26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης.

[PapasouzasReal]

Πρόμπλεμ σόλβντ!
Αλλά μιας και έχω έρθει βόρεια Εύβοια λέω να πάω μια βόλτα μέχρι τους καταρράκτες στη Δρυμώνα και η συνέχεια αργότερα!

Πασχάλη με έκανες και γέλασα πρωί-πρωί

[PapasouzasReal]

Και κάνοντας πετάλι μετά μέσα στην πανέμορφη πόλη...






"Από τα καλύτερα tricks που έχω δει, κι όμως, δεν είναι photoshop, δείτε τα δεματικά που κρατάνε την ξύλινη επένδυση πάνω στο σίδερο που κρατάει... μιλάμε για τρελό illusion ο τύπος!
Κάτω από το χαλί έχει φρεάτιο που το βγάζει και βάζει σιδερένια βάση και μέσα από το ρούχο έχει μία σιδερένια προέκταση (που κρύβεται καλά από το ρούχο) και κάτι σαν κούνια που τον κρατάει!"

Και συνεχίζοντας το πετάλι κατά μήκους της πόλης...




Μέχρι που έφτασα στο Tivoli, την τεράστια παρκάρα της πόλης!


"Έτσι για το καλωσόρισμα!"











Και όπως βόλταρα στο πάρκο βλέπω μία δωρεάν βιβλιοθήκη με αρκετά βιβλία για να δανειστείς και να διαβάσεις όσο κάθεσαι στο πάρκο... Ευρώπη λέμε...
Εννοείται πώς κανείς δεν φύλαγε τα βιβλία, κανείς δεν έκλεβε ή βανδάλιζε τίποτα, μόνο όταν πρόκειται να βρέξει τα μαζεύουν κάποιοι υπεύθυνοι του πάρκου!





Αργότερα πήγαμε μια βόλτα μέχρι το κάστρο της πόλης, το οποίο ήταν τόσο χάλια που η μόνη φωτογραφία που έβγαλα είναι αυτή:


Αράξαμε ακόμη λίγο στο πάρκο,


φάγαμε φτηνές σαβούρες από φαστ φούντ για να αναπληρώσουμε το χαμένο λίπος και μετά πήγα να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα και κατέληξα να σηκωθώ το βράδυ μετά από 4 ώρες ύπνο...
Αφού το ξέρω ότι ποτέ δε μπορώ να κοιμηθώ μόνο λίγο το μεσημέρι, τι τα θέλω αυτά..?

Το βράδυ ξαναπήγαμε στη Metelkova, τα τσούξαμε όσο μπορούσαμε και μετά ύπνο πάλι, την επόμενη μέρα μας περίμεναν τα παραμύθια της Κροατίας για να γνωριστούμε, ακόμα δεν είχαμε ιδέα για το τι θα ακολουθούσε...

[PapasouzasReal]

Μέρα 21
Ljubljana - Plitvice
210 χιλιόμετρα



Ξυπνάμε το πρωί, τρώμε το πρωινό μας και πάμε να μαζευτούμε στα γρήγορα για να πάρουμε δρόμο προς Κροατία και συγκεκριμένα τον ομορφότερο δρυμό της, τις λίμνες Plitvice!
Κατεβαίνω κάτω για να πάρω το ποδήλατο να το επιστρέψω πριν φύγουμε αλλά το μόνο που βρήκα ήταν το κομμένο λουκέτο. Ωραία ξεκινάει η μέρα σκέφτομαι με σατανικό γελάκι να σιγακούγεται...

Πήγα στην υποδοχή του Χόστελ να ρωτήσω μήπως αντιλήφθηκαν κάτι όλο το βράδυ και μου είπε ότι έχουν κάμερα που παρακολουθεί το σημείο οπότε ξεκινήσαμε να ψάχνουμε στο βίντεο.
Μετά από 5 λεπτά είδαμε έναν τυπάκι που όπως σφύριζε αμέριμνα έβγαλε έναν μεγάλο κόφτη, έκοψε το ψευτολουκέτο με την πρώτη, καβάλησε και έφυγε.
Α, έβαλε και τον κόφτη στο καλαθάκι του ποδηλάτου, με αυτό γέλασα είναι η αλήθεια.

