζιναδικο. Χαιδεψα το ντεποζιτο της Αυρας και ψιθυρισα "τα καταφεραμε καλη μου." Αν επρεπε να κανω και 2 χιλιομετρα παραπανω θα ειχα μεινει.

Ανεφοδιασμος, καφες, σαντουιτς και ανασυγκροτηση. Τωρα ενοιωθα πολυ καλυτερα πλεον και απο εδω και περα η διαδρομη αφηνε επιτελους πισω τη βαρετη ακτογραμμη για να ανηφορισει στις καταπρασινες βουνοπλαγιες που χανονταν μεσα στην ομιχλη και τη βροχη.



Τα συννεφα αργοκυλουσαν πανω στα τεραστια βραχια και τυλιγαν τα παντα σε ενα ασπρο σεντονι. Τα στοιχεια της φυσης δημιουργουσαν μοναδικες εικονες!



Πετρα και νερο πανταχου παροντα...



...αλλα και τα εργα των ανθρωπων εδω εμοιαζαν να θελουν να συναγωνιστουν σε μεγαλοπρεπεια αυτο τον απιστευτο τοπο που γεννησε θρυλους σκληρων, αγερωχων θεων...



Ειχα αρχισει να κατεβαινω στην ραχη του βουνου οταν στην ακρη του δρομου ειδα ενα αξιοπεριεργο θεαμα: Διαφορα πολυχρωμα τουριστικα σημαιακια και πινακιδες και δυο μεγαλες κατασκευες που εμοιαζαν με θεορατες ινδιανικες σκηνες.
Ημουν στην περιοχη των Sámi, περισσοτερο γνωστων σε μας ως Λαπωνες.



Ο "καταυλισμος" -αν και απλα τουριστικος- μου εδωσε την ευκαιρια να κανω μια σταση και να ριξω μια καλη ματια τριγυρω.
Ηθελα να μαθω περισσοτερα για αυτο τον τοσο ενδιαφερον λαο που ζουσε σε αυτα τα μερη!

"Οι Sámi ειναι αυτoχθονες, αρχαιος λαος που ζει στην Αρκτικη σε μια εκταση 388.000 τετραγωνικων χιλιομετρων γνωστη ως Sápmi που περιλαμβανει τα πιο βορεια τμηματα της Σουηδιας, Νορβηγιας, Φινλανδιας και της χερσονησου Kola της Ρωσσιας.

Eιναι γνωστοι σε πολλες αλλες χωρες με το εξωνυμιο "Λαπωνες", κατι που πολλοι εδω θεωρουν ως υποτιμητικο τιτλο (κατι αναλογο του Ελληνας/Greek). H προελευση και σημασια της λεξης Lapp ειναι αγνωστη, αν και στις Σκανδιναβικες χωρες σημαινει "κομματι υφασματος για μπαλωμα" που θα μπορουσε να περιγραψει το gatki, την παραδοσιακη φορεσια των ιθαγενων. Μια αλλη ενδιαφερουσα εξηγηση για τη λεξη προερχεται απο τη Φινλανδικη λεξη lape που εδω σημαινει "περιφερεια", και αρχικα χρησιμοποιουταν για οποιονδηποτε ζουσε στην ερημια και οχι μονο το λαο αυτο. Οι ιδιοι αναφερονται στους εαυτους τους ως Sámit (οι Sámi) η Sápmelaš (εκ συγγενων Sámi).

Η φυλη αυτη ειναι παναρχαια και κατοικει σε αυτα τα μερη εδω και τουλαχιστον 5.000 χρονια, οντας απευθειας απογονοι της προιστορικης φυλης των Komsa που ηρθαν εδω ακολουθωντας τους παγετωνες που υποχωρουσαν στο τελος της πιο προσφατης παγετωνιας περιοδου (μεταξυ 11.000 - 8.000 π.Χ.)

Αποτελουν τη μονη ιθαγενη φυλη της Σκανδιναβιας και εχουν ως βασικη απασχοληση την εκτροφη και νομαδικη βοσκη ταρανδων.
Οι μεγαλες παραδοσιακες σκηνες γνωστες ως Lavvu αποτελουσαν τις κατοικιες των Sami οταν μετακινουνταν απο περιοχη σε περιοχη με τα κοπαδια τους και η πολυ απλη κατασκευη τους απο δερματα (παλιοτερα) και υφασμα (σημερα) πανω σε μεγαλους ξυλινους κορμους δεν ειναι τυχαια.
Οντας νομαδικη φυλη, αυτες οι σκηνες μπορουν να στηθουν και να μαζευτουν σε πολυ συντομο χρονικο διαστημα, μεταφερονται ευκολα και παρεχουν εξαιρετικη προστασια απο τα καιρικα φαινομενα που μπορει να συναντησει καποιος εξω στην υπαιθρο.

Η παραδοσιακη γλωσσα των Sami ειναι εντελως διαφορετικη απο τις γλωσσες των σημερινων Σκανδιναβων, οντας αρχαιο παρακλαδι της Ουραλικης ομαδας γλωσσων (Φινλανδικα/Ουγγρικα). Περιπλεκοντας ακομα χειροτερα τα πραγματα, η γλωσσα αυτη δεν ειναι μια αλλα δεκα εντελως ξεχωριστες γλωσσες, με κοινη ιστορια αλλα χωρις οι μεν να καταλαβαινουν τους δε!"

Μπηκα μεσα στο Lavvu και μια βαρια μυρωδια καμμενου ξυλου και φαγητου με υποδεχτηκε. Η σκηνη ηταν πανυψηλη!
Στο κεντρο εκαιγε μια φωτια πανω σε μεγαλες πετρες και ο καπνος εφευγε στροβιλιζοντας απο το ανοιγμα της σκηνης στην οροφη.
Γυρω απο τη φωτια ειχε μικρους κορμους ξυλου για καθισματα και ακομα πιο πισω καποιοι ξυλινοι παγκοι φιλοξενουσαν διαφορα παραδοσιακα ειδη και εδεσματα των Sami.

