Highlands: Ημερολόγιο διαδρομής

[painterakis]

Καλησπέρα.
Επειδή το αδελφάκι μου (στο φορουμ σαν gzpainter) βαριέται να γράψει 5 αράδες για το ταξίδι (α ... στην "είπα") στα highlands, ποστάρω εδω το εκδρομικό απο τη ματιά ... ενός v-stromer.(μεταφορά αυτούσια απο το www.vstromhellasforum.com)

Νικόλα (Markas) να το εκδρομικό ... στο επόμενο, στη Τουρκία ελπίζω να το γράψουμε μαζί.

καλή ανάγνωση ...

[painterakis]

8700km, για ένα χαμένο στοίχημα ...


Όλα ξεκίνησαν πριν σχεδόν 2 χρόνια όταν ο αδελφός, ο οποίος μένει στην Αγγλία, αποφάσησε να πάρει μηχανή. Εγώ για να τον πικάρω του είπα οτι ΔΕ παίζει να πάρεις και αν πάρεις θα έρθω να κάνουμε βόλτα στο “μεγάλο νησί”. Τελικά πήρε (ένα BMW GS 1200 Adventure) και ... έπρεπε να κρατήσω το λόγο μου.


Έτσι τον ιούλιο του 2010, μετά το γάμο του Φίλιππα (mikios) και της Μαρίας (mikias), πήρα το παπόρι για Πειραιά, όπου και έκατσα μέχρι το απόγευμα και μετά βουρ για Πάτρα, μιας και το βαπόρι για Βενετία φεύγει στις 12:00 το βράδυ. Εδώ θα ήθελα να τονίσω οτι δρόμος Κόρινθος – Πάτρα μου φάνηκε πολύ οικείος μιας και η ποιότητα του είναι η ίδια με εδώ στη Κρήτη ... αλλά θα αναφερθώ ξανά για αυτόν προς το τέλος.


Ωρα 23:00 και το Σοφοκλής Βενιζέλος δένει στο λιμάνι της Πάτρας και ιδού μπροστά μου το ποιο βαρετό κομμάτι της διαδρομής, 32 ώρες στο καράβι μέχρι τη Βενετία. Το καράβι δεν είναι και το καλύτερο, τη καμπίνα τη μοιράζομαι με το Peter, ένα αυστριακό που επέστρεφε απο τη ορειβατική βόλτα στη νότια Κρήτη και ένα άγγλο. Tο μόνο που κάνω, όσο ήμουν ξύπνιος είναι να παίζω με το laptop και να μιλώ στη γυναίκα στο τηλέφωνο.


1ή μέρα:


Εν τέλη ώρα 8 το πρωί της Τετάρτης δέσαμε στο λιμάνι της Βενετίας αλλά εγώ έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 10:30 ώστε να βγω απο το πλοίο μιας και μου είχαν στριμώξει τη μηχανή στο πάνω διάζωμα με τις νταλίκες και έπρεπε να τις περιμένω να βγουν.


Αφού χαιρέτησα 2 κοπέλια απο τη Λάρισα που είχαν χαράξει τη ρότα τους για Άλπεις με τα gsxr τους ... αρχίζω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξίδι. Με γέμάτο ρεζερβουάρ, φορτωμένη τη διαδρομή στο pda/gps και γεμάτος αγωνία αποχαιρετώ τη Βενετία και μπαίνω στην autostrata A4, την οποία κανονικά θα πρέπει να την λέγανε truck-strata. Πολύ, μα πάρα πολύ φορτηγό, απο τις 3 λωρίδες ανα κατεύθυνση οι 2 ήταν γεμάτες απο φορτηγά. Έξω απο τη Βolognia σε μια διακλάδωση αυτοκινητοδρόμων δεν έβλεπες τίποτα άλλο απο φορτηγά, φορτηγά εμπρός,στο πλαι, στο αντίθετο ρεύμα, στη γέφυρα απο πάνω, στις εξόδους/εισόδους, παντού ...
Φοβερή διακίνηση προϊόντων.


Απο το Μilano και μετά τα πράγματα φτιάχνουν και η ταχύτητα αυξάνεται, το μόνο κακό είναι η βενζίνη τελειώνει και τα βενζινάδικα “ξαφνικά” δεν είναι τελικά σε κοντινές αποστάσεις. Ευτυχώς ο παράδρομος Α4/5 είναι μπροστά μου και το gps “λέει” οτι έχει βενζινάδικο. Στάση για ανεφοδιασμό και καφεδάκι, φυσικά ούτε λόγος για κρύο καφέ. Παραγγέλνω freddo cappuccino και αυτός ήταν χλιαρός σε κούπα ... απο τώρα τέλος οι κρύοι καφέδες.


Μέχρι τώρα να πω την καθαρή αλήθεια είχα απογοητευθεί, ζέστη (έξω απο το Μilano είδα και 45C) , πολλά φορτηγά, μεγάλες ευθείες ... βαρετά. Όμως με την είσοδο στη autostata Α5 όλα αλλάζουν, λιγότερη κίνηση, στροφές, ποτάμια, κρύο και βροχή.
Καλά καταλάβατε ... ανεβαίνω στις ΑΛΠΕΙΣ. ΜΑΓΕΙΑ, οτι και να πεις είναι λίγο, η βροχή δυναμώνει αλλά η ταχύτητα δε πέφτει, η άσφαλτος ειναι σμυριδόπανο. Όταν οδηγάς με βροχή στους χάλια δρόμους της Κρήτης, εδώ είναι σαν οδηγάς σε στεγνό στην Ατική οδό. Δε ξέρω πόσα τούνελ και γέφυρες πέρασα αλλά οι ιταλοί είναι μάστορες, τέλεια δουλειά, τέλεια άσφαλτος, τέλεια σήμανση, καθαρές παρκίδες, φυσικά καμία σχέση με μας.