Πήγα εκεί που το είχα νοικιάσει, μου κρατήσαν το 20ευρω της εγγύησης που είχα δώσει (αν και το ποδήλατο αποκλείεται να κόστιζε κάτω από 200-250 ευρώ και ήταν ολοκαίνουργιο) και ξεκίνησαν να τσακώνονται με την υπάλληλο που με άφησε να το κρατήσω και το βράδυ ενώ έπρεπε να το γυρίσω εκεί για διανυκτέρευση σε δικό τους κλειστό χώρο. Η κοπέλα ήταν καινούργια (μόνο λίγες μέρες δούλευε εκεί) και δεν ήξερε ότι έχουν αυτό το σύστημα για τα βράδια αφού οι κλοπές ποδηλάτων (όταν το ποδήλατο είναι καλό) είναι αρκετά συνηθισμένες.
Εγώ πάντως δεν κατάλαβα ποτέ αν έφταιγε η κοπέλα ή τα αφεντικά που την είχαν αφήσει να δουλεύει εκεί μόνη της και δεν της το είχαν πει..?

Γυρνάω λοιπόν πίσω και πριν ξεκινήσουμε αποφασίσαμε να μην πάμε καθόλου από αυτοκινητόδρομο αλλά από επαρχιακούς μέχρι το κάμπινγκ που είχαμε σταμπάρει από το ίντερνετ στην Κροατία κοντά στις λίμνες, μιας και θα κάναμε γύρω στα 210 χιλιόμετρα απ' ότι υπολόγιζε το GPS.
Αυτή η απόφαση μας δικαίωσε πανηγυρικά όπως θα καταλαβαίναμε αργότερα...

Ξεκινάμε λοιπόν και αφού είχαμε καμιά 50αριά χιλιόμετρα είπαμε να σταματήσουμε σε όποιο χωριό βρούμε για ένα καφέ.
Σταματάμε λοιπόν και ακόμη κι εδώ, που ήταν ένα χωριό 200 κατοίκων αισθανόσουνα πως δεν έχεις περάσει στην Βαλκανική...

Η 50χρονη καφετζού ήξερε τα βασικά αγγλικά (παρόλο που σίγουρα είχε καιρό να δει τουρίστα, και παρόλο που είχε μεγαλώσει σε χωριό), είχε ταμιακή και ένα ξεχασμένο μηχάνημα για κάρτες, και έστελνε mails από τον υπολογιστή της.

Σίγουρα η επαρχία της Σλοβενίας θυμίζει πιο πολύ Ευρώπη, παρά ελληνική επαρχία, είμαστε αρκετά πιο πίσω σε ανάπτυξη και μόρφωση από τους Σλοβένους, και πριν επισκεφτώ την Σλοβενία είχα εντελώς αντίθετη άποψη.
Οι χωρικοί παρόλα αυτά μου θύμιζαν κάτι από το χωριό μου στην Εύβοια. Καθημερινή πρωί βλέπεις, και από το καφενείο πέρναγαν μόνο ηλιοκαμένες φάτσες,αγρότες, οικοδόμοι, μάστορες γενικών καθηκόντων και τρακτέρ.

Ξανακαβαλήσαμε λοιπόν και συνεχίσαμε την οδήγηση στην απολαυστική Σλοβενία...



Μέχρι που φτάσαμε στα σύνορα με την Κροατία, μία χώρα που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση ακόμα.
Στα σύνορα ο έλεγχος (ακόμα και για μένα που μπήκα με ταυτότητα μιας και δεν έχω βγάλει διαβατήριο, αφού έχουν υπογράψει μία συνθήκη που οι Ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να μπαίνουν στη χώρα μόνο με ταυτότητα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη) ήταν τυπικός του 2λεπτου.

Περάσαμε πάνω από το τεράστιο ποτάμι που σηματοδοτεί τα σύνορα της Κροατίας και της Σλοβενίας και ξεκινήσαμε να ρολάρουμε στην Κροατική επαρχία.

Μόλις περνάς τα σύνορα, καταλαβαίνεις ότι πλέον μπήκες σε βαλκανική χώρα.
Ο Γοτθικός ρυθμός στα κτίσματα κόβεται μαχαίρι, η καλή ποιότητα του δρόμου επίσης, και στο πλάι ξεκινάς να βλέπεις φτωχά χωριά με τούβλινα σπίτια και υπαίθριους πάγκους με φρούτα. Επίσης, δίπλα στον δρόμο έβλεπες αρκετούς αγρότες και όλοι ήταν χαμογελαστοί και χαιρετάγαν, όπως και τα παιδάκια που παίζαν μπάλα δίπλα στους δρόμους όταν πέρναγες από χωριό.

