|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#62
22-11-2011, 10:10
|
|||
|
|||
Απάντηση: z_atomic_land = mission 1
Απόσπασμα:
όχι σαν κάποιον που όταν λείπω μπαίνει στο θέμα και του αλλάζει τα φώτα.....κύριε Teoooooooooooo 
|
|
#63
22-11-2011, 10:37
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: z_atomic_land = mission 1
Απόσπασμα:
το κομοδίνο μπορεί... 
|
|
#64
22-11-2011, 10:46
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: z_atomic_land = mission 1
Απόσπασμα:
|
|
#66
23-11-2011, 10:53
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: z_atomic_land = mission 1
Απόσπασμα:
|
|
#68
23-11-2011, 19:19
|
|||
|
|||
|
μερος two - day θρι (3)
Ημέρα 3: Κυριακή 07/08/11
Στόχος: Bolzano - Passo Pordoi - Bolzano Briefing (Η americania που έγινε συνήθεια) Χάρτης day-3 bolzano - passo pordoi - bolzano - Google Maps Κεφάλαιο 1: Bolzano Το πρωινό ξύπνημα μου επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη(?)... ο πυρετός είχε ανέβει μάλλον. Στο μυαλό μου ήρθε η Φωτεινή η φαρμακοποιός μου, που επέμενε να πάρω τα panadol flue. Την είχα ακούσει ευτυχώς. Πρωινό γρήγορα και αναχώρηση για την πρώτη, στην ουσία, διαδρομή. Βγαίνοντας στην τεράστια βεράντα του ξενοδοχείου για να πάρω το πρωινό μου αντίκρισα κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ το προηγούμενο βράδυ. Φωτό 3-1: Στρώνοντας το βούτυρο στη φρυγανιά  Φωτό 3-2: Η γειτονιά μας  Φωτό 3-3i &3ii: Μη προσβάσιμα (φαινομενικά) σπίτια απέναντι   Φωτό 3-4: Το Bolzano είναι όμορφο μόνο το βράδυ  Περίεργη πόλη. Ενώ είναι η τελευταία μεγάλη Ιταλική μεγάλη πόλη πριν τα σύνορα με την Αυστρία, οι κάτοικοι είναι περισσότερο Βαυαροί από ότι Ιταλοί. Στο ξενοδοχείο που έμενα οι ιδιοκτήτες μιλούσαν Γερμανικά (η merkl μας κυνηγάει παντού). Μέχρι πριν τον Α Παγκόσμιο πόλεμο η πόλη άνηκε στην Αυστρουγγαρία και συγκεκριμένα στην περιφέρεια του Τιρόλο. Προσαρτήθηκε στην Ιταλία με το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα ο Μουσολίνι σε συνεργασία με τον Αδόλφο (τον γνωστό), εφήρμοσαν ενα πρόγραμμα Ιταλοποίησης της ευρύτερης περιοχής. Έτσι τυπικά επικράτησε η Ιταλική γλώσσα και κουλτούρα κάτι όμως που δεν μου φάνηκε να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα. Από τα θετικά της πόλης είναι η παραγωγή πολύ καλού κρασίου. Το τίμησα δεόντως. Τέλος τα ιστορικά στοιχεία. Ώρα για δράση Κεφάλαιο 2: Passo Pordoi - η ανάβαση Αρματώνομαι με τα απαραίτητα και ξεκινώ με την Piouzi την ανάβαση για Passo Pordoi. Βγαίνοντας από ένα μεγάλο τούνελ, "τρακάρω" πάνω σε ένα εκτυφλωτικά πράσινο τοπίο. Φυσιολατρικό σοκ μονομιάς...με το καλημέρα. Φωτό 3-5: Φυσιολατρικό σοκ  Το δεύτερο σοκ που παθαίνεις είναι της ποιότητας του οδοστρώματος. Οι επικλίσεις του στις στροφές και η εξαιρετική άσφαλτος ευνοούν την ερωτοτροπία του δρόμου με τα ελαστικά της Piouzi. Η αίσθηση της οδήγησης σε τέτοιο δρόμο ήταν πρωτόγνωρη και φανταστική. Ακόμη δεν άρχισα την διαδρομή και είχα ήδη .......