Μεσημεράκι και είμαι στην είσοδο του Mont Blank, ένα τούνελ 12 χιλιομέτρων, σχεδόν ευθεία, με χώρους πάρκινγκ εντός και αυστηρή τήρηση της ταχύτητας και απόστασης απο το προπορευόμενο όχημα. Η αιτία έιναι το τρομερό ατύχημα που έγινε στις 23/3/99 με 38 νεκρούς. Στη Γαλλική πλευρά έχει στηθεί ένα μνημείο σε σχήμα φλόγας για το λόγο αυτό.
Link: Mont Blanc Tunnel - Wikipedia, the free encyclopedia


Είμαι πλέον στη Γαλλία και κατηφορίζω προς Γενεύη, δυστυχώς πήρα τη λάθος απόφαση και δε μπήκα Ελβετία, την άλλη φορά. Σουρουπώνει και επιτέλους έφτασα στη Μacon, όπου και θα μείνω σε ένα Motel της εταιρίας Balladine. Το δωμάτιο δε είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον είναι καθαρό και ευκαιρία για μπάνιο, φαγητό και τηλέφωνο σε γυναίκα και αδελφό.


Η πρώτη μέρα τελείωσε, η εμπειρία ήταν τρομερή. Ολομόναχος, πρώτη φορά σε εκτός Ελλάδας διαδρομές και καθόλου γνώση ιταλικών και γαλλικών (ουτε και οι ιταλοι/γάλλοι γνώριζαν αγγλικά), πάλι καλά. Το μηχανάκι στάθηκε παλικάρι, αν και φορτωμένο σα μουλάρι (μιας και μεταφέρνω προμήθειες για το αδέρφο απο Ελλάδα), δε με κούρασε, δεν υστέρησε πουθενά και δε μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα σε αυτά τα πρώτα σχεδόν 800 km στους ευρωπαϊκους δρόμους.

[painterakis]

2η μέρα:


Αφού ξεπέρασα το σοκ της πρώτης φοράς μόνος στην Ευρώπη είπα να αλλάξω πλήρως το πρόγραμμα μου και αφού φούλαρα με 95 ecological !!! έβαλα στόχο το Παρίσι. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μέγιστη ταχύτητα 130 km/h όλοι μας, αμάξια/μηχανές/φορτηγά, ατελείωτες ευθείες σε πεδιάδες, δίχως ίχνος βουνού, στροφής.
Μετά απο ώρες φτάνω επιτέλους Παρίσι, με πρώτη στάση ... που αλλου; Μα στον πύργο του Αϊφελ. Αφού έκανα τη περιήγηση μου στο πύργο είπα να δω και το υπόλοιπο Παρίσι και τι καλύτερο να κάνεις το γύρο του με ένα ανοιχτό διώροφο λεωφορείο ... να το ακολουθείς !!!
Εδώ θέλω να σας πω για το τρελό τρόπο που οδηγούν οι γάλλοι μες στη πόλη. Τρέχουν και στα run about έρχονται απο παντού !!! Στο run about στα Ηλύσια Πεδία, έκανα 4 φορές το γύρω της πλατείας μέχρι να καταφέρω να βγω απο αυτή, αν μπορούσαν να μπουν στην πλατεία και απο τον ουρανό, θα το έκαναν. Όσοι έχουν δεί το επισόδειο του Top Gear με τα 3 super car, θα καταλάβουν τι λέω.


Επόμενως στόχος το Cale όπου και πέρνω το eurotrain για περάσω το στενό της Μάγχης. Στο τρένο, σε κάθε βαγόνι μπαίνουν 5 αμάξια σε κάθε όροφο, είναι διώροφα εκτός αυτά που μετεφέρνουν φορτηγά με κάθε βαγόνι ασφαλίζει ώστε σε περίπτωση ατυχήματος να μην περάσουν τα οχήματα απο το ένα βαγόνι στο άλλο, σε περίπτωση απότομου φρένου ή σύγκουσης. Στην 20λεπτη διαδρομή κάτω απο τη θάλλασα ο οδηγός και οι επιβάτες κάθονται στα αυτοκινητό τους εκτός και αν έχεις μηχανή και κάθεσε σε ένα πεζουλάκι που έχει !!! Το μόνο λάθος που έκανα ήταν ότι δε είχα κλείσει το εισητήριο μια μέρα ποιο νωρίς απο το internet και έτσι απο 45€ το πλήρωσα στο γκισέ 107€.
Link: Eurotunnel - Wikipedia, the free encyclopedia


Αργά το απόγευμα και χωρίς βενζίνη έφτασα στο Folkestone, όπου είχα δώσει ρεντεβού με τον αδερφό μου. Μετά απο σχεδον 1600km και 2 μέρες σε καράβια είμασταν μαζί. Φυσικά με άγχωσε λίγο ο μάγκας. Έχοντας φτάσει νωρίς στο Folkestone προσπαθώ μάταια να έρθω σε επαφή μαζί του, λέω απο το Liverpool μέχρι εδώ είναι σχεδόν 500 χιλιόμετρα θα κάνει στάσεις για ανεφοδιαμό ώστε να του πω οτι έφτασα νωρίτερα απο οτι είχαμε κανονίσει. Αμ δε, έχοντας 32 λιτρα ρεζερβουάρ, γέμισε στο Liverpool και διάνυσε non stop τα 500 χιλιόμετρα !!!
Φυσικά σε κάθε βενζινάδικο μέχρι να γεμίσει το τέρας, εγώ στο δικό μου είχα βάλει βενζίνη, είχα αλλάξει λάδια, φίλτρο, μπουζί και μετά τελειώνε αυτός. Η μεγάλη διαφορά είναι οτι αυτός έβαζε κάθε 2η φορά που εγώ έβαζα βενζίνη, και τελικά μετά το τέλος της κοινής διαδρομής είδαμε οτι είχε πολύ καλύτερη κατανάλωση.
Τα χιλιόμετρα προς Λονδίνο έγιναν βράδυ, γρήγορα αν και μου φαινόταν λίγο περίεργα μιας και ήμασταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου.
Το μόνο που με στεναχώρησε εκείνο το βράδυ ήταν οτι δε μπόρεσα να φωτογραφήσω τον κατακόκκινο συνεφιασμένο νυχτερινό ουρανό του Λονδίνου απο μακρυά, ήταν κάτι το απόκοσμο.

