«Τορπίλη» 3,7 δις. στην Ελλάδα από Τρισέ!

[ahileb]

«Τορπίλη» 3,7 δις. στην Ελλάδα από Τρισέ!



Tuesday, 05 April 2011 00:23


Μια «τορπίλη» στο οικονομικό πρόγραμμα της Ελλάδας θα εξαπολύσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αν επαληθεύσει τις προβλέψεις των αναλυτών για τρεις διαδοχικές αυξήσεις επιτοκίων φέτος, που θα ανεβάσουν στο τέλος του χρόνου το βασικό επιτόκιο στο 1,75% και θα ανοίξουν μια ετήσια «τρύπα» 3,7 δις. ευρώ στον ελληνικό προϋπολογισμό.
Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών πασχίζει να προσδιορίσει το μείγμα των «βαρέων» πρόσθετων μέτρων, που θα χρειασθούν για να εξοικονομήσει επιπλέον 4 δις. ευρώ το 2010 και να διορθώσει τις αποκλίσεις στην εκτέλεση του περσινού και του φετινού προϋπολογισμού, οι κεντρικοί τραπεζίτες της Φραγκφούρτης ετοιμάζονται να δώσουν τη χαριστική βολή στο ελληνικό οικονομικό πρόγραμμα, αρχίζοντας από αυτή την Πέμπτη με μια αύξηση του βασικού επιτοκίου κατά 0,25%.
Η ΕΚΤ βρίσκεται και αυτή την φορά μπροστά στο πρόβλημα της ασυμμετρίας στους οικονομικούς κύκλους των επιμέρους χωρών της ευρωζώνης, όπου είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοσθεί μια νομισματική πολιτική κοινή για όλους: την ώρα που ο πλούσιος και ανταγωνιστικός Βορράς, με επικεφαλής την Γερμανία, βρίσκεται σε φάση ισχυρής ανάπτυξης και απειλείται από τις εισαγόμενες πληθωριστικές πιέσεις, οι χώρες της περιφέρειας αντιμετωπίζουν βαριά ύφεση και κρίση χρέους.
Οι αναλυτές εκτιμούν, ύστερα από τις «σκληρές» δηλώσεις προαναγγελίας αυξήσεων επιτοκίων από τον Τρισέ, ότι η ΕΚΤ θα επιδιώξει να σταματήσει τις πληθωριστικές πιέσεις στις χώρες του Βορρά, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις παρενέργειες στην περιφέρεια. Ορισμένοι λένε, μάλιστα, ότι αυτή είναι και η «εκδίκηση» του κ. Τρισέ προς τους πολιτικούς ηγέτες, που θα κληθούν να αντιληφθούν, ότι δεν μπορούν να καταλήγουν σε ατελείς λύσεις για την κρίση χρέους της περιφέρειας, περιμένοντας ότι θα τους διευκολύνει η ΕΚΤ, εγκαταλείποντας την αντιπληθωριστική ατζέντα της.
Τι σημαίνει για την ελληνική οικονομία η «επίθεση επιτοκίων» από την ΕΚΤ; Ο υπουργός Οικονομικών, όταν ρωτήθηκε σχετικά από τους “Financial Times” άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι φοβάται την αύξηση των επιτοκίων και ευχήθηκε να μην είναι μεγάλη. Οι αναλυτές των μεγάλων τραπεζών είναι λιγότερο διπλωματικοί και διατυπώνουν ευθέως τις δυσάρεστες προβλέψεις τους:
n Το δημοσιονομικό κόστος μιας αύξησης των επιτοκίων από την ΕΚΤ θα είναι δυσβάστακτο. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Credit Suisse, το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους θα αυξηθεί κατά 1,6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 3,7 δις. ευρώ. Ουσιαστικά, δηλαδή, η Ελλάδα το 2012 θα χρειασθεί ένα τεράστιο πρόσθετο «πακέτο» μέτρων, μόνο για να καλύψει τις πρόσθετες δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους, χωρίς να έχει κινηθεί ούτε ένα βήμα προς την εκπλήρωση των στόχων του μνημονίου.
n Για τις τράπεζες το πλήγμα θα είναι διπλό: όχι μόνο θα πληρώνουν στην ΕΚΤ σχεδόν διπλάσιους τόκους για το δανεισμό τους (πρόκειται για μια δαπάνη της τάξεως των 750 εκατ. ευρώ, με τα σημερινά δεδομένα δανεισμού της τάξεως των 100 δις. ευρώ από την ΕΚΤ στις τράπεζες), αλλά θα δουν και τους επενδυτές να περιορίζουν τις θέσεις τους σε ελληνικές τραπεζικές μετοχές, ακριβώς την ώρα που θα χρειάζονται πρόσθετες ενισχύσεις κεφαλαίων. Η Credit Suisse, υπολογίζοντας τις επιπτώσεις των χειρισμών της ΕΚΤ στις ευρωπαϊκές τράπεζες, συνιστά στους επενδυτές να μειώσουν τις τοποθετήσεις τους.
n Στην πραγματική οικονομία, η επίπτωση της αύξησης των επιτοκίων θα είναι ακόμη βαθύτερη ύφεση. Το ευρώ κερδίζει έδαφος στις αγορές συναλλάγματος, επειδή προεξοφλείται η αύξηση των επιτοκίων και η «σκληρές» ισοτιμίες του υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα του τουρισμού και των εξαγωγών. Επιπλέον, νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα υποστούν μια μεγάλη «αφαίμαξη» από την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης των δανείων τους, που θα μειώσει ακόμη περισσότερο την καταναλωτική και επενδυτική ζήτηση.
«Τορπίλη» 3,7 δις. στην Ελλάδα από Τρισέ!-----#