ερεθιστεί (ευγενική διατύπωση). Φωτό 3-6: Άποψη οδοστρώματος (μετά από 5-6 περισσότερο αποτυχημένες προσπάθειες φωτογράφισης)  Φωτό 3-7: Green Piouzi  Φωτό 3-8: Λίγο μετά το τούνελ (ας είναι καλά η "θεία" που με έβγαλε μια φωτό)  Η χάρα ήταν μεγάλη και δεν κρυβόταν (κάτι μου θυμίζει αυτό). Μου άρεσαν τα πάντα. Ο δρόμος, το τοπίο, η Piouzi λιγότερο φορτωμένη, η μυρωδιά του αέρα και η λίγη ψύχρα που επικρατούσε το πρωί. Βέβαια για να πω την αλήθεια το ####βάρεσα και άργησα αρκετά.Συνέχισα λοιπόν προς το πρώτο χωριό που θα συναντούσα (βλ. χάρτη) το Nova Levante Φωτό 3-9i & 9ii: Στο πρώτο μικρό χωριό που συνάντησα - Nova Levante   Φωτό 3-10i & 10ii: Προαύλιο εκκλησίας - βοσκοτόπι για μουλάρια (καθόλου τυχαίο)   Φωτό 3-11: Πίσω το Βουνό Latemar (Υψ. 2.799 μ.) των Δολομιτών  Επόμενος σταθμός χωρίς να το ξέρω 5 λεπτά πιο κάτω... σε ένα σημείο (φωτό 3-12) που δεν σε προϊδέαζε για το τι θα έβλεπες. Σταμάτησα μόνο και μόνο επειδή είδα αρκετές μηχανές και αυτοκίνητα σταθμευμένα. Είπα και γω ο κουτσομπόλης να δω τι στο Δία (τον πολυμελετούσα) συνέβαινε. Φωτό 3-12: Μα τι (στο Δία) γίνεται εδώ;  Σβήνοντας κινητήρα στα αυτιά μου ηχούσαν τρομπόνια, τσέλο, βιολιά τρομπέτες και διάφορα άλλα όργανα που δεν γνωρίζω την ονομασία τους. Στην αρχή κόλλησα...ρε λες να έκανα λάθος στα mp3 και να έχωσα στην Playlist την Καμεράτα Ορχήστρα φίλων της μουσικής; Αν την έκανα τη μ@@@κια θα περάσω ζάχαρη στο δρόμο. Ότι πρέπει για να μην κοιμηθώ. Μόλις έβγαλα το κράνος όμως χάρηκα.... Πρώτον γιατί η Καμεράτα παρέμεινε στο Μέγαρο Μουσικής, να την προλογίζει η Μαρία Παπαδή στο Mega και δεύτερον γιατί αντίκρισα τη λίμνη Laggo di Carezza ανάμεσα από τα δέντρα και άκουγα ένα πλήθος μουσικών να πετάνε τις κοινές τους νότες μέσα στα νερά της. Έμεινα λίγο κόκκαλο να πω την αλήθεια. Σάστισα με την εικόνα και το γαλαζοπράσινο χρώμα του νερού, σε συνδυασμό με τη μουσική. Δεν το περίμενα το ομολογώ. Όπως ομολογώ ότι νόμιζα ότι προς στιγμή είχα κάνει λάθος στην διαδρομή μου. Και όμως είναι τόσο μικρή λίμνη που δύσκολα την πρόσεχες στο χάρτη. Η τύπου καμεράτα (πάνω από 20 άτομα πάντως) , συνέχιζε το "βιολί" της στις όχθες της λίμνης . Κατάφερα να την αντικρίσω μόνο τη στιγμή που έφευγα ανηφορικά από τη λίμνη. Από εκεί που σταμάτησα δεν φαίνονταν με τίποτα. Φωτό 3-13: Ε; Νερό;  Φωτό 3-14 (i,ii&iii): Laggo di Carezza    Φωτό 3-15: Απίστευτα χρώματα  Βέβαια εγώ με τα χρώματα την πάτησα. Γιατί είδα μόνο ένα φάσμα χρωμάτων. Lago di Carezza σημαίνει λίμνη του ουράνιου τόξου. Η Lago di Carezza με βάση το μύθο αποτελεί το αποτέλεσμα ενός ξορκιού. Ο μύθος λοιπόν, λέει ότι η λίμνη κατοικούνταν από την όμορφη νύμφη Undine. O μάγος Latemar, το όνομα του οποίου