[painterakis]

3η μέρα:


Η 3ή μέρα ξεκίνησε νωχελικά, καφεδάκι στο σπίτι ενός φιλαράκου του αδελφού μου οποίος μας φιλοξένησε, σε ένα κλασικό σπίτι λονδρέζικο σπίτι στα περίχωρά του (Kingston upon Thames). Ένα τουβλόσπιτο, με ξύλινα πατώματα, εννοώ εντελώς ξύλινα χωρίς τσιμεντένιο δάπεδο κάτω απο το ξύλο, περπατούσαμε στο 2ο όροφο και ταλαντέβονταν. Ψευτο κατασκευή σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα.
Φυσικά και δε κάτσαμε με σταβρώμένα χέρια. Πήραμε τους δρόμους (Β-roads, κάτι σαν τους δικούς μας επαρχιακούς) και κατευθυνθήκαμε νότια, προς Brighton με συνοδία ... τι άλλο; της βροχής.
Το Brighton, είναι μια παραθαλάσσια πόλη στη Μάγχη και αποτελεί το καλοκαιρινό θέρετρο της Αγγλίας. Παραλία είχε και μάλιστα τεράστια αλλά δεν είναι για μπάνιο, είναι τόσο βρώμικη που αν πέσεις δε ξέρεις με τη αρρώστια θα βγεις. Όταν οι άγγλοι εννοούν καλοκαιρινό θέρετρο εννοούν βόλτα στη παραλία και παιχνίδια στα λουνα παρκ που είναι σε σχεδίες μες στη θάλασσα.


Μέσω του παραθαλάσσιου δρόμου φτάσαμε στο Portmouth, την πόλη απο όπου οι σύμμαχοι ξεκίνησαν την απόβαση στη Νορμανδία. Σαν πόλη δεν έλεγε κάτι το ιδιαίτερο, πολύβουη, καθαρή ναι μεν αλλά πολύ απρόσωπη, το μόνο αξιόλογο το μουσείο για την απόβαση.
Link: D-Day Museum & Overlord Embroidery


Απο εκεί μέσω του Southampton πήγαμε στο Salisburi, ένα χωριό μες στο πράσινο και στα ποτάμια, ενδιάμεση στάση για το τελικό στόχο μας για αυτή τη μέρα που ήταν το Stonehenge. Δυστυχώς η νύχτα είχε έρθει και η βροχή είχε δυναμώσει πάρα πολύ και το τοπίο σχεδόν δε φαινόταν. Με την ώρα να πλησιάζει 12 το βράδύ πήραμε το δρόμο της επιστροφή προς Λονδίνο όπου και φτάσαμε αργά το βράδυ, με τη βροχή να δυναμώνει ακόμα περισσότερο και τη θερμοκρασία να πλησιάζει το 0.



















4η μέρα:


Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο Λονδίνο, Σαββάτο, γαρ και μετά το καφέ μας δίπλα το Τάμεση σε μια καφετέρια που συχνάζουν έλληνες, με ελληνίδα σερβιτόρα και ΦΡΑΠΕ, ξεκινήσαμε τη ξενάγηση στο πόλη. Τι να δεις και τι να αφήσεις, το “μάτι” του Λονδίνου, τη βουλή, το Big Ben, τη Town Bridge, το Greenwich, το City, το Buckingham Palace ή το νυκτερινό Λονδινο;
Η πόλη φυσικά είναι φουλ σε κάμερες, το αισθανόσουν οτι κάποιος σε παρακολουθεί, ειδικά όταν μπαίνεις στο περιβάλλοντα χώρου του παλατιού. Οι μάγκες, οι έλληνες παρκάρουν σε κόκκινη γραμμή (απογορευεται ΑΥΣΤΗΡΩΣ η σκέψη να παρκάρεις ... οχι και να το κάνεις) τις μηχανές τους με φούλ εξάρτηση για να βγάλουν μια φώτο εμπρός στο παλάτι. Μπορείτε να μαντέψετε τι έγινε; Με το που κάνουμε την κίνηση να κατεβάσουμε το μονό σταντ, εμφανίζεται ένας αστυνομικός που με πολύ ευγενικό τρόπο μας διώχνει απο εκεί ... τη φώτο τη τραβήξαμε, έστω και κουνημένη.