Η Κροατία μου έδινε την καλύτερη εντύπωση από την πρώτη στιγμή...
Και ακόμη δεν είπα πως στην Κροατία τα μόνα χρώματα που μπορείς να δεις είναι το πράσινο και το μπλε. Αυτή η χώρα είναι πραγματικά κατάφυτη!

Μία στάση για τσιγάρο στη μέση του πουθενά λοιπόν και δρόμο πάλι...













Ο δρόμος ήταν χάλια(σαν ελληνική επαρχία δηλαδή) σε σχέση μ'αυτό που είχαμε συνηθίσει τόσες μέρες, αλλά είπαμε, τώρα μπήκαμε στα Βαλκάνια.
Τα τοπία των δρόμων όμως έχουν απαράμιλλη ομορφιά λόγω της φοβερής φύσης που καλύπτει όλη τη χώρα



Φτάσαμε στο κάμπινγκ απόγευμα, και ήταν μακράν το καλύτερο οργανωμένο κάμπινγκ που έχω δει ποτέ μου...


"Τι κρίμα που δεν ήξερα το ND φίλτρο για την φωτογραφική πριν φύγω για το ταξίδι..."


Μέσα σε μία απέραντη έκταση ημι-ορεινού δάσους που διακόπτεται από μεγάλα λιβάδια, και με αρκετά φτηνές τιμές μέσα στο κάμπινγκ

Στήσαμε λοιπόν κι εμείς της σκηνές μας και βολτάραμε στο κάμπινγκ μέχρι που κοιμηθήκαμε νωρίς μιας και την επόμενη θα περπατάγαμε όλη μέρα και έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι!

[PapasouzasReal]

Μέρα 22
Plitvice
12 χιλιόμετρα (περίπου) με τα πόδια και 10 με μηχανή

Γι αυτή τη μέρα θα δείτε πολλές φωτογραφίες (συνολικά έβγαλα πάνω από 350 στο Plitvice, οπότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν να διαλέξω ποιες θα κόψω), για να αναπληρώσω για τη χτεσινή που έβγαλα 10 φωτογραφίες όλη μέρα

Ξυπνάω το πρωί και έχω γίνει ένα με την άσφαλτο. Το υπόστρωμα, αν και αρκετά αξιόπιστο σαν μάρκα αλλά και σαν τιμή είχε σκάσει και δεν είχε μείνει ούτε κυβικό εκατοστό από αέρα. Εγώ πάντως και πάλι στις 9 ξύπνησα (το είχα πάρει χαμπάρι από νωρίτερα αλλά δεν είμαι από τους τύπους που μου χαλάει ο ύπνος με... λεπτομέρειες). Δυστυχώς είχε σκιστεί πάνω σε μία περίεργη ραφή και δεν έπαιρνε μπάλωμα, αλλά δεν ασχολήθηκα και πολύ να πω την αλήθεια!

Πρωινό από το φτηνό Σούπερ-μάρκετ του κάμπινγκ λοιπόν και μετά φοράμε τα αθλητικά μας, καβαλάμε τις κυρίες μας και πάμε προς την είσοδο του δρυμού Plitvice (λίγα χιλιόμετρα παραπέρα) για να θαυμάσουμε το μεγαλείο της φύσης...

Πριν πάρω την απόφαση να επισκεφτώ την Κροατία όσο έφτιαχνα το πλάνο του ταξιδιού είχα διαβάσει και ακούσει τα καλύτερα για το Plitvice, αλλά ποτέ δε περίμενα ότι θα έβλεπα κάτι τόσο όμορφο και μοναδικό...


"Η πρώτη φωτογραφία της ημέρας, δεν ήξερα πόσες ώρες ακόμα θα έβλεπα το ίδιο σκηνικό..."

Ουσιαστικά πρόκειται για περίπου 15 λίμνες που διαδέχονται κατηφορικά η μία την άλλη και δημιουργούν τεράστιες βάθρες! Η διαφορά εδώ είναι ότι το νερό τρέχει όλο το χρόνο εδώ, και αφού δεν είναι στάσιμο δεν έχει σάπια βρύα, ακαθαρσίες και ελάχιστη ζωή από μύγες, αλλά είναι στο άλλο άκρο. Όλος ο τόπος σφύζει από ζωή, χρώματα, καταρράκτες, βάθρες, λίμνες... Και δεν μιλάμε για καθόλου μικρή έκταση...