Δεν ξερω αν καποιοι θα θεωρουσαν το ολο σκηνικο μια απλη τουριστικη κιτσαρια, παντως εγω το βρηκα ακρως γραφικο και εντυπωσιακο.



Στο κεντρο σιγοβραζαν ενα μεγαλο τσουκαλι με σουπα ταρανδου και δυο μικροτερα με καφε.
Επιασα το μικρο καπνισμενο τσουκαλι του καφε και γεμισα την κουπα με ενα καταμαυρο πυκνο ζουμι με μαυρα κομματακια που δεν ηθελα να ξερω τι ειναι. Εχω δει να στρωνουν δρομους με λιγοτερο πειστικα υλικα.
Θυμηθηκα τα λογια του φιλου Ηλια που ειχε πιει καφε σε αυτην εδω τη σκηνη πριν λιγα χρονια: "Ποτισαν και οι παρανυχιδες μου καφεινη." Ετσι ακριβως!



Γυρω απ' τη φωτια καθοταν ενας ηλικιωμενος που φορουσε ενα παλιο κουστουμι που εμοιαζε να μην ταιριαζει στο χωρο.
To σκαμμενο γεματο ρυτιδες προσωπο του μαρτυρουσε οτι ειχε δει πολλα στη ζωη του. Με χαιρετησε χαμογελωντας και η ζωντανη του φωνη ερχοταν σε τελεια αντιθεση με το παρουσιαστικο του.
Ηταν ενας παλιος Νορβηγος ναυτικος που αφου ειχε ταξιδεψει στα περατα της γης τωρα πλεον ειχε γυρισει στο τοπο του εδω για να ζησει τα υπολοιπα χρονια του στα μερη που αγαπουσε.
Σε αψεγαδιαστα Αγγλικα αρχισε να μου λεει για τα ταξιδια του, τη ζωη των Sámi, τα πραγματα στη χωρα του σημερα...

"Οι Sámi οπως τοσοι αλλοι ιθαγενεις πληθυσμοι ιστορικα κυνηγηθηκαν πολυ για τα πιστευω τους και τη θρησκεια τους που βασιζοταν στο πολυθειστικο παγανισμο.
Το 19o αιωνα η γλωσσα τους απαγορευοταν να διδασκεται στα σχολεια της Σουηδιας και Φινλανδιας, ενω η Νορβηγια μεχρι το 1940 ξοδεψε σημαντικα χρηματικα ποσα σε μια προσπαθεια να εξαλειψει την κουλτουρα των ιθαγενων. Πιο συγκεκριμενα, οποιος ηθελε να αγορασει η εκμισθωσει αγροτεμαχια στα βορεια της χωρας επρεπε να αποδειξει τις γνωσεις του στη Νορβηγικη κουλτουρα και να καταχωρηθει με Νορβηγικο ονοματεπωνυμο. Το 1913 η κυβερνηση περασε ενα νομοσχεδιο που εδινε τα καλυτερα κομματια γης εδω πανω στους Νορβηγους εποικους (οι οποιοι παρεπιπτοντως ειχαν σοβαρα οικονομικα κινητρα απο το κρατος για να μετοικησουν σε αυτα τα μερη).
Τετοιες καθως και παρομοιες πραξεις που εγιναν στις γειτονικες χωρες, οπως η στειρωση των γυναικων Sami απο τους Σουηδους, σημερα θεωρουνται ως εθνικη εκκαθαριση και ισως και γενοκτονια.

Μετα το 1980 τα πραγματα αλλαξαν σημαντικα για αυτο τον κυνηγημενο λαο. Οι κυβερνησεις των Σκανδιναβικων χωρων σε μια απο κοινου προσπαθεια μεταμελειας για οσα ειχαν κανει τους περασμενους αιωνες εθεσαν νομους που προστατευουν την εθνικη κληρονομια των Λαπωνων και δημιουργησαν ινστιτουτα παραδοσιακης κουλτουρας καθως και σχολεια εκμαθησης της γλωσσας των Sami.
Το 1986 απεκτησαν δικη τους σημαια και εθνικο υμνο, το 1989 δημιουργησαν ανεξαρτητο κοινοβουλιο και το 2005 ψηφιστηκε ο Νομος Finnmark με τον οποιο οι Λαπωνες εχουν το δικαιωμα της απο κοινου διαχειρησης των εδαφων της Λαπωνιας που μεχρι τοτε θεωρουνταν κρατικη ιδιοκτησια. Σημερα αυτες οι περιοχες που παραδοσιακα κατοικουνταν απο τους Sami ανηκουν σε αυτους τους ανθρωπους και οχι στη Νορβηγικη κυβερνηση..."

Ακουγα με ενδιαφερον τα οσα μου ελεγε ο γεροναυτικος και δεν μπορουσα να μην νοιωσω μια βαθεια θλιψη για τα οσα ειχαν περασει αυτοι οι ανθρωποι. Λεμε για πολιτισμους και κουραφεξαλα αλλα τελικα κατα βαθος ολοι οι ανθρωποι τα ιδια χαλια ειμαστε. Παντα καποιος θα περνιεται για καλυτερος απο τους αλλους και θα προσπαθει με το ετσι θελω να επιβαλει τα δικα του πιστευω στους αλλους γυρω που δεν του εφταιξαν σε τιποτα...
Απλα και μονο με το δικαιο του δυνατοτερου.

