Κώστας Μητσάκης - 21.500 km σε 80 ημέρες ταξιδεύοντας Νότια

[babis66]

Το «Γύρο του Κόσμου... Νότια» θα πραγματοποιήσει έλληνας μοτοσυκλετιστής


Τρίτη, 19 Ιουνίου 2012, 16:08

Όλο και μικρότερος γίνεται ο πλανήτης για τον Κωνσταντίνο Μητσάκη, ο οποίος, εδώ κι είκοσι πέντε χρόνια ταξιδεύει στους δρόμους του κόσμου με μια μοτοσικλέτα.

Συνεπαρμένος από ενδόμυχα συναισθήματα και εσωτερικές αναζητήσεις, ανακαλύπτει σε κάθε γωνιά της γης την ομορφιά της ζωής, αψηφώντας τυχόν δυσκολίες και κινδύνους.

Πέντε ήπειροι, 1.200.000 χλμ. και 105 χώρες βρίσκονται πλέον καταγεγραμμένα στο «ημερολόγιο καταστρώματος» του μοναδικού Έλληνα, δίτροχου ταξιδευτή.

Για τον Κωνσταντίνο Μητσάκη, η μοτοσικλέτα αντιπροσωπεύει ένα συνειδητό τρόπο ζωής. Είναι το μέσο με το οποίο αποφάσισε να ταξιδέψει τα όνειρά του σε τόπους που προσφέρουν προκλήσεις, αυθεντικότητα, συγκινήσεις και σε μέρη όπου δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές της ανθρώπινης φύσης.

Ένα νέο ταξίδι στους δρόμους του κόσμου

Ο Φιλέας Φογκ, με σημείο εκκίνησης το Λονδίνο και ταξιδεύοντας συνεχώς ανατολικά, κατάφερε μετά από 80 ημερολογιακές ημέρες να βρεθεί και πάλι στη βρετανική πρωτεύουσα. Χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα συγκοινωνίας της εποχής του, ο ήρωας του Ιουλίου Βερν μπόρεσε να αφήσει με επιτυχία ένα πλήρες ίχνος γύρω από τη γη.

Με αφετηρία και τερματισμό την Ελλάδα, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης, θέλοντας να κάνει το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν μια αληθινή ιστορία ζωής, σκοπεύει το 2012 να πραγματοποιήσει το «Γύρο του Κόσμου… Νότια».

Με μια μοτοσικλέτα KTM SMT 990, ταξιδεύοντας αποκλειστικά στο νότιο ημισφαίριο της γης. Επιδίωξή του είναι να βρεθεί μετά από ακριβώς 80 ημέρες και 21.500 χερσαία χιλιόμετρα στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε!

Τέσσερις ήπειροι (Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική) και 17 χώρες -Τουρκία, Αίγυπτος, Σουδάν, Αιθιοπία, Κένυα, Τανζανία, Μαλάουι, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική, Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Περού, Χιλή, Ουρουγουάη, Παραγουάη- θα αποτελέσουν το καινούριο πεδίο ταξιδιωτικής δράσης του Κωνσταντίνου Μητσάκη. Ο «Γύρος του Κόσμου… Νότια» ξεκινά στις 20/6/2012 και ολοκληρώνεται στις 6/9/2012.

Το newsbeast.gr θα παρακολουθεί στενά το ταξίδι του έλληνα ποντοπόρου κατ' αποκλειστικότητα, με εικόνες και ανταποκρίσεις, όποτε το επιτρέπει η… τεχνολογία της επικοινωνίας.

«Η μεγαλύτερη πρόκληση για τη γνώση είναι το ταξίδι». Υιοθετώντας τα λεγόμενα γνωστών εξερευνητών, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης έχει ζήσει τα τελευταία 26 χρόνια μια συναρπαστική δίτροχη περιπέτεια ανά την υφήλιο.

Η θαυμαστή αυτή πορεία σε τίτλους δίνει μια μικρή γεύση από τις εμπειρίες που έχει συλλέξει, κάποιες από τις οποίες έβαλαν σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια του τη ζωή.