[Arkas]

Ο δανεισμός της Ελλάδος,
δεν είναι με σταθερά επιτόκια;

[ortho]

Αρχική Δημοσίευση από Arkas

Ο δανεισμός της Ελλάδος,
δεν είναι με σταθερά επιτόκια;

Διάβασε και θαύμασε Δημήτρη μου!

Μετά το πετρελαϊκό σοκ στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 μία σειρά αναδυόμενων κρατών της Αφρικής αλλά και η Βραζιλία, το Μεξικό και η Αργεντινή χρειάστηκαν να αυξήσουν κατακόρυφα τον κρατικό δανεισμό τους προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους για πετρέλαιο. Με τις ΗΠΑ να έχουν εξασφαλίσει με την απειλή πολεμικής επίθεσης ότι το εμπόριο του πετρελαίου θα διεξάγονταν αποκλειστικά και μόνο σε δολάριο και με τις τιμές του πετρελαίου να έχουν αυξηθεί κατά 400%, δημιουργήθηκε μία μηχανή παραγωγής δολαρίων ένα μεγάλο μέρος των οποίων αποθηκεύονταν στις τράπεζες του Λονδίνου και άλλων τραπεζικών κέντρων, τα οποία ανέλαβαν την ανακύκλωσή τους παρέχοντας σχετικά φθηνά δάνεια στις αναδυόμενες χώρες προκειμένου να αγοράσουν πετρέλαιο που, όμως, έκρυβαν μία παγίδα: είχαν εκδοθεί με κυμαινόμενο επιτόκιο με βάση το LIBOR.
Τον Οκτώβριο του 1979 ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης Paul Volcker υιοθέτησε μία πολιτική αύξησης των αμερικανικών επιτοκίων που τα οδήγησε σε άνοδο της τάξης του 300% προκαλώντας παράλληλα εκτίναξη και του LIBOR και έτσι μία δραματική αύξηση στο κόστος εξυπηρέτησης των δανείων των αναδυόμενων κρατών, η οποία τα έριξε σε μία βαθιά οικονομική κρίση που μέσα σε τρία χρόνια τα είχε οδηγήσει σε κατάσταση πτώχευσης.

Τριάντα χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009, η Ελλάδα, χώρα μέλος της ΕΕ και ένα από τα αναπτυγμένα κράτη του κόσμου, ήρθε αντιμέτωπη με μία κρίση εξυπηρέτησης των δανείων της, με τους Έλληνες πολιτικούς ιθύνοντες να αποφασίζουν να στραφούν στο ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους τους προκειμένου να αντλήσουν δανεικά κεφάλαια. Για το λόγο αυτό ενεργοποιήθηκε ένας διπολικός μηχανισμός στήριξης από το ΔΝΤ και μία σειρά κρατών της ΕΕ, ο οποίος συμφωνήθηκε να παρέχει δάνεια 110 δις ευρώ σε διάστημα τριών ετών. Όπως και στην περίπτωση των δανείων των αναδυόμενων κρατών στη δεκαετία του 70ʼ, όμως, έτσι και εδώ το επιτόκιο των δανείων του μηχανισμού αυτού ʽστήριξηςʼ της Ελλάδας συμφωνήθηκε να είναι κυμαινόμενο και να ορίζεται με βάση του euribor, το ευρωπαϊκό διατραπεζικό επιτόκιο.