Ο γερος σαν να μαντεψε τη σκεψη μου. "Ξερεις, οι Νορβηγοι δεν ηταν παντα ο πλουσιος λαος που ειναι σημερα. Πριν το 1970 ηταν απο τους πιο φτωχους λαους στην Ευρωπη. Ολα αλλαξαν το 1973, οπου ανακαλυψαν τα τεραστια κοιτασματα πετρελαιου στη βορεια θαλασσα και εκτοτε το βιωτικο επιπεδο ανεβηκε κατακορυφα.
Το Narvik που περασες πιο πισω πριν 30 χρονια ηταν ενα μικρο ψαροχωρι -σε 5 μολις χρονια μετα το '73 ειχε γινει μια μεγαλη πολη και σημαντικο εμπορικο λιμανι.
Ομως αυτο που δεν καταλαβαινουν οι ανθρωποι ειναι οτι καποια στιγμη τα αποθεματα πετρελαιου θα στερεψουν. Οι Σουηδοι δεν εχουν την οικονομικη μας δυναμη αλλα η οικονομια τους στηριζεται σε πιο γερα θεμελια. Εχουν αυτοκινητοβιομηχανια, κατασκευαζουν αεροσκαφη, τεχνολογια... Εμεις βασισαμε ολη την οικονομια μας επανω σε ενα αγαθο με ημερομηνια ληξης. Οταν αυτο τελειωσει τοτε τι θα εχουμε να δειξουμε;"

Χαμογελασα συγκαταβατικα. Για εναν ανθρωπο απο τις χωρες του Νοτου που παλευει με το τερας της οικονομικης κρισης τετοια αγχη φαινονταν καπως αστεια. Εξαλλου ηταν γνωστο οτι οι Νορβηγοι ανεκαθεν θεωρουνταν κορυφαιοι ναυτικοι και η βιομηχανια αλιειας τους ηταν μια απο τις καλυτερες στο κοσμο.
Οσο και να μου ελεγε οτι δεν εχουν γερα θεμελια στην οικονομια τους, εγω εβλεπα μια χωρα που μεχρι και σημερα στεκοταν αγερωχα εξω απο την οικονομικη λαιλαπα που θεριζε σχεδον ολη την υπολοιπη Ευρωπη με τον εναν η τον αλλο τροπο. Δεν το εκοβα να πεινουσαν συντομα...

Καπου εκει ακουσα εξω απ' τη σκηνη το γνωριμο ηχο δικυλινδρου μοτερ. Η πορτα ανοιξε και εμφανιστηκε ενας συναδελφος μηχανοβιος με τις κορντουρες του.
- Δικη σου η Honda εξω;
- Ναι.
- Κουκλα ειναι! Περνουσα απο τη περιοχη και σκεφτηκα οτι αφου εδω εχει μηχανοβιους θα ειναι ενα καλο σημειο να ξαποστασω λιγο.
- Ηρθες στο σωστο μερος φιλε. Παρε καφε και κατσε στη παρεα μας.

Ο Mike ηταν Ιρλανδος και γυριζε στη πατριδα του μετα απο 2 βδομαδες εχοντας κανει το αναποδο δρομολογιο απο εμενα. Ειχε ανεβει απο τη Φινλανδια στο Βορειο Ακρωτηρι και τωρα κατεβαινε τα fjord για τα νοτια απ' οπου θα επαιρνε το πλοιο για τη Μεγαλη Βρετανια.
Μετα απο μερες χωρις παρεα χαιρομουν πολυ να εχω καποιους ανθρωπους να κουβεντιασω, εστω και αν ηταν ανθρωποι που ισως δεν θα ξαναβλεπα ποτε. Αυτη τη στιγμη ομως, γυρω απο τη φωτια, με τον αχνιστο καφε στα χερια θα μπορουσαμε να ειμαστε παλιοι γνωριμοι που τα λενε μετα απο καιρο...

- Πως ηταν ο καιρος "επανω";
- Α πολυ καλος! Εκανα μια διανυκτερευση 200 χιλιομετρα απο το Ακρωτηρι γιατι με επιασε βροχη αλλα το επομενο πρωινο ηταν τελειος! Λιακαδα και ζεστη! Ανεβηκα πανω και εκατσα μεχρι το μεσημερι και ηταν χαρα θεου.
Χωρια που δεν πληρωσα εισοδο...
Αυτο μου εκανε μεγαλη εντυπωση. Ηξερα οτι στην εισοδο των εγκαταστασεων στο Ακρωτηρι ειχαν εδω και χρονια βαλει ...διοδια. Για να κανεις τα τελευταια 100 μετρα επρεπε να πληρωσεις ενα τσουχτερο αντιτιμο. "Δεν πληρωσες; Πως και ετσι;"
- Δεν ξερω τι να σου πω. Ειχα κατσει στην ουρα για να πληρωσω και απο δεξια περασαν κατι αλλες μηχανες χωρις να σταματησουν. Τους ακολουθησα και μπηκα μαζι τους χωρις να μου ζητησουν χρηματα. Ισως για τους μηχανοβιους ειναι ελευθερη η εισοδος.

Ωραιο νεο! Ακομα και με διοδια δεν υπηρχε περιπτωση να μην παω στο βραχο, αλλα αν μπορουσα να γλυτωσω τα κερατιατικα ακομα καλυτερα.

Ο Νορβηγος ναυτικος σηκωθηκε, χαμογελασε και μας χαιρετησε με αψογο στυλ: "Well gentlemen, I think it's time to go. It's been a pleasure meeting you!"
Οντως ηταν ωρα να πηγαινουμε. Ημουν ηδη στη δευτερη κουπα του μαγικου ζωμου του Πανοραμιξ και αν επινα και αλλο θα εκανα κανα τριμηνο να ξανακλεισω βλεφαρο.
Εξω η βροχη ειχε πλεον σταματησει και το μπλε του ουρανου που παλευε να νικησει τα συννεφα εδινε την καλυτερη υποσχεση για το υπολοιπο της διαδρομης...



O δρομος συνεχισε μεσα απο μια μεγαλη κοιλαδα που καποτε ειχε δημιουργησει ενας ακομα θηριωδης παγετωνας καθως αυτος κατεβηκε προς τη θαλασσα, εκει που τωρα βρισκοταν το Tromsø.



Συντομα ειχα φτασει και η ομορφη πολη ξεδιπλωθηκε μπροστα μου με τα δυο πιο χαρακτηριστικα αξιοθεατα της σε πρωτη διαταξη: Την εντυπωσιακη γεφυρα που ενωνε την κυριως πολη (το Tromsø ειναι ουσιαστικα χτισμενο πανω σε ενα μικρο νησακι) και τον Αρκτικο Καθεδρικο Ναο στο δεξι μερος της γεφυρας.