δόθηκε στο βουνό της φωτό 3-11, και το οποίο καθρεφτίζεται στη λίμνη, ερωτεύτηκε την νύμφη και προσπάθησε κάμποσες φορές ανεπιτυχώς να την αιχμαλωτίσει. Εξοργισμένος από την αποτυχία του, ζήτησε την συμβουλή του Masare (τοπικός πολυξερίδης) ο οποίος τον προέτρεψε να εμφανίσει ένα ουράνιο τόξο πάνω από τη λίμνη, για να προσελκύσει την νύμφη και να την απαγάγει. Έτσι και έκανε, αλλά με το που τον αντίκρισε η Undine βγαίνοντας από το νερό, έφυγε τρομαγμένη και χάθηκε μακριά. Ο Latemar (ο "άσχημος" πλέον) εξαγριωμένος που δεν κατάφερε τελικά να την αιχμαλωτίσει, "έσπασε" το ουράνιο τόξο σε χιλιάδες κομμάτια και τα σκόρπισε στη λίμνη. Γι αυτό και σήμερα στα νερά της μπορεί να διακρίνει κανείς να εμφανίζονται όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου (εγώ δεν είδα πάντως ούτε τα μισά). Φωτό 3-16: Αυτό παθαίνει όποιος πάει να βγάλει μόνος του φωτό (χάλια λέμε σαν τον Latemar)  Φωτό 3-17: "Λοιπόν Piouzi.....αρκετά ####βαρέσαμε με τη καμεράτα...φεύγουμε"  To Passo Pordoi ήταν εκεί και περίμενε αλλά η ημέρα όχι για πάντα. Έτσι αφού ξεμπέρδεψα με τα της λίμνης, ξεκουμπίστηκα με την Piouzi ασταμάτητος μέχρι το Passo Pordoi. σημ. σήμερα αργά μετά τον καφέ το επόμενο επεισόδιο Last edited by z_atomic; 23-11-2011 at 19:20.
|
|
#69
25-11-2011, 04:23
|
|||
|
|||
|
Βόλτα με την Piouzi - MEROΣ TWO-hΜeρα 3 (συνέχεια)
Κεφάλαιο 3: Passo Pordoi (σκέτο)
Passo pordoi.....πέρασμα πλαισιωμένο μεταξύ Sass Pordoi και Sass Bece, σε υψόμετρο 2.239μ. Αποτελείται από 28 φουρκέτες ανάβασης. Οριοθετεί τα σύνορα μεταξύ της επαρχίας Trento και τη επαρχίας Beluno. Κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, για τη σύνδεση του Bolzano με την Cortina. Ήθελε δεν ήθελε έμπλεξε και σε μάχες στον first παγκόσμιο πόλεμο. Φωτό 3-18: Είπαμε 2.239 μ. τι περίμενες;  Φωτό 3-19: Ευτυχώς έβαλα 50 δείκτη προστασίας στο πρόσωπο  Φωτό 3-20: Ξενέρωτοι Έλληνες με τον ήλιο σας  Φωτό 3-21: Το πάθημα που δεν έγινε μάθημα (o Latemar ξαναχτύπησε)  Φωτό 3-22: Οδηγός "Πως να χτίσετε στην ψηλότερη κορυφή χωρίς να έχετε θέα"  Φωτό 3-23: No θέα no sheeps  Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο οδικώς, παρκάρω σε ένα πάρκινγκ που οι μηχανές ήταν περισσότερες από τα αυτοκίνητα. Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά (10 βαθμοί) και ο καιρός όπως θα έπρεπε το καλοκαίρι. Μουντός με πλήρη απουσία ήλιου, κρύο και έτοιμος για βροχή. Ο καφές είχε κάνει κράτηση στο στομάχι μου εδώ και ώρα. Και είπα να τον συνοδέψω και με ένα περιποιημένο sandwich. Αφου παίξαμε (με τα μάτια και τα χαμόγελα) λίγο με τα κορίτσια του cafe, αποφάσισα να αφήσω το ζεστό χώρο του και να περπατήσω λίγο στην περιοχή. Τα τουριστικά και τα καφέ ήταν τα μόνα κτίρια που είδα, εκτός από το κτίριο του τηλεφερίκ. Είχε χαμηλή νέφωση και το σκεφτόμουν αν άξιζε τον κόπο να το χρησιμοποιήσω για να ανέβω στην κορυφή. Το σκέφτηκα για 5'' βέβαια. Σιγά και μην δεν πήγαινα Φωτό 3-24: Τηλεφερίκ και....