[painterakis]

5η μέρα:


Η μέρα αυτή είχε σαν στόχο το Liverpool, αλλά πριν απο αυτό, μιας και είναι Κυριακή, δηλαδή μέρα με αγώνες, όχι μόνο με ποδόσφαιρο αλλά και αγώνες με αυτοκίνητα πίστας.
Κινούμαστε στη νότια ανατολική Αγγλία προς τη πίστα του Brand Hatch, όπου γίνεται το παγκόσμιο πρωτάθλημα τουρισμού (το WTCC δηλαδή) όπου ήταν μια ευκαιρία να λύσουμε τις διαφορές μας, εμείς τα αδέρφια (seat leon εγώ VS Bmw 3 series ο αδελφός). Με κόστος 20€ περνάς ευχάριστα το Κυριακάτικο σου πρωϊνό κάνοντας pic nic στο γρασίδι βλέποντας τους διπλούς αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος (μη το ξεχνάμε αυτό) μαζί με τους ενδιάμεσους αγώνες με Μasseratti και F3. Το περιβάλλον είναι ΠΛΗΡΩΣ ασφαλές, ακόμα και όταν ένα seat leon αποφάσισε να κάνει σβούρες στον αέρα, οι θεατές (μεταξύ αυτών και εμείς) το απολαύσαμε άνετα, ο κριτής που τον κινηγούσε δεν είχε την ίδια άποψη.
Απόγευμα πλέον και αφού είχαμε παράσει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, πήραμε το δρόμο για Liverpool μέσω London, Oxford, Birmigham. Η ώρα πλησιάζει 2 το πρωϊ (4 το πρωϊ στην ελλάδα, μη το ξαχνάμε αυτό και οι βιορυθμοί μου δεν το έχουν συνηθήσει ακόμα) και το βροχερό Liverpool μας υποδέχεται κατάκοπους (ειδικά εμένα).

















το ατύχημα που σας έλεγα παραπάνω:


[flash(425,350)]http://www.youtube.com/v/Nsca3UqysrI[/flash]







6η μέρα:


Liverpool, στο σπίτι του αδελφού μου, φοβερή νεόκτιστη κατασκευή αλλά δεν έχει ... μπαλκόνι, αλλά και τι να το κάνουν; Καλοκαίρι στην Ελλάδα και βρέχει εδώ. Βολτίτσα στο κέντρο της πόλη με τα πόδια, έτσι και αλλιώς είναι ενα τέταρτο με τα πόδια μακρυά. Όμορφη πόλη, αν και παλιά (απο το 1880) συνέχεια αναβαθμίζεται, τα παλιά σπίτια πέφτουν και νέα, σύγχρονα αλλά χωρίς υπερβολές δηλαδή δε σηκώνουν τεράστιους όγκους και προσπαθούν να διατηρήσουν το στύλ με τα χρώματα να μοιάζουν με το χρώμα του πυρότοβλου (που ήταν τα παλιά σπίτια) και τα κεραμίδια. Ο ποταμός Mersey που την χωρίζει στη μέση, αν και δίνει ζωή στη πόλη λόγω της κίνησης των πλοίων (ορισμένες φορτηγίδες φτάνουν μέχρι το Manchester) απο την άλλη δεν είναι καθόλου καθαρός, αλλά και έτσι δίνει τη δυνοτότητα στους κατοίκους να κάνουν τις βόλτες με τα πόδια ή τα ποδήλατα στις παραποτάμιες διαδρομές.











7η μέρα:


Ο στόχος μας είναι η Γλασκώβη και συγκεκριμένα δίπλα στη λίμνη Lomond (Loch Lomond).
Η μέρα όμως δε ξεκίνησε με τους καλύτερους οιονούς, στο τελικό έλεγχο των μηχανών μας διαπιστώνω οτι το δοχείο του υγρού του ψυγείου ήταν άδειο και να φαίνεται οτι είχα διαροοή απο το σωλήνα που μπαίνει το υγρό στο πίσω κύλινδρο. Τελικά με καθυστέριση 2 ωρών βρίσκουμε υγρό ψυγείου που να πληρεί τις προδιαγραφές και με βουντού να μην έχω ξανά διαροοή υγρού ξεκινάμε με τη βροχή να μας δείχνει τα δόντια της, Southport, Preston και να είμαστε στον αυτοκινητόδρομο Μ6. Έργα παντού, βροχή και ... νταλικέριδες, τύφλα να έχουν οι δικοί μας, προσπεράσεις μεταξύ τους, σπρεϊ συνθέτουν ενα σκηνικό τρελό, στη πρώτη στάση σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού, μεταξύ ενός ζεστού καφέ και τόστ παίρνουμε την απόφαση να φύγουμε απο τον Μ6 και να πάμε στο Εθνικό Πάρκο Lake District μέσω Α-road.
Η περιοχή είναι υπέροχη, η διαδρομή φανταστική και με συνδιασμό με τη βροχή και το σμυριδόπανο, συγγνώμη την άσφαλτο η οδήγηση είναι απόλαυση. Η λίμνη Windermere είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Αγγλίας σε μήκος και βάθος και το όνομα της προέρχεται απο το Σκανδιναβικό όνομα 'lake of a man called Vinandr'. Σε αυτή τη λίμνη μπορεί κάποιος να κάνει άνετα ιστιοπλοϊα.
Link: Lake District - Wikipedia, the free encyclopedia


Το τέλος του σκέλους ήταν δραματικό όπως και η αρχή του, φτάσαμε αργά στη Γλασκώβη, θυμάμε που σχεδόν με είχε πάρει ο υπνος σε ένα φανάρι, παρόλο που κόντεψα να χάσω το πράσινο ο οδηγός πίσω δε κόρναρε (οπως και στη γαλλία και αγγλία πολυυυυ σπάνια άκουγα κόρνα) αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Στο σπίτι που είχαμε κλείσει δωμάτιο φτάσαμε αργά και ο ιδιοκτήτης μας υποδέκτηκε με φωνές (με το δίκιο του, μιας και η τελευταία ενημέρωση που του είχαμε κάνει ήταν στις 6 το απόγευμα) αλλά προσωπικά δεν έδωσα καμία σημασία μιας και είχα ραντεβού με το Μορφέα (όχι φυσικά με το δημήτρη), έτσι τον άφησαμε να φωνάζει, κάναμε ντούζ και ... υπνο.