Και αν δεν μπορειτε να καταλαβετε που ειναι ο ναος μην ανησυχειτε. Χτισμενος το 1965 απο τον Νορβηγο αρχιτεκτονα Jan Inge Hovig, ο Αρκτικος Καθεδρικος του Tromsø δεν μοιαζει με καμια αλλη εκκλησια στον κοσμο...





(φωτο απο wikipedia)


Βεβαια η πολη οντας και μια πολυ ζωντανη φοιτητουπολη ειχε να επιδειξει πολλα ακομα αρχιτεκτονικα κοσμηματα, οπως η Βιβλιοθηκη....



..ξυλινα αγαλματα σαν στη πλωρη πλοιου ...



...αλλα και "απλες" κατοικιες με καποιες να θυμιζουν γεφυρα πλοιου και αλλες να γερνουν σε απιθανες κλισεις!
Η αρχιτεκτονικη της πολης ηταν οτι πιο εντυπωσιακο ειχα δει και ηταν εντονα επηρρεασμενη απο τη ενδοξη ναυτικη παραδοση των Νορβηγων.



Παρκαρα τη μηχανη μπροστα στο σπιτι του Ole και εριξα μια ματια τριγυρω.
Η μοντερνα αισθητικη στα κτηρια συνεχιζε αλλα εδω ηταν καπως υπερβολικα αυστηρη για τα γουστα μου...



Το μεγαλο ομως κλου ηταν η βεραντα του κτηριου που θυμιζε καταστρωμα πλοιου και τα ...παρκαρισμενα οχηματα γυρω.
Εμεις στην Ελλαδα μπροστα στα σπιτια μας εχουμε αραγμενα αυτοκινητα και μηχανακια. Αυτοι εχουν γκαζαδικα!
Φανταζεσαι να βγαινεις στο μπαλκονι και να βλεπεις ενα τετοιο θηριο διπλα σου;



Απιθανη λεπτομερεια: οι πολυκατοικιες εδω ειχαν και σωσιβια με το ονομα του σπιτιου επανω!



Ομως το καλυτερο εδω ηταν η θεα προς ολο το fjord και την πολη... Μπορει να ημουν ουσιαστικα σε ενα λιμανι αλλα η φυση εκλεβε οπως παντα την παρασταση...



Ο συμπαθεστατος Νορβηγος ηρθε πανω στην ωρα.
Ο εντελως αχρωμος διαδρομος με τις πολλες μικρες πορτες που θυμιζε πολυ περισσοτερο φροντισμενη εστια πανεπιστημιου παρα εισοδους σπιτιων μας οδηγησε στο διαμερισμα του Ole. Εδω αν εχεις πιει εστω και λιγο παραπανω μπορουσες χαλαρα να μπεις σε αλλο διαμερισμα απο το δικο σου -οι πορτες ηταν ολες πανομοιοτυπες!

Το διαμερισμα ομως ηταν μικρο μεν αλλα πολυ ομορφο. Ενα ζεστο σαλονακι με μια μικρη κουζινα, ενα υπνοδωματιο, αποθηκη και μπανιο. Δεν πρεπει να ηταν παραπανω απο 50 τετραγωνικα. Απο περιεργεια ρωτησα τον Ole το ποσο κοστιζε ενα τετοιο διαμερισμα σε αυτη την τοσο ακριβη χωρα. Η τιμη ηταν τσουχτερη: κατι παραπανω απο 150.000 ευρω.

Ομως για αλλη μια φορα εδω το κρατος λειτουργουσε υποδειγματικα και προς οφελος των πολιτων του. Οι Νορβηγοι αγοραζαν τα σπιτια τους οχι με δανεια απο τραπεζες αλλα μεσω του κρατους. Εδινες ενα μικρο ποσοστο των χρηματων ως "μπροστατζα" και το υπολοιπο επιδοτουνταν. Ουσιαστικα το κρατος αγοραζε το σπιτι σου και εσυ κατοπιν τους το ξεπληρωνες με μικρες μηνιαιες δοσεις απευθειας απο το μισθο σου (στο αντιστοιχο της εφοριας τους) με οριζοντα αποπληρωμης τα 20 με 25 χρονια! Εξυπνο.

Μετα απο μια μαλλον συμπαθητικη προσπαθεια δημιουργιας ...Ελληνονορβηγικου δειπνου με σουτζουκακια ΖΑΝΑΕ και τοπικα εδεσματα (ο Μαμαλακης θα δακρυζε περηφανος!) αραξαμε στον αναπαυτικο καναπε για να δουμε ενα εργο απο την τεραστια συλλογη ταινιων του Ole -χειριστης προτζεκτορα στο σινεμα της πολης γαρ...

Καθως βουλιαζα στα μεγαλα μαξιλαρια ενοιωθα τεραστια ικανοποιηση που ειχα καταφερει να βγαλω ασφαλης 1300 χιλιομετρα και δυο μερες αγρυπνιας στο δρομο.
Ομως μεσα μου μια αγρια χαρα εκαιγε τωρα καθε σκεψη και εκανε το στομαχι μου να δενεται κομπους...
Βλεπετε αυριο ο προορισμος εγραφε τα μαγικα νουμερα.

71°10′21″N...

[xristos330]

Από τις καλύτερες αφηγήσεις που έχω διαβάσει. Συγχαρητήρια! Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να κάνω αυτό το ταξίδι, έχω ταξιδέψει μαζί σου.
Περιμένω τη συνέχεια....

[Ταξιδευτης]

Day 12
Tromsø (N) - Honningsvåg (N)
516 km

Το λιγοστο πρωινο φως εκανε ματαιες προσπαθειες να μπει απο τις βαριες κουρτινες στο δωματιο.
Κοιταξα εξω. Ο ουρανος ειχε αυτο το γκριζο/μπλε χρωμα ενος ουρανου που ειχε ξεχασει τι θα πει ηλιος προ πολλου.
Οι προγνωσεις που εβλεπα ολες αυτες τις μερες ειχαν δυστυχως πεσει μεσα. Εξω φυσουσε ενας τρελος αερας και η βροχη επεφτε με τα κανταρια. Κωλοκαιρος.
Πηρα μια βαθεια ανασσα και ανασηκωθηκα στον καναπε. Ελπιζα σημερα να ημουν τυχερος και ο καιρος επιτελους να εφτιαχνε, ομως το θεαμα εξω ηταν αποκαρδιωτικο.
Δεν πειραζε. Αφου θα ηταν ετσι τα πραγματα δεν υπηρχε λογος να βιαζομαι τωρα.

