|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#71
28-02-2013, 00:08
|
|||
|
|||
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 17
Oulu (FI) - Turku (FI) 650 km Καποιες μερες ηταν καλυτερες απο αλλες. Σημερα ηταν η μερα που επρεπε να ξεκινησω το μεγαλο ταξιδι της επιστροφης. Γι' αλλη μια φορα επρεπε να αφησω πισω παλιους και νεους φιλους για να ταξιδεψω, ομως αυτη τη φορα το ταξιδι θα με εβγαζε τελικα πισω στη βαση μου, πισω σε μια καθημερινοτητα που εδω και καιρο ειχα ξεχασει. Αν ελεγα οτι χαιρομουν θα ημουν ψευτης. Τουλαχιστον παρηγορια μου ειχα τη περιπετεια του δρομου, το αγνωστο στις νεες χωρες που θα περνουσα, οι νεοι φιλοι που θα εκανα στη διαδρομη. "Ολα ειναι δρομος" σκεφτηκα και σηκωθηκα μουδιασμενος. Οι αποστασεις απο εδω και περα αναγκαστικα μεγαλωναν καθως οι μερες που ειχα για να γυρισω λιγοστευαν. Σημερα με περιμεναν 650 χιλιομετρα διαδρομης, ουσιαστικα διασχιζοντας ολη τη χωρα απο βορρα προς νοτο για να παρω το καραβι που θα περνουσε στη γηραια ηπειρο και το τελικο κομματι του ταξιδιου μου. Αρχικα το σχεδιο δεν ηταν να εκανα τοσα χιλιομετρα σημερα -η Oili κανονικα εμενε στο Tampere, τη δευτερη μεγαλυτερη πολη στα νοτια της χωρας, καπου 100 χιλιομετρα απο το Ελσινκι και σημερα θα βρισκομουν εκει. Η αλλαγη ομως στα σχεδια της φιλης μου σημαινε οτι και εγω ειχα βρεθει αρκετα πιο βορεια απο οτι υπολογιζα, ομως ολα γινονται για καλο: ειχα γνωρισει συμπαθεστατους ανθρωπους, μια πανεμορφη πολη και βεβαια ειχα βρει ενα φιλοξενο μερος να μεινω μετα απο μερες ταξιδιου και κακοκαιριας. Το μονο μειονεκτημα σε αυτο το σχεδιο ηταν η σημερινη αποσταση που επρεπε να καλυψω οπωσδηποτε μεχρι το μικρο λιμανι του Turku για να παρω το καραβι που ειχα ηδη κλεισει αλλα δεν με πειραζε -ετσι και αλλιως οι διαδρομες στη κεντρικη Φινλανδια δεν ηταν και το πιο συναρπαστικο πραγμα του κοσμου.  Γιατι ομως να εφευγα απο το Turku και οχι απο Ελσινκι; Η κλασσικοτερη διαδρομη οσων ταξιδευαν στο Ακρωτηρι ηταν να περασουν απο το Ελσινκι στις χωρες της Βαλτικης και απο εκει να κατεβουν νοτια μεσω Πολωνιας, Αυστριας και Ιταλιας. Εγω ομως ειχα κανει αυτη τη διαδρομη και μαλιστα σχετικα προσφατα εχοντας γνωρισει καλα ολες αυτες τις χωρες και δεν ηθελα να ξαναπερασω απο τις ιδιες διαδρομες. Το νοημα του ταξιδιωτη ειναι να βλεπει νεα πραγματα, να ανακαλυπτει νεα κρυμμενα μυστικα που εχει να μοιραστει ο κοσμος μας και αν εχανα αυτη την ευκαιρια για νεες περιπλανησεις θα ηταν κριμα. Ποσο συχνα εχουμε την ευκαιρια για ταξιδια πλεον; Η σκεψη να κατεβαινα μεσω Ρωσιας αποκλειστηκε νωρις καθως ειχα ηδη δει πολλα σε αυτο το ταξιδι και δεν ηθελα να στριμωξω σε μερικες μερες μια τοσο ιδιαιτερη χωρα οπως ηταν αυτη. Θα την αφηνα για καποια επομενη φορα. Τι να εκανα ομως; Απο που να πηγαινα; Η μονη αλλη επιλογη ηταν μεσω Σουηδιας ομως μετα θα κατεβαινα νοτια μεσω Δανιας και Γερμανιας οπως ειχα ανεβει -αλλη μια κλασσικη διαδρομη πολλων που ειχαν κανει αυτο το ταξιδι, αλλα εγω ηθελα να κανω κατι διαφορετικο. Oμως τι; Το ερωτημα αυτο με βασανισε επι μερες οταν σχεδιαζα πριν καιρο το ταξιδι μου. Ωσπου μια μερα μια αχνη γραμμουλα που ενωνε το κατω μερος της Σουηδικης πρωτευουσας με το Gdansk, το μεγαλο λιμανι της Πολωνιας, εδωσε τη λυση. Υπηρχε ακτοπλοικο δρομολογιο εκει! Ξαφνικα ολα εβγαζαν νοημα. Θα περνουσα στη Στοκχολμη απο το Turku και απο εκει θα επαιρνα το καραβι που θα με εβγαζε στη βορεια Πολωνια. Μπορει την χωρα να τη γνωριζα καλα εχοντας παει εκει πολλες φορες στο παρελθον ομως το Gdansk και τις γυρω περιοχες δεν ειχε τυχει να τις γνωρισω. Και το κερασακι στη τουρτα ηρθε μεσω μιας Πολωνης φιλης και μηχανοβιας που ενα γνωρισει πριν καιρο στο couchsurfing και εμενε στη Βαρσοβια που επισης δεν ειχα επισκευτει ποτε, και ηταν μολις 300 χιλιομετρα απο το Gdansk. Το σχεδιο ηταν ετοιμο. Τελειωσαμε το πρωινο μας και αρχισα να μαζευω τα πραγματα με το γνωστο κομπο στο λαιμο και το σφιξιμο στο στομαχι. Ολα τα καλα πραγματα καποια στιγμη τελειωνουν, ομως δεν θα το αφηνα αυτο να με παρει απο κατω. Δεν γινοταν. Ανανεωσαμε το ραντεβου μας με τη καλη μου φιλη στην Αθηνα καποια στιγμη, ετοιμασα την Αυρα για το μεγαλο ταξιδι του γυρισμου και καθαρισα το κρανος απο την εκατομβη μερικων εκατομμυριων κουνουπιων που ειχα προκαλεσει τις προηγουμενες μερες.  Τελευταια φωτογραφια πριν την αναχωρηση με τη καρδια στις φτερνες... Χαμογελο βεβιασμενο... Καποιες φορες η ζελατινα ενος κρανους κρυβει πολλα περισσοτερα απο ενα ζευγαρι ματια...  Οσο και να προσπαθουσα να απασχολω το μυαλο με τις περιπετειες που με περιμεναν μπροστα βγηκα απο τη πολη νοιωθοντας σαν ζεματισμενο κοτοπουλο. Και αυτες οι ατελειωτες ευθειες με τα ηλιθια ορια ταχυτητας δεν βοηθουσαν καθολου...  Ο καιρος εμοιαζε και αυτος κακοκεφος, αναποφασιστος. Μια ηλιο, μια βροχη. Η μηχανη ρολαριζε κοιμισμενα με 100 χαω και παροτι εκανα οτι μπορουσα για να διωξω τη βαρεμαρα και τις βαριες σκεψεις, το μονο που ηθελα πραγματικα τωρα ηταν να χωθω πισω απο τα fairings και να κλειδωσω το γκαζι στο στοπ. Ηξερα ομως οτι αυτο θα ηταν κακη ιδεα. Εδω πανω δεν αστειευονταν με τα ορια ταχυτητας τους. Οι καμερες οσο κατεβαινα προς το νοτο ερχονταν η μια μετα την αλλη -μεχρι να φτασω στο Turku μπορει να μετρησα και 70! Βεβαια η παρουσια των καμερων δεν με απασχολουσε ιδιαιτερα καθως φωτογραφιζαν τα οχηματα απο μπροστα οποτε σε μια μηχανη αυτο ηταν απλα ανουσιο, ομως οπου υπηρχαν τοσες καμερες καπου τριγυρω θα εβρισκα και αυτους που τις τοποθετησαν. Τα μπλοκα ομως οπως και οι καμερες δεν εκαναν καμια προσπαθεια να κρυφτουν -εδω λειτουργουσαν περισσοτερο αποτρεπτικα παρα εισπρακτικα. Ειχα το νου μου, ομως η κινηση με 80 η ακομα και 60 πανω σε απεραντες ευθειες ενος αδειου δρομου ηταν εξαντλητικη ετσι που εβρισκα την ευκαιρια και ο δρομος φαρδαινε ανοιγα λιγο το γκαζι να προσπερασω καποιο αυτοκινουμενο η τροχοσπιτο, φτανοντας το πολυ μεχρι τα 140-150 στιγμιαια για να ξεμουδιασω. Πιστευα οτι δεν υπηρχε περιπτωση να εχω καποιο προβλημα. Εκανα λαθος. Πλησιαζοντας ενα ακομα μπλοκο ημουν ετοιμος να το προσπερασω σκεπτομενος οτι ολα ειναι καλα, μεχρι που ειδα μπροστα μου εναν αστυνομικο με αυστηρο υφος να με δειχνει και αμεσως μετα με το ιδιο χερι να δειχνει δεξια, σηματοδοτωντας μου να σταματησω. Οχι ρε γμτ! Σε μερικες ωρες επρεπε να ειμαι στο λιμανι. Στο μυαλο μου αρχισαν να περνανε εικονες με τη μηχανη φορτωμενη σε γερανο και εγω να τραβιεμαι στα τοπικα τμηματα ενω το καραβι μου κουνουσε το μαντιλι σαπλαροντας. Σταματησα λιγο πιο κατω και κατεβηκα απο τη μηχανη προσπαθωντας να δειχνω πιο ψυχραιμος απο οσο ημουν. - Καλημερα σας. - Καλημερα σας. Εγινε κατι; - Ναι. Θα πρεπει να σας γραψουμε για υπερβολικη ταχυτητα. - Υπερβολικη ταχυτητα; Μα ακολουθω τα ορια εδω και ωρες. Που ετρεξα; - Σας μετρησε ενα διερχομενο οχημα μας απο το αντιθετο ρευμα στα 140 χαω με οριο τα 100. Στιγμιαια κολλησα. Τι διερχομενο οχημα; Μηπως εννοουσαν μπλοκο στο αλλο ρευμα που δεν ειχα δει; Και τοτε θυμηθηκα. Ενα λευκο βανακι της αστυνομιας με φιμε τζαμια που ειχα συναντησει να περναει στο αντιθετο ρευμα ησυχα, χωρις φαρους η κατι αλλο και που δεν ειχα δωσει καποια ιδιαιτερη σημασια. Ο αστυνομικος μου εδειξε το αυτοκινητο τους. "Παρακαλω περαστε μεσα." Μπηκα και ενας αλλος νεαρος και πολυ ευγενικος αστυνομικος περιμενε στο πισω καθισμα μπροστα απο ενα laptop. Μου συστηθηκε και μου εξηγησε οτι το βαν που ειχα δει ειχε μεσα ενα συναδελφο τους που μετρουσε τα διερχομενα οχηματα με φορτητο ρανταρ. Επειδη ηταν εν κινησει θα μου αφαιρουσαν απο τη ταχυτητα μου 30 