Οδοιπορικό στη Τυνησία

[LakisGS]

Ένα από τα πολλά καλά που έχει η χώρα μας, είναι όπως ξέρουμε όλοι, η γεωγραφική της θέση. Πράγμα που με τους ιδιαιτέρως ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, από «όπλο», έχει γίνει μειονέκτημα. Αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, μία εκ των οποίων είναι και η Αφρική...
Κάθε ταξιδευτής και κάτοχος των λεγόμενων “on-off” μηχανών, πιστεύω ότι κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει την Αφρική και τη Σαχάρα. Δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση λοιπόν εμείς...
Ένας καλός και σχετικά κοντινός προορισμός λοιπόν για να πάρουμε μια καλή γεύση από έρημο και Αφρική, και να τεστάρουμε τους εαυτούς μας και τις μηχανές μας για κάποια σχέδια που έχουμε για το μέλλον, ήταν η Τυνησία. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβιζαν λίγο τα τελευταία γεγονότα εκεί, καθώς και η γενικότερη αναταραχή στον αραβικό κόσμο, αλλά η επιθυμία μας να πάμε ήταν πολύ μεγάλη...
Τυχαία μια μέρα που μιλούσα στον κουνιάδο μου για το ταξίδι αυτό, έμαθα ότι υπήρχε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Λάρισα όπου ο άνδρας της κοπέλας που το έχει είναι Τυνήσιος, και δουλεύει και ο ίδιος σε αυτό το τομέα. Μια πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν, αγοράζοντας τα εισιτήρια για τα καράβια Ελλάδα-Ιταλία, και Ιταλία-Τυνησία, από το εν λόγω πρακτορείο, να μάθουμε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Μια χαρά.
Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, πήγα στο πρακτορείο των παιδιών όπου και γνώρισα τον Abdallah. Τρομερό παιδί, ευγενικότατο και με πολλή αγάπη για τη πατρίδα του. Και πάνω απ’ όλα πολύ καλός στη δουλειά του. Συγκινήθηκεαρκετά όταν έμαθε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με αυτόν το τρόπο στη Τυνησία, σε εποχές μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό για εκεί. Έτσι λοιπόν με μεγάλη του χαρά θα μας έδινε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και θα ήταν στη διάθεση μας και για ότι δυσκολία αντιμετωπίζαμε εκεί. Μας καθησύχασε σε ότι αφορά στη κατάσταση εκεί, λέγοντας μας να αποφύγουμε μόνο ένα μικρό κομμάτι στη κεντρική Τυνησία που ήταν ακόμα σε μια κάποια αναταραχή.
Έτσι λοιπόν μετά από λίγο καιρό κλείσαμε τα εισιτήρια, και μπήκαμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το ταξίδι. Η ημερομηνία αναχώρησης ορίστηκε για την Πέμπτη 27/10/2011.
Αν και η διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σχετικά σύντομη (10 ημέρες), τα πράγματα που θα έπρεπε να πάρουμε μαζί ήταν αρκετά. Αιτία αυτού ήταν, πρώτον γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες θα άλλαζαν κατά πολύ στη διάρκεια του ταξιδιού, και δεύτερον, είχαμε σχεδιάσει να κατασκηνώσουμε όπου οι συνθήκες μας το επέτρεπαν. Ε, ξέρετε τώρα... «Αdventure» ταξίδι χωρίς κάμπινγκ λέει? Δέν λέει... Και ειδικότερα στη Σαχάρα. Τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά και τι σκηνές σου έρχονται στο μυαλό όταν το λές... Κάμπινγκ στη Σαχάρα!
Έτσι λοιπόν έπρεπε να κανονίσουμε για αρκετά ρούχα λόγω του κλίματος όπως είπαμε, σκηνές-υπνόσακους-φαγητά κλπ είδη κάμπινγκ, εργαλεία, λάδια-ξύδια για της μηχανές, κάμερες, φορτιστές, μπαταρίες, χάρτες, καθώς και αρκετά φάρμακα. Από απλά αναλγητικά και αντισηπτικά, μέχρι ενέσεις κορτιζόνης και αντιβιοτικά για τσιμπίματα σκορπιών (η έρημος έχει αρκετούς...). Σε αυτό βοήθησε πολύ εννοείται, ο γιατρός της παρέας μας, ο Κυριάκος.
Εδώ θα ήθελα να πω – οι ταξιδευτές το ξέρουν καλά – ότι όση χαρά σου δίνει το ταξίδι, άλλη τόση χαρά σου δίνει και η προετοιμασία του... Ακόμα και τα έξοδα τα «γουστάρεις», αν εξαιρέσεις φυσικά τη μουρμούρα των γυναικών... Ορίστε μας, τόσα έξοδα ο κύριος για να κάνει το κέφι του και εγώ θα κάτσω εδώ σαν τη Πηνελόπη να δουλεύω και να τον περιμένω. Αλλά δεν θα γυρίσεις με το καλό? Θα σου δείξω εγώ. Θα με πας εκεί και εκεί, θα με πας και στο γάμο της ξαδέλφης μου που δεν ήθελες να έρθεις... Και όλα αυτά τα ωραία που ακούμε εμείς οι παντρεμένοι που δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε ψυχή... (Πλάκα κάνω μωρό μου, για τους άλλους τα γράφω αυτά.)