Ο φιλος Ole ειχε μολις ξυπνησει και σηκωθηκα να φτιαξω ενα καφεδακι και να δω με ηρεμια το προγραμμα. Σημερα ο προορισμος ηταν Ο Προορισμος. Μετα απο τοσες μερες στο δρομο, τοσα χιλιομετρα, τοσες περιπετειες, αναποδιες και αλλαγες.... σημερα θα εφτανα στο θρυλικο προορισμο: Nordkapp. Το Βορειο Ακρωτηρι.



"Κατσε ρε μεγαλε. Ενας βραχος ειναι, μια πετρα, ενα ακομα σημαδι στην ακρη του χαρτη" -ηταν σαν να ακουγα τα λογια των πολλων. Αλλα οσοι διαβαζετε αυτες τις αραδες ξερετε.
Ειναι το ιδιο το Προσκυνημα του καθε μηχανοβιου, ενα απο αυτα τα μερη που καθε ενας μας πρεπει να επισκεφτει εστω και μια φορα στη ζωη του, ενα απο τα Μεγαλα Ονειρα που μας κρατανε ζωντανους και μας ξεχωριζουν απο τις ηλιθιες μαζες που το μεγαλυτερο ονειρο τους αρχιζει και τελειωνει στα μπουζουκια και τις τρεντυ διακοπες...
Θελει τρελα, παθος και φωτια φιλε μου ενα τετοιο ταξιδι και οσοι επιλεγουμε να καβαλαμε δυο ροδες ξερουμε καλα απο αυτα...

Το σπιτι μεσα ηταν πολυ ζεστο και ομορφο, η απολυτη αντιθεση με το εχθρικο παγωμενο και βροχερο τοπιο που απλωνοταν εκει εξω. Δεν ηθελα να φυγω μεσα στη κακοκαιρια. Ομως επρεπε.
Ημουν εδω για ενα σκοπο. Και δεν υπηρχε θεος η διαμονας να με κρατησει απο το να φτασω εκει.



Κατεβηκα στο ερημο παρκινγκ.
Η Αυρα με περιμενε ησυχα εκει, βρωμικη ομως μαχιμη, μπαρουτοκαπνισμενη θαρρεις απο τη συνεχη μαχη με το δρομο με τις αποστασεις με τα χιλιομετρα και τους καιρους.
Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα θα μου εκοβε ξανα την ανασσα.



Φορεσα ολο τον εξοπλισμο που ειχα και δεν ειχα. Διπλα ισοθερμικα, επενδυσεις, μπουφαν, αδιαβροχο, διπλα γαντια, μποτες, γκετες, μπαλακλαβα... Ελπιζα οτι δεν θα χρειαζοταν να το κανω αυτο αλλα εδω πανω ημουν τωρα στο ελεος μιας Φυσης που δεν χαριζεται...
Εξοδος.
Ενας τελευταιος αποχαιρετισμος με το νεο μου φιλο Ole και μια ακομα υποσχεση για να συναντηθουμε ξανα μια μερα καπου σε αυτο το μεγαλο μπλε πλανητη που λεμε σπιτι.



Το βλεμμα γυρισε μπροστα, στη βροχη που τωρα επεφτε δυνατα. Η πολη χανοταν μεσα σε ενα ατελειωτο συννεφο και ολα ηταν σε τονους του γκριζου.
Για να ταξιδεψεις σε ενα τετοιο σκηνικο χρειαζεται να εχεις γερα αποθεματα ηλιθιοτητας και αποφασιστικοτητας και εγω ειχα πολυ και απ' τα δυο.

1η στο κιβωτιο. ΚΛΑΚ.
Ζελατινα κατω.
Ριξε ρε π@στη.

Στο MP3 οι Archive με το Lights εφτιαχναν το τελειο soundtrack για αυτο που απλωνοταν μπροστα μου.



Το κεντρο του Tromso ειναι σε ενα μικρο νησακι και η εξοδος ειναι εξισου εντυπωσιακη με την μεγαλη γεφυρα στην αλλη πλευρα. Κατω απο τη θαλασσα εδω υπαρχει ενα μεγαλο συμπλεγμα τουνελ που ενωνονται με διασταυρωσεις.
Πρωτη φορα στη ζωη μου εβλεπα ...κυκλικο κομβο σε υπογειο τουνελ!



Στην εξοδο ο εντυπωσιακος καθεδρικος ναος ξεχωριζε ακομα και μεσα σε αυτο το μουντο σκηνικο.



Ξεκινημα με πολυ βροχη. Τωρα πια αδιαφορουσα για τις καιρικες συνθηκες.
Ας εκανε οτι ηθελε. Σημερα θα εφτανα στο τελος της γραμμης.



Τα χιλιομετρα τωρα εφευγαν γρηγορα πανω στην Ε6 και σαν καποιος εκει πανω να ακουγε τις σκεψεις μου, το σκηνικο αρχισε να αλλαζει.
Η βροχη εκοψε και αποκαλυψε για αλλη μια φορα την απιστευτη ομορφια αυτης της χωρας.



Καταρρακτες επεφταν απο ψηλα μεσα σε μια καταφυτη γιγαντια πλαγια του βουνου και καπου στη βαση σαν ενα λαγουμι το τουνελ...
Μεγαλειωδη μεγεθη που ντροπιαζαν των ανθρωπων τα εργα...