Μπορείς να περπατήσεις όσο θες ουσιαστικά κατά μήκος των λιμνών, αφού με το αρκετά φτηνό (γι αυτό το θέαμα) εισιτήριο μπορείς να χρησιμοποιείς και τα καραβάκια ή τα λεωφορειάκια του πάρκου! Εμείς πάντως επιλέξαμε να κάνουμε την διαδρομή που ήταν γύρω στα 12 (κυρίως κατηφορικά) χιλιόμετρα, αφού ανεβήκαμε στην ψηλότερη λίμνη με το λεωφορείο και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε μέσα από τα φοβερά δρομάκια του πάρκου...

Πάρτε μία γεύση λοιπόν...


"Μία από τις μεγάλες λίμνες"

Περάσαμε εκατοντάδες καταρράκτες συνολικά, από τους οποίους πολλοί φαινόντουσαν μόνο μέσα από την πυκνή βλάστηση...













Αλλά και άλλους που φαινόντουσαν πιο καθαρά...

[PapasouzasReal]

Περπατήσαμε μέσα σε παραμυθένια δρομάκια, άλλες φορές σκεπασμένα από τα δέντρα με ίσκιο, κι άλλες φορές ανοιχτά και με τον ήλιο να μας καίει παρά το έντονο υγρό στοιχείο που μας δρόσιζε όσο μπορούσε...























Όσο για την πανίδα της περιοχής, σίγουρα ήταν στα φόρτε της...

[PapasouzasReal]

Όποτε κουραζόμασταν από το περπάτημα κάναμε μία στάση σε κάποιο από τα αμέτρητα τεχνητά ή φυσικά παγκάκια, και μετά από λίγο συνεχίζαμε

Το τεράστιο αυτό πάρκο είχε και κάποιες σπηλιές, άλλες αδιέξοδες και άλλες για να κόβεις δρόμο αν θες



Σε κάποιο σημείο μέσα στο πάρκο υπάρχουν και 2-3 μαγαζάκια με φαγητό, αρκετά φτηνά για ένα τόσο τουριστικό μέρος, πράγμα που μου έκανε αρκετή εντύπωση.

Μερικές ακόμη από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες που έβγαλα στο Plitvice...

































Και κάποιες από ψηλά, εδώ βλέπουμε ένα πολύ μικρό κομμάτι των χαμηλών λιμνών...




Τελικά περπατάγαμε μέχρι αργά το απόγευμα που γυρίσαμε στο κάμπινγκ κομματιασμένοι, αλλά ταξιδεύοντας σε παράλληλο σύμπαν ακόμη μετά από τόσο overdose φυσικής ομορφιάς.

Κάναμε το μπάνιο μας, φάγαμε, και παρατηρήσαμε όλοι πόσο είχαμε χαρεί αυτή τη μέρα όλοι, είχαμε περάσει απίστευτα!

Κάπου εκεί όμως έπρεπε να αποφασίσουμε πώς θα γυρνούσαμε στην Ελλάδα...
Το αρχικό πλάνο ήταν να πηγαίναμε οδικώς από Κροατία μέχρι Ελλάδα από τις ακτές αλλά εγώ είχα αρχίσει ήδη να έχω κάποια σοβαρά θέματα (αλυσίδα που ήθελε 3-4 κλικ σφίξιμο κάθε 300 χιλιόμετρα, πολύ φθαρμένο λάστιχο πίσω, και λεφτά που τέλειωναν) και σε 4 μέρες θέλαμε να είμαστε Αθήνα οπότε αν πηγαίναμε οδικώς θα έπρεπε να οδηγάμε όλη μέρα χωρίς να βλέπουμε και πολλά αφού θα σταματάμε κομματιασμένοι κάθε απόγευμα, κάτι που δεν άρεσε σε κανέναν.
Οπότε αποφασίσαμε την επόμενη να φεύγαμε και να πηγαίναμε Βενετία, να βλέπαμε αυτή τη μοναδική πόλη για 2 μέρες, και μετά το καράβι που κάνει 27 ώρες περίπου να πάμε Ηγουμενίτσα και από 'κει για Αθήνα.
Εισιτήρια ήμασταν σίγουροι ότι θα βρούμε αφού πάντα υπάρχει χώρος για 2 μηχανές οπότε θα τα βγάζαμε εκεί.