1985 – 2000

1985– 1990 Διάφοροι προορισμοί στην Ευρώπη
1991 Βόρειο Ακρωτήριο (Νορβηγία)
1992 Ιταλία, Γαλλία, Ανδόρα, Ισπανία, Μαρόκο, Μαυριτανία, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτο
1993 Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Κασμίρ (Ι####ϊα).
1995 Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, Βιρμανία, Ταϊλάνδη, Μαλαισία, Σιγκαπούρη
1996 Ρωσία, Σιβηρία, Αλάσκα, Καναδά, ΗΠΑ, Ευρώπη
1997 Κίνα, Κιργιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, Ιράν, Τουρκία (Ο Δρόμος του Μεταξιού).
1998 Αίγυπτος, Σουδάν, Αιθιοπία, Κένυα, Τανζανία, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική (Γύρος της Αφρικής Ι).
1999 Λιβύη, Τυνησία, Αλγερία, Νίγηρας, Μπουργκίνα Φάσο, Μάλι, Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία, Καμερούν, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Νότια Αφρική (Γύρος της Αφρικής II).
2000 Αργεντινή, Χιλή, Περού, Ισημερινός, Κολομβία, Παναμάς, Κόστα Ρίκα, Ονδούρα, Έλ Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Μεξικό, Η.Π.Α, Καναδάς, Αλάσκα

2001 – 2011

2001 Τουρκία, Συρία, Λίβανος, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ιράκ, Ιράν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία. (Η Πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου)
2002 Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Σενεγάλη
2003 Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Αλβανία, Τουρκία, Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν
2004 Τουρκία, Ιράν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Αυστραλία.
2005 Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία, Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ι####ϊα.
2006 Τουρκία, Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ρωσία, Ουκρανία, Μολδαβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Βοσνία, Σλοβενία, Ιταλία.
2007 Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία, Σιβηρία, Μογγολία, Ιαπωνία.
2008 Τουρκία, Ιράν, Τουρκμενιστάν. Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Κροατία, Βοσνία, Μαυροβούνιο, Αλβανία
2009 Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Μπαγκλαντές, Ταϊλάνδη, Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Ιταλία, Αυστρία, Λιχτενστάιν, Ελβετία, Σαν Μαρίνο.
2010 Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία.
2011 Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Τουρκία.

[babis66]

Κυριακή, 24 Ιουνίου 2012, 23:58


O Γύρος του Κόσμου Νότια ξεκίνησε…

Από το λιμάνι του Πειραιά το απόγευμα της Κυριακής


Ο Κώστας Μητσάκης έβαλε πλώρη για το νέο του εγχείρημα, το «Γύρο του Κόσμου Νότια» σε 80 ημέρες, με μια μικρή καθυστέρηση που οφείλεται στην έκδοση της βίζας για το Σουδάν που δεν βγήκε στην ώρα της.

Με τη μοτοσυκλέτα του, τον εξοπλισμό του και την εμπειρία του από ανάλογα ταξίδια, σχεδίασε τη νέα του εξόρμηση με γνώμονα την παραμονή στο νότιο ημισφαίριο για το σύνολο της διαδρομής των 21.500 χιλιομέτρων.

Το newsbeast.gr θα παρακολουθεί από κοντά το ταξίδι του με καθημερινές σχεδόν ανταποκρίσεις, ή λιγότερο συχνές όταν δεν το επιτρέπει η υποδομή της επικοινωνίας. Το πλοίο από τον Πειραιά θα τον οδηγήσει στη Χίο και από εκεί με το πέρασμα στην Τουρκία ξεκινά ουσιαστικά το χερσαίο τμήμα της διαδρομής.

Η συνέχεια περιλαμβάνει το πέρασμα στην αφρικανική ήπειρο την οποία θα διασχίσει από βορρά ως τον νότο. Από τη Νότια Αφρική θα πετάξει μέχρι τη Νότιο Αμερική όπου ξεκινά η δεύτερη φάση του ταξιδιού.

Σε αυτή θα διασχίσει επτά χώρες κάποιες από τις οποίες επισκέπτεται για πρώτη φορά, παρά τους «Γύρους» που έχει κάνει ανά τον πλανήτη με διαφορετικές κάθε φορά κατευθύνσεις.

Εμείς τι άλλο να ευχηθούμε από την πιο ασυνήθιστη ταξιδιωτική ευχή, για τον Κώστα Μητσάκη: «Καλό Γύρο του Κόσμου»…

[babis66]

Το ταξίδι των 80 ήμερων του Κωνσταντίνου Μητσάκη ξεκίνησε. Πρώτος του σταθμός εκτός Ελλάδας για το «Γύρο του Κόσμου... Νότια», είναι η γειτονική Τουρκία, όπου και βρέθηκε ταξιδεύοντας από τη Χίο.

Πέρασε στο Τσεσμέ και διάνυσε 1.000 χιλιόμετρα για να καταλήξει στο λιμάνι της Μερσίνας και να ταξιδέψει για Αίγυπτο.

Διαβάστε την πρώτη ανταπόκριση του στο newsbeast.gr…

«Ο ήλιος που ξεπρόβαλε με βρήκε σε μια καρέκλα καφενείου στην παραλιακή οδό της Χίου να προσπαθώ με δυσκολία να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου – παρά το δεύτερο δυνατό καφέ.