χιλιομετρα και θα με εγραφαν για 110. Μου ειπε οτι αν ημουν Φινλανδος τα πραγματα θα ηταν πολυ απλα. Θα εβαζε τα στοιχεια μου στον υπολογιστη ο οποιος ηταν συνδεδεμενος με το υπουργειο οικονομικων και το προστιμο θα υπολογιζοταν βαση της μισθοδοσιας μου. Οσο μεγαλυτερο το εισοδημα τοσο μεγαλυτερο το προστιμο. Αφου υπολογιζοταν το ποσο, το συστημα απλα θα το τραβουσε αυτοματως απο την επομενη μισθοδοσια και τελος. Στη περιπτωση μου ομως τα πραγματα ηταν λιγο διαφορετικα. Μιας που δεν υπηρχε τροπος να δει τα οικονομικα μου στοιχεια με ρωτησε για το ετησιο εισοδημα μου. Χα! Εδω ημασταν... Ποιος να το ελεγε οτι η οικονομικη κριση θα ειχε και κατι χρησιμο! Περασε στον υπολογιστη τα στοιχεια και αφου μου εξηγησε ευγενεστατα το τροπο που θα εβγαζαν το τελικο ποσο μου ειπε το μπουγιουρντι: 96 ευρω, ομως επειδη ηταν κατω απο το ελαχιστο οριο θα στογγυλευε στα 100 ευρω. Φτηνα την ειχα γλυτωσει. "Να σας πληρωσω με μετρητα η μηπως δεχεστε και καρτες;" Με κοιταξε εκπληκτος. "Μα οχι, δεν χρειαζεται να πληρωσετε τωρα κυριε. Οταν επιστρεψετε πισω μπορειτε να βαλετε το ποσο σε εναν απο τους παρακατω τραπεζικους λογαριασμους. Οριστε η αναλυση του ποσου και η λιστα των τραπεζων. Να ειστε καλα και καλο δρομο να εχετε." Ο συναδελφος του γυρισε και χαμογελασε με νοημα. "Αν πηγαινετε μεχρι 120 στο κοντερ δεν θα εχετε κανενα προβλημα στη συνεχεια! Καλη σας μερα!" Βγηκα εξω με αναμεικτα συναισθηματα. Απ' τη μια το κερατιατικο προστιμο απο το πουθενα και απ' την αλλη η γνωση οτι τα πραγματα θα μπορουσαν να ηταν πολυ χειροτερα. Αποφασισα να το δω ως μια ακομα μικρη περιπετεια του ταξιδιου μου και εφυγα. "Take it on the chin" κοινως σκασε και κολυμπα. Η συνεχεια εγινε χωρις αλλα απροοπτα και ο καιρος σαν να ηθελε να με κανει να νοιωσω καλυτερα εδιωξε τα συννεφα για να αποκαλυψει ενα λαμπερο καλοκαιρινο ηλιο. Τα τοπια μεταμορφωθηκαν και εγω ειχα πλεον ξεχασει τελειως τη μικρη περιπετεια που ειχα αφησει πισω...  Keep your eyes on the road your hands upon the wheel..  Με καλη μουσικη στα αυτια και τετοιες ομορφες εικονες δεν χρειαστηκε πολυ προσπαθεια για να φτασω στο μικρο λιμανι του Turku. Ηταν ακομα αρκετα νωρις. Ειχα κανει πανω απο 600 χιλιομετρα αλλα δεν ενοιωθα κουρασμενος, αλλα σιγουρα πεινουσα. Οντας ολη τη μερα πανω στη σελα, με στασεις μονο για ανεφοδιασμους δεν ειχα φαει ουτε σαντουιτς -ηταν ευκαιρια να φτιαξω κατι στο απιθανο φορητο κουζινακι της Trangia που ειχα μαζι μου -θα προτιμουσα εκει που ειχε τσιμεντο να ηταν ενα ομορφο λιβαδι και γυρω δεντρα αλλα τι να κανεις...  Το γευμα τελειωσε, η ωρα περασε και επιτελους το τεραστιο κοκκινο πλοιο που θα με περνουσε σε μια αλλη χωρα ειχε φτασει. Μπηκα στο πλοιο, εδεσα την καλη μου και ανεβηκα επανω. Το σκαφος ηταν τυπικα τεραστιο συγχρονο και καθαρο, στα προτυπα των αλλων πλοιων των Σκανδιναβων. Οι θαλασσες εδω δεν αστειευονταν και για να τις ταξιδεψεις χρειαζοσουν πλοια με @@δια και οχι @@δια πλοια...  Για αποψε ειχα κλεισει καμπινα, αναγκαστικα βεβαια μιας που δεν υπηρχε δυνατοτητα χυμα παραμονης στο καταστρωμα, αλλα με τη κουραση του δρομου δεν με χαλαγε καθολου τωρα. Οπως κανω παντα, βγηκα στο καταστρωμα για να κρατησω τις τελευταιες εικονες πριν φυγω. Ο ηλιος εδυε βαφοντας τα καταπρασινα δαση που εφταναν μεχρι την ακρη του νερου με χρυσα χρωματα και εγω παλευα να συλλαβω λιγη απ' τη μαγεια της στιγμης.   Η Φινλανδια ειχε βαλει τα καλα της και με αποχαιρετουσε με τις πιο ομορφες εικονες. Θα τα ξαναπουμε...    Το πλοιο εβαλε ροτα για τη Σουηδια, το κρυο αρχισε να γινεται εντονο και εγω κατεβηκα στο μπαρ του πλοιου για μια μπυρα χαζευοντας κατι ...ξεχασμενα ροκαμπιλι που επαιζαν παλιο αμερικανικο ροκ εντ ρολ.  Αυριο με περιμενε μια ακομα χαλαρη μερα πανω σε πλοιο καθως ταξιδευα πλεον για το νοτο... Αναγκαιο κακο τα πλοια αλλα εχοντας να διασχισω ολη την ηπειρωτικη Ευρωπη σε 4 μερες ηξερα οτι θα χρειαζομουν ολες τις δυναμεις που θα μπορουσα να μαζεψω. Εξω ο ηλιος εκανε φιλοτιμες προσπαθειες να δυσει... 
|
|
#72
28-02-2013, 15:03
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 18
Stockholm (S) - Nynäshamn (S) - Gdansk (PL) Η βραχνη ανακοινωση απο τα μεγαφωνα του πλοιου οτι συντομα θα φταναμε στη πρωτευουσα της Σουηδιας δεν ηταν απαραιτητη για να με σηκωσει απ' το κρεβατι. Ημουν απο ωρα ξυπνιος πανω στο ντεκ να κοιταζω τα γνωριμα νησακια του Σουηδικου αρχιπελαγους καθως το σκαφος εμπαινε στο τελικο σταδιο του ταξιδιου του...  Οι σκεψεις ενα κουβαρι ως συνηθως. Ηταν μολις πριν δυο χρονια που εβλεπα για πρωτη φορα αυτες τις εικονες και ομως μου φαινοταν σαν μια αλλη ζωη τωρα. Ολα εμοιαζαν τοσο ιδια αλλα και τοσο διαφορετικα. Ποσα ειχαν γινει απο τοτε, ποσα πραγματα ειχαν αλλαξει... Ομως μεσα απο ολα οσα ειχα περασει βγηκα πιο δυνατος, πιο ζωντανος και η αποδειξη ηταν εδω σ' αυτο το ταξιδι να στεκομαι τωρα γερα στα ποδια μου και να απολαμβανω το χαραμα σε αυτη τη μακρυνη πολη του βορρα...  Τι κανει καποιος στην αγουροξυπνημενη Στοκχολμη ενα ησυχο πρωινο μιας καθημερινης μερας οπως αυτη; Βγηκα απο το λιμανι και κοντοσταθηκα λιγο. Το μονο που ειχα να κανω σημερα ηταν να παρω το πλοιο που εφευγε στις 7 το απογευμα απο το Nynäshamn, ενα μικρο λιμανι μολις 50 χιλιομετρα απο εδω. Η ωρα ηταν μολις 8 το πρωι και ειχα ολη τη μερα ελευθερη -κατι επρεπε να κανω. Ομως τι; Τη πολη την ειχα ηδη γνωρισει καλα και εξαλλου το τελευταιο που ηθελα ηταν να μπλεξω στο καθημερινο μποτιλιαρισμα μιας μεγαλης πρωτευουσας πανω σε μια φορτωμενη μηχανη 400 κιλων. Βγηκα απ' τη πολη, εβαλα ροτα για το λιμανακι και αφησα το GPS να με οδηγησει οπου αυτο ηθελε ακολουθωντας τους μικρους συνοικιακους δρομους μακρυα απ' την βαρετη εθνικη οδο. Ειχε ξημερωσει ενα υπεροχο πρωινο!  Ο δρομος συντομα με εβγαλε στη γραφικη και εκνευριστικα αψεγαδιαστη Σουηδικη υπαιθρο -ακομα και στις μικροτερες οδους οπως αυτη οι λακουβες ελαμπαν δια της απουσιας τους ενω πανταχου παροντες οι μικροι κοκκινοι ποδηλατοδρομοι εκατερωθεν του κυριως δρομου. Μια εικονα χιλιες λεξεις για τον πολιτισμο μιας χωρας.  Λενε οτι καποιες φορες τα πιο ομορφα πραγματα μας αποκαλυπτονται εκει που δεν το περιμενουμε. Καθως οδηγουσα εσκεμμενα αργα παρατηρωντας τα τοπια γυρω μου και εχοντας το νου μου για καποιο αξιοθεατο που θα αξιζε μια επισκεψη προσεξα μια μικρη καφε πινακιδα που εδειχνε αριστερα μεσα στο δασος: Häringe slott. Δεν ειχα την παραμικρη ιδεα τι ηταν αυτο αλλα ηξερα οτι τετοιες πινακιδες συνηθως υποδηλωναν καποιο τουριστικο αξιοθεατο. Χωρις δευτερη σκεψη εστριψα στο δρομο και προχωρησα μεσα στο δασος. Τι ειχα να χασω; Δεν ειχα κανει διακοσια μετρα οταν το δρομακι με εβγαλε μπροστα σε μια ομορφη παλια σιδεροφρακτη πυλη με δυο μεγαλες κολωνες κλασσικου ρυθμου με μικρα αγαλματα στη κορυφη τους και ενα μεγαλο θυρεο στο κεντρο. Με το μικρο σπιτακι του επιστατη ακριβως διπλα η εισοδος θυμιζε εντονα τη πυλη καποιας βασιλικης -εξοχικης;- κατοικιας.  Μπηκα μεσα και αφησα τη μηχανη σε ενα μεγαλο ανοιγμα του δρομου που χρησιμευε ως παρκινγκ. Χαμογελουσα μεχρι τα αυτια γιατι μπορει τα Σουηδικα μου να ηταν σχεδον ανυπαρκτα αλλα απο τη μεγαλη πινακιδα μπροστα μου ειχα αρχισει να καταλαβαινω τι ηταν αυτο το μερος που βρισκομουν. Naturreservat. Εθνικος Δρυμος. Καλωσηρθατε στο Häringe.  