mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250

[ARGI]

Ανταπόκριση από τον Ηλία !

Μαυροβούνιο...

Το Μαυροβούνιο στη σημερινή του μορφή είναι ένα νέο κράτος. Αφού διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, το 1991, ήταν μέρος της Σερβίας. Μόλις το 2006 ανεξαρτητοποιήθηκε. Μπαίνοντας στη χώρα, κάναμε μια όμορφη διαδρομή δίπλα στη Λίμνη Skadar. Φτάσαμε μέχρι το Sveti Stefan, το πολυφωτογραφημένο νησάκι με την παλιά πόλη, την οποία ένας Έλληνας εφοπλιστής έχει νοικιάσει για 45 χρόνια και τη μετέτρεψε σε ξενοδοχείο. Τώρα ούτε οι ντόπιοι δε μπορούν να την επισκεφτούν, αν δεν έχουν άδεια από το ξενοδοχείο, οπότε λογικό είναι να έχουν παράπονα. Αφού αηδιάσαμε από τον πλούτο και τη φιγούρα που είδαμε εκεί, πήγαμε και στη Budva, για μια δεύτερη δόση. Τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να επισκεφτούμε την παλιά πόλη.

Η παλιά πόλη της Budva… Μετά την καταιγίδα πάντα βγαίνει ήλιος

Η έκπληξη ήταν η παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, το Cetinje. Είναι μια συμπαθητική, μικρή πόλη απλωμένη σε μια κοιλάδα με χαμηλά σπίτια, που όλα έχουν τον κήπο τους. Συνήθως είναι ξύλινα κι έχουν ζωηρά χρώματα. Η αρχιτεκτονική αρκετών δημοσίων κτιρίων θυμίζει την αυστριακή, έχοντας χτιστεί με μεγάλες, βαριές πέτρες και με όμορφες στέγες να τα στολίζουν. Το Cetinje δεν έχει κάτι το συναρπαστικό, αλλά έχει μια ωραία ατμόσφαιρα. Νιώσαμε πως είναι ανθρώπινη πόλη, στην οποία θα μπορούσα να ζήσω ακόμη κι εγώ, που δε συμπαθώ τις πόλεις. Κάπου εκεί αρχίσαμε να νιώθουμε πως είμαστε στη Βόρεια Ευρώπη, πράγμα που δεν πάψαμε να το νιώθουμε στις πόλεις του Μαυροβουνίου.

Κάναμε μια ωραία διαδρομή στο ορεινό Εθνικό Πάρκο Lovćen και κάπου εκεί πήραμε ένα χωματόδρομο και βρήκαμε ένα καταπληκτικό μέρος για κατασκήνωση στα 1.320 μ. υψόμετρο. Για όσους περάσουν από ‘κει, έχω το στίγμα στο Live Trip Traveller. Κατεβαίνοντας από το βουνό, δε χορταίναμε να βλέπουμε από ψηλά τον Κόλπο του Kotor. H μορφή του είναι τέτοια, που θυμίζει φιόρδ. Κάναμε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα και ρίξαμε και μια βουτιά, που ήταν η πρώτη μας σε θάλασσα, γιατί όλες οι υπόλοιπες ήταν σε λίμνες και παγωμένα ποτάμια! Η παλιά πόλη του Kotor, μέσα στο βενετσιάνικο κάστρο, ήταν αυτή που μας άρεσε περισσότερο.

Το γραφικό Perast στον Κόλπο του Kotor, που με τη μορφή του δίνει την εντύπωση πως είναι σκανδιναβικό φιόρδ!

Κάπου εκεί άρχισαν οι βροχές, που συνήθως ήταν καταρρακτώδεις και δε μας επέτρεπαν να χαρούμε τα μέρη που επισκεπτόμασταν. Διαρκούσαν λίγες ώρες, οπότε αν ήμασταν σε καμιά πόλη, κρυβόμασταν σε κανένα ναό ή αν ήμασταν στο δρόμο, απλά φορούσαμε τ’ αδιάβροχα και συνεχίζαμε. Μια μέρα, όμως, έβρεχε από το βράδυ μέχρι τις 13:00 και μείναμε μέσα στ’ αντίσκηνα μέχρι να σταματήσει. Αυτά τα γράφω περισσότερο για να μη ζηλεύουν τα παλικάρια του moto! Ορίστε, σαπίσαμε κι εμείς απ’ τη βροχή!
Αφού περπατήσαμε λίγο και την παλιά πόλη του Herceg Novi, που είναι λιγότερο τουριστική, κατευθυνθήκαμε προς το σημαντικότερο τόπο προσκυνήματος του Μαυροβουνίου για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, το Μοναστήρι Ostrog. Είναι χτισμένο πάνω σ’ έναν κάθετο βράχο, αξιοποιώντας δυο μικρές σπηλιές που υπάρχουν εκεί.