Την περίοδο της υπογραφής της συμφωνίας, ωστόσο, η Ελλάδα δε φάνηκε να δίνει μεγάλη βάση στην χρηματοπιστωτική ιστορία και δεν προβληματίστηκε από το γεγονός ότι το euribor βρισκόταν κοντά σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα τιμών και έτσι ο πιθανότερος δρόμος γιʼ αυτό στο μέλλον, θα ήταν ο ανοδικός, κάτι το οποίο και θα αύξανε το επιτόκιο των δανείων της και ως εκ τούτου θα επιβάρυνε και το κόστος εξυπηρέτησης τους. Λιγότερο από έξι μήνες αργότερα, όμως, το euribor έχει καταγράψει άνοδο μεγαλύτερη του 30% φτάνοντας στο 1,045% από το 0,68% και αυτό σημαίνει πως το επιτόκιο που καλείται να πληρώσει η χώρα σήμερα έχει, ήδη, αυξηθεί στο 4% (συν 0,5% χρέωση που καταβάλλεται άπαξ) από 3,68% που ήταν στις 9 Μαΐου.

Μέσα σε ένα χρηματοπιστωτικό περιβάλλον με τη μεγαλύτερη αστάθεια στα τελευταία 65 χρόνια και σε μία φάση που η οικονομία αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση εν καιρώ ειρήνης από το 1930, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο η καλύτερη επιλογή για την Ελλάδα ήταν να συμφωνήσει σε ένα μηχανισμό στήριξης που της παρέχει δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το βαθμό έκθεσης της στο χρηματοπιστωτικό ρίσκο και την εξάρτηση της από τις αποφάσεις των Κεντρικών Τραπεζών της FED και της ΕΚΤ για την πολιτική επιτοκίων που θα ακολουθήσουν. Και είναι, ίσως, αυτονόητο, πως τους μόνους που μπορεί να εξασφαλίζει και να προστατεύει ένα κυμαινόμενο επιτόκιο είναι τους δανειστές.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA
info@sta-gr.com
Γιατί η Ελλάδα επέλεξε κυμαινόμενο επιτόκιο στα δάνεια του Μνημονίου;

[Arkas]

Με τις υγείες μας!

[tzimis]

Αρχική Δημοσίευση από ortho

Διάβασε και θαύμασε Δημήτρη μου!

Μετά το πετρελαϊκό σοκ στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 μία σειρά αναδυόμενων κρατών της Αφρικής αλλά και η Βραζιλία, το Μεξικό και η Αργεντινή χρειάστηκαν να αυξήσουν κατακόρυφα τον κρατικό δανεισμό τους προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους για πετρέλαιο. Με τις ΗΠΑ να έχουν εξασφαλίσει με την απειλή πολεμικής επίθεσης ότι το εμπόριο του πετρελαίου θα διεξάγονταν αποκλειστικά και μόνο σε δολάριο και με τις τιμές του πετρελαίου να έχουν αυξηθεί κατά 400%, δημιουργήθηκε μία μηχανή παραγωγής δολαρίων ένα μεγάλο μέρος των οποίων αποθηκεύονταν στις τράπεζες του Λονδίνου και άλλων τραπεζικών κέντρων, τα οποία ανέλαβαν την ανακύκλωσή τους παρέχοντας σχετικά φθηνά δάνεια στις αναδυόμενες χώρες προκειμένου να αγοράσουν πετρέλαιο που, όμως, έκρυβαν μία παγίδα: είχαν εκδοθεί με κυμαινόμενο επιτόκιο με βάση το LIBOR.
Τον Οκτώβριο του 1979 ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης Paul Volcker υιοθέτησε μία πολιτική αύξησης των αμερικανικών επιτοκίων που τα οδήγησε σε άνοδο της τάξης του 300% προκαλώντας παράλληλα εκτίναξη και του LIBOR και έτσι μία δραματική αύξηση στο κόστος εξυπηρέτησης των δανείων των αναδυόμενων κρατών, η οποία τα έριξε σε μία βαθιά οικονομική κρίση που μέσα σε τρία χρόνια τα είχε οδηγήσει σε κατάσταση πτώχευσης.