Με αυτά και μ’ αυτά λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη 27/11, ημέρα της αναχώρησης μας.


Η ομάδα ήταν.



Ο Κυριάκος με BMW R 1200 GS ADVE




Ο Νότης με BMW R 1200 GS




O Δημήτρης (hawk eye) με HONDA XLV 1000




Ο Μάνος (manosxlv) με HONDA XLV 1000




...και εγώ (LakisGS) με BMW R 1200 GS ADVE


Όαση η ομάδα έτσι? Μόνο ο Αντωνίου δεν ήρθε μαζί μας, γιατί όπως είπε και ο κελεμπίας, τι να το κάνεις το παλτό στην έρημο...

[LakisGS]

Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα

Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...




Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...






Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...

[princess]

Επιτέλους.....

[LakisGS]

Ημέρα 2η. 28/10/11. Bari – Palermo679χλμ

Έτσι λοιπόν μετά από μία ήσυχη νύχτα, το πρωί περίπου στις 09:00 φτάσαμε στο Bari. Ξεκινάμε λοιπόν για Σικελία. Η διαδρομή από superstradaκαι autostrada, δεν έλεγε τίποτα, πολύ μονότονη, άρχισε λίγο να ομορφαίνει καθώς πλησιάζαμε προς ReggioCalabriaγια να περάσουμε Σικελία. Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη VillaS. Giovanni, όπου θα πέρναμε το φέρυ για Messina, το τοπίο είχε γίνει απλά... καταπληκτικό!! Στα αριστερά μας το βουνό, και στα δεξιά μας το χάος...!!! Γκρεμός και πάνω του κυριολεκτικά «κρεμασμένα» χωριουδάκια με μεσαιωνικά κάστρα και δρομάκια που κατέληγαν στις αμέτρητες παραλίες. Το ίδιο σκηνικό βλέπεις και στη Σικελία. Δυστυχώς σαν φοιτητής που ήμουν στη βόρεια Ιταλία, δεν είχα επισκευθεί ποτέ τα νότια της χώρας. Λάθος μου. Αποφασίσαμε όμως να ξαναέρθουμε εδώ με τις γυναίκες μας και να τα «αλωνίσουμε» τα μέρη...
Απογευματάκι λοιπόν πια και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει στο φέρυ για Messina.