Ξεκινώντας τη χωμάτινη διαδρομή μας από το πυκνό και υγρό δάσος του Εθνικού Πάρκου Biogradska Gora.

Έκτοτε άρχισαν οι διαδρομές μας στα βουνά, που τόσο περίμενα. Από το Εθνικό Πάρκο Biogradska Gora πήραμε ένα χωματόδρομο, που ανέβαινε μέχρι τα 1.930 μ.. Το τοπίο ήταν πανέμορφο! Κάπου εκεί έπεσε η μια χούφτα από τη μοτοσυκλέτα του Γιάννη, ενώ του έσπασε η μεταλλική βάση από τις προστατευτικές μπάρες που έχει φτιάξει γύρω από το fairing. Με λίγο σύρμα διορθώθηκαν όλα! Κατασκηνώσαμε δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο, μικρό ρυάκι και κοιμηθήκαμε ακούγοντας το νερό να κυλά ήρεμα στο καταπράσινο λιβαδάκι.

Το πανέμορφο μέρος όπου κατασκηνώσαμε, στα 1.800 μ. υψόμετρο, ανάμεσα στα λικνίσματα του φιδίσιου ρυακιού.

Οδηγώντας μέσα στο Φαράγγι Tara και δίπλα στον ομώνυμο ποταμό, μπήκαμε στο Εθνικό Πάρκο Durmitor. Είδαμε τη δημοφιλή Μαύρη Λίμνη και πήραμε ένα καταπληκτικό δρομάκι προς τα σύνορα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Περάσαμε το ορεινό πάσο Pašina Voda στα 1.908 μ. και κινιόμασταν σε πανέμορφα οροπέδια για αρκετή ώρα. Την τελευταία μας μέρα στο Μαυροβούνιο την περάσαμε δίπλα στον ποταμό Piva.

Ανεβαίνοντας το βουνό μέχρι τα 1.930 μ. υψόμετρο. Στην κορυφογραμμή είχε δυνατό αέρα και πολύ ομίχλη. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Γιάννης δεν ήθελε να κατασκηνώσουμε εκεί.

Αυτή η μικρή χώρα, σίγουρα έχει πολλές ομορφιές, αλλά μας εξέπληξε αρνητικά το γεγονός πως έχουν εκμεταλλευτεί τουριστικά τα πάντα και ειδικά τα παράλια. Παραείναι ανεπτυγμένο το Μαυροβούνιο για τα γούστα μας. Το θετικό είναι πως το έχουν αξιοποιήσει σωστά. Μπορεί να πρέπει να πληρώσει κανείς για το παραμικρό, όπως στάθμευση, τουαλέτες, εθνικά πάρκα κ.λ.π., αλλά οι τιμές είναι λογικές και τα πάντα είναι απίστευτα οργανωμένα. Επίσης, οι ντόπιοι είναι άριστοι στη συμπεριφορά τους. Οι οδηγοί πάντα μας άνοιγαν δρόμο για να περάσουμε και δεν οδηγούσαν επιθετικά. Μου έλειψαν, όμως, οι επικές εκτός δρόμου διαδρομές στα αγέρωχα βουνά της Αλβανίας…

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η περίφημη Μαύρη Λίμνη στο Εθνικό Πάρκο Durmitor λέγεται “Μαύρη”!

(συνεχίζεται....)

[ARGI]

Ανταπόκριση από τον Ηλία !