Έχοντας αποβιβαστεί στο νησί της μαστίχας στις 03.40 τα ξημερώματα (επιβάτης στο ακτοπλοϊκό δρομολόγιο Πειραιά-Χίο) περίμενα καρτερικά μέχρι τις 08.30 το πρωί για να περάσω στις απέναντι μικρασιατικές ακτές μ’ ένα μικρό πλοιάριο. Κάθε αρχή και δύσκολη…

Το πέρασμα από τη Χίο στο τουρκικό παραθεριστικό κέντρο Τσεσμέ έγινε πάντως με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, καθώς είχε σκαλώσει η άγκυρα του μικρού πλοιαρίου στο βυθό του λιμανιού. Χρειάστηκε τελικά η επέμβαση των αντρών του τοπικού λιμεναρχείου για να ξεκινήσουμε το υδάτινο δρομολόγιο με προορισμό τη γειτονική Τουρκία.

Μετά τις σύντομες συνοριακές διαδικασίες, η Τουρκία ήταν έτοιμη να προσφέρει πρώτη τους δρόμους της για να ξεκινήσει ο δίτροχος "Γύρος του Κόσμου… Νότια".

Πριν όμως πατήσω τη μίζα της πορτοκαλί ΚΤΜ, περπάτησα για λίγο στην παραλία και άφησα τη βουβή ματιά μου να κολυμπήσει στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

Αφού έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, αφουγκράστηκα για μια τελευταία φορά τον ποιητικό παφλασμό των κυμάτων και αμέσως μετά ξεκίνησα την τιτάνια πορεία στους δρόμους του κόσμου…

Η κόκκινη γραμμή του χάρτη στην Τουρκία ένωνε τις πόλεις Ουσάκ, Αφιόν, Κόνυα, Καραμάν και Μερσίνα, οριοθετώντας μια διαδρομή 1.000 χλμ.



Απώτερος προορισμός το λιμάνι της Μερσίνας, απ’ όπου ένα άλλο καράβι θα με μεταφέρει στην Αίγυπτο. Λόγω της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στη Συρία, η οδική διάσχιση της Μέσης Ανατολής είναι απαγορευτική.

Παρά τη ταλαιπωρία της προηγούμενης νύχτας, την πρώτη μέρα κατάφερα να οδηγήσω για περίπου 650 χλμ. και να φτάσω αρκετά κοντά στην πόλη των Δερβίσηδων, την Κόνυα.

Τη δεύτερη μέρα, αρκετά πιο ξεκούραστος και λιγότερο… νυσταγμένος, έφτασα μετά από 350 χλμ. στην πόλη Μερσίνα, που καθρεπτίζεται στα ζεστά νερά της Ανατολικής Μεσογείου.



Από τα πρώτα πάντως χιλιόμετρα στην Τουρκία, ένιωθα επίμονα ένα ανεξήγητο σφίξιμο στην καρδιά, έναν κόμπο στο λαιμό που μου έκοβε την ανάσα.

Οι παραστάσεις της εύφορης μικρασιατικής γης, με την οικεία μεσογειακή χλωρίδα και τα γραφικά κεραμόσπιτα των πάμπολλων οικισμών που με συνόδευαν καθ’ οδόν, παρέπεμπαν την ιστορική μου μνήμη στις αλησμόνητες πατρίδες. Αυτά τα ιστορικά χώματα του Ελληνισμού, που τα στοιχειώνουν τα ίχνη της παρουσίας του προγονικού πολιτισμού.

Όλες όμως οι σκέψεις και οι προβληματισμοί μου για τρισχιλιετή δημιουργική παρουσία του ελληνισμού στην αντίπερα ακτή χάθηκαν αμετάκλητα, όταν ένα γιγάντιο τσοπανόσκυλο βρέθηκε εντελώς ξαφνικά στην πορεία της μοτοσικλέτας, περίπου 60 χλμ. δυτικά της πόλης Αφιόν.

Πέφτοντας ακαριαία στα φρένα, κατάφερα τελικά να περάσω μόλις λίγα εκατοστά πίσω από το αμέριμνο τετράποδο, ενώ λουσμένος στον ιδρώτα, σκεφτόμουν με τρόμο ότι ίσως το ταξίδι μου να είχε αναβληθεί πριν καλά-καλά αρχίσει!

Σε αντίθεση με το σύγχρονο αρχιτεκτονικό πρόσωπο των τουρκικών πόλεων, η εικόνα των χωριών της ενδοχώρας με ταξίδευε πίσω στο χρόνο.

Προσκολλημένοι στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, οι τοπικοί οικισμοί με τα χαμηλά πετρόκτιστα σπίτια εξέπεμπαν μια ιδιαίτερη γοητεία και έλξη για τη δυτική ματιά μου, ενώ οι συνθήκες και οι τρόποι διαβίωσης που αντίκριζα σίγουρα αναφέρονταν σε μια άλλη, μακρινή εποχή.