Μέχρι να βγούμε από τη Messina το σκοτάδι είχα πέσει κανονικά. Να πω εδώ ότι είχαμε αποφασίσει, εγώ, ο Νότης και ο Κυριάκος να μείνουμε σε ξενοδοχείο στο Palermo, ενώ ο Μάνος και ο Δημήτρης θέλανε να μείνουν σε κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη. Έτσι και έγινε. Χωρίσαμε καμιά 100αριά χιλιόμετρα από το Palermo. Τα παιδιά κατασκηνώσανε σε μια λουτρόπολη την Cefalu, και εμείς σε ένα ξενοδοχείο που είχε βρει ο Κυριάκος, δίπλα στο λιμάνι του Palermo. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, τηλεφωνήσαμε στα παιδιά να μάθουμε αν όλα ήταν καλά με το κάμπινγκ. Εκεί ήταν που ανησυχήσαμε αρκετά μαθαίνοντας κάποια άσχημα νέα. Η μηχανή του Μάνου έβγαλε πρόβλημα... Το σωληνάκι της βενζίνης είχε τρυπήσει, και έπρεπε τα παιδιά μέσα στα σκοτάδια στο κάμπινγκ και με όλη τη κούραση να βγάλουν το ντεπόζιτο για να δουν αν μπορούν να φτιάξουν τη βλάβη. Το φελέκι μου... αύριο πρωί φεύγει το καράβι και ξαναέχει δρομολόγιο μετά από μια εβδομάδα για Τύνιδα. Έτσι μέσα στην αγωνία, μείναμε σύμφωνοι με τα παιδιά να ξανατηλεφωνηθούμε το πρωί για να δούμε τι έγινε και τι θα κάνουμε. Εμείς που μέναμε κοντά στο λιμάνι, έπρεπε το πρωί να κανονίσουμε να βγάλουμε και εισητήρια για Τύνιδα. Και δεν έφταναν όλα αυτά, δεχόμαστε και ένα τηλέφωνο από φίλο στην Ελλάδα και μας λέει ότι η τηλεόραση είπε ότι σε μία πόλη στη Τυνησία πέφτουν πυροβολισμοί... Τέλεια λέμε... Περιπέτεια δεν θέλαμε? Περιπέτεια θα έχουμε! Και ξανά το φελέκι μου...
Τηλεφωνώ λοιπόν βραδυάτικα, μεσάνυχτα στην Ελλάδα, στον Abdallah, μήπως ξέρει κάτι περισσότερο. Ευτυχώς είναι καθησυχαστικός. Έγιναν κάποια μικροεπεισόδια στο μέρος που μας είχε πει στη κεντρική Τυνησία, από κάποιους που δεν αναγνωρίζουν τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν, αλλά τίποτα περισσότερο. Ο αδελφός του μας είπε, ήταν ήδη με τουρίστες στη Hamammet (τη πόλη που θα κάναμε τη πρώτη διανυχτέρευση μας), και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Του είχα εμπιστοσύνη, και έτσι έπαψε να με απασχολεί αυτό και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα παιδιά και το πρόβλημα στη μηχανή του Μάνου. Από τα πολλά μας πήρε ο ύπνος, με την ελπίδα την επόμενη να πάνε όλα καλά και να πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας.

[SenseiG]

Για προχωρα ........

[LakisGS]