Βοσνία – Ερζεγοβίνη

Μπαίνοντας στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, απολαύσαμε μια ωραία χωμάτινη διαδρομή στο Όρος Bjelašnica. Επισκεφτήκαμε το χωριό Umoljani και κατασκηνώσαμε στο απομονωμένο Lukomir. Μέχρι το 2010 σ’ αυτό τ’ όμορφο χωριό έμεναν δέκα άτομα το χειμώνα. Τώρα πια δε μένει κανείς. Έρχονται μόνο το καλοκαίρι με τα εκατοντάδες πρόβατά τους, για να εκμεταλλευτούν τα πλούσια βοσκοτόπια της περιοχής.

Μπαίνοντας στο απομονωμένο Lukomir πέσαμε πάνω στην ώρα που όλοι επέστρεφαν τα ζώα τους από τη βοσκή.

Την επομένη φτάσαμε στο Σεράγεβο (Sarajevo), το σταυροδρόμι αυτό των πολιτισμών, που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί. Οι επιπτώσεις του πολέμου μεταξύ 1992 και 1995 είναι φανερές παντού. Παντού νεκροταφεία βλέπει κανείς, ενώ τα σπίτια έχουν ακόμη αμέτρητα σημάδια από τα βλήματα. Πολλά έχουν καλυφθεί κι η πρωτεύουσα έχει εκμοντερνιστεί. Τα σημάδια, όμως, στις ψυχές των ανθρώπων δεν καλύπτονται τόσο εύκολα. Παρόλ’ αυτά είναι ευχάριστα εντυπωσιακό να βλέπει κανείς παρέες χριστιανών μαζί με ευσεβείς μουσουλμάνες να κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης.
Τώρα πια φαίνεται πως συμβιώνουν ειρηνικά.
Κάπου εκεί ήρθε η ώρα ν’ αποχαιρετήσω το Γιάννη, ο οποίος πήρε το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Αν και δε γνωριζόμασταν επαρκώς όταν μου πρότεινε να ταξιδέψουμε για λίγο μαζί, ήταν μάλλον από τους πιο καλούς συνταξιδιώτες που θα μπορούσα να έχω. Έβλεπε τα πάντα θετικά και ποτέ δεν είχε παράπονο (ε, μόνο στα κατσάβραχα που τον πήγαινα λίγο δυσανασχετούσε, αλλά του άρεσε στο τέλος!). Ακόμη κι αν δε βρίσκαμε καλό μέρος για κατασκήνωση, πάντα με το χαμόγελο έλεγε: “εδώ, τέλεια είναι!” κι ας ήταν γεμάτο πέτρες και δίπλα στο δρόμο. Ο Γιάννης κοντεύει να πατήσει τα 60, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ταξιδέψει κατ’ αυτό τον τρόπο.

Το Σεράγεβο, σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, συνδυάζει τζαμιά, εκκλησίες, παλιά σπίτια οθωμανικής αρχιτεκτονικής και μοντέρνους ουρανοξύστες…

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Όχι για να παινέψω το Γιάννη, αλλά για να αποδειχθεί άλλη μια φορά πως η ηλικία δεν εμποδίζει κάποιον να κοιμάται κάθε βράδυ κάτω απ’ τ’ άστρα, πάνω στις πέτρες, να μαγειρεύει σ’ ένα γκαζάκι και να τρώει 1-2 φορές την ημέρα, να καβαλά τη μοτοσυκλέτα του σε δύσβατα βουνά και να μην ξέρει ούτε πού θα φτάσει ούτε τι θα συναντήσει ούτε πού θα κοιμηθεί. Να ‘λέγα ότι τον βοηθούσε ο εξοπλισμός του… ένα παλιό, ρημαγμένο AX-1 250 κ. εκ. έχει, στο οποίο μια το αμορτισέρ δε δούλευε, μια το ρουλεμάν έσπασε, μια οι προστατευτικές μπάρες έσπασαν, μια η χούφτα έπεσε… Όσο για το αντίσκηνο… ένα από αυτά τα φτηνιάρικα ήταν και του έβαζε νάιλον από πάνω όταν έβρεχε καταρρακτωδώς. Το δύσκολο σ’ αυτά τ’ αντίσκηνα, όμως, είναι να εμποδίσεις το νερό να μπει από το πάτωμα.
Να ‘λεγα πως του περισσεύουν τα χρήματα… Ευτυχώς, τα οικονομικά ήταν κάτι ακόμη στο οποίο ταιριάζαμε, οπότε χωρίς να μείνουμε ούτε μια βραδιά σε ξενοδοχείο, τις τρεις ‘βδομάδες που ταξίδεψε ο Γιάννης μαζί μου πρέπει να ξόδεψε γύρω στα 300 ευρώ συνολικά. Όλα αυτά δείχνουν άλλη μια φορά πως μόνο διάθεση χρειάζεται κι η ηλικία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια δικαιολογία που χρησιμοποιούν όσοι βλέπουν ένα τέτοιο ταξίδι σαν ταλαιπωρία.