Αράξαμε λοιπόν αρκετή ώρα σε μία "πλατεία" του camping και πίναμε μπύρες, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν έχω υπόστρωμα όπως πήγαινα προς τη σκηνή. Τελικά το φούσκωσα με σκοπό να έχει λίγο αέρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος, μετά δε ξυπνάω με τίποτα ούτως η άλλως...

Τελικά ξεφούσκωσε πριν κοιμηθώ αλλά δε μπορώ να πω ότι με ένοιαξε ιδιαίτερα, άλλωστε μετά από αυτή τη φοβερή μέρα δεν είχα δικαίωμα να γκρινιάξω για τίποτα. Έφαγα και λίγη μερέντα με κράκερς που έχω πάντα μαζί και μου πέρασε ακόμη πιο γρήγορα!

[zandesiro]

Οχι μην γυρνας Ελλαδα συνεχισεεεεεε...............

[ΙoannisPanagiotidis]

...ναι ρε φιλε ...τι λες τωρα..... γιατι γυριζεις !...εγω λεω να βαλουμε ρεφενε ολοι να σας ξαναστειλουμε !...τι φωτογραφικη πανδαισία ειναι αυτη που μας εχεις κεράσει!...δωσε πονο!!!!!


....

[PapasouzasReal]

Μέρα 23
Plitvice - Βενετία
390 χιλιόμετρα



Την σημερινή ημέρα έγραψα πολλές σελίδες στο ημερολόγιο μου...
Τα σύμπτυξα όσο μπορούσα για να μη σας κουράσω, αλλά και πάλι πολλά βγήκαν.

Το πρωί σηκώθηκα και δεν είχα πιαστεί καθόλου, ίσα-ίσα που κοιμήθηκα άνετα. Τελικά όλα συνηθίζονται!
Ξαφνικά ακούω τον Σκίουρο που μουρμούριζε μόνος του, την νύχτα είχε τρυπήσει και το δικό του υπόστρωμα και δε κοιμήθηκε πολύ καλά...
Ήπιαμε καφέ και μαζέψαμε-φορτώσαμε σε χρόνο dt. Είχαμε γίνει πραγματικά γρήγοροι σ' αυτό πλέον. Το μόνο που με στεναχωρούσε εκείνο το πρωί ήταν ότι θα έκανα καιρό να ξαναστήσω σκηνή...

Πριν φύγουμε τσεκάραμε λίγο στο ίντερνετ τι παίζει με τα camping της Βενετίας και είδαμε ότι είναι ψιλογεμάτα, οπότε κλείσαμε ένα bungalow γύρω στα 15 ευρώ την μέρα έκαστος με προκαταβολή μέσω κάρτας. Ήταν η πρώτη φορά από την μέρα που φύγαμε που κλείσαμε από πριν κάποιο δωμάτιο.

Ξεκινάμε λοιπόν και μετά από καμιά 30αριά χιλιόμετρα μπαίνουμε σε ένα δρόμο πραγματικά βομβαρδισμένο! Είχε εγκάρσιες καθιζήσεις πάνω στις στροφές βάθους κοντά μισό μέτρο σε κάνα 2 σημεία! 2 φορές γλίτωσα την πτώση εκείνη την μέρα, παρόλο που πήγαινα με 40 το μηχανάκι γλίστραγε σαν τρελό σ' εκείνο το δρόμο...
Σε κάποια φάση σταματήσαμε και ο Σκίουρος γκρίνιαζε που τον πήγαινα από αυτόν τον ####δρομο γιατί μάλλον είχε στραβώσει μέχρι και η ζάντα του! Και μιας και δεν είχε περίοδο σκέφτομαι ότι μάλλον έφταιγε η κούραση του γι αυτή τη γκρίνια, και ότι είχαμε συνηθίσει τους αψεγάδιαστους δρόμους των Άλπεων τόσες μέρες...

Εγώ πάντως μια χαρά πέρναγα! Πέραν του πόσο κακός ήταν ο δρόμος, ήταν και πανέμορφος, όπως και όλοι οι επαρχιακοί που περάσαμε στην Κροατία!