Η πολη συντομα αρχισε να ξεμακραινει στους καθρεφτες μου και η πυξιδα εδειχνε σταθερα ροτα στο βορρα.
Ασυναισθητα αρχισα να σκεφτομαι το τελος του δρομου. Τι καιρο θα εβρισκα επανω; Θα ημουν τυχερος;



Το τελος -εκει που δεν εχει αλλο μετα.
Το κλεισιμο μιας πορειας, του κεφαλαιου, ενος κυκλου στη ζωη του καθενα που θα καταφερνε να φτασει εκει.
Δεν ηταν τα χιλιομετρα ο αντιπαλος, ουτε η κουραση ουτε ο καιρος. Ο ιδιος σου ο εαυτος ηταν, τα φαντασματα που επιμελως ειχες κρυψει μεσα σε μικρα κουτακια στο πισω μερος του μυαλου σου...

Τελικα αυτο το ταξιδι σε εστηνε απεναντι και σου εδειχνε τι ψαχνεις να βρεις στη ζωη σου ακομα και αν νομιζες οτι τα εχεις ολα.
Εγω την απαντηση μου την ειχα παρει τωρα -και αν ειχα τα κοτσια ας την παραδεχομουν.



Με τη βροχη να εχει κοψει τωρα ο καιρος επιασε να ζεσταινει και το fjord της Alta απλωνοταν μαγευτικο κατω απο εναν αγριο ουρανο.



Τα ψαροχωρια διπλα στη θαλασσα συμπληρωναν μια εικονα τοσο τελεια που θα μπορουσε να ειναι απλα ενας ιδανικος πινακας ζωγραφικης...



Στο προορισμο μου σημερα θα εφτανα βραδυ ουτως η αλλως, αλλα αφου το σκοταδι εδω πανω δεν υπηρχε ποτε πλεον δεν ειχα και λογο να βιαζομαι.
Εδω πανω ειχα ξεχασει πλεον οσα θεωρουσα δεδομενα μια ολοκληρη ζωη.
Αναθεωρηση. Η ουσια αυτου του τοπου.



Φτανοντας εξω απο την Alta, την τελευταια πολη του βορρα, το fjord εφτιαχνε δεκαδες μικρα λιμανακια που καθρεφτιζαν τα καταπρασινα λοφακια πανω στο ηρεμο νερο... Η διαδρομη τωρα αποκτουσε ενδιαφερον!



Αφησα πισω το τελευταιο fjord που θα εβλεπα και ανηφορισα το βουνο προς στις αχανεις εκτασεις της Finnmark, της μεγαλυτερης και πιο αραιοκατοικημενης περιοχης της Νορβηγιας.



Συντομα το τοπιο αλλαξε για αλλη μια φορα δραματικα.
Καθε ειδους βλαστηση εξαφανιστηκε και τη θεση του πηρε ενα απεραντο τιποτα.
Το αποκαλυπτικο σκηνικο εμοιαζε σαν μετα απο ενα πυρηνικο ολεθρο που ειχε σαρωσει τα παντα... Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα δεν μπορουσα να την συνηθισω με τιποτα.



Σταματησα στην ακρη του δρομου και αφησα την απεραντοσυνη της στεπας να με τυλιξει.
Χρειαζομουν το καταλληλο soundtrack για αυτο το μερος: Sivert Høyem - Under Administration



Ο Κωστας μου ειχε μιλησει για μια απεραντη ευθεια εδω. Μια τεραστια ισια γραμμη που απλωνοταν στη μεση του πουθενα για τριαντα ολοκληρα χιλιομετρα. Αλλο ομως να στο λενε και αλλο να το βλεπεις με τα ιδια σου τα ματια...

"I can't remember your face anymore,
Τhat too is lost...
Your cold ashes scattered on the wind,
Αcross the permafrost..."



Το μερος ηταν πολυ υποβλητικο.
Καθως διεσχιζα την απεραντοσυνη στη καρδια της Finnmark ενοιωθα να ταξιδευω στην ακρη του κοσμου...
Εδω που το καλοκαιρι ο ηλιος δεν εδυε ποτε και το χειμωνα δεν εμφανιζοταν επι μηνες.
Εδω που το Αρκτικο κλιμα εκανε τους χειμωνες να φτανουν και τους -54 βαθμους κελσιου και το καλοκαιρι δεν ανεβαινε σχεδον ποτε πανω απο τους +10.
Στη καρδια του Ηλιου του Μεσονυχτιου και του Βορειου Σελας.

(φωτο απο wikipedia)


Δεν υπηρχε τιποτα γνωριμο εδω πανω. Στην ακρη του δρομου εκει που το ματι καποτε θα περιμενε να δει προβατα να βοσκουν εδω εβλεπε κατι αλλο.... Ταρανδοι!







Και οι εκπληξεις δεν τελειωναν εδω.
Περνωντας την Alta ειχα δει κατι που με ειχε παραξενεψει τοσο που πιστεψα οτι ηταν λαθος αλλα βλεποντας το και εδω πανω στο μικρο αγροκτημα στην ακρη του δρομου δεν μπορουσα παρα να σταθω και να κοιταζω σαν χαμενος.
Τα δορυφορικα πιατα στα μπαλκονια δεν εβλεπαν πανω προς τον ουρανο, αλλα ...κατω προς τη γη!
Απιστευτο! Ημουν τοσο ψηλα στο πλανητη πλεον που οι δορυφοροι για να τους βρεις επρεπε να σημαδεψεις χαμηλα προς τον οριζοντα! Τι ηταν αυτο το μερος...


Η τεραστια ευθεια καποια στιγμη τελειωσε και μαζι και αυτο το αποκοσμο τοπιο. Ημουν παλι στα πεδινα. Περνωντας χαμενος στις σκεψεις μου απο τον μικρο οικισμο του Skaidi και μαγεμενος απο οσα εβλεπα δεν εδωσα σημασια στο GPS που ανεφερε οτι απο εδω μεχρι το Nordkapp υπηρχαν μολις δυο βενζιναδικα -και οτι το ενα μολις το ειχα περασει.
Δεν πειραζει, σκεφτηκα. Θα βαλω στο επομενο που ειναι λιγα χιλιομετρα πιο περα.

Καταλαβαινετε φανταζομαι το ποσο θα το μετανοιωνα αυτο στη συνεχεια...