Εξερευνώντας την επαρχία της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης.

Ήταν ώρα να κάνω την πρώτη αλλαγή λαδιού στη μοτοσυκλέτα μου. Πήγα σ’ ένα βενζινάδικο, για να χρησιμοποιήσω μια λεκάνη τους και να χύσω εκεί το παλιό λάδι. Επόμενος σταθμός ήταν το αινιγματικό Visoko. Εκεί λέγεται πως βρίσκεται η παλιότερη και μεγαλύτερη πυραμίδα στον κόσμο, η Πυραμίδα του Ήλιου. Κατασκευάστηκε πάνω από 12.000 χρόνια πριν, ενώ το ύψος της ξεπερνά τα 220 μέτρα! Τώρα πια βλέπει κανείς ένα λόφο κι αρχικά θεώρησα πως δεν άξιζε καν να ‘ρθω να δω αυτό. Όταν, όμως, επισκέφτηκα τα Τούνελ Ravne, άλλαξα γνώμη! Είναι ένας λαβύρινθος από τούνελ δεκάδων χιλιομέτρων που κατασκευάστηκαν την ίδια εποχή με το σύμπλεγμα των πυραμίδων.
Είχαμε έναν πολύ καλό ξεναγό, που μας εξηγούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη μεταφυσική πλευρά των τούνελ. Μας έδειξε τους ογκόλιθους που βρίσκονται πάνω από τη σύζευξη δύο υπόγειων ποταμών και με τα όργανα μέτρησης βρήκαν πως μάλλον υπάρχουν κρύσταλλοι χαλαζία (quartz) μέσα τους. Οι υπόγειες αίθουσες που επισκεφτήκαμε έχουν μέχρι και 40 φορές περισσότερα από το συνηθισμένο αρνητικά ιόντα στην ατμόσφαιρα κι αυτό βοηθά πολύ στην υγεία! Διεθνείς επιστήμονες έχουν κάνει μετρήσεις για να ανακαλύψουν όλες αυτές τις εντυπωσιακές ιδιότητες. Τώρα υπάρχουν αμέτρητοι εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο, που μαγεύονται με το μυστηριώδες Visoko κι έρχονται να βοηθήσουν στις ανασκαφές και το καθάρισμα των τούνελ.

Οι παλιοί νερόμυλοι της Λίμνης Pliva, κοντά στο Jajce.

Πήγα μέχρι το γραφικό χωριό Vranduk, όπου έκανα μια βόλτα γύρω από το επιβλητικό κάστρο του 14ου αιώνα. Συνεχίζοντας, έριξα μια ματιά στην παλιά πόλη του Travnik κι έφτασα στο Jajce. Εκεί με φιλοξένησε η Sabina, μια Βόσνια που είχε φιλοξενήσει και την αδερφή μου με το αγόρι της πριν ένα μήνα, όταν γυρνούσαν τα Βαλκάνια με ωτοστόπ. Το Jajce είναι μια ήσυχη κωμόπολη, που βρίσκεται σε μια πανέμορφη περιοχή γεμάτη ποτάμια, καταρράκτες και λίμνες. Όλα αυτά μαζί με την οχυρωμένη παλιά πόλη, συνθέτουν μια παραμυθένια εικόνα.
Από ‘κει ξανακατέβηκα πάλι νότια, για να μη χάσω τη σπουδαία ατραξιόν της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, το Mostar! Ο γνωστός τηλεοπτικός αστέρας Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής είχε παραγγείλει την κατασκευή της γέφυρας, που ολοκληρώθηκε το 1566 και τώρα προσελκύει όλο αυτό το πλήθος τουριστών, αφού θεωρείται θαύμα της μηχανικής.

Χαλκουργός επί το έργον στα στενά της παλιάς πόλης του Mostar.