H πινακιδα εξηγουσε τα σχετικα. Το Häringe - Hammersta ηταν ενας απο τους πιο ομορφους και σημαντικους εθνικους δρυμους του Αρχιπελαγους της Στοκχολμης, που εκτεινοταν πανω σε δυο μεγαλες νησιδες γης, το Häringenäs και το Hammersta. Εδω εβρισκαν καταφυγιο χιλιαδες ειδη χλωριδας και πανιδας, κωνοφορα δεντρα, τεραστιοι δρυς καθως και το ιστορικο καστρο του Häringe που ειχε αναπαλαιωθει και πλεον λειτουργουσε ως ξενοδοχειο. Η επιγραφη παρακινουσε τον επισκεπτη να περιπλανηθει στα πολλα μονοπατια του δρυμου μεσα στα δαση η διπλα στο γραφικο κολπο του αρχιπελαγους. Τριγυρω επικρατουσε μια υπεροχη ησυχια. Χωρις ψυχη τριγυρω, με το πρωινο φως να περναει αναμεσα στις πυκνες φυλλωσιες των δεντρων, και ενα μεγαλο μονοπατι να ανοιγεται εμπρος μου ηταν λες και ειχα βρει ενα μαγικο τοπο ολο δικο μου για να τον εξερευνησω!  Ξεκινησα να περπαταω και παντου εβρισκα τελειες εικονες. Ανοιχτα καταπρασινα ξεφωτα, πυκνα δαση, λουλουδια και παντου μονοπατια. Δεν θα μπορουσα να ειχα ζητησει κατι καλυτερο απο αυτο!  Ενοιωθα σαν να ειχα μπει σε εναν αλλο παραμυθενιο κοσμο, σαν να ημουν ξαφνικα μεσα στις σελιδες ενος μεσαιωνικου μυθιστορηματος με καστρα, βασιλικους κηπους και αυλικους. Αν εβλεπα ξαφνικα μπροστα μου πριγκηπισσες μεσα σε αμαξα και μπροστα ιπποτες πανω στα αλογα τους δεν θα μου εκανε καμια εντυπωση τωρα! Μικρα κοκκινα ξυλινα σπιτακια, ομορφοι κηποι, ξυλινα γεφυρια, φαναρακια, σκαλιστες γλαστρες με πολυχρωμα λουλουδια...  ...αγαλματα και θυρεοι διασπαρτα στους περιποιημενους κηπους...  ...μικρες λιμνες με παπιες να παιζουν στο νερο και διπλα ξυλινα μπαλκονια με καλλιτεχνικα σκαλισμενα λευκα παγκακια για τους επισκεπτες...   ...δεντρα στη σειρα στις δυο πλευρες ακρες του μικρου δρομου που οδηγουσε σε ενα πολυ ομορφο μεγαλο κτισμα και πρασινο... πρασινο παντου. Το μερος ηταν απλα απεριγραπτο!  Σταθηκα μπροστα μεγαλο λευκο κτισμα και κοιταξα το χαρτη. Αυτο ηταν το καστρο Häringe slott αν και μαλλον ηταν περισσοτερο μια μεγαλοπρεπης επαυλη παρα καστρο με την εννοια που το ηξερα -αν και ειχα ακομα πολλα να δω.  Εμοιαζα να βρισκομαι σε ενα λαβυρινθο γεματο μικρους δρομους που διασταυρωνονταν και εφευγαν προς ολες τις κατευθυνσεις. Αποφασισα να παρω αυτον που πηγαινε στο πλαι του κτηριου και να τον ακολουθησω εξερευνοντας το εντυπωσιακο αυτο μερος.  Κατεβηκα ενα μικρο χωματινο δρομακι στο πλαι της επαυλης ωσπου βρεθηκα στην αλλη πλευρα του μεγαλου κηπου, μπροστα σε μια ομορφη αψιδωτη εισοδο γεματη αναρριχομενα φυτα που κρεμονταν σαν κουρτινες στα παραθυρα, κρυβοντας αυτο που βρισκοταν στην αλλη πλευρα.  Μπηκα μεσα και αυτο που αντικρυσα δεν θα μπορουσα να το φανταστω ποτε! Ξαφνικα τα εχασα τελειως! Ενοιωθα σαν να βλεπω μπροστα μου μια τελεια μπροσουρα καποιας μεγαλοπρεπους επαυλης της δεκαετιας του '60!  Τι ηταν αυτο το απιστευτο μερος;; Ισως ηταν η απουσια ανθρωπων μεχρι στιγμης που εκανε αυτο το εντυπωσιακο μερος να μοιαζει τελειως ονειρικο -καταπρασινα λιβαδια, δαση, λιμνες, συντριβανια, λουλουδια, αψογοι κηποι και ...πισινες;; Δεν μπορουσα να πιστεψω στα ματια μου και τα οσα εβλεπα.  Προχωρησα στο τελειο κηπο διπλα στην πισινα και ενοιωθα σαν το μπιχλιασμενο βαρβαρο που τσαλαπαταει με τις μποτες μεσα στο καστρο της ομορφης πριγκηπισσας του παραμυθιου. Μπορει να ημουν σαν τη μυγα μες το γαλα σε αυτο το σκηνικο αλλα με τετοιες απιθανες εικονες δεν με απασχολουσε καθολου...   Συνεχισα τη βολτα μου στον κηπο εστιαζοντας στις απειρες μικρες λεπτομερειες που με περιεβαλλαν...  Σε καθε γωνια περιμενε και μια νεα εικονα...   Ηταν καιρος να δω τα ενδοτερα αυτης της υπεροχης επαυλης. Πιεσα τον εαυτο μου να ξεπερασει τον αρχικο ενδιασμο του να εισβαλω χυμα μεσα σε ενα τοσο χλιδατο μερος και περασα το κατωφλι της εισοδου.  Το εσωτερικο ηταν ακρως εντυπωσιακο και θα μπορουσε καλλιστα να ειναι μια βασιλικη κατοικια. Στενοι διαδρομοι, αναμμενα κερια, παλια χειροποιητα χαλια, αψιδες σε καθε γωνια που ενωνονταν πανω σε ενα πανεμορφο ταβανι, χοντρες βελουδινες κουρτινες στα μεγαλα παραθυρα και μπολικη πετρα παντου...   Ο τουριστικος οδηγος που κρατουσα στα χερια μου ελεγε οτι το καστρο τωρα λειτουργουσε ως ξενοδοχειο αλλα δεν θυμιζε κατι τετοιο. Οι ανθρωποι ειχαν κρατησει ανεπαφο τον αρχικο χαρακτηρα του αρχοντικου και ειχαν αναπαλαιωσει με πολυ μερακι ολες τις ομορφες μικρες λεπτομερειες που εκαναν τη διαφορα.   Και παροτι προσωπικο και ενοικοι ειχαν πλεον αρχισει να ξυπνανε και να κατεβαινουν στην ομορφη αυλη για πρωινο, κανενας δεν εδειχνε να ενοχλειται απο την παρουσια ενος δερματοφορεμενου ξενου που τριγυριζε στο χωρο βγαζοντας φωτογραφιες και θαυμαζοντας τις χλιδατες λεπτομερειες...  Βγηκα εξω απ' την ομορφη επαυλη και συνεχισα προς το δασος. Με τοσο πλουσια φυση και απειρα δασικα μονοπατια για τους επισκεπτες ηταν ωρα να εξερευνησω το υπολοιπο απο αυτο το μαγικο μερος.  Στους μεγαλους αυτους χωματοδρομους τα καλοκαιρινα Σαββατοκυριακα πληθος κοσμου ερχοταν να απολαυσει τη βολτα του η να κανει ιππασια, ομως αυτο το ησυχο πρωινο Τριτης ημουν μονος εδω απολαμβανοντας τους ηχους της φυσης...   Προχωρουσα ολοενα και περισσοτερο μεσα στο δασος ακολουθοντας το μικρο χαρτη στον οδηγο με σκοπο να βγω την αλλη πλευρα της νησιδας για να δω τη θαλασσα. Τα χρωματα μεσα στο δασος ηταν μια σκετη οαση για τα ματια μου...   Ποση ωρα περπατουσα; Μιση ωρα; Μια; Παραπανω; Δεν ειχα ρολοι, δεν με απασχολουσε ο χρονος. Ο ηλιος ηταν ψηλα στον ουρανο και αυτο ηταν το μονο που χρειαζοταν να ξερω. Συνεχισα να περπαταω προς τη κατευθυνση που εδειχνε ο οδηγος ελπιζοντας οτι το αποτελεσμα θα ανταμειψει το κοπο μου. Η εικονα που αντικρυσα βγαινοντας απο το δασος ομως ξεπερασε ολες μου τις προσδοκιες: Ενα ολοχρυσο λιβαδι σταχυα κατω απο εναν καταγαλανο ουρανο και στο βαθος εκει που γη και ουρανος ακουμπουσαν, η θαλασσα...  Συνεχισα μαγεμενος μεχρι τη θαλασσα και εκατσα σε μια μικρη αποβαθρα να αγναντευω τον ομορφο κολπισκο του Landfjarden.  Απο αυτη την αποβαθρα εφευγε ενας μικρος δρομος που οδηγουσε πισω στο καστρο. Φανταζομαι οτι εδω εδεναν καποτε οι ευγενεις τα σκαφη τους και πηγαιναν μεχρι την επαυλη με αμαξες. Οι αμαξες πλεον δεν υπηρχαν ομως τα αλογα παρεμεναν, περιμενοντας υπομονετικα τους επισκεπτες του Σαββατοκυριακου για να τους κανουν βολτα στα ομορφα δαση της περιοχης...  Οπως περιμενε και το δικο μου αλογο τοση ωρα για να με ταξιδεψει σε νεες περιπετειες. Αποχαιρετησα το παραμυθενιο αυτο μερος με μια τελευταια φωτογραφια και κατευθυνθηκα προς το παρκινγκ. Ηταν καιρος να πηγαινω.  Το μικρο λιμανι του Nynäshamn ηταν πολυ κοντα τωρα και πολυ συντομα περνουσα διπλα απο την πολυχρωμη προκυμαια. Λογω της ετησιας εκθεσης σκαφων αναψυχης που γινοταν στη πολη, στο παρκινγκ της μαρινας δεν επεφτε καρφιτσα, οποτε ακολουθησα το παραδειγμα των ντοπιων μηχανοβιων και αφησα τη μηχανη στο δρομο διπλα σε μια απο τις πολλες καφετεριες για να κανω μια βολτα στη πολη.   Η αντιθεση με το τελειως ερημο και ησυχο δασος του Haringe ηταν τεραστια: ο ηλιος ελαμπε και ολοι οι Σουηδοι ειχαν βγει στη παραλια για να βολταρουν, να χαζεψουν τα σκαφη στη μαρινα η να απολαυσουν μια μπυρα σε καποιο απο τα παρακειμενα εστιατορια.     Κοσμος, πολυς κοσμος, στις καφετεριες, στα παρκα, στις αγορες... Ηταν μια πολυ ζωντανη και ομορφη πολη -επιτελους θυμομουν τι θα πει καλοκαιρι ξανα!   Στην αλλη πλευρα της προκυμαιας υπηρχε ενας μικρος λοφος, οπου δεσποζε μια επιβλητικη κοκκινη εκκλησια και πισω της απλωνοταν η πολη.  Εβαλα σημαδι τη κορυφη και ανηφορισα τον γραφικο δρομο προς το λοφο παρεα με τους τουριστες για να περιπλανηθω στα ενδοτερα.  Εφτασα στην εισοδο της εντυπωσιακης εκκλησιας και μπηκα μεσα.  