|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#1
12-08-2012, 16:44
|
|||
|
|||
Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980... Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθ
Subject: Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980... Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι...
Το κείμενο μιλάει για το πώς ήταν η ζωή πριν από μερικά χρόνια, αποκαλύπτοντας πολλές αλήθειες για το σήμερα και καταδεικνύοντας τη μεγάλη διαφορετικότητα σχετικά με το πώς μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές και οι «σύγχρονες». Καλύτερα ή χειρότερα, δεν θα σας πω εγώ αλλά θα το καταλάβετε μόνοι σας διαβάζοντας το κείμενο ως το τέλος… »H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας… Δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης»... Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και… μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπευθύνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν «έτρεχε τίποτα». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξίδι.. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα – μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Τότε, το κρυφτό ήταν «υπερπαραγωγή»: ξεκινούσε απόγευμα, αφού είχες διαβάσει και σε άφηνε η μαμά να βγεις στη γειτονιά, και τελείωνε μαζί με τις ειδήσεις της ΕΡΤ, στις 10 το βράδυ! Παίζαμε ποδόσφαιρο ατελείωτες ώρες… Χάσαμε χιλιάδες μπάλες. Άσε που όλοι είχαμε τα γόνατά μας καταχτυπημένα, αλλά δεν μας ένοιαζε! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους… βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P>!!!!! Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί….» 
|
|
#3
12-08-2012, 18:00
|
|||
|
|||
Απάντηση: Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980... Να θυμούνται οι παλιοί
Θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζω μπάλλα στα παρκάκια επί της Μιχαλακοπούλου, απέναντι από το Holiday Inn, γύριζα σπίτι και με έτρωγε όλο μου το σώμα από τις βουτιές στο γρασίδι το ποτισμένο από τα σκυλιά της γειτονιάς, έπαιρνα το ποδήλατό μου και πήγαινα στο άλσος του Αγ. Χαραλάμπους και γύριζα με το σούρουπο. Δεν περνούσε από το μυαλό των γονιών μου ότι μπορεί κάτι να συμβεί, ούτε εγώ φοβόμουν κάτι, είχα πάρει τις οδηγίες από το σπίτι- ξέρετε, δεν παίρνουμε ότι μας δίνουν μεγάλοι που δε γνωρίζουμε, δε μπαίνουμε σε αυτοκίνητο αγνώστου......και πορευόμουν.....
σήμερα όταν τυγχάνει να κινηθώ με τη μηχανή ( λέμε τώρα και καμιά μαμακία να παρηγοριόμαστε...το YBR μηχανή....) στο κέντρο, είμαι πάντα με την πρώτη στο κιβώτιο κι άσε το συμπλέκτη να μαμιέται, αφού δε νιώθω ασφαλής κι είμαι και δυό μέτρα παίδαρος (κόψε κάτι παπάρα!) Ακόμη και με το αυτοκίνητο είμαι πλέον πάντα με τις πόρτες ασφαλισμένες, ιδίως όταν έχω το μωρό στο πίσω κάθισμα. Για το άμεσο μέλλον δε βλέπω επιστροφή στα παλιά "καλά" χρόνια. Σίγουρα όχι με την εξαθλίωση να εξαπλώνεται ασταμάτητη.... Η Αθήνα είναι πλέον "εχθρική" για τα παιδιά, αλλά και για μας τους μεγαλύτερους. Προσωπικά έχω βάλει ρόττα να την κάνω, ελπίζω να σταθώ λίγο τυχερός και να μπορέσω να μεγαλώσω τον Κωνσταντίνο μου σε καλύτερες συνθήκες....
|
|
#4
12-08-2012, 18:17
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980... Να θυμούνται οι παλιοί
Αχ τι μου θύμησες έτσι ακρυβώς μεγάλωσα και ήταν όλα πολύ όμορφα
Τι να πρώτο θυμηθώ το βρεγμένω ψωμί με την ζάχαρη Τις γαιδάρας τα μήλα τα πατίνια με τα ρουλεμάν τα πεντόβολα το κηνηγιτό Να είσαι καλά φιλαράκι που μας θύμησες το ένδοξο παρελθόν μας
|
|
#5
12-08-2012, 18:28
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980... Να θυμούνται οι παλιοί
Αχ ρε φίλε χρόνια ανέμελα αγνά γεμάτα ομορφιές και γεύσεις!
|
|
#7
13-08-2012, 15:20
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980... Να θυμούνται οι παλιοί
Απόσπασμα:
 
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