Σ’ αυτή την περιοχή επισκέφτηκα αρκετά ενδιαφέροντα μέρη. Οι Καταρράκτες Kravice χύνονται σε μια λίμνη που σχηματίζεται, ιδανική για μια δροσερή βουτιά. Το μέρος έχει απαράμιλλη ομορφιά! Μου θύμισε μια μικρογραφία από τις εικόνες που έχω δει από το Εθνικό Πάρκο Krka ή το Plitvice στην Κροατία, μόνο που εδώ δε συγκεντρώνεται τόσο πολύς κόσμος ούτε έχει πανάκριβο εισιτήριο.

Πώς ν’ αντισταθώ μια βουτιά στα κρύα νερά που φέρνουν οι Καταρράκτες Kravice;

Κάτι άλλο που μ’ εντυπωσίασε ήταν η νεκρόπολη της Radimlja! Η Βοσνία – Ερζεγοβίνη φημίζεται για τις μεσαιωνικές επιτύμβιες στήλες που βρίσκονται διασκορπισμένες στη χώρα. Συνήθως είναι ορθογώνιοι βράχοι, πολλές φορές με κωνική οροφή, στους οποίους σκαλίζουν διάφορα σχέδια. Οι επιτύμβιες στήλες της Radimlja θεωρούνται οι πιο περίτεχνες κι όχι άδικα.
Κάπου εκεί ήρθε η ώρα να βγω από τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη με προορισμό την Κροατία. Αυτή η χώρα μ’ εντυπωσίασε με τις αμέτρητες παλιές της πόλεις και τα κάστρα, ενώ μ’ άρεσε ιδιαίτερα που το μεγαλύτερο μέρος της δεν είναι τουριστικό. Μην ξεχνάτε πως την ακριβή διαδρομή μου με περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να τη βλέπετε στο Live Trip Traveller.

[Markas]

Με το καλό να πάτε και να γυρίσετε!
Περημένω και εγώ με αγωνία κάθε μέρα τη νέα ανταπόκριση

[ARGI]

Kαι νέα ανταπόκριση από τον Ταξιδευτή μας Ηλία Βροχίδη !

Κροατία

Μπαίνοντας στην Κροατία, επισκέφτηκα το περίφημο Dubrovnik. Η παλιά του πόλη εντός των τειχών είναι εντυπωσιακή, αλλά και τόσο τουριστική, που μέχρι κι Έλληνες συνάντησα και μάλιστα αρκετούς! Πρόσφυγες από την Επίδαυρο ίδρυσαν το Dubrovnik πριν 1.300 χρόνια.

Το Dubrovnik φαίνεται εντυπωσιακό και από μακριά, αλλά και από κοντά!

Κινήθηκα προς τη χερσόνησο όπου βρίσκεται το Orebić. Πήρα ένα χωματόδρομο για να βγω σ’ ένα ήσυχο ψαροχώρι. Από την άλλη μεριά της χερσονήσου έφτανε η άσφαλτος μέχρι το χωριό, αλλά το πρόβλημα ήταν πως ο χωματόδρομος με την άσφαλτο δεν ενώνονταν. Περπάτησα με τα πόδια στο χωριό, για να δω αν μπορώ να περάσω τη μοτοσυκλέτα από ‘κει. Έπρεπε να κατέβω 20-30 πλατιά σκαλοπάτια. Τάραξα λίγο την ησυχία του χωριού, αλλά τελικά κατέβασα εύκολα τη μοτοσυκλέτα κι έφτασα στο δρόμο!

Στο σπίτι όπου θεωρείται ότι γεννήθηκε ο Μάρκο Πόλο το 1254 στο Νησί Korčula.

Πήρα το καραβάκι για να κάνω μια βόλτα στο Νησί Korčula (να δείτε που ελληνικό θα ήταν κι αυτό και θα ερωτεύτηκε ο άρχοντας κανένα κοριτσούδι!). Από ‘κει πήρα άλλο καράβι κι αποβιβάστηκα μετά από τρεις ώρες στο Split, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας. Με φιλοξένησε η Branka και μου ‘δειξε όλα τα κατατόπια. Το Παλάτι του Διοκλητιανού θεωρείται ένα από τα πιο επιβλητικά ρωμαϊκά κτίρια που έχουν σωθεί κι όχι άδικα. Η Branka δανείστηκε ένα δεύτερο κράνος από κάποιο φίλο της και κάναμε αρκετές βόλτες με τη μοτοσυκλέτα σε ενδιαφέροντα μέρη γύρω από την πόλη, όπως στην παραθαλάσσια κωμόπολη του Omiš, στο κάστρο του Klis και στα ρωμαϊκά ερείπια του Solin.