σακ βουαγιάζ  Φωτό 3-25: Ανεβαίνοντας  Φωτό 3-26(i &ii): Οι τελευταίες από τις 28 φουρκέτες   Φωτό 3-27 εως 31: I am high (?)      Φωτό 3-32 εως 35: Full of Χλωρίδα     Φτάνοντας στην κορυφή αν έχει καλό καιρό θα δεις αυτό * Photo belongs to Another view of the Marmolada, road through Passo Pordoi in the foreground | Flickr - Photo Sharing! [/CENTER] Ατύχησα στη θέα, όμως το ομιχλώδες τοπίο με εξίταρε περισσότερο αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα Φωτό 3-36: Από τα 2.239 μ στα 2.950 μ  Φωτό 3-37: Είναι ωραία να μην ξέρεις.......  Φωτό 3-38 εως 41: Τυπικό θερινό σκηνικό Έλληνα παραθεριστή     Καιρού επιτρέποντος, δεν περιορίζεσαι στα του καφέ του τηλεφερίκ. Υπάρχουν διαδρομές (on foot φυσικά) αρκετών χιλιομέτρων κατά μήκος της κορυφογραμμής που σε οδηγούν σε άλλα καταφύγια - εστιατόρια. Οι πινακίδες ήταν κατατοπιστικές όπως και ο χάρτης (φωτό 42 &44) Φωτό 3-42 εως 44: σουρεάλ    Φωτό 3-45: (με ύφος 1000 καρδιναλίων) Μην κορδώνεσαι στο Passo Pordoi ανέβηκες ....όχι στα Ι####ια  Φωτό 3-46 εως 47: Κατεβαίνοντας   Κεφάλαιο 4: Passo Pordoi - η κατάβαση Ήρθε και η ώρα της κατάβασης. Άλλες πόσες αριθμημένες φουρκέτες, που δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Στενός δρόμος, στεγνός πια, με καταπληκτική θέα και με άσφαλτο ερωτεύσιμη. Οι φουρκέτες τελείωσαν αλλά οι ευχάριστες εκπλήξεις όχι. Ότι έβρισκες μπροστά σου σε τοπίο ήταν κάτι το απίστευτα εθιστικό. Δεν ήθελες να φύγεις αλλά ήξερες ότι το ίδιο πιθανόν θα συνέβαινε και στα υπόλοιπα χιλιόμετρα. Επόμενος σταθμός Arabba Φωτό 3-48 εως 49: Arabba   Η διαδρομή μετά την Arabba φρόντισε να επιβεβαιώσει την παράδοση. Όσο πιο μακριά τόσο πιο όμορφα. Δεν ήθελα να σταματήσω να οδηγώ για να αποθανατίσω όσα έβλεπα. Δεν ήθελα ούτε δευτερόλεπτο να διακόψω την ροή των εικόνων στα μάτια μου. Όσες φωτό και να "τραβήξεις" δεν μπορείς με τίποτα να προσφέρεις σε όποιον δεν ήταν εκεί, την συνολική εικόνα που "χτιζόταν" στο μυαλό σου. Κεφάλαιο 5: Η εμφάνιση του Δια και η διαδρομή της επιστροφής Όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, συνειδητά είχα επιλέξει να ταξιδέψω μόνος. Το ήθελα πολύ. Καμιά φορά όμως, θέλεις δεν θέλεις αποκτάς και "συνοδοιπόρους" στα ταξίδια σου. Έτσι και εκείνη την ημέρα έκανα μια διαπίστωση. Ξαφνικά προκύπτει ως αποτέλεσμα στο μυαλό (????) μου ότι όλες αυτές τις ημέρες με συνόδευε το γνωστό ελληνικό ρητό.......