Επιδιώκοντας την ταύτισή μου με την καθημερινότητα των ντόπιων, δεν δίσταζα να σταματώ παράμερα την μοτοσυκλέτα και να περπατώ μέσα στα ταπεινά χωριά της διαδρομής.

Τι ανακάλυπτα με έκπληξη με κάθε βήμα μου; Ανοικτές πόρτες και ξεκλείδωτες καρδιές… Αξέχαστη θα μου μείνει άλλωστε η γνωριμία με την μαντηλοφορεμένη Ασλάν, σ’ ένα ορεινό χωριό της διαδρομής Καραμάν-Μερσίνα.

Σταματώντας για να τη φωτογραφίσω, η αναφορά της εθνικής καταγωγής μου στάθηκε η αφορμή να ακούσω από τα χείλια της Ασλάν παραφθαρμένες ελληνικές φράσεις και λόγια. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, η γιαγιά της είχε ελληνικές ρίζες, κάτι που δεν έκρυβε άλλωστε και η ίδια.



Τόση ήταν μάλιστα η συγκίνησή της που αντίκρισε Έλληνα, που δεν δίστασε διόλου να με πάει μέχρι το σπίτι της και να με γεμίσει με πεσκέσια: σκληρό ζυμωτό ψωμί, ντομάτες, τυρί πρόβειο και φρέσκα λαχανικά από τον κήπο της!

Στη Μερσίνα, που έφτασα το μεσημέρι της δεύτερης μέρας, τα νέα που άκουσα δεν ήταν τόσο ευχάριστα: το ακτοπλοϊκό δρομολόγιο Μερσίνα-Πορτ Σάιντ, που ήταν προγραμματισμένο για το ίδιο βράδυ (26/6), θα καθυστερούσε για τουλάχιστον 2 εικοσιτετράωρα, μέχρι να γεμίσει το πλοίο με νταλίκες και φορτηγά. Έτσι, ήμουν πλέον υποχρεωμένος να στρατοπεδεύσω –παρά την θέλησή μου- στην παραλιακή πόλη την Νότιας Τουρκίας και να περιμένω υπομονετικά το πλοίο να σφυρίξει…»

[babis66]

O «Γύρος του Κόσμου Νότια» περνάει από την Αφρική

Τρίτη, 03 Ιουλίου 2012, 17:55



Αντιμέτωπος ο Κων. Μητσάκης με το «τέρας» της αιγυπτιακής γραφειοκρατίας



Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης συνεχίζει το ταξίδι του. Από την Τουρκία περνάει με καράβι στην Αίγυπτο, όπου και έρχεται αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας.

Διαβάστε την ανταπόκριση στο newsbeast.gr…

«Το ταξίδι με το καράβι ποτέ δεν το συμπάθησα. Λίγο ο συνωστισμός, λίγο η καθυστέρηση και η ταλαιπωρία, απέφευγα όσο μπορούσα να μπω σε πλοίο… Ας όψεται όμως ο προορισμός – ένα πανέμορφο νησιωτικό καταφύγιο στο Αιγαίο μας.

Μετά όμως απ’ αυτό το ακτοπλοϊκό εφιάλτη που έζησα, σίγουρα θα κάνω πολλά χρόνια να μπω ξανά σε πλοίο. Το δρομολόγιο της μεγάλης τρέλας: Μερσίνα (Τουρκία) – Πορτ Σάιντ (Αίγυπτος) μ’ ένα οχηματαγωγό (RO/RO), παρέα με 72 τούρκους νταλικέρηδες, 15 ουκρανούς ναυτικούς και έναν ελληνα μοτοσυκλετιστή – εμένα!

Το προγραμματισμένο δρομολόγιο ξεκίνησε με 2 ημέρες καθυστέρηση και διήρκησε 18 ώρες παραπάνω (48 αντί για 30 ώρες), δίχως κανείς από τους επιβαίνοντες να νοιαστεί για αυτό.



Κανένας δεν μιλούσε αγγλικά (ούτε όμως και εγώ μιλώ τουρκικά ή ρώσικα), το φαγητό ήταν τυπικά τούρκικο, μπαρ ή άλλος χώρος διασκέδασης και συνάθροισης δεν υπήρχε, ενώ το πρωινό της δεύτερης ημέρας απειλήθηκε τουρκο-ουκρανική σύρραξη, αφού ένας θερμόαιμος νταλικιέρης τόλμησε να γλυκοκοιτάξει την καμαριέρα – η οποία, σημειωτέον, τα «είχε» με τον μάγειρα. Όχι τίποτα άλλο, θα μέναμε και νηστικοί…