Με υποδεχτηκε μια χαμογελαστη σαρανταρα Σουηδεζα που μου προσεφερε τσαι και κουλουρακια. Η λειτουργια ειχε μολις τελειωσει και τωρα μοιραζαν ζεστα ροφηματα και γλυκα στους επισκεπτες. Παρατηρησε διακριτικα τη στολη και με ρωτησε αν ταξιδευα. Η εκπληξη της ηταν μεγαλη οταν εμαθε που ειχα φτασει και απο που ειχα ξεκινησει. Αν και ηταν ευγενεστατη και δεν θα ειχα προβλημα να κατσω παραπανω εκει, εξω η μερα ηταν υπεροχη και εγω δεν ηθελα να μεινω μεσα σε τεσσερις τοιχους. Η φιλοξενη οικοδεσποινα μου ευχηθηκε να εχω καλη συνεχεια στο ταξιδι μου και την αποχαιρετησα βγαινοντας στο μικρο προαυλιο με την φοβερη θεα πανω απο την μαρινα.  Το Nynashamn ηταν μια μοντερνα και πεντακαθαρη μικρη πολη που δεν ειχε τιποτα να ζηλεψει απο πολλες μεγαλυτερες πολεις που ειχα δει μεχρι τωρα. Μεγαλες πλακοστρωτες πλατειες, γραφικες κατοικιες, συγχρονα ψηλα κτηριακα συγκροτηματα, μπολικο πρασινο και χρωμα...    Το χρωμα σε αυτες τις χωρες πραγματικα ηταν κατι που εβρισκα πολυ συναρπαστικο. Ακολουθοντας την Σκανδιναβικη παραδοση ακομα και τα πιο συγχρονα σπιτια ηταν βαμμενα σε εντονα χρωματα και στολισμενα με λουλουδια -το αποτελεσμα ηταν αληθινα υπεροχο.  Οσο υπεροχο ομως ηταν να βλεπω τοσο καθαρες και περιποιημενες γειτονιες, αλλο τοσο υπεροχο ηταν και το να παρακολουθω την τοπικη πανιδα στο φυσικο της περιβαλλον...  Με το στομαχι γεματο απο τα σαντουιτς και τα ματια γεματα απο το οφθαλμολουτρο κατεβηκα ξανα στη παραλια για ενα απολαυστικο καφεδακι στη προκυμαια.  Στο βαθος η Αυρα μου λιαζοταν και αυτη περιμενοντας να παμε στο λιμανι για να παρουμε το σκαφος που θα μας εβγαζε στην ηπειρωτικη Ευρωπη και το τελευταιο κομματι του ταξιδιου. Η Σκανδιναβια καπου εδω τελειωνε μεχρι την επομενη φορα...  Στο λιμανι το μεγαλο σκαφος ειχε μολις δεσει και εγω μπηκα μεσα για τη κλασσικη διαδικασια. Αυτο ηταν και το τελευταιο πλοιο που θα επαιρνα σε αυτο το ταξιδι, κατι που με χαροποιουσε ιδιαιτερα. Απο εδω και περα και μεχρι την επιστροφη μου στην Αθηνα θα ειχα μονο δρομους μπροστα μου -με τοσα αμετρητα φερυ μικρα και μεγαλα ειχα χορτασει θαλασσα.  Το πλοιο της Polferries ηταν μεγαλο αλλα πολυ παλιοτερο και αρκετα πιο ταλαιπωρημενο απο τα απαστραπτοντα σκαρια των Σκανδιναβων.  Κομβικο σημειο για ενα πλοιο γεματο Πολωνους ηταν -τι αλλο;- το καταστρωμα με το ανοιχτο μπαρ, οπου βεβαια υπηρχαν οι κλασσικοι ξυλινοι παγκοι και οι διαφημιστικες ομπρελες κατω απ' τις οποιες οι Πολωνοι ρουφουσαν τις μπυρες σαν νεροφιδες.  Θυμιζε εντονα δεκαετια του '80 και οσο για τις καμπινες... ας πουμε οτι δεν θα ηταν πολυ καλη ιδεα να κοιμηθει κανεις στα σεντονια που μοιραζαν οι ναυκληροι. Με το sleeping bag υπο μαλης κατευθυνθηκα στη καμπινα κατω απο τα decks των οχηματων και ευχηθηκα οι συγκατοικοι μου να ηταν ησυχοι. Τι ηθελα να το πω; Δεν ειχε περασει μιση ωρα που ειχα αραξει στη καμπινα και ξεκουραζομουν οταν μπηκε μεσα ενας τραχυς 50αρης Πολωνος με ενα παχυ μουστακι ο οποιος με το που εμαθε οτι ημουν Ελληνας ξετρελλαθηκε και αρχισε να φωναζει με ενθουσιασμο "Ααα Γκρετσκι κολεγκα!" (Ελληνας συντροφος) Ωραια! Ζαχαρη θα περνουσα το βραδυ μου αποψε... Ο τρελαρας Πολωνος δεν ηξερε γρι Αγγλικων και τα Πολωνικα μου ισα που εφταναν για να καταλαβαινω στο περιπου τι μου ελεγε, ομως αυτο δεν τον πτοουσε καθολου. Αρχισε να μου λεει οτι δουλευε χρονια στη Σουηδια στις οικοδομες και οτι αφου τελειωνε τη δουλεια της εβδομαδας επαιρνε το πλοιο αυτο για να παει στην οικογενεια του που βρισκοταν στη Πολωνια. Ειχε δει οτι ταξιδευα με μηχανη, κατι που μαλλον εβρισκε να ειναι μεγαλη υποθεση. Δεν ηξερα αν το θεωρουσε κατορθωμα η τεραστια ηλιθιοτητα η και τα δυο μαζι, ομως δεν ημουν σε θεση να του φερω αντιρρηση οτι και αν πιστευε. Η ωρα ειχε περασει, το πλοιο ειχε βαλει πλωρη για το Gdansk προ πολλου και εγω το μονο που ηθελα ηταν να ηρεμησει λιγο ο συγκατοικος ωστε να κοιμηθουμε. Αμ δε! Πανω που πιστεψα οτι ειχε χασει το ενδιαφερον του και οτι θα ηρεμουσαμε ηρθε ο αλλος συγκατοικος να ολοκληρωσει το ...καρε της ευτυχιας! Ενας πανυψηλος νεαρος Πολωνος γυρω στα 30 μπουκαρισε στη καμπινα κρατωντας ενα μισοαδειο ποτηρι μπυρας και τραγουδωντας. Αυτο ηταν! Ο αλλος με το που τον ειδε ξεχασε τελειως τη κουβεντα με τον Ελληνα και ξεκινησε το γλεντι! Πιασανε την κουβεντα με μεγαλη χαρα και σε χρονο μηδεν ειχαν γινει κολλητοι. Ο 50αρης τρελακιας ανοιξε το σακιδιο του και απο μεσα εβγαλε ενα ....διλιτρο μπουκαλι βοτκας καθως και ενα ταπερ με ντοματες, σαλαμι και τυρι. Απλωσε τα μεζεδακια σε ενα μαντιλι, γεμισε 3 μικρα νεροποτηρα μεχρι πανω και μας τα μοιρασε. Τωρα ειχαμε δεσει! Εδω θα επρεπε να κανω μια διευκρινηση: Στη καριερα μου ως ποτης ειχα καταφερει να σταθω στο υψος των περιστασεων πολλες φορες στο παρελθον, ομως ηξερα οτι μπροστα σε εναν Πολωνο δεν επιανα μια. Αυτο το πραγμα -ο Θεος να το κανει βοτκα- ημουν σιγουρος οτι αν το εβαζα στο ντεποζιτο της μηχανης παιζει να επαιρνα και καμια 50αρια επιπλεον αλογα. Εκανα να αρνηθω ευγενικα αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να τη γλυτωνα. Αντε και na zdrowie, και αντε και ασπρο πατο και ξανα απ' την αρχη. Οι δυο Πολωνοι ειτε επιναν βοτκα ειτε γκαζοζα ηταν ενα και το αυτο. Εγω δεν ξερω πολλα, παρα μονο οτι μετα το 3ο, ισως 4ο νεροποτηρο πρεπει να επεσα σε κωμα γιατι το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να προσπαθω να μαζεψω τα κομματια μου καπου στα ξημερωματα ενω τα τρελοκομεια ροχαλιζαν μακαριως πανω απ' το κεφαλι μου...
|
|
#77
28-02-2013, 22:41
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 19
Gdansk (PL) - Warsaw (PL) 420 km Η νυχτα περασε δυσκολα. Ο υπνος λιγος και βαρυς, η καμπινα αποπνικτικη και κρυα, με το μονοτονο αγκομαχητο των μηχανων του πλοιου στα αυτια μου και τους τεζαρισμενους συγκατοικους ειτε να ροχαλιζουν ειτε να πηγαινοερχονται στη τουαλετα αναβοντας συνεχως τα φωτα -η ησυχια δεν ηταν κατι που θα εβρισκα αποψε. Το τελικο χτυπημα ηρθε καπου στα ξημερωματα: ανοιξα τα ματια με δυσκολια στο φως της καμπινας για να δω τους Πολωνους να εχουν ηδη σηκωθει και να πινουν βοτκα (!) γελωντας και κουβεντιαζοντας σαν να μην τρεχει τιποτα. Τι ειναι δαυτοι;! Βοτκα απο τις 6 το πρωι... - Τζιν ντομπρε Γκρεκο! - Ναι, καλημερα και σε σας ρε μουρλοκομεια. Σηκωθηκα, μαζεψα τα πραγματα μου και ανεβηκα στο σαλονι του πλοιου. Μπορει αυτο να ηταν η ιδεα του πρωινου για αυτους τους τυπους, ομως εγω προτιμουσα να πιω ενα καφεδακι σαν ανθρωπος και με την ησυχια μου. Καθισα σε μια ζεστη γωνια κοντα στο παραθυρο και με το ζεστο καφε στο χερι χαζευα εξω απ' το παραθυρο τη θαλασσα καθως το πλοιο συνεχιζε τη πορεια του προς το λιμανι του Gdansk. Λιγες ωρες αργοτερα η παλια πολη του θρυλικου κινηματος "Solidarność" και του Λεχ Βαλεσα μας καλωσοριζε. Ο ηλιος ελαμπε και ολος ο κοσμος ηταν στις τοπικες παραλιες, σκηνες απο ενα καλοκαιρι οπως τα ηξερα απο παλια... Το σκηνικο ενα παραξενο αταιριαστο συνοθυλευμα τρεντυ παραλιας της Κοπα Καμπανα και αισθητικης σοβιετικου τυπου με ολοιδια τεραστια μπλοκ κατοικιων τυλιγμενα ολα μαζι σε ενα πυκνο πρασινο δασος.  Το πλοιο εδεσε στο λιμανι διπλα στον ιστορικο φαρο του Gdansk και εγω ετοιμαστηκα για να αναχωρησω. Μετα απο δυο ολοκληρες μερες σε πλοια δεν εβλεπα την ωρα να ταξιδεψω πανω στην καλη μου προς νεους προορισμους.  Βγηκα εξω απο το λιμανι και ενα περιεργο συναισθημα μου εσφιγγε το στομαχι.  Ομορφη, πολυχρωμη πολη...   Πολωνια για αλλη μια φορα... Ολα τοσο γνωριμα, ομως τιποτα δεν ηταν πια το ιδιο. Σαν μια παλια αγαπη που καποτε ηξερες καλα αλλα τωρα πια δεν σε αναγνωριζε καν... Εβαλα στο MP3 το λατρεμενο#Again των Archive, κατεβασα τη ζελατινα και εσφιξα το γκαζι. You're tearing me apart / crushing me inside. You used to lift me up / now you get me down. Βλεμμα μπροστα στο δρομο που μακραινει...  