Φτανοντας στο βενζιναδικο μια πολυ δυσαρεστη εκπληξη με περιμενε: το μαγαζι ειχε κλεισει για το βραδυ! Δεν το ειχα υπολογισει αυτο. Τωρα;
Για το Nordkapp εμεναν ακομα 140 χιλιομετρα και ο δεικτης ηταν στο 1/4. Θα εφτανε; Σκεφτηκα το να γυριζα στο Skaidi αλλα τωρα ηταν 50 χιλιομετρα πιο πισω και κανενας δεν μου υπεγραφε οτι δεν θα ειχε κλεισει και αυτο στο μεταξυ. Αλλη μια δυσκολη επιλογη μπροστα μου.
Αποφασισα να ρισκαρω. Θα συνεχιζα.

Για αλλη μια φορα εκοψα ρυθμο και αφησα τη μηχανη να ρολαρει στον μικρο επαρχιακο δρομο.
Και εκει την ειδα. Μια μεγαλη κιτρινη πινακιδα με τις μαγικες λεξεις που περιμενα να δω: Nordkapp 137.



Εκανα σαν μικρο παιδι! Τα γραμματα αυτα εδιναν σαρκα και οστα σε ενα ονειρο τοσων χρονων. Ημουν ΕΔΩ!
Και η συνεχεια αποδειχτηκε ακομα καλυτερη. O E69, η βορειοτερη κεντρικη οδικη αρτηρια στο κοσμο ηταν μπροστα μου. Το τελος αυτου του δρομου ηταν η ακρη του βραχου του Nordkapp!



Οπως ο δρομος του Ατλαντικου στην αλλη πλευρα της χωρας, ετσι και εδω η διαδρομη αρχισε να ακολουθει στην ακτογραμμη της Βορειας θαλασσας, μια στενη γκριζα κορδελα που αγκαλιαζε την ακτη, με το βραχο στη μια πλευρα και τη θαλασσα στην αλλη.
Εβαλα να παιζει ενα κομματι που κρατουσα καιρο φυλαγμενο και αφησα το βλεμμα μου να χαθει στον οριζοντα.
"When I go, I go alone
There ain't noone
Ever looking out for me.

Just the sun,
My own lean shadow
And the wind out among trees.

Home, it's far beyond
Long lost horizons
Home I'll never see..."
Sivert Høyem - Prisoner of the road









Για καποιο λογο ενοιωσα αυτο το τοπιο να με υποβαλλει.
Η απολυτη ερημια του μερους... Χιλιομετρα επι χιλιομετρων χωρις ψυχη ζωσα...
Η πληρης ελλειψη καθε ζωης... Μονο πετρα και βρυα σε ενα παγωμενο, σκληρο αφιλοξενο τοπιο...
Ο τεραστιος βραχος της στεριας που κοβοταν αποτομα σαν με μαχαιρι πανω στη θαλασσα...
Η απεραντοσυνη του ωκεανου και η αισθηση οτι τωρα ακροβατουσα στην ακρη μιας ολοκληρης ηπειρου...





Kατι ηλεκτρικο πλανιοταν στην ατμοσφαιρα...



Τα τοπια χανονταν μεσα σε μια ομιχλη που εκανε το μερος να μοιαζει ακομα πιο ονειρικο.
Ομως εγω περιμενα να βρω εδω κατι που χρονια ετρωγε το μυαλο μου -το περιφημο τουνελ του Nordkapp.



Βλεπετε το Βορειο Ακρωτηρι δεν ειναι στην στερια. Βρισκεται στο βορειοτερο ακρο ενος μικρου νησιου ονοματι Magerøya, το οποιο ενωνεται με την στερια με ενα απο τα πιο εντυπωσιακα υποθαλασσια τουνελ της χωρας μηκους 6.875 μετρων και βαθους 212 μετρων κατω απ' τη θαλασσα.
Στις εισοδους ειχε κατι θηριωδεις μεταλλικες πορτες που εκλειναν το χειμωνα για να εμποδιζουν το νερο που εσταζε μεσα στο τουνελ απο το να γινει παγος. Αυτες οι πορτες ομως δεν εμεναν κλειστες. Ανοιγαν αυτοματα οταν πλησιαζε καποιο οχημα (!) ενω το καλοκαιρι εμεναν μονιμα ανοιχτες μιας που η κινηση του δρομου ηταν μεγαλυτερη.

Εδω βρισκονταν ομως και τα διαβοητα διοδια που ειχαν κανει απειρους ταξιδιωτες να στεναξουν: 20 ευρω για το οχημα και 6 ευρω ανα επιβατη (!!) και αυτο και στις 2 πλευρες του τουνελ! Εφτασα στην εισοδο προετοιμασμενος για την αφαιμαξη που θα ακολουθουσε και εκει δεν πιστευα την τυχη μου!
Απο τις 29 Ιουνιου 2012 η διελευση ηταν πλεον δωρεαν και εγω ημουν εδω μολις λιγες μερες μετα...!

Η εισοδος του τουνελ εχασκε τωρα μπροστα μου τυλιγμενη στην ομιχλη και τα κιτρινα φωτα την εκαναν να μοιαζει σαν να εχει παρει φωτια ενω μια σειρηνα ηχουσε δυνατα καθε λιγα δευτερολεπτα, μεσα σε ενα απολυτα ερημο σκηνικο που θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο απο ταινια τρομου...

Αν υπηρχε δρομος για την κολαση αυτη θα μπορουσε καλλιστα να ειναι η εισοδος...



Μπηκα μεσα, αναμεσα στις θεορατες μεταλλικες πορτες και το δυνατο σφυριγμα της σειρηνας αντηχουσε στα τοιχωματα και τα αυτια μου.
Η ομιχλη στροβιλιζοταν στα φωτα της οροφης σε ενα θεαμα αποκοσμο και ο δρομος αρχισε να κατηφοριζει αποτομα προς τα κατω στα εγκατα της γης σε μια διαδρομη που εμοιαζε να μην εχει τελος, σε μια καθοδο σαν για την εισοδο στη κολαση...