Και κάπου στη μέση εγώ, που προσπαθούσα να ξορκίσω την καταραμένη μοναξιά μου βυθισμένος μέσα στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν έλειψαν φυσικά και οι αναγκαίοι ρομαντικοί περίπατοι -από την καμπίνα στην πρύμη και από την κουζίνα στην πλώρη. Τελικά, 48 ώρες αποδείχτηκαν μάλλον πολλές για χαλάρωση και ξεκούραση, ειδικά όταν επιχειρείς ένα δίτροχο οδοιπορικό 80 ημερών…



Με το που πάτησα το πόδι μου (ή έβαλα ρόδα) στην αφρικανική ήπειρο, άρχισαν τα προβλήματα – αρκετά νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζα. Το αδυσώπητο τέρας της αιγυπτιακής γραφειοκρατίας βάλθηκε να μου δείξει τα δόντια του. Κι ενώ η διεκπεραίωση των δικών μου εγγράφων δεν πήρε πάνω από μια ώρα, οι τελωνιακοί υπάλληλοι έσπευσαν περιχαρείς να μου ανακοινώσουν πως για την μοτοσυκλέτα θα έπρεπε να περιμένω… 2-3 ημέρες (όχι ώρες, όπως αρχικά πίστεψα)!

Ως τότε, μπορούσα να πάρω τις αποσκευές μου και να καταλύσω σ’ ένα ξενοδοχείου του Πορτ-Σάιντ μέχρι να τελειώσει ο εκτελωνισμός της μοτοσυκλέτας. Και φυσικά, μόλις μου ανακοινώθηκε το ποσό που θα έπρεπε να καταβάλω στους τελωνιακούς και τα «τσιράκια» τους στο τέλος της όλης διαδικασίας, έπαθα ένα μικρό «εγκεφαλικό»: 180 ευρώ, ένας ολόκληρος μισθός τους! Καλωσορίσατε στην χώρα της γραφειοκρατίας…



Από το μικρό μπαλκόνι του ξενοδοχείου διακρίνω το γαλάζιο της Μεσογείου, ενώ η ανάκατη φασαρία του δρόμου που φτάνει στα αυτιά μου αντιπροσωπεύει την πολύβουη καθημερινότητα των ντόπιων. Μετρώ τη δεύτερη μέρα αναμονής στο Πορτ-Σάιντ και πιστεύω να είναι η τελευταία. Η Νότια Αίγυπτος και ο θεός Νείλος με περιμένουν…»

[babis66]

Ταξιδιώτης στην Αίγυπτο των Φαραώ

Δευτέρα, 09 Ιουλίου 2012, 13:52




Από τη χώρα των Φαραώ, περνάει το ταξίδι που έχει σχεδιάσει ο Κωνσταντίνος Μητσάκης, ο «Γύρος του Κόσμου... Νότια».

Διαβάστε την ανταπόκριση του έλληνα μοτοσυκλετιστή στο newsbeast.gr…

«Στις τέσσερις μέρες που έμεινα στο Πορτ-Σάιντ περιμένοντας στωικά να τελειώσει ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς και να παραλάβω την πορτοκαλί μοτοσυκλέτα από τα αιγυπτιακά τελωνεία, δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια.

Μεταξύ άλλων επισκέφτηκα και το ελληνικό προξενείο της πόλης, όπου με υποδέχτηκε ο αντιπλοίαρχος Δημήτρης Κυριακουλόπουλος. Εκτός από τα αξιοθέατα και τα μικρά μυστικά του Πορτ-Σάιντ, ο εξυπηρετικότατος Δημήτρης μ’ έφερε και σε επαφή με τα μέλη της ολιγάριθμης τοπικής ελληνικής κοινότητα, όπως και με τον έλληνα Μητροπολίτη του Πορτ-Σάιντ, Καλλίνικο.

Η επίσκεψη στο εντευκτήριο της κοινότητας συνέπεσε με μια μικρή συνεστίαση που είχε οργανωθεί για να μιλήσει ο Αιδεσιμότατος Καλλίνικος. Ήταν πραγματικά μια συγκινητική εμπειρία που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνομιλήσω με τους λιγοστούς έλληνες ομογενείς της πόλης, οι οποίοι εξακολουθούν –παρά τις ανυπέρβλητες πια δυσκολίες– να κρατούν με αυταπάρνηση τις δικές τους εθνικές και θρησκευτικές «Θερμοπύλες».



Έχοντας παραλάβει την αιγυπτιακή πινακίδα κυκλοφορίας με τον αραβικό αριθμό 566, ξεκίνησα νωρίς τα χαράματα την πορεία μου προς το νότο της χώρας. Το ταξίδι στην αφρικανική ήπειρο επιτέλους άρχιζε! Αρχικός προορισμός η πόλη Luxor (840 χλμ. νότια του Πορτ-Σάιντ), που απολαμβάνει το υδάτινο χάδι του «θεού Νείλου».