Στο θεαμα του λαμπερου ηλιου και της μεγαλης εθνικης που απλωνοταν μπροστα μου ολες οι σκοτεινες σκεψεις χαθηκαν και επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει ξανα σαν μικρο παιδι. Το ταξιδι τελικα ειναι το μεγαλυτερο γιατρικο σε οτι μας βαραινει. Λες γι' αυτο εμεις οι μηχανοβιοι να παραμενουμε παντα παιδια στη ζωη;  H διαδρομη σημερα ηταν μικρη: προορισμος μου ηταν η Βαρσοβια, οπου θα συναντουσα τη φιλη και μηχανοβια Alex. Ειχαμε γνωριστει πριν καιρο μεσω του Couchsurfing και οντας και αυτη μηχανοβια και φανατικη των ταξιδιων ειχαμε πολλα να πουμε. Αυτο το καιρο ηταν φιλοξενουμενη στη Βαρσοβια και αφου ο δρομος θα με εβγαζε απο τα μερη της, ηταν μια ωραια ευκαιρια να βρεθουμε και να πιουμε ενα ποτακι.  Συντομα αφησα πισω την βαρετη εθνικη οδο και επιασα τους επαρχιακους για να περιπλανηθω λιγο στην επαρχια της κεντρικης Πολωνιας -εξαλλου ειχα ολη τη μερα μπροστα μου να χαζεψω και να βολταρω με την ησυχια μου. Λιγο εξω απο ενα ακομα μικρο χωριουδακι και ενω ο δρομος με πηγαινε διπλα σε μια ομορφη λιμνη η οθονη του κινητου φωτιστηκε. Ηταν η Alex. "Θα αργησω λιγο να σχολασω σημερα, οποτε μπορουμε να βρεθουμε κατα τις οκτω στο κεντρο;" Μια χαρα! Ευκαιρια να κανω μια σταση για να τσιμπησω κατι και να ξεμουδιασω. Και σα να το ειχα κανονισμενο εμφανιστηκε μπροστα μου το καλυτερο μερος που θα μπορουσα να εχω ζητησει: ενα μικρο ταβερνακι χωμενο μεσα σε ενα πολυ ομορφο αλσος, στην ακρη της λιμνης.   Το μερος ηταν πανεμορφο. Εδω αυτο ο κοσμος ερχοταν τα Σαββατοκυριακα για πικνικ διπλα στη λιμνη, για περπατημα, για ποδηλασια η ακομα και για μπανιο.   Κατεβηκα διπλα στη λιμνη και περπατησα μεχρι το νερο. Ενα τσουρμο ντοπια πιτσιρικια επαιζαν στη μικρη παραλια παιρνοντας φορα και πηδωντας στο νερο απο την ξυλινη αποβαθρα. Η λιμνη μπορει ηταν πολυ γραφικη καθως καθρεφτιζε τα συννεφα του ουρανου αλλα σιγουρα δεν εδειχνε και οτι καλυτερο για να κολυμπησει κανεις.  Ομως ο κοσμος εδω αυτο ειχε αυτο χρησιμοποιουσε. Και σιγουρα εδειχναν να μην ενοχλουνται καθολου απο τα γκριζα, θολα νερα της λιμνης. Παιδακια επαιζαν στην ακρη, οικογενειες εκοβαν βολτες και εγω προσπαθουσα να αποθανατισω αυτες τις ομορφες μικρες στιγμες μιας απλης ζωης. Μιας ζωης που εμεις στην Ελλαδα ζωντας στη τρελα της καθημερινοτητας και του σκουπιδαριου της (υπερ)καταναλωσης ειχαμε χασει χρονια τωρα, μιας ζωης που ταξιδευα για να βρω ξανα...  Εκατσα αρκετα εκει στο μικρο ταβερνακι, πινοντας το καφε μου και χαζευοντας τους χαμογελαστους ντοπιους και τις οικογενειες που περνουσαν, χαμενος στην ηρεμια της στιγμης. Χωρις να με απασχολει η ωρα η μερα ο καιρος, χωρις πριν και μετα, μονο με εκεινο το πολυτιμο παρον οσων ταξιδευουν χωρις λογο και αιτια. Γυριζοντας πλεον απο μια απ' τις ακρες του κοσμου, εχοντας κατακτησει το ονειρο που χρονια με εκαιγε, τωρα ενοιωθα τη γαληνη και την ηρεμια του να τριγυριζεις χωρις σχεδιο και προγραμμα. Για παμε...  Επαιρνε πλεον το απογευμα και εγω εκλεισα το GPS και απλα αφησα το δρομο να με οδηγησει οπου ηθελε αυτος.  Με τις σκιες να μακραινουν στον απογευματινο ηλιο το μονο που ηθελα ηταν απλα να χαθω σε μικρα γραφικα χωριουδακια που δεν τα ηξερε κανεις...  ...πλαι σε μικρα αγροτοσπιτα με λουλουδια, ομορφες αυλες και φυση...  Λιγο εξω απο τη Βαρσοβια εκανα μια σταση να ξεδιψασω την Αυρα μου και να τσεκαρω το κινητο. Η Alex μου ειχε ηδη στειλει μηνυμα να βρεθουμε εξω απο ενα μπαρακι, σε μια απο τις πιο κεντρικες πλατειες της πολης. Αν ηξερα ομως τι με περιμενε εκει, μαζι με το σαντουιτς που ετρωγα τωρα θα καταπινα και ενα βαπορι υπογλωσσια... Στο βαθος του οριζοντα η μεγαλη πρωτευουσα της χωρας με καλωσοριζε με τον πιο ομορφο τροπο.  Παντου καταπρασινα παρκα, σιντριβανια και κοσμος πολυς να καθεται και να απολαμβανει το ζεστο καλοκαιρινο βραδακι...  ...και μεγαλες καθαροι λεωφοροι γεματες κτηρια με εκεινη τη χαρακτηριστικη Βορειοευρωπαικη αρχιτεκτονικη που αγαπαω τοσο...  Συντομα ειχα φτασει στο μερος του ραντεβου: την πλατεια του Ουρανιου Τοξου, γνωστο σημειο συναντησης της πολης που ειχε παρει το ονομα του απο μια μεγαλη αψιδα στα χρωματα του ουρανιου τοξου φτιαγμενη απο λουλουδια.  Ακριβως διπλα εστεκε φωτισμενη μια απο τις δεκαδες πανεμορφες καθολικες εκκλησιες που βρισκονταν διασπαρτες στη πολη, κανοντας με να κοιταζω το θεαμα μαγεμενος...  Ναι. Καλα. Ηταν γιατι δεν ειχα ακομα γυρισει να δω πισω μου... Στην αλλη πλευρα, μπροστα απο ενα παλιο νεοκλασσικο κτηριο που θυμιζε εντονα τα κτηρια της Πλατειας Αριστοτελους βρισκονταν μερικα απο τα πιο δημοφιλη στεκια της πολης -κατι που απο μονο του δεν λεει πολλα. Θα μπορουσε να ηταν γεματα καγκουρες... Θα μπορουσε να ηταν σαν ΚΨΜ σε ωρα απογευματινης χαλαρωσης... Θα μπορουσε να ηταν τιγκα σε ΚΑΠΗ στο τσακιρ κεφι... Ομως οχι. Δεν ηταν τιποτα απο τα παραπανω... Καθως ξεκινησα να περπαταω αναμεσα στα τραπεζακια και το κοσμο συνειδητοποιησα κατι: οτι ξαφνικα βρισκομουν αναμεσα σε μια θαλασσα απο διμετρες εξωγηινες απο το πλανητη Amantamatakiamou και οι αντρες ηταν ειδος υπο εξαφανιση...!  (Μη κανετε το κοπο να μετρατε μπουτακια... Πιστεψτε με ηταν πολυ περισσοτερα απο οσα μπορει να χωρεσει μια φωτογραφια...)  Εδω πανω οταν μιλαμε για εξωγηινες εννοουμε τετοια πραγματα...  ...και οσο για την αναλογια γυναικων-αντρων δειτε μονοι σας. Στις εκατο κουκλες μια μοσχαροκεφαλη δωρο.  Το θεαμα ηταν απεριγραπτο! Ρε μπας και τα ειχα τιναξει και ειχα παει στο παραδεισο; Αφου μαζεψα τα ταλαιπωρα ματια μου απο το πεζοδρομιο πηγα στην γωνια του δρομου που θα συναντουσα την Alex.#(Τωρα να ελεγα τιποτα για τη τυχη μου μεσα που απ' ολα τα μερη του κοσμου θα βρισκομουν με γυναικα εδω περα;  Δεν περασε πολυ ωρα και η φιλη μου εμφανιστηκε χαμογελωντας. - Γεια σου Νικο! Καλωσηρθες! Ειδα τη κατακοκκινη κουκλα και σκεφτηκα οτι πρεπει να ειναι η δικια σου. - Ε; Χμμμ; Πως; Αααα για τη μηχανη λες! Ε, ενταξει μωρε,#καλη ειναι δεν λεω... - Παμε να σε κερασω ενα ποτακι. Εχεις πολλα να μου πεις για το ταξιδι σου. Η σερβιτορα (αφηστε...) με ρωτησε χαρουμενη τι θα παρω. Τη κοιταξα με το βλεμμα του ναυαγου που βλεπει το πλοιο μετα απο 20 χρονια πανω στη βραχονησιδα. "Whiskey. Just bring the bottle." Η Alex ηταν φοβερο ατομο. Εκανε διδακτωρικο στις θετικες επιστημες στη Σουηδια και τα καλοκαιρια ταξιδευε με ενα Yamaha XT 660, αλωνιζοντας την κεντρικη και νοτια Ευρωπη, ακομα και μονη της παρακαλω! Αυτες τις μερες βρισκοταν για καλοκαιρινες διακοπες στη πατριδα της προτου επιστρεψει στη Στοκχολμη. Με ρωτησε για το ταξιδι μου και ακουγε τις ιστοριες μου με μεγαλο ενδιαφερον. Καθως επεσε το βραδυ το μερος γεμισε ακομα περισσοτερο κοσμο και συντομα στη παρεα μας προστεθηκαν και τα αλλα φιλαρακια της Alex. Εξαιρετικα παιδια ολοι τους, ανηκουν σε μια νεα γενια Πολωνων που ειναι πολυ μορφωμενοι, ανοιχτομυαλοι, γνωριζουν να μιλανε απταιστα ξενες γλωσσες και ειναι εξαιρετικα ευγενικοι και προσχαροι. Αν οι νεοι ειναι το μελλον μιας χωρας τοτε η Πολωνια τα επομενα χρονια θα ανεβει πολυ ψηλα... Η Alex -δευτερη απο δεξια- και η παρεα της... Na zdrowie!  Το βραδυ εκλεινε με υπεροχο τροπο -να πινω ποτακια σε ενα πολυ ωραιο μαγαζι αναμεσα σε αιθεριες παρουσιες, παρεα με φιλους και με το φεγγαρι να ξεπροβαλλει ολογιομο στον καλοκαιρινο ουρανο. Χαμογελασα ευτυχισμενος καθως η Alex μου εφερνε ενα ακομα ποτακι και στο μυαλο μου ηρθε εκεινο το#παλιο τραγουδακι#του Θηβαιου... "Κόκκινο θολό φεγγάρι σαν τα όνειρα μας ξενυχτάς κι απ’ τις φυλακές αυτού του κόσμου γύρω στα μεσάνυχτα το σκας.." 