Ημέρα 3η. 29/10/11. Palermo – Τύνιδα

Ξυπνώντας το πρωί, όπως ήταν φυσικό, το πρώτο πράγμα που έκανα πριν ακόμα πλύνω δόντια, ήταν να τηλεφωνήσω στα παιδιά. Δεν το σηκώνουν το τηλέφωνο. Εκεί κάπου ψιλοησύχασα. Το πιο πιθανό είναι να έχουν φτιάξει τη βλάβη και να είναι στο δρόμο, σκέφτηκα. Έτσι και έγινε. Όπως μας είπαν αργότερα, έβγαλαν το ντεπόζιτο, βρήκαν τη τρύπα στο σωληνάκι της βενζίνης, έκοψαν ένα κομμάτι από το σωληνάκι των αναθυμιάσεων και κάνανε bypassκολλώντας το με κόλλα δύο συστατικών. Μια χαρά τα καταφέρανε τα μαστόρια... Εμείς λοιπόν αφού φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό, φορτώσαμε και κατεβήκαμε στο λιμάνι να κανονίσουμε για τα εισιτήρια. Σε λίγο ήρθαν και τα παιδιά. Αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά βρεθήκαμε στην αρχή μια μεγάλης ουράς αυτοκινήτων που ήταν φορτωμένα με ότι μπορείς να φανανταστείς, περιμένοντας το καράβι. Και ως συνήθως επιβιβαστήκαμε κάνα 3ωρο αργότερα από την ώρα που θα έπρεπε... Το καράβι ασφυκτικά γεμάτο από τυνήσιους που γυρνούσαν στη πατρίδα τους, και από κάποιους λίγους ιταλούς, μεταξύ αυτών και μερικοί μηχανόβιοι που πήγαιναν και αυτοί στη Σαχάρα.

[dim orestiada]

επιτελους Λακη το περιμεναμε πως κ πως.... αντε συνεχισε

[LakisGS]

Το ταξίδι δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, λόγω του ότι έβγαλε πολύ άσχημο καιρό, πολύ κούνημα, και αρκετά άτομα μας έδειξαν τι είχαν φάει τις τελευταίες ώρες... Τέλος πάντων από τα πολλά φτάσαμε στη Τύνιδα κατά τις 20:00 με 20:30 το βράδυ. Μεγάλη ταλαιπωρία στο τελωνείο. Χαρτούρα πολλή να συμπληρώσουμε, υπογραφές επί υπογραφών, σφραγίδες επί σφραγίδων, αριθμοί πλαισίων, τι καύσιμο καίμε, τι χρώμα είναι η μηχανή, άντε πάλι υπογραφές... Φάγαμε κάνα 2ωρο και εκεί.