Τιναξα την ανατριχιλα που κατεβαινε τη πλατη μου και στο μυαλο μου ηρθαν οι στιχοι του Chris Rea...
"Οn your journey cross the wilderness
From the desert to the well
You have strayed upon the motorway to hell..."

Δυναμωστε...


Το φως στην αλλη πλευρα του τουνελ ηρθε σαν σανιδα σωτηριας. Πισω απο αυτο το μικρο βραχο κρυβοταν το Honningsvåg, το μικρο χωριουδακι στην ακρη του νησιου.



Ειχα φτασει! Εβαλα στα γρηγορα βενζινη στο μοναδικο πρατηριο του νησιου και πηγα να αφησω τα πραγματα στο ξενωνα που θα εμενα το βραδυ.
Απο τα δυτικα ερχοταν ομιχλη και στον ουρανο τα βαρια μαυρα συννεφα δεν εδειχναν καλες διαθεσεις. Σκεφτηκα τι να εκανα.

Το GPS εδειχνε την αποσταση που με χωριζε απο το Ακρωτηρι και τα νουμερα στην οθονη ηταν σαν να με προκαλουσαν πειρακτικα. "Παμε ρε. Αφου το ξερεις οτι το θελεις. Κοιτα ποσο εμεινε."
Καβαλησα και εβαλα μπροστα χωρις σκεψη. Μονο 19 χιλιομετρα ειχαν μεινει.
Αυτα τα 19 χιλιομετρα εμελλαν να ειναι τα πιο επικινδυνα ολης της ζωης μου...



Το νησακι απ' ακρη σ' ακρη ειναι 30 χιλιομετρα -ενα βουνο ουσιαστικα που καποτε οι παγετωνες εκοψαν απο την στερια και εκαναν νησι.
Οδηγουσα στο μικρο δρομο του νησιου με τη ψυχη στο στομα και τη καρδια να χτυπαει στα κοκκινα. Ημουν ΕΔΩ, οι ροδες της μηχανης μου πατουσαν στο θρυλικο δρομο του Nordkapp... Δεν το πιστευα...



Και το τοπιο μεσα στην ομιχλη και τη καταχνια ηταν τελειως εξωπραγματικο, σαν να ημουν σε ενα αλλο πλανητη...



Κοιταζα το κοντερ και με καθε ενα χιλιομετρο που εφευγε, η καρδια ανεβαζε αλλη μια δεκαδα σφυγμους. 13, 12, 11, 10, 9...
Μια ανασσα με χωριζε τωρα απο το τερμα! Θα τα καταφερνα!
Ναι. Νομιζα.

Καθως ο δρομος ανηφορισε τη πλαγια του βουνου και βγηκε στο μεγαλο πλατωμα ξεσπασε η Κολαση του Δαντη!
Η βροχη ξαφνικα δυναμωσε αποτομα και ο πιο δυνατος αερας που αντιμετωπισα ποτε αρχισε να με πλαγιοκοπει με τρομακτικη δυναμη προσπαθωντας να ριξει τη μηχανη στα γκρεμια που εχασκαν στην ακρη του στενου δρομου.
Κατεβασα ταχυτητες, ανεβασα ψηλα τις στοφες και κρεμαστηκα ολος στην αριστερη πλευρα της μηχανης σε μια απελπισμενη προσπαθεια να κρατησω τη μηχανη στο δρομο. Σφαλιαριζα με ολη μου τη δυναμη κλιπον και ντεποζιτο προσπαθωντας να τραβαω τη μηχανη προς το κεντρο ενω ο ανεμος ξανα και ξανα την πετουσε σαν παιχνιδακι προς τα χαντακια!



Η ορατοτητα μπροστα μου τωρα ηταν το απολυτο μηδεν. Η ομιχλη ειχε καλυψει τα παντα στο ερημο μικρο δρομο που εμοιαζε να πηγαινει στο χαος...
Το Ακρωτηρι εδειχνε τα δοντια του.



Εφτασα τρεμοντας απο την υπερενταση σε μια εσοχη του δρομου που ο ανεμος εκοβε και κοιταξα το κοντερ. Τεσσερα χιλιομετρα. Τεσσερα! Τοσο κοντα αλλα και τοσο μακρυα! Ακομα και αν καταφερνα να φτασω στο τερμα του δρομου δεν θα εβλεπα τιποτα.
Γυρισα με προσοχη τη μηχανη πισω και κατεβηκα παραδομενος τη πλαγια προς τον ξενωνα.

Αποψε το Ακρωτηρι ειχε νικησει.
Εγω ομως δεν ειχα πει την τελευταια μου λεξη ακομα...

[paschalis]

1η στο κιβωτιο. ΚΛΑΚ.
Ζελατινα κατω.
Ριξε ρε π@στη.

Ετσι ειναι, και δεν ειναι για ολους αυτα!
Εκτος του οτι με ξαναπηγες .........
κινδυνευω να με ξαναστειλεις εκει

[PanLampro]

Αδερφε,
Εχω κανει τη διαδρομη αναποδα.
Αναγνωριζω τις περισσότερες φωτογραφιες σαν να τις τραβηξα εγω
Εχω δει το Χριστο φανταρο με γλυστρα στο Τρολστιγκεν
Εχω κοιμηθει στο τερμιναλ του λιμανιου στο Bodo (Μπούντα το λέγαν οι ντόπιοι), με βλαβη στη γρια.
Εχω χαθει στον υπογειο λαβυρυνθο στο Τρόμσο
Βρήκα παγο λιγο πριν το φυλακιο στο Nordkapp
Τι να σου πω, διαβάζοντας σε μου φαίνεται το ίδιο και ΚΑΛΥΤΕΡΟ!

Ευχαριστω...

[siraxanz]

Βρε Νίκο μιλάς όσο ωραία γράφεις???

Αν ναι να σου κάνουμε ένα ξεγυρισμένο Couchsurfing στην Αργολίδα?

να σε ακούσουμε από κοντά!

Χίλια μπράβο για την γραφή τον τρόπο και τον λόγο...

επίσης για τον κόπο σου να το μοιραστείς μαζί μας