|
|
#78
01-03-2013, 21:11
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 20
Warsaw (PL) - Zakopane (PL) 456 km Το ηλιολουστο πρωινο με βρηκε να ειμαι φιλοξενουμενος στο σπιτι του συμπαθεστατου Marek ενος απο τους φιλους της Alex να χαζευω τον οριζοντα της πολης. Μιας που και η Alex ηταν φιλοξενουμενη δεν μπορουσε να μου προσφερει μερος για να κοιμηθω, ομως η λυση βρεθηκε και μαζι με αυτη εγινε ακομα μια ωραια φιλια.  Ο Marek δουλευε ως αρθρογραφος σε μεγαλα οικονομικα περιοδικα και εκανε μεταπτυχιακα στο πανεπιστημιο της πολης με θεμα την οικονομικη κριση στην Ελλαδα! Κοιτα που γιναμε διασημοι για ολους τους λαθος λογους ρε μαγκα μου... Κανονικα σημερα το πρωι οντας καθημερινη θα επρεπε να παει στη δουλεια οποτε και εγω θα εφευγα, ομως οι θεοι του ταξιδιου ηταν για αλλη μια φορα με το μερος μου. - Μολις με πηραν απο το γραφειο. Δεν χρειαζεται να περασω σημερα απο εκει, οποτε εχουμε ελευθερη τη μερα! - Παμε να πιουμε ενα πρωινο καφεδακι και να κανουμε μια βολτα να δω τη πολη; Δεν εχω ξαναρθει στη Βαρσοβια και θελω να περιπλανηθω λιγο. - Φυγαμε! Κατεβηκαμε στο δρομο και περπατησαμε μεχρι το πανεπιστημιο ακολουθοντας τη παγκοσμια σταθερα του οτι τα καλυτερα (και οικονομικοτερα) στεκια ξεφυτρωνουν παντα γυρω απο τις σχολες των πανεπιστημιων. Κατσαμε σε ενα μερος που ηταν κατι αναμεσα σε αρτοποιειο και πολυ ωραια διακοσμημενη καφετερια. Στη μια μερια του μεγαλου χωρου βρισκοταν ενας μαυροπινακας με τα εδεσματα του μαγαζιου και μπροστα ενας μακροστενος παγκος οπου μπορουσε κανεις να διαλεξει οτι ηθελε για πρωινο απο μεγαλα ψαθινα πανερια για να συνοδεψει το καφεδακι του. Ηταν το ιδανικο μερος για να ξεκινησουμε τη μερα μας.  Απολαυσαμε το πρωινο μας με ησυχια στο μικρο μαγαζακι, εχοντας εκεινη την ηρεμη χαρα των ανθρωπων που γνωριζουν οτι τους περιμενει μια ομορφη μερα χωρις υποχρεωσεις, προθεσμιες, ωραρια και εκκρεμοτητες. Μηπως τελικα φταιμε και εμεις που μπλεκουμε τις ζωες μας και τις κανουμε ακομα πιο δυσκολες απο οσο ειναι; Μηπως θα επρεπε να κανουμε μερικα βηματα πισω στη καθημερινοτητα μας για να δουμε τη ζωη μας λιγο πιο απλα, με αλλα ματια; Εξω ο ηλιος ελαμπε και μας καλουσε να ξεκινησουμε τη βολτα μας. Ηταν ωρα να παρω μια γευση απ’ τη Βαρσοβια. Διασχισαμε ενα απο τα πολυ ομορφα παρκα που βρισκονταν διασπαρτα στη πολη και προχωρησαμε προς το κεντρο. Kαθαριοτητα, χρωματα, φροντιδα, μερακι, αγαπη προς το περιβαλλον και τα κοινα... Καθε φορα που εβλεπα τετοιες εικονες μου ερχοταν με θλιψη στο μυαλο η παραφραση της γνωστης ρησης: "Ο πολιτισμος γεννηθηκε στην Ελλαδα αλλα οταν μεγαλωσε εφυγε να σπουδασει στο εξωτερικο"...  Εχοντας στο μυαλο μου την εικονα μιας πρωτευουσας χωρας σιγουρα δεν περιμενα να αντικρυσω μια τοσο ομορφη και γραφικη πολη. Πεντακαθαρη, με μεγαλες λεωφορους, παρκα, λουλουδια, υπεροχα νεοκλασσικα κτηρια σε αψογη κατασταση, και απειρες καθολικες εκκλησιες αιωνιο συμβολο της αγαπης του Πολωνικου λαου στη θρησκεια...  Οι Πολωνοι εχουν βαθυτατη κουλτουρα και καλλιτεχνικη παιδεια, κατι που ηταν διαχυτο τριγυρω σε αγαλματα, προτομες και αφιερωσεις σε μεγαλους ποιητες και μουσικους της χωρας...  Ο δρομος μας εβγαλε στο λοφο της πολης οπου δεσποζε μεταξυ αλλων και η πανεμορφη πανεπιστημιουπολη, με τα επιβλητικα νεοκλασσικα της κτηρια, ωδη στον αρχαιο πολιτισμο που τοσο λατρευουν στο εξωτερικο. Ολοι οι γυρω δρομοι απο το Campus ηταν πλακοστρωτοι πεζοδρομοι και κλειστοι στην κινηση των οχηματων επιτρεποντας την ελευθερη κινηση των φοιτητων σε κτηρια, παρκα και αμφιθεατρα χωρις την περιττη οχληση απο την κυκλοφορια των οχηματων. Και ομως... Αυτο το εντυπωσιακο κτισμα που θυμιζε εκκλησια ηταν η εισοδος καποιας σχολης του Πανεπιστημιου της πολης! Τα σχολια περιττευουν...  Βεβαια το εξαισιο πανεπιστημιο δεν ηταν το μονο αξιοθεατο της πολης. Λιγο πιο κατω το Προεδρικο Μεγαρο, ενα ομορφο μεγαλο λευκο κτηριο με τους αψεγαδιαστους κηπους του, στεκοταν απεριττο αλλα με αισθητικη καθαροτητα που ξεχωριζε... Εδω χτυπουσε η καρδια της πολιτικης σκηνης μιας ολοκληρης χωρας.  Ο δρομος συνεχισε να ανηφοριζει και συντομα μας εβγαλε στη κορυφη του λοφου και το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης: το κατακοκκινο Βασιλικο καστρο με τη μεγαλη αυλη και τους μικρους δρομους πιο πισω που οδηγουσαν στη καρδια της Παλιας Πολης. Το καστρο εμοιαζε απλα σαν ψευτικο! Δεν φαινοταν απλα καλοδιατηρημενο, ηταν λες και ειχε χτιστει μολις πριν απο μερικα χρονια... Ηταν μια υπεροχη εικονα που οσο και να την χαζευα δεν τη χορταινα με τιποτα!  Αρκετοι τουριστες εκαναν τη βολτα τους στην τεραστια κεντρικη αυλη του καστρου, μπροστα απο μικρα καφε και ολα εκεινα τα παλια σπιτια με τη χαρακτηριστικη βορειοευρωπαικη αρχιτεκτονικη και τους εντονους χρωματισμους που τοσο αγαπουν οι Πολωνοι και που βρισκει κανεις παντου στις μεγαλες πλατειες των πολεων τους.  Απο εδω ξεκινουσε το πιο ομορφο κομματι της πολης, η Stare Miasto. Ηταν ενα καταπλητικο και ακρως χρωματιστο συνοθυλευμα μικρων δρομων γεματο υπεροχες λεπτομερειες που ξεχειλιζαν μερακι.  Σε κτηρια, δρομους και διακοσμησεις μαγαζιων...  Φως, χρωματα και τοσα λουλουδια παντου...! Αυτοι οι ανθρωποι εχουν την καλαισθησια στη φυση τους τελικα...   Συνεχισαμε τη βολτα στα μικρα στενα και τελικα βγηκαμε στο πιο παλιο τμημα της παλιας πολης: το Rynek, η αλλιως την Αγορα, μια πλατεια που περικλειοταν και απο τις τεσσερις πλευρες απο πολυχρωμα κτηρια.  Τετοιες υπαιθριες αγορες ηταν πολυ δημοφιλεις στην χωρα. Ολες οι μεγαλες Πολωνικες πολεις ειχαν μια τετοια, αποτελοντας απο το Μεσαιωνα ακομα τη καρδια της εμπορικης και πολιτισμικης δραστηριοτητας καθε κοινωνιας. Καθως στεκομουν εδω και κοιταζα αυτη την ομορφη μικρη πλατεια και εχοντας δει ολα αυτα τα ομορφα μνημεια μεχρι τωρα κατι δεν μου πηγαινε καλα. Ηταν ολα τελεια. Υπερβολικα τελεια. Ομως με τιποτα δεν μπορουσα να φανταστω οτι αυτο το μερος ειχε αποτελεσει κομβικο σημειο μιας απο τις σκοτεινοτερες σελιδες της νεοτερης ιστοριας της Ευρωπης... Βλεπετε η Βαρσοβια πισω απο τα υπεροχα κλασσικα κτηρια και τους πεντακαθαρους δρομους και παρκα εκρυβε ενα τραγικο παρελθον. Κατα τη διαρκεια του 2ου Παγκοσμιου Πολεμου ολοκληρη η πολη ισοπεδωθηκε πληρως απο τους Γερμανους ναζι -και μιλαμε για ολοκαυτωμα: πανω απο το 85% ολων των κτηριων της πολης καταστραφηκαν ολοσχερως συμπεριλαμβανομενων ολων των ιστορικων μνημειων οπως η Παλια Πολη (Stare miasto) και το Βασιλικο Καστρο! Οταν ξεκινησε ο πολεμος και οι ναζι κατεκτησαν την κεντρικη Πολωνια και μαζι της και τη Βαρσοβια, το πρωτο που εκαναν ηταν να κλεισουν ολα τα ανωτερα ινστιτουτα της πολης και να συγκεντρωσουν ολο τον Εβραικο πληθυσμο δια της βιας σε ενα μικρο τμημα που ονομαστηκε το γκετο της Βαρσοβιας. Οταν ο Χιτλερ τον Απριλιο του 1943 εδωσε εντολη στα στρατευματα του να αφανισουν τη πολη ως μερος του σχεδιου «Τελικη Λυση» οι Εβραιοι μαχητες και λοιποι αντιστασιακοι εξεγερθησαν και ξεκινησαν ανταρτοπολεμο στο κεντρο της πολης. Παροτι οι Γερμανοι υπερτερουσαν κατα πολυ σε οπλα και αριθμο ανδρων, το γκετο αντισταθηκε γενναια σχεδον για ενα μηνα. Το τελος της μαχης ομως βρηκε τους αντιστασιακους να μετρανε χιλιαδες απωλειες ενω ολοι οσοι επεζησαν σφαγιαστηκαν. Δυστυχως τα βασανα της πολης μολις ειχαν αρχισει –σαν να μην εφταναν οι Γερμανοι, συντομα θα εμφανιζονταν και οι Ρωσσοι στο προσκηνιο. Ηδη απο τον Ιουλιο του 1944 ο Κοκκινος Στρατος των Σοβιετικων προελαμβανε βαθεια μεσα στη Πολωνικη επικρατεια απωθωντας τους Γερμανους δυτικα προς τη Βαρσοβια. Γνωριζοντας οτι ο Σταλιν ηταν αρνητικος στην ιδεα μιας ανεξαρτητης Πολωνιας, η εξοριστη πολωνικη κυβερνηση εδωσε εντολες στον Αντιστασιακο Στρατο να προσπαθησουν να επανακαταλαβουν τη πολη απο τους Γερμανους προτου φτασουν οι Σοβιετικοι. Ετσι την 1η Αυγουστου του 1944 και καθως ο Κοκκινος Στρατος πλησιαζε τη πολη ξεκινησε η μαχη που εμεινε γνωστη ως η Εξεγερση της Βαρσοβιας. Ηταν μια απιστευτα σφοδρη μαχη και για τις δυο πλευρες -αυτο που ολοι περιμεναν να διαρκεσει μολις 48 ωρες κρατησε 63 ολοκληρες μερες! Ο Σταλιν εδωσε εντολες στα δικα του στρατευματα να περιμενουν εξω απ’ τη πολη ενω οι Ναζι μαχονταν το πολωνικο πληθυσμο. Τελικα οι ανταρτες αναγκαστηκαν σε παραδοση και μεταφερθηκαν σε στρατοπεδα συγκεντρωσης στη Γερμανια, ενω ολος ο αμαχος πληθυσμος που ειχε επιζησει εκδιωχθηκε εκ νεου απο τα σπιτια τους -συνολικα περιπου 150,000 με 200,000 ανθρωποι εχασαν τη ζωη τους σε αυτη τη μαχη... Ηδη μεχρι τοτε η πολη μετρουσε μεγαλες πληγες απο τις μαχες χρονων ομως εκει ηταν που η μοιρα της πολης σραγιστηκε οριστικα... Ο Χιτλερ εξοργισμενος με την εξεγερση των κατοικων και αγνοωντας τη συμφωνια της παραδοσης διεταξε τα στρατευματα του να ισοπεδωσουν πληρως τη πολη, ενω οτιδηποτε πολυτιμο υπηρχε σε βιβλιοθηκες και μουσεια διεταξε ειτε να μεταφερθει στη Γερμανια ειτε να καει. Σε αυτη τη μαζικη εξολοθρευση εκατονταδες ιστορικα μνημεια και κυβερνητικα κτηρια ανατιναχθηκαν απο τις ειδικες Γερμανικες μοναδες καταστροφων γνωστες ως Verbrennungs und Vernichtungs kommando. Το αποτελεσμα ηταν αυτο... Ο απολυτος Ολεθρος.  