[painterakis]

8η μέρα:


Ενώ περιμέναμε να συνεχίσει το χθεσινό τροπάριο ο ιδιοκτήτης, αντιθέτος μας υποδέκτηκε μες στη καλή χαρά, προσφέροντας μας ένα πλουσιοπάροχο πρωϊνό με φασόλια, μπεϊκον, ζαμπόν, κάτι απο αλλεσμένο κρέας απο αρνί και βόδι (που φυσικά δε το ακουμπήσαμε) και ζεστό καφέ.
Πιάσαμε τη κουβέντα και μας ρωτάει γιατι δε πίνουμε το καφέ (φυσικά μας ρώτησε για το αλλεσμένο κρέας αλλά του είπαμε οτι δεν είμαστε φαν σε τέτοιου είδους κρέατα) και του λέμε οτι εμάς μας αρέσει ακόμα και με κρύο καιρό να πίνουμε κρύο καφέ. Ξαφνικά τρέχει στη κουζίνα και έρχεται με το ... άγιο δισκοπότηρο, συγγνώμη με ένα κουτί φραπέ που είχαν αφήσει κάτι έλληνες μοτοσυκλετιστές, κανα μήνα πριν.
Το τι νιώσαμε δε περιγράφεται, ακόμα και τώρα που γράφω νιώθω ρίγος, το γεγονός οτι κάποιοι έλληνες πέρασαν και του άφησαν ένα κουτί φραπέ για όποιον έλληνα περάσει περάσει απο εκεί (οπως του είχαν πεί), για μένα προσωπικά δείχνει κάτι.


Με τα πολλά, ξεκινούμε για το Ullapool στη βορειοδυτική Σκωτία. Η διαδρομή ειναι 100% επαρχιακοί δρόμοι, δρόμους πλάτους ενος αμαξιού. Για να μπορεί να γίνει η κυκλοφορία σε μικρές αποστάσεις είχαν κάτι εξοχές (τα pass place) όπου όταν συναντιότουσαν δυο αμάξια, αυτό που είχε την εξοχή έκανε στην άκρη να περάσει το άλλο. Φυσικά αυτό δε ίσχυε με εμάς, σε όλες τις συναντήσεις, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μας άφηναν οικειοθελός.


Είμαστε πλέον στα HIGHLANDS … επιτέλους. Τα υψίπεδα είναι γεμάτα με πράσινο, στα ποτάμια αλλά και στη βροχή και το κρύο. Άλλο να το λες άλλο να το ζεις, με μια λέξη: '' ΜΑΓΕΙΑ''.
Η διαδρομή είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, η πρώτη μας σημαντική στάση ήταν στο μνημείο που είναι αφιερωμένο στους Βρετανούς στρατιώτες των τριών σωμάτων που έχασαν τη ζωή τους κατα τη διάρκεια πολέμων, είναι ένα μνημείο σε κοινή θέα (όχι σε κάποιο κτήριο οπότε χωρίς εισητήριο) οι φωτογραφίες και τα μηνύματα των συγγενών των νεκρών.
Επόμενη στάση, το κάστρο Essien. Όλοι το θυμόμαστε σαν σκηνή από τη ταινία Highlander, ένα απο τα ομορφότερα κάστρα που έχω δεί ποτε μου. Δε ξέρω αν έφταιγε η βροχή, αλλά η θέα του και μόνο σε πάει σε άλλους χρόνους, παλιούς, νόμιζες οτι σε λίγο θα έβγαιναν οι Σκωτζέζοι έτοιμοι για πόλεμο με τους Άγγλους. Φοβερή εικόνα, φοβερό τοπίο και ευτυχώς που έβρεχε για να το κάνει ακόμα καλύτερο.
Το καλύτερο κομμάτι (οδηγικά) της διαδρομή, είναι η ανάβαση/κατάβαση του Applecross που δικαίως χαρακτηρίζεται σαν το Stelvio της Σκωτίας. Φιδίσιος, στενός βρεγμένος δρόμος και ένα πράσινο v-strom να ξύνει τις πλαινές βαλίτσες , το gs να ακολουθεί καταπόδας έτοιμο να το καταπιεί και το ανέβασμα έγινε σε χρόνο dt. Φτάνουμε στη κορυφή και είμαστε μέσα στα σύννεφα, αν είχες μαχαίρι μπορούσες να τα κόψεις, τόσο πυκνά. Ανάβουμε αλάρμ και σιγά σιγά μιας και ίσα που βλέπαμε ο ένας τον άλλο, με αναμένα τα προβολάκια ομιχλης κάνουμε τη κατάβαση στο επίπεδο της θάλασσας.


Είμαστε πλέον στο επίπεδο της θάλασσας και βγαίνει ο ... ήλιος, ναι μετά απο 2,5 μέρες συνεχόμενης βροχής, είδαμε ήλιο. Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Ullapool, ένα πανέφορφο ψαροχώρι. Είναι κτισμένο στη τέλος ενός φιόρδ και αποτελεί ένα απο τα λιμάνια για τα πλοία που πάνε στην Ισλανδία. Το πανδοχείο, μας το είχαν προτείνει τα παιδιά απο gsforum.uk και ήταν όμορφο, καθαρό, και με το πάρκινγκ εντός, δίπλα απο τη pub. Έτσι το gs του αδερφού μου, το δικό μου dl ξεκουραζόταν μαζί με ένα ΧΧ, ενα yamaha και ένα norton ακούγοντας ροκάκια.