συνουσιάζεται (Sic) ο Δίας. Από που να ξεκινήσω, από το ότι από την πρώτη μέρα ο πυρετός έπαιζε κρυφτούλι με το Panadol flue ασταμάτητα μέχρι και εκείνη τη στιγμή; Από το ότι έφτασα στο passo pordoi που έχει απίστευτη θέα και εγώ το πέτυχα με ομίχλη και ορατότητα στα 5 μέτρα; Τα είπαμε και τα ξαναλέμε. Δεν θα χαλούσα τη διάθεσή μου αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω και την παρουσία του αφεντικού του δωδεκάθεου. Το δέχτηκα τι να έκανα; Έχει δικαίωμα και αυτός για διακοπές στα ξένα βουνά, με απίστευτη όρεξη για +ουσία. Εγώ γιατί έπρεπε να ήμουν μάρτυρας σε αυτή; Που να ήξερα και τις ορέξεις του τις επόμενες ημέρες. Αρκετά μακρηγόρησα με αυτόν. Επέλεξα λοιπόν να κάνω μια κυκλική διαδρομή. Μετά την Arabba κινήθηκα μέσω του SR48 (κωδικοποίηση οδικού δικτύου) προς Cortina d' Ampezzo. Δεν έφτασα μέχρι εκεί αλλά στη διασταύρωση με τον SP24, τον ακολούθησα για να βρεθώ στην La Villa. Mετά από αυτή τη διασταύρωση λοιπόν άρχισε ο Δίας τα ερωτικά του. Βροχή ντουζιέρας και ορατότητα χαμηλή. Δεν μπορώ να πω ότι χαλάστηκα. Όσο πιο δύσκολο γινόταν τόσο μου άρεσε, αλλά ο πονοκέφαλος από τον πυρετό και τα αδιάβροχα, έκαναν την κατάσταση ελαφρώς κουραστική. Διασχίζοντας το Passo Valparola χωρίς γκρίνια, απολάμβανα το ομιχλώδες τοπίο και ξάφνου βλέπω μπροστά μου αυτό Davanti al Forte Tre Sassi | Flickr - Photo Sharing! το οποίο φυσικά λόγω βροχής αδυνατούσα να φωτογραφήσω. Βάλε στο σενάριο βροχή, ομίχλη, μηδέν κίνηση οχημάτων και μετά αυτό και ο dr. who joined the club. Έπαθα μεγάλη πλάκα. Νόμιζα ότι σε λίγο θα συναντούσα την 3η μεραρχία της αυστροουγγρικής πολεμικής μηχανής. "Δεν πάω καλά ο π@π@ρας....τελείωσε.... έχω παραισθήσεις από τον πυρετό" Χαλάρωσα μόλις είδα τα παρκαρισμένα ΙΧ και μια ταμπέλα για το μουσείο Forte Tre Sassi. Χτίστηκε το 1897 για την υπεράσπιση των νότιων περιοχών της Αυστρουγγρικής αυτοκρατορίας. Μετά τις πρώτες εβδομάδες του first παγκοσμίου πολέμου βομβαρδίστηκε και εγκαταλείφθηκε. Τώρα γιατί το θεώρησαν τόσο σημαντικό ιστορικά που να το κάνουν μουσείο και να χρεώνουν και 7 ευρω για να το δεις δεν καταλαβαίνω. Απλά εκμεταλλεύονται και το παραμικρό. Λίγο πιο μετά έφτασα στην La Villa. Για τελευταία φορά "έριξα μια ματιά πίσω" με την κάμερα. Φωτό 3-50 έως 53: Φεύγω και αφήνω πίσω Δολομίτες     Φωτό 3-54: Αυτή την (δόλια) μύτη δεν την αποχωρίζομαι ποτέ  Φωτό 3-55 έως 56: Στην όμορφη La Villa   Στάση λοιπόν στη La Villa για νερό και panadol και συνεχίζουμε για την επιστροφή. Η βροχή μια σταματούσε μια ξεκινούσε...οπότε τα αδιάβροχα δεν ξεκολλούσαν πάνω από τα revit. Φωτό 3-57 έως 61: Φεύγοντας από La Villa      Φωτό 3-61 έως 62: Συνάντησα το χωριό picollino. Αντε να είσαι άντρας και να σε ρωτάνε από που βαστάει η σκούφια σου...