Η διαδρομή που είχα επιλέξει «έτρεχε» αρχικά κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας, περνώντας από τις πόλεις Ismailia, Suez, Ras Zafarana, Hurghada και Safaga. Στην συνέχεια, ο οδικός άξονας έστριβε δυτικά μέσα στην έρημο και ακουμπούσε τις όχθες του Νείλου, λίγο βορειότερα της πόλης Luxor.

Χρειάστηκα περίπου 12 ώρες για να καλύψω τα χιλιόμετρα της διαδρομής. Στα πρώτα 200 χλμ. η κίνηση του δρόμου ήταν πυκνή και οι αισθήσεις μου δούλευαν συνεχώς στα «κόκκινα». Κυκλοφοριακή αναρχία και πανδαιμόνιο, ποικιλόμορφα οχήματα, ζωήλατα κάρα, απρόβλεπτοι πεζοί, θόρυβος και πολύ καυσαέριο ήταν τα κύρια στοιχεία με τα οποία βρέθηκα αντιμέτωπος στους πολυσύχναστους δρόμους της χώρας του Νείλου.

Επρόκειτο για μια άκρως τρομολαγνική εμπειρία –ειδικότερα για ένα μοτοσυκλετιστή– αφού η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά των ντόπιων οδηγών μπορούσε ανά πάσα στιγμή να με ξαπλώσει στην άσφαλτο. Βλέπετε, οι άραβες οδηγοί δεν φημίζονται διόλου για την υποδειγματική συμπεριφορά τους. Ευτυχώς, μετά την πόλη Suez, η κίνηση σταδιακά αραίωνε, με αποτέλεσμα, στο υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι την πόλη Luxor να οδηγώ πιο ήρεμα και χαλαρά.



Τα διάσημα τουριστικά θέρετρα της Ερυθράς Θάλασσας δεν άργησαν να κάνουν κι αυτά την εμφάνισή τους στα αριστερά του δρόμου. Μεταξύ των πόλεων Ras Zafarana και Safaga, δεκάδες ξενοδοχειακά συγκροτήματα βρίσκονταν κτισμένα δίπλα στην θάλασσα, προσφέροντας αποστειρωμένες διακοπές πολυτελείας σε ξένους και ντόπιους παραθεριστές. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να σταματήσω εδώ, έστω για μια βραδιά…

Αυτό που δεν μπορούσε όμως να περάσει απαρατήρητο ήταν το γεγονός ότι -σε συνάρτηση πάντα με την κατά νότο πορεία μου- η θερμοκρασία έπαιρνε σταδιακά την ανιούσα. Όσο η διαδρομή έτρεχε παράλληλα με το τιρκουάζ της Ερυθράς Θάλασσας, ο υδράργυρος φλερτάριζε τους 33-35 βαθμούς Κελσίου – καταστάσεις υποφερτές.

Μόλις όμως ο δρόμος, αργά το ίδιο μεσημέρι, αποχαιρέτησε για πάντα την θάλασσα και στράφηκε στην ενδοχώρα διατρέχοντας τις άγονες εκτάσεις της Ανατολικής Ερήμου, τότε οι ενδείξεις στο θερμόμετρο άγγιξαν αμέσως τους 42-43 βαθμούς Κελσίου. Λες και βρέθηκα ξαφνικά μέσα σ’ ένα καμίνι. Ήταν μια μικρή πρόγευση για τα καυτά δεινά που με περίμεναν στην τρομερή έρημο της Νουβίας, στο Βόρειο Σουδάν.



Για δυο μέρες, οι φαραωνικοί θησαυροί του Luxor, που βρίσκονται και στις δύο όχθες του Νείλου και έχουν αναδείξει την πόλη στο μεγαλύτερο υπαίθριο αρχαιολογικό μουσείο του κόσμου, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μου.

Η Κοιλάδα των Βασιλέων (με τους δεκάδες λαξευμένους βασιλικούς τάφους και τα πολύτιμα κτερίσματα που περιείχαν), οι εντυπωσιακοί ναοί Luxor και Karnak, οι κολοσσοί του Μέμνονα, ο ναός της βασίλισσας Χαμσεπσούτ, καθώς και ένα πλήθος άλλων μοναδικών μνημείων, μου χάρισαν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στα άδυτα της αρχαίας αιγυπτιακής Ιστορίας.



Οδηγώντας με μόνιμη συντροφιά τα ασάλευτα νερά του Νείλου, η πόλη Aswan με υποδέχτηκε μετά από 200 χλμ. πορείας. Εδώ, στο νοτιότερο αστικό κέντρο της Αιγύπτου, η οδική αποστολή μου στην χώρα των Φαραώ έφτασε αισίως στο τέλος της.