Αφού τελειώσαμε με τη γραφειοκρατία λοιπόν, ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε για Hamammet, περίπου 70 χλμ έξω από την Τύνιδα όπου είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για τη πρώτη μας διανυχτέρευση. Καβαλάμε λοιπόν και με το που βγαίνουμε από το λιμάνι, ωπ, αρχίζει η βροχή. Τι να κάνουμε, σταματάμε να φορέσουμε αδιάβροχα. Ξανακαβαλάμε και αρχίζουμε μέσα στη νύχτα να οδηγούμε προς Hamammet. Ευτυχώς βρίσκουμε εύκολα τον δρόμο, χάρη στις οδηγίες που μας είχε δώσει ο Abdallah. Πλησιάζοντας όμως στη Hamammet, καμιά 10αριά χλμ πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, γίνεται το έλα να δεις... Μιλάμε για ΤΗΝ θεομηνία...!!! Από την βροχή δεν έβλεπες στα 5 μέτρα μπροστά σου, ο αέρας πρέπει να ήταν πάνω από 8-9 μποφόρ. Το καταλάβαμε την μεθεπόμενη μέρα που είδαμε τις ζημιές... Με πολύ μεγάλη δυσκολία οδηγούμε τα τελευταία χιλιόμετρα και βρίσκουμε επιτέλους το ξενοδοχείo μας. Ανεβάζουμε τις μηχανές πάνω σε ένα επίπεδο από τη ράμπα που ανεβάζουν τα καρότσια οι αχθοφόροι – το οποίο ήταν μαρμάρινο και καταλαβαίνετε πως γλυστρούσε με τις μηχανές φορτωμένες – και τις στριμώχνουμε κάτω από το σκέπαστρο της εισόδου για να μπορέσουμε να ξεφορτώσουμε. Φυσικά πιο μούσκεμα δεν μπορούσαμε να γίνουμε. Το καλό με τις ταλαιπωρίες στα ταξίδια είναι ότι τις θυμάσαι μετά ευχάριστα. Καλές και κακές στιγμές, δυσκολίες και απρόοπτα, όλα αυτά είναι το ταξίδι... Αν το θυμάσαι αυτό τις δύσκολες στιγμές τις ξεπερνάς εύκολα. Κρατήστε το αυτό. Είναι καλό κόλπο... Ετσι λοιπόν κουρασμένοι και βρεγμένοι, πάμε στα δωμάτια μας και την πέφτουμε για ύπνο.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα πρώτος από την αγωνία για τον καιρό. Δυστυχώς οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν... Ο καιρός ίδιος με το βράδυ. Βροχή, πολύ βροχή, και ο αέρας τρελός, να προσπαθεί να ξεριζώσει τους φοίνικες στο κήπο του ξενοδοχείου... Ξυπνάω τον Μάνο. Bro του λέω, δεν μας βλέπω να φεύγουμε από εδώ σήμερα. Πάμε να ξυπνήσουμε στο άλλο δωμάτιο και τα παιδιά να δούμε τι θα κάνουμε. Βγαίνοντας από το δωμάτιο, τι να δούμε. Ο διάδρομος του ξενοδοχείου πλημμυρισμένος. Και το ξενοδοχείο μιλάμε καλό, 4άρι και από τα καλά 4άρια. Ξυπνάμε τα παιδιά, κατεβαίνουμε για πρωινό και την πέφτουμε στο internet γεμάτοι αγωνία, να δούμε τον αυριανό καιρό και ανάλογα να σχεδιάσουμε τη διαδρομή. Δεν μας έπαιρνε να χάσουμε και δεύτερη μέρα. Ευτυχώς τα προγνωστικά ήταν σχετικά καλά για την επόμενη. Έτσι λοιπόν την πέσαμε στο ξενοδοχείο μέχρι να κοπάσει η βροχή το μεσημεράκι, και να κόψει ο αέρας, έτσι ώστε να βγούμε για μια μικρή βόλτα με τα πόδια στη Hamammet. Το ταξίδι μας προς την έρημο θα περίμενε μια μέρα...

[LakisGS]

Με την ευκαιρία εδώ, θα σας γράψω λίγα πράγματα για την Τυνησία. Ελπίζω να μη γίνομαι κουραστικός.
Με τη μια άκρη να βρέχεται από τα νερά της Μεσογείου, απέναντι από τη Σικελία, και την άλλη βυθισμένη στην έρημο Σαχάρα της Αφρικής, η Τυνησία είναι ένας καταπληκτικός σύνδεσμος μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Επηρεάστηκε αρχικά από διάφορους σημαντικούς πολιτισμούς. Υπήρξε το κέντρο της Καρχηδονιακής αυτοκρατορίας και ένα από τα πιο γνωστά λιμάνια της Μεσογείου. Το 146 π.Χ. καταλήφθηκε από τη Ρώμη και μετατράπηκε σε Ρωμαϊκή επαρχία. Ακόμα, ακολούθησαν διάφορες δυναστίες χαρίζοντας στη Τυνησία την ιδιότητα του σταυροδρομιού διαφόρων πολιτισμών.