να και ένα βιντεάκι: http://www.youtube.com/v/4ASFK6y4RpM

[painterakis]

9η μέρα:


Η σημερινή μέρα περιλαμβάνει τον απότερο στόχο που είχαμε θέσει, να φτάσουμε στο βορειότερο σημείο της Μεγάλης Βρετανίας, το Dunnet Ηead. Η διαδρομή όμως είναι λίγο περίεργη θα μπορούσα να πω, μιας και το τοπίο ήταν περίεργο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής υπήρχε πινακίδα που πληροφορούσε οτι η όψη της περιοχής μοιάζει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, με την όψη της γης πριν 20.000 χρόνια !!!
Φυσικά δεν ήταν έτσι όλη η διαδρομή, οι παραστάσεις άλλαξαν, έγιναν ποιο “φυσιολογικές” όσο πλησιάζαμε στο Dunnet Head. Το μέρος σαν τοποθεσία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο , μια στήλη που επιβεβαιώνει οτι είσαι στο βορειότερο σημείο της ηπειρωτικής (αν μπορείς να το πεις αυτό) Μεγάλης Βρετανίας και ένας φάρος αλλά η χαρά του οτι εκπλήρωσες το στόχο είναι ανεκτίμητη.
Επόμενη στάση στο τουριστικό “βορειότερο” σημείο John O Croats, το σημείο όπου υπάρχει η δοκός με τις πινακίδες με τις αποδράσεις απο δίαφορες πόλεις του κόσμου. Φυσικά οι ταμπέλες δεν ήταν στη θέση τους, ο λόγος; Μα φυσικά ηταν εισπρακτικός, 13λίρες αν φυσικά ήθελε ο φωτογράφος, όπως μας ενημέρωνε μια ταμπελίτσα. Φυσικά δε βγάλαμε φώτο εκεί αλλά σε ένα τοίχο που είχε ζωγραφισμένο τη δοκό.


Ο δρόμος προς το Inverness, είναι φαρδύς και γρήγορος, τόσο γρήγορος που κάποια στιγμή είδαμε ενα BMW 320tdi της σκωτζέζικης τροχαίας να μας κάνει σινιάλο να σταματήσουμε στο επόμενο πάρκινγκ. Οι τροχονόμοι ευγενικοί μας έκαναν ερωτήσεις, μέσα σε αυτές ήταν και η παρακάτω στοιχομιθεία:
αστυνομικός: απο Ελλάδα,ε;
εγώ: ναι
αστυνομικός: τη χώρα με τα πολλά νησιά και τις παραλίες και τον ήλιο,ε;
εγώ: ναι
αστυνομικός: τοτε ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΑ;
εγω: ........


Τελικά απο εκεί δε φύγαμε με άδεια χέρια. Ο αδελφός μου μπήκε στο αμαξι (πίσω κάθισμα) και από την οθόνη στο ταμπλό του έδειξαν video με το μηχανάκι του με την ταχύτητα και στο ψηφιακό χάρτη που μας είχαν μετρήσει. Υπογράφει κάποια χαρτιά, δίνει τη διεύθυνση του, ώστε να αποσταλεί η κλίση του.
Το όριο ήταν 60 μίλια (= 95 km/h) και εμάς μας έπιασαν με 86 μίλια (=138 km/h), αν πηγαίναμε με 90 μίλια, θα είχαμε αυτόφωρο. Εγώ ευτυχώς λόγο ελληνικού διπλώματος μου τη χάρισαν αντίθετα με τον αδελφό μου που λόγω αγγλικού διπλώματος πλήρωσε 60 λίρες και 3 πόντους στο δίπλωμα.
Νωχελικά και ξενερωμένοι φτάσαμε στο Inverness, η οποία είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Ness. Η πόλη είναι πολύ όμορφη, με όμορφα κτίρια και καλή νυχτερινή ζωή ... α, μη το ξεχάσω και πολύ όμορφες γυναίκες. Πραγματικά καμία σχέση οι σκωτζέζες με τις αγγλίδες, πολύ ποιο όμορφες, ποιο ντελικάτες και ... ποιο καθαρές. Αυτή η αδιαστική κατάσταση με τις αγγλίδες να κάθονται ανερκούκουβα στη βροχή, με τα χέρια να ακουμπούν στο πεζοδρόμιο, να περπατούν ξυπόλυτες, στη Σκωτία δε το βλέπεις. Γενικά οι άνθρωποι στη Σκωτία δεν έχουν και πολύ σχέση με τους άγγλους, άλλη νοοτροπία, προσπαθούν να διαφοροποιηθούν απο τους άγγλους. Ακόμα και στις λίρες τους δεν έχουν τυπώσει τη Βασίλισσα αλλά δικούς τους ήρωες.

[painterakis]

10η μέρα:


Το ξημέρωμα μας βρίσκει σε ένα πανδοχείο δίπλα στη λίμνη του Ness (Loch Ness) και η αναζήτηση της Nessy ξεκινά. Η παραλίμνια διαδρομή γίνεται σε χαλαρούς ρυθμούς μιας και δεν χορταίνεις να χαζέυεις. Κατευθυνόμαστε νότια, απο τη βόρεια πλευρά της λίμνης, προς το Fort August όπου ξεκινά το κανάλι Calidonian, μέσω του οποίου μπορείς να διασχίσεις οριζόντια τη Σκωτία (απο Ατλαντικό Ωκεανό προς Βόρεια Θάλασσα) με μικρό σκάφος. Στο κανάλι έχει μαζευτεί πολύ κόσμος και παρακολουθεί το κατέβασμα διαφόρων πλοιαρίων στο επίπεδο της λίμνης, κάτι σα το κανάλι του Παναμά αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
Αφού φάγαμε δίπλα στο κανάλι σε ένα τούρκικο μαγαζάκι, ξεκινήσαμε να πιούμε καφεδάκι στο Inverness. Η διαδρομή που ακολουθούμε τώρα είναι η νότια παραλήμνια, λιγότερη δημοφιλης διαδρομή αλλά έχει μια τεράστια σχεδόν ευθεία ( 7,5 km !!! ) στην οποία κάτσαμε κάμποση ώρα να παίζουμε σα μικρά παιδιά. Φτάνουμε τελικά στο Inverness, αφού το περπατήσαμε είπιαμε ένα καφεδάκι δίπλα στο ποτάμι.
Σε αυτό το σημείο έχω να πω δυο πράγματα για τις τιμές. Σε όλη την ευρώπη το νερό τρέχει άφθονο αλλά στο καφέ το πληρώνεις και μάλιστα ακριβά, αντίθετα με οτι συμβαίνει στην ελλάδα και ειδικά στη κρήτη που σου το προσφέρουν μαζι με το καφέ. Το δεύτερο είναι οτι στο Inverness, σαν τουρίστες που είμασταν κοιτάζαμε τις τιμές στη καφετέρια και η τιμή στο κατάλογο που είχαν έξω απο το μαγαζι για τον cappuccino ήταν 1,20 £, έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε η απόδειξη έγραφε 2,20 £ !!! στην ερώτηση μας γιατί αυτή η διαφορά στη τιμή; η απάντηση ήταν οτι η τιμή των 1,20£ είναι για μέσα αλλά οταν της (σερβιτόρας) είπαμε οτι δε το γράφει πουθενα αυτό στο κατάλογο, άρχισε τα δικά της. Αυτά για να μη νομίζουμε οτι έξω δε κλέβουν ...
Παίρνοντας το δρόμο για το Εδιμβούργο, όπου και θα περνούσαμε το βράδυ δε θα μπορούσαμε να μην σταματήσουμε στο Stirling, ώστε να θαυμάσουμε το ομώνυμο κάστρο και τον πύργο που έχει κτιστεί προς τιμής του Wallace. Η περιήγηση μας στη πόλη μας φέρνει μέσω ενός πλακόστρωτου δρόμου σε μια πλατεία όπου με τους ήχους της ζωντανής μουσικής σε μια pub πίνουμε τα μπυράκια μας. Χρονικό περιορισμό δεν είχαμε μιας και το Ενδιβούργο ήταν σχετικά κοντά και ο πανδοχέας μας είχε δώσει τους κωδικούς για να μπούμε στο δωμάτιο (αντίθετα με τους άλλους που μας ζόριζαν χρονικά, ώστε να παραλάβουμε το κλειδί) έτσι η βραδιά κύλισε χαλαρά.
Link: Wallace Monument - Wikipedia, the free encyclopedia















































http://img41.imageshack.us/img41/3936/day10.png

[painterakis]

11η μέρα:


Στο Εδιμβούργο έχει γίνει μια πολύ πολύ έξυπνη κίνηση. Το λόφο δίπλα στο κοινοβούλιο της Σκωτίας, τον χαρακτήρισαν πάρκο χαρίζοντας στους κατίκους του την ευκαιρία να έχουν ένα πνεύμονα πρασίνου μες στη πόλη τους αλλά και τη δυνατότητα να κάνουν πολλές δραστηριότητες. Στο Holyrood Park, πέρα της πεζοπορίας, μπορεί κάποιος να κάνει ποδήλατο, ορειβασία, αναρρίχηση βράχων κ.α
Link: Holyrood Park - Wikipedia, the free encyclopedia
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής για Liverpool σταματάμε αρχικά στα σύνορα Σκωτίας – Αγγλίας όπου υπάρχει βράχος χαραγμένος με τη λέξη “Scotland” υποδειλώνοντας ότι μέχρι εδώ ήταν, τώρα πίσω στους άγγλους.
Στο δρόμο προς Newcastle είδα κάτι περίεργο στη χάραξη του δρόμου. Ο δρόμος ακολουθεί ακριβώς τη μορφολογία του εδάφους και εξηγώ. Ενω είσαι στο επίπεδο βλέπεις μια ανηφόρα με κλίση κοντά στο 30% και περιμένεις οτι στη κορυφή θα είναι πάλι επίπεδος ο δρόμος ... αμ δε. Ακολουθεί αμέσως κατηφόρα με την ίδια ακριβώς κλίση ... ΤΡΟΜΟΣ. Τη πρώτη φορά που μου έτυχε ξαφνικά ήμουν στον αέρα, με τις αναρτήσεις του v-strom να έχουν ανοίξει στο τέρμα και μετά να σκάω με δύναμη. Αφού δεν έχασα κάμποσα χρόνια απο τη ζωή μου και οι βαλίτσες δεν έσπασαν ... ήμουν οκ, φυσικά στους καθρέπτες μου είδα και ένα ιπτάμενο gs, φοβερό θέαμα. Για να είμαι ειλικρινής υπήρχαν πινακίδες αλλά δε τις κατάλαβα και κόντεψα να την πάθω αλλά στα επόμενα που συναντήσαμε κάναμε οτι και τα αμάξια, φουλ το γκάζι μέχρι να ανεβούμε και φρένα στη κορυφή. Η απορία μου όμως είναι γιατί δεν κόβουν το λόφο αντί να κάνουν αυτές τις μπούρδες.
Στο York, φτάσαμε αργά το απόγευμα. Η πόλη είναι όμορφη με κλασικά αγγλικά σπίτια, πλακόστρωτους δρόμους και κλασικά ... με το κάστρο της. Άρχισε να ρίχνει αυτή τη σιγανή αγγλική ψιχάλα, αλλά ο κόσμος να μην πτοήτε και να διασκεδάζει μιας και ήταν σαββάτο απόγευμα. Τα μπαράκια στην Αγγλία ανοίγουν κατα τις 5 μ.μ. και στις 6 έχουν γίνει ήδη τύφλα. Καθήσαμε δίπλα στο ποτάμι, τρώγοντας και πίνοντας μπυράκια στη βροχή, όπως και πολύς κόσμος παρατηρώντας το κόσμο να τρέχει πάνω κάτω, ντυμένο όπως θέλει, κάποια στιγμή είδα να περνάει ένας jocker και ένας superman, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν πάνω σε ένα σκάφος τύφλα στο μεθύσι να κάνουν βαρκάδα ενώ ένας απο αυτούς ήταν ολόγυμνος.
Link: York - Wikipedia, the free encyclopedia
Βραδιάζει και πρέπει να φύγουμε, η βροχή δυναμώνει, όπως και το κρύο. Η κατάσταση γίνεται όλο και ποιο δύσκολη αλλά ακόμα και έξω απο το Manchester που μας πιάνει πυκνή ομίχλη, η σήμανση, ο φωτισμός και γενικά η όλη κατασκευή του δρόμου σου δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας που δε το νιώθεις ούτε καλοκαιρινή μέρα στην ατική οδό.

