"Στις φωτογραφίες δε φαίνεται πόσο λεία ήταν η άσφαλτος, ούτε κάποια από τα "κοψίματα" του δρόμου, φαίνονται όμως τα χαρακτηριστικά χρώματα που βλέπεις όταν οδηγάς στους δρόμους της Κροατίας"

Κάτι άλλο που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι στα φτωχά χωριά που περνάγαμε στην Κροατία, έβλεπα παντού μικρά σπίτια που εξωτερικά έβλεπες τα τούβλα με τον αρμό ενδιάμεσα, χωρίς σοβάτισμα, τσιμέντο, ή βάψιμο εξωτερικά, αλλά παρ' όλα αυτά σχεδόν όλα είχαν πανάκριβες πόρτες ασφαλείας. Αυτό ήταν κάτι που ποτέ δε το κατάλαβα...

Επίσης τα αγροτικά μηχανήματα ήταν χειρότερα κι από αυτά στις φτωχότερες αγροτοπεριοχές της Ελλάδας, βγάζοντας απίστευτη κάπνα όταν λειτουργούσαν, είτε ήταν τρακτέρ, είτε σκαπτικά μηχανήματα του 1821!
Σίγουρα θα κάνω ακόμα μία επίσκεψη στην Κροατία στο μέλλον, μου άρεσε υπερβολικά αυτή η χώρα!

Μετά το Vrbovsko βγήκαμε εθνική. Η εθνική της Κροατίας όσο την χρησιμοποιήσαμε ήταν αντίστοιχης ποιότητας της Αττικής οδού, πραγματικά ανεξήγητα καλοί δρόμοι για την οικονομική κατάσταση που φαινόταν να έχει η χώρα!
Ακόμα κι από την εθνική τα μόνα χρώματα που έβλεπες ήταν το πράσινο και το μπλε του ουρανού, το μόνο που έσπαγε αυτά τα χρώματα καμιά φορά ήταν τα αφρισμένα ποτάμια και οι γαλάζιες λίμνες...

Το πρώτο σοκ όμως ήρθε φτάνοντας λίγο έξω από την Ριέκα όπου μετά από μια μεγάλη ευθεία στρίβουμε αριστερά, βλέπουμε στο βάθος την θάλασσα που είχαμε να δούμε από την Τοσκάνη καμιά 20αριά μέρες πριν και στο καπάκι σκάει πάνω μας ο λίβας που φυσούσε... Εκείνη την ώρα ήθελα να ξανανέβω στις Άλπεις και να τηλεμεταφερθώ στην Αθήνα. Μετά από τόσες μέρες οδήγησης σε ιδανικές (κυρίως) θερμοκρασίες για μοτοσυκλέτα, ο καύσωνας είναι κάτι που σου χαλάει την διάθεση για οδήγηση αυτομάτως. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν κοντά στους 40 εκείνη τη μέρα.

Αλλά έτσι είναι όταν ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα, μαθαίνεις να τα ανέχεσαι όλα και να εγκλιματίζεσαι, κι αυτό είναι κάτι που προσωπικά το γουστάρω όσο τίποτα.

Φτάνοντας στα σύνορα με την Σλοβενία (μία λωρίδα της Σλοβενίας παρεμβάλλεται ανάμεσα σε Κροατία και Ιταλία, με αποτέλεσμα να διαθέτει και η Σλοβενία μία μικρή έκταση ακτογραμμής) είδαμε μία τεράστια ουρά από αυτοκίνητα και μηχανές. Στην αρχή σβήσαμε μοτέρ και ξεκινήσαμε να περιμένουμε μέχρι που μας έπιασε το πατριωτικό ένστικτο, βάλαμε μπροστά, περάσαμε όλη την ουρά, φτάσαμε στον έλεγχο και μόλις μας είδε να βγάζουμε γάντια και να ψάχνουμε για χαρτιά μας έκανε νόημα να φύγουμε, χωρίς κανένα έλεγχο, εύκολα και γρήγορα!