Από το λιμάνι της πόλης, ένα ποταμόπλοιο –που διασχίζει μια φορά την εβδομάδα τα νερά της λίμνης Νάσερ– θα με μεταφέρει στη σουδανική πόλη Wadi Halfa. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου παραμονής μου στο ειδυλλιακό Aswan αναλώθηκε στις προετοιμασίες της ατμοπλοϊκής μετάβασής μου στο Σουδάν και λιγότερο με την γνωριμία των φαραωνικών μνημείων των πόλης.

Σειρά έχει τώρα η μυθική Νουβία των αρχαίων να καλωσορίσει το δίτροχο ταξιδευτή του Νότου…»

[babis66]

Ο Κώστας Μητσάκης στην 18η ημέρα του ταξιδιού

Τετάρτη, 18 Ιουλίου 2012, 15:16



Στο Σουδάν με την καυτή «ανάσα» της Νουβικής Ερήμου να φτάνει τους 50 βαθμούς



Το ταξίδι του έλληνα οδοιπόρου, Κώστα Μητσάκη, συνεχίζεται και η θερμοκρασία διαρκώς αυξάνεται. Τόσο του περιβάλλοντος, όσο και των συμβάντων. Και στο τέλος έρχεται η πρόσκαιρη γαλήνη μιας διαφορετικής «όασης».

Ας απολαύσουμε το «ημερολόγιο καταστρώματος» του Κώστα Μητσάκη από το πέρασμά του από Σουδάν, ειδικά για το newsbeast.gr:

«Μόνο όποιος έχει ταξιδέψει στην Ινδία με κάποιο τριτοκοσμικό τρένο είναι σε θέση να καταλάβει τις τραγικές συνθήκες που βίωσα εν πλω, διασχίζοντας τη λίμνη Νάσερ μ’ ένα άθλιο σαπιοκάραβο.

Η μετάβαση από την πόλη Aswan της Αιγύπτου στη Wadi Halfa του Σουδάν ήταν ένα ατμοπλοϊκός εφιάλτης διάρκειας 18 ωρών, που ειλικρινά δεν θα ήθελα να ξαναζήσω: υπεράριθμοι επιβάτες που κοιμόντουσαν και στα πιο απίθανα σημεία, βρωμιά και σκουπίδια παντού, δυσοσμία, καυτές λαμαρίνες, φασαρία και ένας ήλιος να πυρπολεί αλύπητα το μικρό πλοιάριο. Κι εγώ, στριμωγμένος σε μια μικρή γωνιά, αγκαλιά με τις αποσκευές μου, έδινα συνεχώς κουράγιο στον εαυτό μου.



Μοναδική, ωστόσο, παρηγοριά στα ατμοπλοϊκά δεινά που βίωνα καρτερικά αποτελούσε η εικόνα της απέραντης λίμνης, η οποία φάνταζε σαν μια μικρή θάλασσα μέσα στην κίτρινη απεραντοσύνη της ερήμου Σαχάρας.

Η λίμνη Νάσερ δημιουργήθηκε το 1971 μετά την κατασκευή του φράγματος στο Aswan, ένα έργο που υπαγορεύτηκε από την επιτακτική ανάγκη να τιθασευτούν τα νερά του Νείλου και να αυξηθούν οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Αυτό όμως είχε και το κόστος του: σαράντα πέντε χωριά κατά μήκος του Νείλου -ανάμεσά τους και η αρχική πόλη Wadi Halfa- βούλιαξαν για πάντα στο βυθό της λίμνης, ενώ περίπου 50.000 γηγενείς εγκατέλειψαν για πάντα τις εστίες τους.

Και μπορεί εγώ να προχωρούσα μπροστά, η σκέψη μου όμως παρέμενε πίσω, στο Aswan της Αιγύπτου. Εκεί είχα αφήσει την πορτοκαλί μοτοσυκλέτα, η οποία θα με ακολουθούσε λίγο μετά μ’ ένα άλλο εμπορικό πλοιάριο. Άλλο άγχος κι αυτό… Μετά από όσα είχα περάσει στο λιμάνι του Port Said με τον εκτελωνισμό της μοτοσυκλέτας, δικαίως ήμουν τόσο ανήσυχος και αναστατωμένος.

Η γνωριμία μου με τη σουδανική πραγματικότητα ξεκίνησε από την υποτυπώδη αποβάθρα όπου έδεσε το πλοιάριο, συνεχίστηκε στους χωματόδρομους της πλινθόκτιστης Wadi Halfa και ολοκληρώθηκε λίγες ώρες αργότερα σ’ ένα υπαίθριο ξενοδοχείο. Με κρεβάτι στην άμμο και ύπνο κάτω από τον έναστρο αφρικανικό ουρανό.