12η μέρα:


Η μέρα αυτή είναι μέρα ξεκούρασης, ανασηκρότησης και περιήγησης μές στο Liverpool.
Όπως είπα και παραπάνω τη πολή τη διατράχει ο ποταμός Mersey. Το συγκεκριμένο ποταμό τον περνάς απο κάτω με δύο τούνελ το οποίο το ένα εξ αυτών έχει υποποτάμια διακλάδωση. Στο συγκεκριμένο τούνελ ο αδελφός μου λέει πρόσεχε γιατί στη μέση της διαδρομής θα πάμε αριστερά, του λέω οκ.
Είμαστε στο τούνελ, που λέτε, στις 2 αριστερές λουρίδες (έχει 2 ανα κατεύθυνση) με τον αδελφό μου στην τέρμα αριστερή και εγώ στη μεσαία, κάποια στιγμή μου κορνάρει και χάνεται αριστερά ... ουπς, τι κάνω τώρα; Σταματάω αριστερά, ανάβω αλάρμ και με τα πόδια σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα πίσω, κόρνες κακό αλλά δε πτοούμε. Ο αδελφός μου με περιμένει στην άλλη έξοδο και όταν του λέω το περιστατικό μου λέει τρελέ είσαι τυχαιρός που δεν ήρθε η αστυνομία.
Παρενθεση: Μετά απο 2-3 μήνες ο αδελφός μου είπε οτι έβαλα στη συγεκριμένη υποποτάμια διακλάδωση φωτινά και ηχητικά σήματα ... τελικά βελτίωσα τη κατάσταση (χα χα χα).
Link: Mersey Tunnels - Wikipedia, the free encyclopedia

[painterakis]

13η μέρα:


Σήμερα έχει σειρά η βόρεια Ουαλία. Αν και τόσο κοντά στο Liverpool, νομίζεις οτι είσαι αλλού. Κατα βάση ορεινή περιοχή, με στριφτερές διαδρομές, μες στο δάσος. Τα κάστρα δίπλα στις λίμνες δίνουν στο τοπίο μια απερίγραπτη ομορφιά. Η φωτογραφική μηχανή παίρνει φωτιά, όχι οτι έχει σταματήσει όλες αυτές τις μέρες αλλά καμιά φορά ο φωτογραφικός φακός δε μπορεί να βάλει στο κάδρο όλη την ομορφιά.
Link: Snowdonia - Wikipedia, the free encyclopedia





































14η μέρα:


Η αυριανή μέρα είναι η μέρα που παίρνω το δρόμο για την επιστροφή στην Ελλάδα άρα είμαι στη φάση να μαζεύω πράγματα και να κάνω ένα τυπικό service της μηχανής. Είχα γράψει ήδη 6.000 km και έπρεπε να κάνω αλλαγή λαδιών.







15η μέρα:


Η μέρα αυτή ήταν τελικά η ποιό δύσκολη μέρα, επιστροφή στην ελλάδα ίσον αφήνω πίσω τον αδελφό μου. Ο καιρός σα να συμπάσχει με την περιρέουσα ατμόσφαιρα με αποχαιρετά απο το Liverpool με βροχούλα που γίνεται καταιγίδα όταν πλησιάζω στο Birmigham, ευτυχώς ο καιρός παρακάτω αρχίζει να φτιάχνει και όταν φτάνω επιτέλους στο Stonehenge o ουρανός είναι πεντακάθαρος. Το μνημείο είναι εντυπωσιακό ώς προς το μέγεθος των βράχων που έχουν τοποθετηθεί αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι φύλακες δεν αφήνουν να πλησιάσει ο κόσμος. Αφήνουν το κόσμο να περπατάει σε απόσταση 200 μέτρων και η περίμετρος της διαδρομής περνάει ακριβώς δίπλα απο το δρόμο, έτσι πολύς κόσμος (εκτός τους κινέζους τουρίστες) είναι στο μεταλλικό φράκτη να βλέπουν των πέρινο φράκτη.
Link: Stonehenge - Wikipedia, the free encyclopedia
Απο εκεί ο δρόμος για Folkestone ήταν σύντομος (σχεδόν 2ωρο) αλλά με πολύ κίνηση μιας και τώρα κινούμε στους αυτοκινητόδρομους. Πληρώνω 45€ (δε τι πάτησα ξανά) και μεσο Eurotunnel είμαι στο Cale, όπου και θα διανυκτερεύσω. Η πόλη του Cale είναι γεμάτη απο πανδοχεία, motel μιας και όλοι σχεδόν οι άγγλοι ταξιδιώτες προτιμούν να διανυκτερεύουν εδώ παρά στην Αγγλία, λόγο του χαμηλού κόστους. Γενικά, η πόλη είναι ένα λιμάνι με οτι συνεπάγεται αυτό, κίνηση όλο το 24ωρο και κάθε λογής κόσμο που προσπαθεί να μετακινηθεί, να εργαστεί.








http://img25.imageshack.us/img25/2827/day15.png