Η πολη ειχε μετατραπει σε μια απεραντη σωρο μπαζων και ερειπιων. Η απολυτη φρικη του πολεμου, η τρελα των ανθρωπων και τα τραγικα αποτελεσματα. Η πολυχρωμη Αγορα οπου μολις πριν λιγο βρισκομουν στη φωτογραφια ηταν αυτο το ξεμπαζωμενο χωματινο τετραγωνο στο κεντρο... Η ιστορια μαλιστα αναφερει οτι οι ζημιες ηταν τοσο εκτεταμενες που μετα το περας του πολεμου οι κυβερνητικοι παραγοντες σκεφτηκαν σοβαρα να μεταφερουν τη πρωτευουσα της χωρας σε καποια αλλη πολη καθως η Βαρσοβια ηταν σε τοσο τραγικη κατασταση που θεωρουσαν σχεδον αδυνατον να την ξαναχτισουν. Ομως ακριβως για αυτο το λογο ηταν που τελικα παρθηκε η γενναια αποφαση να παραμεινει η πρωτευουσα της χωρας και να ξαναχτιστει πληρως απο τα θεμελια. Για να γινει ενα διαχρονικο συμβολο της δυναμης της θελησης του Πολωνικου λαου και της ικανοτητας να αναγεννηθουν απο τις σταχτες τους! Τα ιστορικα μνημεια ξαναφτιαχτηκαν οπως ακριβως ηταν πριν τον πολεμο και το ιδιο και η υπεροχη Παλια Πολη. Ετσι λοιπον η Βαρσοβια απεκτησε την αμφιλεγομενη ...τιμη να ειναι η μονη πολη της χωρας με αψογα διατηρημενα ιστορικα κτηρια αλλα χωρις κανενα απο αυτα να ειναι αληθινα παλιο. Ακομα και ετσι ομως τωρα πια χαρη στην αγαπη αυτων των ανθρωπων ηταν μια κουκλα, ενα στολιδι για το οποιο ολοι οι κατοικοι μπορουσαν να ειναι περηφανοι!    (φωτο απο Wikipedia) Ομως αν ολα αυτα δεν ηταν αρκετα τοτε αυτο που συναντησα στη συνεχεια θα με εκανε στα σιγουρα να θαυμασω αυτους τους ανθρωπους. Αφησαμε το λοφο πισω και κατηφορισαμε προς το ποταμι και σε μια απο τις κεντρικοτερες λεωφορους της πολης ξαφνικα ειδα ενα αναπαντεχο αλλα υπεροχο θεαμα: Δεκαδες μεγαλες πινακιδες με φωτογραφιες ...μηχανοβιων;!; Με τιτλο "Ja motocyklista" (Ειμαι μοτοσυκλετιστης) αυτο ηταν μια καμπανια της πολης ενημερωσης του κοινου εναντια στα στερεοτυπα σε σχεση με τους μοτοσυκλετιστες! Δεκαδες διασημες προσωπικοτητες της χωρας αλλα και απλοι ανθρωποι εμφανιζονταν σε διπλη ταυτοτητα. Ως ..."κανονικοι" ανθρωποι με τα πολιτικα τους ρουχα και ως μηχανοβιοι με πληρη εξοπλισμο παρακαλω! Ολυμπιονικες, αθλητες, μουσικοι, τραγουδιστες, σκηνοθετες, ηθοποιοι, επιχειρηματιες, κορυφαιοι νευροχειρουργοι, top models, νοικοκυρες, πιτσιρικια... μεχρι και πολιτικοι απο ολα τα κομματα της χωρας! Ολοι φορωντας την εξαρτηση της μηχανης γινονταν το ιδιο πραγμα χωρις καμια διακριση: Μοτοσυκλετιστες.  Πλησιασα και διαβασα τη πινακιδα: "Μοτοσυκλετιστες. Καθε μερα συναντατε εναν στη κινηση, παρκαρετε διπλα του στο μαγαζι η το γραφειο, τον συναντατε στα ταξιδια τους στη χωρα αλλα και εκτος συνορων. Ποιοι ειναι; Ποιος κρυβεται πισω απο το διαφανο προστατευτικο του κρανους; Ο James κανει θαυματα καθε μερα -σωζει ζωες ανθρωπων. Ως χειρουργος ειναι δυσκολο να μετρησει ποσες οικογενειες νοιωθουν ευγνωμοσυνη για τη ζωη που εσωσε καποιου δικου τους ανθρωπου. Ομως ο James οταν κοιταει το καθρεφτη δεν μπορει να δει το γιατρο. Βλεπει ενα μοτοσυκλετιστη. Ο Αndrew ειναι ενας καταξιωμενος ηθοποιος. Δυσκολα θα βρισκοταν καποιος που δεν θα αναγνωριζε το προσωπο του και δεν θα τον συμπαθουσε. Ομως οταν κοιταει το καθρεφτη βλεπει απλα ενα μοτοσυκλετιστη. Η Εβελινα ειναι μια νηπιαγωγος και δεκαδες γονεις της εμπιστευονται τα παιδια τους με χαρα. Τι βλεπει οταν κοιταζει τον εαυτο της; Ενα μοτοσυκλετιστη. Θελουμε να σπασουμε τα στερεοτυπα οτι καθε μοτοσυκλετιστης ειναι δωρητης οργανων. Ο καθενας μας θα μπορουσε να ειναι ενας αναβατης. Και γιατι οχι; Ειναι απλοι ανθρωποι -χαρουμενοι, φιλικοι, ευαισθητοι, ισως και γκρινιαρηδες καμια φορα. Θελουμε να γυρισουμε αναποδα αυτη την εικονα και να κανουμε τους αλλους ανθρωπους εκει εξω να δουν τους μοτοσυκλετιστες ως γιατρους, ηθοποιους, νηπιαγωγους, καθηγητες πανεπιστημιου -οχι ως ανωνυμες φιγουρες αλλα ως ανθρωπους σαν και τους υπολοιπους." http://www.jamotocyklista.pl/  Tι να σχολιασει κανεις εδω... Ειχα μεινει αναυδος να κοιταω ισως την πιο ομορφη διαφημιστικη καμπανια για τους μοτοσυκλιστες που ειχα δει ποτε. Συνεχισαμε τη βολτα μας προς τον ποταμο Vistula, το μεγαλυτερο ποταμι της χωρας το οποιο διατρεχει ολη τη πρωτευουσα απ' ακρη σ' ακρη. Μπορει το νερο του ποταμου να μην ηταν και οτι καλυτερο για κολυμπι, αυτο ομως δεν εμποδιζε τους ντοπιους να συνωστιζονται εδω τα Σαββατοκυριακα του καλοκαιριου για λιγη δροσια. Εδω στις οχθες του ποταμου οι Πολωνοι ειχαν φτιαξει μεγαλες και ομορφες πλαζ -αφου η πλησιεστερη αληθινη ακτη βρισκοταν στη βορεια θαλασσα καπου 300 χιλιομετρα μακρυα και το να παει καποιος εκει δεν ηταν πρακτικη επιλογη, τετοιες παραλιες ηταν η επομενη λογικη κινηση επιλογη.  Τωρα το μερος ηταν σχετικα ερημο αλλα ακομα και ετσι συναντουσες κοσμο που ερχοταν εδω για να κατσει και να διαβασει, να γραψει η απλα να ηρεμησει απο την φασαρια της καθημερινοτητας στη μεγαλουπολη.  Αν και βεβαια το να ηρεμησει κανεις εδω αναμεσα σε τετοια δειγματα της τοπικης πανιδας θα επρεπε ειτε να ειναι ο Βουδας ειτε ο Stevie Wonder... Τι πινουν εδω πανω και βγαινουν ετσι παναγια μου;!;  Ειχε παρει να μεσημεριαζει. Ηταν ωρα να φευγω. Ειχα αρκετο δρομο μπροστα μου και πολλα ακομα να δω. Γυρισαμε με το Marek στο σπιτι για να μαζεψω τα πραγματα μου και να αποχαιρετηθουμε. Τον ευχαριστησα για τη φιλοξενια και την καλη παρεα και κατεβηκα στο δρομο. Ηταν ενα ζεστο και ησυχο μεσημερακι, απο αυτα που σε κανουν να μην θες να πας πουθενα. Το γνωριμο σφιξιμο στο στομαχι του να αφηνεις πισω ενα πολυ ομορφο σκηνικο για νεα αγνωστα μερη ηταν παλι εδω, ομως η γνωριμη εικονα της καλης μου που περιμενε να φυγουμε ηταν μια μεγαλη παρηγορια. "Το ξερεις οτι πρεπει να πηγαινεις Νικο. Δεν ανηκεις εδω..." Για σημερα το μονο που ειχα σχεδιασει αρχικα ηταν να διανυκτερευσω καπου στα μεσα της Σλοβακιας προτου συνεχισω για το Βελιγραδι της Σερβιας. Ψαχνοντας το χαρτη προ καιρου ειχα ξεχωρισει τη μικρη πολη Banja Bystrica χωρις καποιο ιδιαιτερο λογο -απλα μου αρεσε το ονομα και τυχαινε να ειναι σχεδον στη μεση της χωρας, οποτε θα ηταν ενα καλο σημειο διαμονης. Φευγοντας ομως τωρα απο τη πολη και ξαναβλεποντας τους χαρτες της Σλοβακιας ενα αλλο ονομα μου τραβηξε τη προσοχη: Kosice. Καπου ειχα ξανακουσει για αυτη τη πολη στο παρελθον. Δεν μπορουσα να θυμηθω πως και γιατι αλλα καποιος μου ειχε πει καποτε οτι αξιζει μια επισκεψη αν βρισκομουν στη περιοχη. Εξαλλου σε σχεση με την αρχικη μου επιλογη υπηρχε και ενα ακομα πλεονεκτημα. Ο δρομος για το Kosice θα με περνουσε πανω και απο τα περιφημα ορη Tatra, μια τεραστια οροσειρα εκπληκτικης ομορφιας που οριζε το φυσικο οριο αναμεσα στη Πολωνια και τη Σλοβακια και αποτελουσε το νουμερο ενα χειμερινο προορισμο και των δυο χωρων. Ηταν μια περιοχη που ηθελα εδω και χρονια να επισκεφτω! Χαμογελασα ικανοποιημενος με το νεο μου σχεδιο προσπαθωντας να αγνοησω τη μικρη λεπτομερεια στην οθονη του GPS που χαλαγε τη συνταγη: χρονος αφιξης 00.30. Θα εβρισκα αραγε διαμονη σε μια αγνωστη πολη τετοια ωρα; Παμε και βλεπουμε.  Η μεγαλη εθνικη οδος προς τα συνορα μου ηταν γνωστη απο το παρελθον αλλα αυτη τη φορα την εβλεπα με ιδανικες συνθηκες. Η καλοδεχουμενη δροσια εσπαγε τη ζεστη του καλοκαιριου, λιγη κινηση και τριγυρω ομορφα δαση στο φως του απογευματινου ηλιου...  