Ο εντυπωσιακός αρχαιολογικός πλούτος αυτής της χώρας επιβεβαιώνει τη σημαντική ιστορική πορεία της, όπως τα Φοινικικά, Ρωμαϊκά και Αραβομουσουλμανικά καλώς διατηρημένα μνημεία, τα φρούρια (Ριμπατς), τα τζαμιά, τις βυζαντινές ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες και βέβαια τις τεράστιες Μεδίνες. Στην πορεία του χρόνου Εβραίοι, Ανδαλουσιανοί, Ιταλοί και Μαλτέζοι έκαναν τα σπίτια τους εδώ και εμπλούτισαν τον Τυνησιακό πολιτισμό με όλες τις απόψεις της Μεσογείου, δημιουργώντας αυτό το μοναδικό πλούτο ποικιλομορφίας. Σύμβολα, χρώματα, γεύσεις που τα συναντάμε παντού έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθιά στο παρελθόν της Τυνησίας και στους λαούς που πέρασαν από το φιλόξενο αυτό τόπο. Το ψάρι, σύμβολο καλής τύχης για τους Καρχηδόνιους και τους Ρωμαίους, χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό μέχρι και σήμερα, καθώς ουρές ψαριών στις ψάθινες ομπρέλες δίπλα στη θάλασσα χαρίζουν καλή τύχη. Προσωπικά παρατήρησα ουρές ψαριών και πάνω στους ουρανούς πολλών φορτηγών... Τα πήλινα κεραμίδια της Ανδαλουσίας εξακολουθούν να γίνονται με τις ίδιες τεχνικές αποτυπώνοντας τουρκικά και ιταλικά μοτίβα. Οι κούκλες ζάχαρης από τη Σικελία είναι μέρος του τυνησιακού δημοφιλούς πολιτισμού όπως και τα διάσημα πλέον υφαντά και τατουάζ των Βερβερίνων. Αυτά τα λίγα γενικά για τη Τυνησία. Το ταξίδι το δικό μας όμως θα επικεντρωθεί στην έρημο Σαχάρα και τις οάσεις. Θα μιλήσουμε παρακάτω σχετικά...

[LakisGS]

Ημέρα 5η. 31/10/11. Hamammet – Redeyef – Tozeur 474 χλμ.

Την επόμενη μέρα λοιπόν με το καιρό σαφώς καλύτερο, ξεκινάμε το πρωί με κατεύθυνση την Σαχάρα. Στα πρώτα χιλιόμετρα αφού αφήσαμε τη Hamammet, είναι εμφανή τα σημάδια της διήμερης κακοκαιρίας. Πλημμυρισμένα χωράφια και δρόμοι, λάσπη παντού, φορτηγά και λεωφορεία εκτός δρόμου κολλημένα κλπ... Μετά από μερικά χιλιόμετρα όμως τα πράγματα καλυτερεύουν, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του και ο καιρός είναι καθαρά ανοιξιάτικος. Ήλιος και όχι πολύ υψηλή θερμοκρασία. Περίπου 18-20 βαθμοί. Τέλειος για οδήγηση μοτοσυκλέτας δηλαδή. Ευτυχώς μας αποζημιώνει, σκεφτήκαμε όλοι! Το τοπίο αρχικά καθαρά μεσογειακό, με πολλά χωράφια γεμάτα ελαιόδεντρα. Το ότι είσαι σε αραβική χώρα το θυμάσε μόνο μέσα στα χωριά. Στο δρόμο το τοπίο θα μπορούσε να είναι και από κάποιο μέρος στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Περνώντας η ώρα και τα χιλιόμετρα και κατεβαίνοντας νοτιότερα, το τοπίο αρχίζει να αλλάζει. Γίνεται πιο ερημικό. Πιο ξερό. Η ζέστη υψηλότερη.





Προορισμός μας το χωριό του φίλου μας του Abdallah το Redeyef απ’ όπου αρχίζει και η γνωστή – ιδιαίτερα στους μηχανόβιους - , Rommelpiste. Ουσιαστικά πρόκειται για τον δρόμο που άνοιξε ο Γερμανός στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ, (αλεπού της ερήμου), για να περάσει με τα πάντσερ του προς την Λιβύη. Λίγο πριν φτάσουμε στο Redeyef, το τοπίο μας έχει συνεπάρει. Είμαστε πια στη έρημο! Όχι ακόμα σε αυτό που φανταζόμαστε για τη Σαχάρα, δηλαδή αμμόλοφοι κλπ, - αυτά θα τα βλέπαμε πιο κάτω, πιο νότια - , αλλά πιο «άγρια» έρημο, με χώμα πέτρα και λιγοστούς θάμνους.