Ξεχασμένοι λεγεωνάριοι προστατεύουν ακόμη το Παλάτι του Διοκλητιανού στο Split!

Ανεβαίνοντας προς τα βόρεια, επισκέφτηκα την παλιά πόλη του Zadar, όπου διανυκτέρευσα ένα βράδυ φιλοξενούμενος του Ραφαήλ. Κάπου εκεί δεν άντεχα να δω άλλες παλιές πόλεις (μα καλά, όλες τις διατηρούν εδώ και πήρα τα βουνά! Μπήκα στο Εθνικό Πάρκο των Λιμνών Plitvice κι έκανα μια τετράωρη πεζοπορία για ν’ απολαύσω το πανέμορφο τοπίο με τις τόσες λίμνες και τους καταρράκτες που σχηματίζονται ανάμεσά τους.

Με έκπληξη ανακάλυψα πως ο Αυτοματίξ ζει και μάλιστα εργάζεται ακόμη για τον Αστερίξ και τον Οβελίξ!

Κατασκήνωσα μέσα στο δάσος, αλλά το επόμενο πρωί ξύπνησα με βροχή, η οποία με συνόδευε τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Κατέστρωσα σχέδιο για να μαζέψω το αντίσκηνο κι όλα μου τα πράγματα χωρίς να βραχούν. Φόρεσα τ’ αδιάβροχά μου κι έβαζα προσεκτικά τα πράγματα στις βαλίτσες. Στο τέλος ξέστησα το αντίσκηνο χωρίς ν’ αφαιρέσω το εξωτερικό κάλυμμα. Αφαίρεσα τις μπανέλες και δίπλωσα το υπόλοιπο αντίσκηνο όπως ήταν, οπότε δε βράχηκε από μέσα. Αυτό είναι το σημαντικότερο, για να ‘χω τουλάχιστον ένα στεγνό μικρό μέρος να κοιμηθώ πάλι το επόμενο βράδυ. Μέσα από μικρά δρομάκια, ανεβοκατεβαίνοντας καταπράσινα ή βραχώδη βουνά, πέρασα στη Σλοβενία από κάποια μικρά σύνορα βόρεια της κωμόπολης Buzet.

Ταξιδεύοντας στην ορεινή Κροατία, μακριά από τα πλήθη…

[siraxanz]

τνχ Αργυρη

[mario]

Έφυγε και η Χριστίνα σήμερα για μέρη όμορφα,μακρινά και μοναδικά!
Συναντηθήκαμε στο λιμάνι της Πάτρας,στείλαμε και τις ευχές μας στον Ηλία.
Όλα να σας πάνε κατ'ευχήν!





Στάλθηκε από το σούπερ ντουπερ κινητό μου!

[siraxanz]

Πάχυνε κ ομόρφυνε το Χριστινάκι

Καλο δρόμο να έχεις!

[ARGI]

Kαλό ξεκίνημα στο Χριστινάκη !
Μάριε mersi για όλα ....
Ξέρεις εσύ!!!!

[madnomad]

Αρχική Δημοσίευση από xurxes

Ηλία μου, χτες Δευτέρα κάπου ανάμεσα
Kumbor-Denovici-baosici-Bijela
χαιρετηθηκαμε.,.,.


να χεις καλούς δρόμους φίλε μου.....

Κοίτα να δεις μικρός που 'ναι ο κόσμος, ε; Απίστευτο!

[madnomad]

Αρχική Δημοσίευση από paschalis

Το ηξερα οτι θα περασουμε απο διπλα σου.
Τωρα αντιλαμβανομαι οτι χανοντας το δρομο για το Valbone
περασαμε απο κατω σου φιλε..
Μεσα απο τις καταραμενες πετρες του Eθνικου Παρκου Theth!!
Kαλη συνεχεια

Όχι ρε, σοβαρά; Λίγο πάνω, λίγο κάτω, έπρεπε να βρεθούμε!