Χρειαζομουν ενα καταλληλο soundtrack τωρα και τι καλυτερο απο αυτο... Sivert Høyem - Blown Away "Somewhere in a dream life that never comes true If we can't dream it up again then what do we do?"   Καθως το βραδυ αρχισε να πεφτει ενα αχνο πεπλο ομιχλης σκεπαζε σιγα σιγα τα μικρα σπιτακια στα ομορφα χωρια στο βαθος και εφτιαχνε με τα πιο απλα υλικα εικονες πολυτιμες και αλησμονητες...   Καπου εδω η εθνικη οδος τελειωσε και ακριβως μπροστα μου ενα μοναχικο συννεφο που ελαμπε κατακιτρινο απο το φως του ηλιου ηταν σαν το συννεφο μιας τεραστιας εκρηξης καπου πισω απο το λοφο... Η φυση δημιουργει απιθανα πραγματα... Ετσι απλα!  Ξεκινησα να ανηφοριζω μια υπεροχη ορεινη διαδρομη με απολαυστικες στροφες αναμεσα σε ενα πυκνο ελατοδασος και στο αντιθετο ρευμα αρχισα να βλεπω πολλες μηχανες που προφανως γυριζαν απο μια μονοημερη κοντινη βολτα. Ηταν η επιβεβαιωση οτι βρισκομουν στο πιο καταλληλο μερος. A biker knows best...! Αποψε ειχε πανσεληνο και οι ομορφες εικονες που συναντουσα στο δρομο μου γινονταν ακομα πιο μαγικες...  Ο δρομος σκαρφαλωνε ολοενα και ψηλοτερα προς τα ορη Tatra. Με το σκοταδι να καλυπτει τωρα τα πανεμορφα δαση τριγυρω αρχισα να σκεφτομαι οτι το σχεδιο μου ισως χρειαζοταν μια μικρη αλλαγη για αποψε. Ειχα ακομα 200 χιλιομετρα μεχρι το Kosice και το GPS ανεφερε οτι θα εφτανα αρκετα μετα τα μεσανυχτα -ειχε νοημα αυτο; Γιατι να μην διανυκτερευα καπου εδω αποψε; Η διαδρομη μεσα στα Tatra ηταν μοναδικης ομορφιας και αξιζε να την απολαυσω στο φως της ημερας. Αν τη διεσχιζα αποψε βιαστικα τι θα καταφερνα να δω; Ολα συνηγορουσαν στο να εμενα εδω αυτο το βραδυ. Κοιταξα το χαρτη και τοτε ηρθε και το τελευταιο κομματακι του παζλ να συμπληρωσει την ιδανικη εικονα: Zakopane. Ειχα ακουσει πολλα για αυτο το μερος. Ηταν ενα πολυ γραφικο κεφαλοχωρι πανω στα συνορα της Πολωνιας με τη Σλοβακια και επροκειτο για το διασημοτερο χειμερινο θερετρο της χωρας. Και το καλυτερο; Βρισκοταν σε αποσταση λιγων μολις χιλιομετρων απο εδω που ημουν! Οι ταξιδιωτικοι θεοι μου χαμογελουσαν ξανα... Ανηφορισα το δρομο προς το Zakopane αναμεσα σε ομορφα ξυλινα σαλε και εκει αρχισαν να βλεπω το πιο παραξενο θεαμα: μεσα στη νυχτα και την ερημια νεαροι αντρες και γυναικες καθονταν στην ακρη του δρομου πανω σε καρεκλακια κρατωντας φωσφοριζε πινακιδες που εγραφαν "Δωματια"! Ηταν υπαλληλοι των πανδοχειων που εκτελουσαν χρεη "κραχτη" αλλα οπως και να το εκανες δεν ηταν κατι που θα περιμενα να δω στη μεση ενος πυκνου σκοτεινου δασους... Συντομα ημουν στο προορισμο μου για αποψε. Το χωριο ηταν κατι παραπανω απο εντυπωσιακο -η λεξη "χωριο" το αδικουσε. Ηταν μια πληρως οργανωμενη κωμοπολη με μεγαλους φωτισμενους δρομους, πεζοδρομους, ενα μεγαλο παρκο με λουνα παρκ, εστιατορια, μικρες ομορφες εξοχικες κατοικιες με μεγαλες αυλες και αμετρητα εντυπωσιακα ξυλινα σαλε.   Σταματησα εξω απο το πιο ομορφο απο τα σαλε που ειχα δει μεχρι τωρα. Ηταν ενας μεγαλος παραδοσιακος ξενωνας απο πετρα και ξυλο, με ενα μεγαλο φροντισμενο κηπο γεματο λουλουδια και φωτισμενο με ενα σωρο πολυχρωμα φωτακια. Εμοιαζε να ειναι ακριβο μερος αλλα χαλαλι του. Αφου ειχα βρεθει εδω πανω αποψε θα το εριχνα λιγο εξω και θα εμενα καπου με στυλ!  Μπηκα στη ρεσεψιον και ζητησα ενα δωματιο για τη βραδια. Ο ευγενικος υπαλληλος εγραψε τα στοιχεια μου και μου εδωσε ενα μεγαλο κλειδι λεγοντας με σπαστα αγγλικα: "Ρουμ 307, σεκοντ φλορ, σεβεντυ του πλιζ." Στο ακουσμα αυτο παγωσα. Ωπα φιλαρακι. Τι 72; Ευρω;; Πανω που στο μυαλο μου ειχε αρχισει να παιζει την κασετα "οκ-ακριβο-ειναι-αλλα-αξιζει-ρε-Νικο/μια-ζωη-την-εχουμε" ο ρεσεψιονιστ με διεκοψε γραφοντας ξανα το νουμερο στο χαρτι και ειπε τη μαγικη λεξουλα που εκανε τη διαφορα: "Seventy two. Zloty". - Zloty; Δεν μπορει! Αυτο σημαινε....... 18 ευρω!!! Στο επομενο δευτερολεπτο ειχα αφησει τα λεφτα, ειχα αρπαξει το κλειδι και ειχα εξαφανιστει πριν αλλαξει γνωμη αφηνοντας πισω ενα συννεφακι στο περιγραμμα ενος ταλαιπωρημενου μηχανοβιου με ενα σωρο συμπραγκαλα υπο μαλης! Το δωματιο ηταν στη σοφιτα, με δικο του μπανιο και ολες τις ανεσεις! Η ιδεα να μεινω εδω αποψε τελικα ηταν τελεια! Ενας τοσο διασημος προορισμος με τοσο οικονομικη διαμονη; Ειχα μεινει ακομα και σε campings που ηταν ακριβοτερα.  Η νυχτα ομως δεν τελειωνε εδω. Ηταν ωρα να δουμε το Zakopane by night!  Ο μεγαλος κεντρικος πεζοδρομος του χωριου εσφυζε απο ζωη. Εκατονταδες τουριστες, ντοπιοι και ζευγαρακια εκαναν νωχελικες βολτες πανω κατω, αναμεσα σε δεκαδες μαγαζια ολων των ειδων. Καφετεριες, γραφικα ταβερνακια, παραδοσιακες μπυραριες, night clubs, ξενωνες, εμπορικα καταστηματα, bistro... Χαμος!   Τα παραδοσιακα ταβερνακια χωριατικου στυλ που ειναι πολυ διαδεδομενα στους ορεινους προορισμους της Πολωνιας δεν θα μπορουσαν να λειπουν απο εδω... Με ομορφο διακοσμο απο ξυλο και πετρα και χαμηλο φωτισμο με κερια, εφτιαχναν το ιδανικο σκηνικο για ζευγαρακια που ηθελαν να εχουν ενα ρομαντικο δειπνο.   Εγω παλι προτιμουσα κατι λιγοτερο ρομαντικο αλλα περισσοτερο ουσιαστικο τωρα. Οντας ολη μερα στο δρομο το στομαχι μου δεν ηταν ιδιαιτερα χαρουμενο και ετσι κατευθυνθηκα σε μια απο τις πολλες χαρακτηριστικες μπυραριες του χωριου οπου το φαγητο ειχε μια μικρη ...ιδιαιτεροτητα. Εδω δεν υπηρχαν σερβιτοροι, ουτε παραγγελνες μια απλη μεριδα... Εδω το φαγητο το επαιρνες με το κιλο! Χρησιμοποιοντας μια μεγαλη σπατουλα εβαζες μονος σου οτι και οσο φαγητο ηθελες/αντεχες μεσα σε κατι μεγαλα πλαστικα πιατα και στη συνεχεια πηγαινες στο ταμειο οπου τα ζυγιζαν και πληρωνες αναλογα με το βαρος! Οσο για τις τιμες η μεγαλη πινακιδα απο πανω τα ελεγε ολα: 6 ευρω το κιλο απο οτιδηποτε. Παρε κοσμε.  Με αρκετο φαγητο που θα εκανε ακομα και τον Οβελιξ να δακρυσει εκατσα μπροστα στο μαγαζι διπλα ενα μικρο ποταμακι που περνουσε στην ακρη του πεζοδρομου και χαζευα δυο κοπελιτσες που εκαναν εντυπωσιακα ακροβατικα με φωτιες υπο τους ηχους κλασσικης μουσικης...   Μερικα κιλα αμνοεριφιων και κανα δυο λιτρα μπυρας αργοτερα ημουν ετοιμος να συνεχισω τη βολτα μου στον ομορφο πεζοδρομο... Δεν ξερω αν εφταιγε ο αερας εδω πανω, αλλα ειχα αρχισει απο ωρα να παρατηρω μια ταση στις κοπελες να μπερδευουν τις ζωνες τους για φουστες με αποτελεσματα οπως αυτα της φωτογραφιας... Ναι, χαλια το ξερω...  Καθως περνουσα εξω απο ενα εντυπωσιακα φωτισμενο αναπαλαιωμενο πυργο που λειτουργουσε ως μπαρ πλεον ειδα δυο ζευγαρια ατελειωτα ποδια να με πλησιαζουν. Οταν μετα απο πολυ προσπαθεια καταφερα να σηκωσω τα ματια ψηλα ειδα οτι τα ποδια ανηκαν σε δυο απιστευτα εντυπωσιακες μελαχρινες κοπελες (ξερετε, απο αυτες τις ταλαιπωρες που ειχαν μπερδεψει τα ρουχα τους) και μου χαμογελουσαν γλυκα. - Γεια σου! Ενστικτωδως γυρισα πισω μου και αφου ειδα οτι δεν υπηρχε κανεις αλλος γυρισα και ψελλισα κατι φωνηεντα που ειχαν απομεινει απο μια παντελως αποτυχημενη προσπαθεια να το παιξω ανετος και χαλαρος: - Εεερρρρμμμπλλ.. Σεμεναμιλαςκοπελια; - Ναι! Δεν εισαι απο τα μερη μας ε; - Εεεε οχι, περαστικος ειμαι και ειπα να δω τη περιοχη... Συστηθηκαμε και ακουσαν με πολυ ενδιαφερον οτι ειχα ταξιδεψει με τη μηχανη απο Ελλαδα για Νορβηγια και τωρα γυριζα πισω. Αυτες ηταν φοιτητριες που τα καλοκαιρια ερχονταν εδω πανω για να δουλεψουν σε μπαρακια και καφετεριες και φετος δουλευαν σε αυτο τον πυργο. Με καλεσαν μεσα για ενα ποτακι. "Πες στο παιδι στο μπαρ οτι τα σφηνακια ειναι κερασμενα απο εμας!" Πως θα μπορουσα να αρνηθω τετοια προσκληση; Ανεβηκα μαζι τους τα σκαλια του μαγαζιου και η πρωτη εικονα που αντικρυσα μπαινοντας στην μισοσκοτεινη μεγαλη αιθουσα ηταν μια ψηλη ξανθια κοπελα που εκτος απο τη φουστα της ειχε ξεχασει και πολλα αλλα και που στεκοταν στημενη στο τοιχο ενω μια αλλη κοπελα με αντιστοιχη ..ενδυμασια την αγκαλιαζε απο πισω και λικνιζονταν αργα και αισθησιακα στους ρυθμους της μουσικης... Ποια σφηνακια τωρα... Κατεβασα το πρωτο ουισκι ενω οι κοπελιες του μαγαζιου μου χαμογελουσαν απο τη πιστα και με καλουσαν να χορεψουμε. Αυτη θα ηταν μια μεγαλη νυχτα δικε μου... 
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