Περάσαμε την λωρίδα της Σλοβενίας με την πολύ κίνηση από τα φορτηγά και μπήκαμε στην εκνευριστική και βαρετή autostrada της Ιταλίας. Ειδικά μετά την Palmanova το σκηνικό ήταν χάλι μαύρο. 2 λωρίδες δρόμου με τα φορτηγά να προσπερνάνε συνέχεια με τον κλασσικό αργό ρυθμό τους κι εσύ να τρως εκτός από τον ήλιο και τον λίβα και το καυσαέριο τους σε μία απέραντη ευθεία.
Η ποιότητα της autostrada σ' αυτό το κομμάτι μου θύμιζε κάτι από Αθηνών-Πατρών σε κάποια σημεία αλλά με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση παραπάνω και καλύτερη οδηγική παιδεία από τους οδηγούς των αυτοκινήτων.
Στο βάθος αχνοφάνηκαν οι Άλπεις σε κάποιο σημείο του δρόμου, το μυαλό μου ξεκίνησε να ταξιδεύει και πάλι...

Σε κάποιο βενζινάδικο σταματήσαμε για να πάρουμε λίγο ίσκιο (ενώ τόσες μέρες ψάχναμε τον ήλιο) και να πιούμε κάτι και συνάντησα τον παππού της Ντόλυ.


Φτάνουμε μετά από πολύ ιδρώτα που κύλαγε στο μέτωπο μας (πλέον πρέπει να κόντευε 4 η ώρα) στο κάμπινγκ με το bungalow που είχαμε κλείσει και προς κακή μας έκπληξη βλέπουμε μία καμαρούλα μια σταλιά 2 επί 3 με 40 βαθμούς μέσα και χωρίς air-condition. Και στο τραγούδι του Πουλόπουλου ήταν 2 που έπρεπε να την μοιραστούν και όχι 3...
Γι αυτό και δεν πρόκειται να ξανακλείσω ποτέ δωμάτιο ή bungalow ή οτιδήποτε όσο ταξιδεύω, αυτή ήταν σίγουρα η πρώτη και τελευταία φορά.
Το προσωπικό του άθλιου κάμπινγκ βέβαια μας είπε ότι το βράδυ δεν πρόκειται να ζεσταινόμασταν...

Κάναμε ένα μπάνιο και ξεκινήσαμε να πάμε με το λεωφορείο στην πόλη της Βενετίας, 8 χιλιόμετρα από εκεί που μέναμε, μιας και το παρκάρισμα στα πάρκινγκ έξω από την Βενετία δεν είναι πουθενά δωρεάν, ακόμη και για τις μοτοσυκλέτες.

Και όπως το περίμενα, πρόκειται για μία πραγματικά μοναδική πόλη χτισμένη πάνω στο νερό με εκατομμύρια τουρίστες να την κατακλύζουν, κάτι λογικό άλλωστε αφού αυτό το κόσμημα είναι κάτι που όλοι όσοι τους αρέσει ο τουρισμός πρέπει να το δούνε.

Φάγαμε κάτι στα γρήγορα και ξεκινήσαμε να περπατάμε στην πόλη...














Η Βενετία πραγματικά σε μαγεύει από τα πρώτα δευτερόλεπτα που μπαίνεις στο πρώτο σοκάκι της, το μόνο άσχημο είναι η μυρωδιά που αναδύεται από τα κανάλια όταν έχει ζέστη και άπνοια ταυτόχρονα, αλλά τίποτα δε μπορεί να είναι τέλειο...

Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι το βράδυ, κι εγώ είχα χαζέψει τρώγοντας όσο περισσότερο παγωτό μπορούσα (όσοι έχουν πάει στην Ιταλία σίγουρα με καταλαβαίνουν) και τραβώντας κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες του ταξιδιού...
Αν θέλετε να τις ευχαριστηθείτε δείτε τις σε πλήρη ανάλυση πατώντας πάνω στη φωτογραφία (αν δε το έχετε ανακαλύψει μέχρι εδώ...)!




"Η Βενετία είναι πραγματικά φωτογενής πόλη"


"Ταρίφες με φινέτσα"


"Και με χρώμα όμως ωραία είναι..."