Τριάντα χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009, η Ελλάδα, χώρα μέλος της ΕΕ και ένα από τα αναπτυγμένα κράτη του κόσμου, ήρθε αντιμέτωπη με μία κρίση εξυπηρέτησης των δανείων της, με τους Έλληνες πολιτικούς ιθύνοντες να αποφασίζουν να στραφούν στο ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους τους προκειμένου να αντλήσουν δανεικά κεφάλαια. Για το λόγο αυτό ενεργοποιήθηκε ένας διπολικός μηχανισμός στήριξης από το ΔΝΤ και μία σειρά κρατών της ΕΕ, ο οποίος συμφωνήθηκε να παρέχει δάνεια 110 δις ευρώ σε διάστημα τριών ετών. Όπως και στην περίπτωση των δανείων των αναδυόμενων κρατών στη δεκαετία του 70ʼ, όμως, έτσι και εδώ το επιτόκιο των δανείων του μηχανισμού αυτού ʽστήριξηςʼ της Ελλάδας συμφωνήθηκε να είναι κυμαινόμενο και να ορίζεται με βάση του euribor, το ευρωπαϊκό διατραπεζικό επιτόκιο.

Την περίοδο της υπογραφής της συμφωνίας, ωστόσο, η Ελλάδα δε φάνηκε να δίνει μεγάλη βάση στην χρηματοπιστωτική ιστορία και δεν προβληματίστηκε από το γεγονός ότι το euribor βρισκόταν κοντά σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα τιμών και έτσι ο πιθανότερος δρόμος γιʼ αυτό στο μέλλον, θα ήταν ο ανοδικός, κάτι το οποίο και θα αύξανε το επιτόκιο των δανείων της και ως εκ τούτου θα επιβάρυνε και το κόστος εξυπηρέτησης τους. Λιγότερο από έξι μήνες αργότερα, όμως, το euribor έχει καταγράψει άνοδο μεγαλύτερη του 30% φτάνοντας στο 1,045% από το 0,68% και αυτό σημαίνει πως το επιτόκιο που καλείται να πληρώσει η χώρα σήμερα έχει, ήδη, αυξηθεί στο 4% (συν 0,5% χρέωση που καταβάλλεται άπαξ) από 3,68% που ήταν στις 9 Μαΐου.

Μέσα σε ένα χρηματοπιστωτικό περιβάλλον με τη μεγαλύτερη αστάθεια στα τελευταία 65 χρόνια και σε μία φάση που η οικονομία αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση εν καιρώ ειρήνης από το 1930, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο η καλύτερη επιλογή για την Ελλάδα ήταν να συμφωνήσει σε ένα μηχανισμό στήριξης που της παρέχει δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το βαθμό έκθεσης της στο χρηματοπιστωτικό ρίσκο και την εξάρτηση της από τις αποφάσεις των Κεντρικών Τραπεζών της FED και της ΕΚΤ για την πολιτική επιτοκίων που θα ακολουθήσουν. Και είναι, ίσως, αυτονόητο, πως τους μόνους που μπορεί να εξασφαλίζει και να προστατεύει ένα κυμαινόμενο επιτόκιο είναι τους δανειστές.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA
info@sta-gr.com
Γιατί η Ελλάδα επέλεξε κυμαινόμενο επιτόκιο στα δάνεια του Μνημονίου;

Βοήθειά μας

[ortho]

Είπαμε,το μνημόνιο είναι φτιαγμένο για τους δανειστές. Οπως κι η βοήθεια στις τράπεζες. Ακόμη κι αν δε μιλάμε για ρευστό, ουσιαστικά με τις εγγυήσεις οι τράπεζες αγοράζουν τα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου με ένα γενναίο επιτόκιο της τάξης του 4-5%.
Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ενοχικό σύνδρομο στον ελληνικό λαό, "όλοι μαζί τα φάγαμε" και τώρα θα μας "φάνε".
Κι έχουμε και τους τύπους σαν το Σόρος, το Ρουμπινί να ξετυλίγουν τα σχέδιά τους.....

Οποιος δε θέλει να το δει τι γίνεται..... κακό του κεφαλιού του....

Και τώρα πάω για δουλειά, εις αργότερον....

[napgeo]

Το τυρί το βλέπουμε. Τη φάκα δεν έχουμε δεί ακόμη

[MARK]

Περαστικά μας

[husa]

Αρχική Δημοσίευση από ortho

, "όλοι μαζί τα φάγαμε" και τώρα θα μας "φάνε".