και να λες ότι είσαι από το Picollino   Μετά το Piccolino η βροχή ήταν το αντίθετο. Ασταμάτητη και έντονη. Στα πλάνα μου για εκείνη την ημέρα συμπεριλαμβάνονταν και επίσκεψη στο Innsbruck (Αυστρία). Φτάνοντας λοιπόν στη διασταύρωση του SS49 (που διέσχιζα) με την Autostrada, έστριψα δεξιά για Innsbruck ακολουθώντας τον SS12 (παράπλευρος της Autostrada). Η βροχή αποτέλεσμα του hornie Δία, και όσο πήγαινα βόρεια τόσο "μαύριζε" ο ουρανός. Συνέχισα πάραυτα. Λίγο πιο κάτω σταμάτησα για κατούρημα. Φωτό 3-63: Αρχική θέα στο κατούρημα Καθώς ελίχθηκα ανάμεσα από κάτι θάμνους για εντοπισμό βέλτιστου σημείου ανακούφισης, είδα κάτι που το είχα πίσω μου στην πορεία και δεν το πρόσεξα πιο πριν. Φωτό 3-64 εως 65: franzensfeste fortress   Άκου τώρα ιστορία για το franzensfeste fortress. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1833 ως οχυρωματικό έργο από τον μπούλη αυτοκράτορα Francis I.  Ακόμη λοιπόν ένα άχρηστο και χωρίς ιστορία μνημείο (????) μετατράπηκε σε μουσείο, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου, τα σημαντικά ιστορικά μνημεία μετατρέπονται (αυτόματα κιόλας) σε άχρηστα (χωρίς χρήση) τοπία. Ο πονοκέφαλος γινόταν και πιο έντονος. Το panadol ήθελε και φαγητό μαζί, η ώρα ήταν περασμένη και η θέα μου προς τα βόρεια (φωτό 3-66-67-68) δεν βοηθούσε την κατάσταση. Μάλλον τα πάντα θα επιδεινώνονταν με την επιμονή μου για Innsbruck, το οποίο θα το έβλεπα, το πιο πιθανό, βράδυ. Δώρον άδωρον δηλαδή. Φωτό 3-66 εως 68: Η θέα προς τα βόρεια    Φωτό 3-69 εως 70: Οι καθιερωμένες αναμνηστικές με την Piouzi και αναστροφή για Bolzano.   Παίρνουμε με την Piouzi τον δρόμο του γυρισμού στο σπίτι μας εεεεεε στο ξενοδοχείο μας εννοούσα. Το βλέπαμε όντως σαν σπίτι. Μετά από 9 ώρες στο δρόμο με βροχή και πυρετό, το δωμάτιο στο ξενοδοχείο φάνταζε Home. Έμεναν 50 χιλιόμετρα για επιστροφή. Δεν τα έκανα μέσω Autostrada αλλά μέσω του SS12 και τοπικού οδικού δικτύου. Τα διάνυσα σε 55 ατελείωτα και μαρτυρικά λεπτά ελέω κίνησης και ορίου ταχύτητας. Ο πυρετός έκανε πάρτυ με το Δία στο upper τμήμα του κεφαλιού μου. Το επαρχιακό δίκτυο είχε και τα καλά του όμως. Φωτό 3-71 εως 73: Μέρος της ανταμοιβής μου για τα 55 μαρτυρικά λεπτά επιστροφής    Ξενοδοχείο, ζέστη, ντους, και έφοδος στο εστιατόριο. Ο κατάλογος είναι όλος δικός μου (λέμε τώρα). Μετά από μάχες σώμα με σώμα με σαλάτα και κυρίως πιάτο, η χαριστική βολή δόθηκε με Gelato. Η βραδιά δεν είχε κλείσει ακόμη. Ένα τηλεφώνημα ήρθε να ταράξει την διαδικασία πέψης. Ισαακ στο τηλέφωνο. " Έλα Ζήση είμαι Bolzano και το πρωί θα σε πάρω τηλέφωνο να βρεθούμε να πάμε Stelvio μαζί man" "Super Ισαάκ... περιμένω τηλέφωνό σου το πρωί" του απάντησα. Έπρεπε να αναδιοργανώσω τα πλάνα της επόμενης ημέρας, με βάση την εμπειρία του Passo Pordoi. Όλα τα σύνεργα ήταν μπροστά μου. Καλό ντόπιο κόκκινο κρασί (σε ατελείωτες ποσότητες) , aqua naturale (no gas είπαμε), gps garmin zumo και φωτοτυπίες χάρτη για back-up. Passo Stelvio here we come..... Φωτό 3-74: Επαναπροσδιορισμός στόχων επόμενης μέρας - Σύνεργα  Το βίντεο της ημέρας
|
|
#70
25-11-2011, 09:44
|
|||
|
|||
|
Δωωωωωσσεεεε Ζήσηηη !!!
CPS Sent from my iPhone 4 using Tapatalk
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