"Τραβηγμένη από την γέφυρα των στεναγμών. Δεξιά και αριστερά βλέπουμε τα κελιά της φυλακής που ακούγονταν οι στεναγμοί των φυλακισμένων κάθε βράδυ"








"σερβίτσιο γκόντολε που λένε και οι Βενετσιάνοι"


Αφού είχε πάει αργά πλέον γυρίσαμε με το τελευταίο λεωφορείο στο κάμπινγκ, ξανακάναμε μπάνιο και αράξαμε έξω από το μαγαζάκι του κάμπινγκ να πιούμε καμιά μπύρα με τους δεκάδες πιτσιρικάδες backpackers που μόλις είχαν γυρίσει κι αυτοί με το τελευταίο λεωφορείο.
Αφού πρώτα είδαμε ένα σκηνικό με μία μεθυσμένη χαζογκόμενα που στο τέλος τις έφαγε (από τους φίλους της κυρίως) κιόλας για τις ######## που έκανε στους υπόλοιπους που απολάμβαναν την ησυχία τους πήγαμε για ύπνο γελώντας και παρατηρώντας ότι όντως δεν είχε ζέστη μέσα στο μικροσκοπικό bungalow που δεν είχε χώρο ούτε για τα πράγματα μας. Πρέπει να κοιμήθηκα σε 1 λεπτό, ήμουν πραγματικά πολύ κουρασμένος εκείνη τη μέρα...

[PapasouzasReal]

Μέρα 24
Βενετία

Σήμερα ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι, κατά τις 9... από την ζέστη που είχε μέσα στο Bungalow.
Μόλις βγήκε ο ήλιος το ξύλινο σπιτάκι έγινε φούρνος...

Ήπιαμε καφέ στα γρήγορα και μετά πήραμε τις μηχανές να πάμε μέχρι την Βενετία να βγάλουμε τα εισιτήρια της επιστροφής με το σκεπτικό ότι θα βρούμε κάπου να παρκάρουμε χωρίς πληρωμή ώστε το βράδυ να μην έχουμε την ανάγκη του τελευταίου λεωφορείου.

Εκτός του ότι το καράβι δεν έφευγε την επόμενη όπως νομίζαμε, αλλά την μεθεπόμενη τελικά, όχι απλά δεν παρκάραμε πουθενά, αλλά δυσκολευτήκαμε ακόμα και για 5 λεπτά να τις αφήσουμε κάπου ώστε να βγάλουμε τα εισιτήρια.
Τα πάρκινγκ χρέωναν 20 ευρώ την μέρα, οπότε γυρίσαμε στο κάμπινγκ, τις αφήσαμε και ξαναπήγαμε με το λεωφορείο.
Το Πάτρα - Ανκόνα μας είχε στοιχίσει 114 ευρώ έκαστος μαζί με την μηχανή, ενώ το Βενετία - Ηγουμενίτσα μας πήγε 164 έκαστος, αυτό έτσουξε λίγο...

Ξεκινήσαμε λοιπόν και πάλι το περπάτημα στην πόλη...











"Πρώτη φορά είδα πλεούμενο για συγκομιδή σκουπιδιών, και το είχα απορία το πώς γίνεται στην Βενετία"

Σήμερα ξεκινήσαμε και τα πίναμε πριν πάει καν 12 το μεσημέρι...
Μιας και οι τελευταίες μέρες μας είχαν πάει αρκετά οικονομικά είπαμε να επενδύσουμε σε καλά κοκτέιλ (και παγωμένο redbull για τον Σκίουρο). Έπαιρνες ένα κοκτέιλ και σου ξανάβαζε όσο αλκοόλ ήθελες όσο το έπινες...




Και οι φωτογραφίες που έβγαλα μετά στην πόλη ήταν καλύτερες κι από τα κοκτέιλ που πίναμε, το ποτό βοηθάει τελικά

Αν και αρκετά κουρασμένοι όλοι μας από το πολύ περπάτημα που είχαμε ρίξει τις τελευταίες μέρες, δε σταματήσαμε να περπατάμε όλη μέρα. Στην Βενετία άμα δε χαθείς δε θα δεις τις πιο απόμερες γειτονιές που δεν έχουν κανένα τουρίστα...













Περνώντας από την επιβλητική πλατεία του Αγίου Μάρκου, είπαμε να μπούμε και μέσα στην εκκλησία να την δούμε αλλά μόλις φτάσαμε στην πόρτα μετά από κάνα 20λεπτο στην ουρά... φάγαμε πόρτα κυριολεκτικά αφού το μαγαζί έκλεινε...








"Κάθε ώρα που χτυπάει το ρολόι, όλα τα χτυπήματα στην καμπάνα τα δίνουν με τα σφυριά που κρατάνε τα αγάλματα που είναι δεξιά και αριστερά της"