Στη Wadi Halfa, την οποία αγκάλιαζε ασφυκτικά το σκληρό και απόκοσμο οικοσύστημα της Σαχάρας, παρέμεινα για δυο μέρες, έως ότου μοτοσυκλέτα, αναβάτης και αποσκευές γίναμε και πάλι η… γνωστή, αχώριστη παρέα!



Περίπου 920 χλμ. χώριζαν τη Wadi Halfa από την πρωτεύουσα Χαρτούμ, τον επόμενο προορισμό μου. Τα αστέρια τρεμόσβηναν στον ουρανό όταν οι αποσκευές έπαιρναν τη συνηθισμένη τους θέση πάνω στη μοτοσυκλέτα, ενώ λίγο προτού ο ήλιος ανατείλει, άφηνα πίσω μου τα τελευταία σπίτια της Wadi Halfa.



Τολμώντας την αυθημερόν προσέγγιση της σουδανικής πρωτεύουσας, γνώριζα πως απέναντί μου είχα ένα μεγάλο σύμμαχο (έναν καινούριο ασφάλτινο οδικό άξονα), αλλά κυρίως έναν ανελέητο εχθρό: τον καυτό ήλιο της Νουβικής Ερήμου –αυτός ήταν άλλωστε ο βασικός λόγος της αρκετά πρωινής αναχώρησης.



Από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο, βρέθηκα να οδηγώ μέσα σ’ ένα απόκοσμο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο αμμόλοφων και χωμάτινων υψιπέδων, ενώ τα χωριά που συναντούσα στο δρόμο μου ξεχώριζαν για τις πλινθόκτιστες κατοικίες, κατασκευασμένες από τα ευτελή υλικά της μάνας Γης.

Θετικό ήταν πάντως ήταν το γεγονός ότι νερό και καύσιμα έβρισκα σε τακτικές αποστάσεις. Και όταν, νωρίς το ίδιο μεσημέρι, ο υδράργυρος άγγιζε πλέον τους 50 βαθμούς Κελσίου, η καυτή ανάσα της ερήμου με έφερε κυριολεκτικά στα πρόθυρα της τρέλας και της απόγνωσης.





Νόμιζα πως βρισκόμουν μέσα σ’ ένα… φούρνο μικροκυμάτων! Ο ζεστός άνεμος που μαστίγωνε αλύπητα τις αισθήσεις μου με ανάγκασε να υπερβώ κατά πολύ τα όρια της αντοχής μου, ενώ χρειάστηκε να επιστρατεύσω πείσμα και σιδερένια θέληση προκειμένου να ξεπεράσω το θανάσιμο εμπόδιο της Νουβικής Ερήμου. Και τελικά τα κατάφερα… Σαχάρα, σε νίκησα!

Ο ήλιος είχε χάσει πολύ από τη δύναμή του όταν αντίκριζα τα πρώτα σπίτι της σουδανικής πρωτεύουσας. Φτάνοντας στο Χαρτούμ, το κοντέρ της ακούραστης μοτοσυκλέτας κατέγραφε 3.250 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού και το “ημερολόγιο καταστρώματος” σημάδευε την 18η μέρα.



Άφιξη στο ξενοδοχείο “Acropole” και θερμή υποδοχή από τον ιδιοκτήτη Γιώργο Παγουλάτο. Είναι ωραίο να βρίσκεις Έλληνες παντού, σε όλο τον κόσμο… Λίγο αργότερα, το χλιαρό νερό ξέπλυνε από πάνω μου όλη την κούραση και τη σκόνη της ερήμου, ενώ οι εφιαλτικές οδικές μνήμες της διαδρομής ξεθώριασαν γοργά και χάθηκαν σταδιακά στο πίσω μέρος του μυαλού.

Σειρά είχε τώρα η γνωριμία με το Χαρτούμ, που θα με φιλοξενήσει για τις δυο επόμενες ημέρες».

[phoenix]

ολα καλα με το παληκαρι φενεται και ειναι ατσαλι αλλα θα τον προτιμουσα με ενα gs
μπορει να κανω και λαθος αλλα αυτη ειναι γνωμη μου
παντως τον ζηλευω με την καλη εννοια
μπραβο φιλος δωστου γρηγορα ψηλοτερα μακρυτερα

[Arkas]

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση,
καλά χιλιόμετρα στον ταξιδευτή !


Sent by Arkas via Tapatalk !

[Major_Goose]

εχει κουράγιο μπόλικο !!! Αλλά σίγουρα το απολαμβάνει !!!!

[nordkapp]

Καλη συνεχεια στον Κωστα.