|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#1
12-10-2009, 18:57
|
|||
|
|||
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει...
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. (Πάμπλο Νερούντα, «Αργοπεθαίνει...») Last edited by skippybi; 12-10-2009 at 21:50. 
|
|
#2
12-10-2009, 19:12
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει...
Πάμπλο Νερούντα Χιλιανός ποιητής, από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασσάλτο – όπως ήταν το πραγματικό του όνομα – γεννήθηκε το 1904 στο Παρράλ της Χιλής. Αργότερα το 1946 άρχισε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Νερούντα, το οποίο δανείστηκε από τον ποιητή Γιαν Νερούντα. Από παιδί έγραφε ποιήματα σε εφημερίδες ενώ για χάρη της ποίησης εγκατέλειψε τις σπουδές του στη γαλλική φιλολογία. «Το βιβλίο της Δύσης» και «Τα είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο τραγούδι» είναι τα έργα της νιότης του που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό. Παράλληλα με την συγγραφική του πορεία υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα της Χιλής και ταξίδεψε σε πολλές χώρες, (χώρες της Ασίας, στο Μπουένος Aιρες , τη Μαδρίτη, το Παρίσι, κ.α.). Επόμενο ποίημα του Η Ισπανία στην Καρδιά, με διαφορετικό εντελώς θέμα, καθώς ο Νερούντα δεν μπορούσε να σταθεί αδιάφορος στα γεγονότα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και στην εκτέλεση του φίλου του Λόρκα.. Χωρίς να εγκαταλείψει την ποίηση άρχισε να ασχολείται με την πολιτική. Εντάχθηκε στους κόλπους του Κομμου-νιστικού Κόμματος και αρκετά χρόνια αργότερα εκλέχτηκε γερουσιαστής. Το 1948 το Κομμουν-ιστικό Κόμμα κηρύχτηκε παράνομο με αποτέλεσμα ο Νερούντα να ταξιδέψει αρχικά στην Αργεντινή και αργότερα στη Σοβιετική Ένωση. Επέστρεψε στη Χιλή τέσσερα χρόνια αργότερα και το 1953 του απενεμήθη το Βραβείο Λένιν. Η φήμη του Χιλιανού ποιητή είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο και το 1971, περίοδος που ο Νερούντα ήταν πρεσβευτής στη Γαλλία, του απονέμεται ένα ακόμη βραβείο το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Aλλα έργα του ποιητή είναι : Η τρίτη κατοικία, Κάντο Χενεράλ (έργο που μελοποιήθηκε στην Ελλάδα από το Μίκη Θεοδωράκη), Το αλλοπρόσαλλο βιβλίο, Εκατό ερωτικά σονέτα, Γήινη κατοικία, κ.α. Πέθανε το 1973 σε ηλικία 69 ετών και η κηδεία του ήταν το πρώτο ξέσπασμα των Χιλιανών εναντίον της δικτατορίας. ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ TODO EL AMOR - ΟΛΗ Η ΑΓΑΠΗ ΓΕΝΙΚΟ ΑΣΜΑ ΤΟΜΟΙ Α-Β-Γ' EΙΚΟΣΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ ΕΚΑΤΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΟΝΕΤΑ Η ΖΩΗ ΜΟΥ, ΝΙΞΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΡΕΚΑΒΑΡΡΕΝ ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΛΕΝΙΝ ΤΡΙΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΩΔΩΝ ΥΨΗ ΤΟΥ ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ ΧΟΑΚΙΝ ΜΟΥΡΙΕΤΑ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ Αφησε λεύτερα τα χέρια μου και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη! Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν στους δρόμους του κορμιού σου. Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά - με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες. Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο! Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου. Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της! Είναι η πυρκαγιά! Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου! Αφησε λεύτερα τα χέρια μου και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη! Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει, είναι καταιγισμός από ορμές, προσέγγιση του απίθανου, αλλά υπάρχεις εσύ, υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα, και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη - όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω για να σε επιθυμώ, για να σε δεχτώ! Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου κοντά στη θάλασσα, στο νησί. Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό. Ισως πολύ αργά ενώθηκαν τα όνειρά μας, στα ψηλά ή στα βαθιά, στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος, στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται. Ισως το όνειρό σου χωρίστηκε από το δικό μου και στη σκοτεινή θάλασσα με έψαχνε όπως πρώτα όταν δεν υπήρχες ακόμα, όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλάι σου, και τα μάτια σου έψαχναν αυτό που τώρα - ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό - σου δίνω με γεμάτα χέρια, γιατί εσύ είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου. Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα, ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει με ζωντανούς και νεκρούς, και σαν ξύπνησα ξάφνου καταμεσής στη σκιά το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου. Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν. Κοιμήθηκα μαζί σου και ξύπνησα με το στόμα σου βγαλμένο από τον ύπνο να μου δίνει τη γεύση από τη γη, από τη θάλασσα, από τα φύκια, από το βάθος της ζωής σου, και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο από την αυγή σαν να έφθανε από τη θάλασσα που μας περιβάλλει. ΑΠΟΥΣΙΑ Μόλις σε άφησα, έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη ή τρεμάμενη, ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα ή ξέχειλη από έρωτα, καθώς τα μάτια σου σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής που αδιάκοπα σου αφήνω. Αγάπη μου, συναντηθήκαμε διψασμένοι και ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα, βρεθήκαμε πεινασμένοι και δαγκωθήκαμε όπως δαγκώνει η φωτιά, αφήνοντας πάνω μας πληγές. Αλλά περίμενέ με, φύλαξέ μου τη γλύκα σου. Εγώ θα σου δώσω κι ένα τριαντάφυλλο. Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο πλατύ σαν τη γη, τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια σου έδωσα, αλλά περπάτησες με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια στη φωτιά, σβήνοντάς τη. Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη! Δεν σταμάτησα τον αγώνα. Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή, για την ειρήνη, για το ψωμί όλων, αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου και σε κοίταξα όπως ποτέ ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν. Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη! Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου, και τον άντρα που για σε απομάκρυνε το αίμα, το σιτάρι, το νερό ταύτισες με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου. Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη! Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση προς τα πισω μέινε με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα με την προδομένη φωτογραφία μου, εγώ θα συνεχίσω να περπατώ, ανοίγοντας πλατείς δρόμους αντίθετα στη σκιά, κάνοντας γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας το αστέρι σε όποιον έρχεται. Μείνε στο δρόμο Για σένα έφτασε η νύχτα. ίσως την ανατολή θα ιδωθούμε πάλι. Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη! ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι, χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους, χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει, που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου, χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου, καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου, και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι, και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε, και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε. ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω, μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω, περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο. Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω, σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω, κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω. Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος, ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο. Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω, σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος. Εδώ σ’ αγαπώ. Ο άνεμος ξεμπλέκεται στα σκοτεινά τα δέντρα. Και φωσφορίζει η σελήνη στα ρέμπελα νερά. Περνούν οι μέρες όμοιες η μια απ’ την άλλη. Διαλύεται η καταχνιά σε χορευτές φιγούρες Ένα γλαράκι ασημί ξεκρέμεται απ’ την δύση. Αριά και που κάποιο πανί . Ψηλά, ψηλά τα αστέρια Ή καραβιού μαύρος σταυρός. Μόνος. Καμιά φορά με βρίσκει η αυγή κι είναι υγρή ως κι η ψυχή μου. Ηχεί, αντηχεί η θάλασσα η αλαργινή. Αυτό είναι λιμάνι. Εδώ σ’ αγαπώ. Εδώ σ’ αγαπάω και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας Και σ΄ αγαπώ κι ως μες τα πράγματα αυτά τα κρύα. Συχνά πηγαίνουν τα φιλιά μου σ’ αυτά τα πλοία τα βαριά. Πλοία που τρέχουν στο νερό για κει που δε θα φτάσουν. Και νοιώθω να ‘χω ξεχαστεί σαν τούτες τις παλιάγκυρες. Κι οι μώλοι είναι πιο θλιβεροί όταν ποδίζει η νύχτα. Και φθείρεται, ανώφελα πεινώντας η ζωή μου . Ό,τι δεν έχω αγαπώ. Κι είσαι τόσο μακριά. Σ’ αργόσυρτα η ανία μου χτυπιέται δειλινά! Μα η νύχτα φτάνει κι αρχινάει να μου τραγουδάει. Κάνει η σελήνη τους τροχούς του ονείρου να γυρνάνε. Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια. Κι έτσι που σ’ αγαπώ εγώ, στον άνεμο τα πεύκα Θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλλουν το όνομά σου. Όλες τις μέρες παίζεις Όλες τις μέρες παίζεις με του άπειρου το φώς Αβρή επισκέπτρια, φτάνεις ως τ’ ανθί και το νερό. Είσαι κάτι περσότερο από άσπρο κεφαλάκι Που ολημερίς στα χέρια μου κρατάω σαν τσαμπί. Απόταν α’ αγαπάω εγώ δε μοιάζεις με κανέναν Μες σε γιρλάντες κίτρινες άσε να σε ξαπλώσω. Ποιος είναι αυτός με γράμματα που γράφει τα’ όνομά σου με τον καπνό ανάμεσα στ’ αστέρια του Νοτιά; Να σε θυμάμαι άσε με αχ! Όπως ήσουν τότε Όταν ακόμα δεν υπήρχες, Ουρλιάζει ξάφνου ο άνεμος χτυπώντας το κλεισμένο μου παράθυρο Είναι ένα δίχτυ ο ουρανός γεμάτο σκούρα ψάρια. Έρχονται δω να χτυπηθούν όλοι οι άνεμοι όλοι. Γδύνεται η βροχή. Περνάνε τα πουλιά λες και τα κυνηγάνε Ο άνεμος. Ο άνεμος Μονάχα εγώ μπορώ και μάχομαι στη δύναμη ενάντια των ανθρώπων. Η καταιγίδα στροβιλίζει σκούρα φύλλα, Τις βάρκες ξαμολάει που απόψε αγκυροβόλησαν στον ουρανό Εσύ δεν βρίσκεσαι εδώ Α εσύ δεν φεύγεις εσύ θα μου αποκριθείς ως τη στερνή κραυγή πλάι μου κουλουριάσου σαν αν φοβόσουν. Κι όμως πέρασε κάποτε από τα μάτια σου Ένας περίεργος ίσκιος Τώρα , ακόμα και τώρα, μικρή, Μου φέρνεις αγιοκλήματα, κι έχεις ως και τα στήθια μυρωμένα Κι ενώ θλιμμένος ο άνεμος καλπάζοντας δολοφονεί τις πεταλούδες Εγώ σ’ αγαπώ Κι χαρά μου δαγκώνει το στόμα σου το κορομηλένιο Πόσο θα πόνεσες ως να με συνηθίσεις Εμέ και την ψυχή μου την άγρια και μοναχική Και τα’ όνομά μου που όλοι τα αποδιώχνουν Έχουμε δει τόσες φορές να φλέγεται ο αυγερινός Φιλώντας μας στα μάτια, και πάνω απ’ τα κεφάλια μας να ξετυλίγονται Τα δειλινά σαν γυριστές βεντάλιες Τα λόγια σου έγιναν βροχή πάνω σου  Κι σε χάιδεψαν Από καιρό αγάπησα τον ήλιο του κορμιού σου το σιντεφένιο Ως και κυρά του σύμπαντος σε νιώθω Απ’ τα βουνά χαρούμενα λουλούδια, θα σου φέρω, σκούρα κλωνάρια φουντουκιάς και καλαθάκια του δρυμού γεμάτα με φιλιά Θέλω με σε να κάνω αυτό που κάνει η άνοιξη με τις κερασιές Μπορώ να Γράψω Απόψε Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους . Παράδειγμα, να έγραφα : « η νύχτα είν’ όλη άστρα κι αναριγούνε, ζαφειριά τα αστέρια εκεί μακριά ». Γυρνάει ο νύχτιος άνεμος και τραγουδάει στα αιθέρια. Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους. Την αγαπούσα και συχνά και κείνη μ’ αγαπούσε. Νύχτες σαν την αποψινή την κράτησα στα χέρια Πόσες φορές τη φίλησα κάτω απ’ τον άσωτο ουρανό. Αυτή μ’ αγάπησε κι εγώ συχνά την αγαπούσα. Πώς τα μεγάλα κι έντονα μάτια της να μην αγαπώ. Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους Να σκεφτώ : δεν την έχω , Να νιώσω : είναι χαμένη . Ν’ ακούω την άπειρη νυχτιά – χωρίς αυτήν πιο απέραντη. Να πέφτει ο στίχος στην ψυχή σαν δροσιά στη χλόη. Δεν είναι πως δεν μπόρεσε να την κρατήσει η αγάπη μου Μα που έχω αστέρια και αυτή δε βρίσκεται κοντά μου. Αυτό είν’ όλο . Τραγουδάει κάποιος μακριά , μακριά! Δεν παίρνει απόφαση η καρδιά ότι την έχει χάσει . Ψάχνει η ματιά μου να τη βρεί κοντά μου να τη φέρει. Ψάχνει η καρδιά μου όμως αυτή δε βρίσκεται μαζί μου. Ίδια η νύχτα το ίδιο λευκά δείχνει τα ίδια δέντρα. Ίδιοι κι εμείς οι αλλοτινοί όμως όχι πια ίδιοι. Βέβαια πια δεν την αγαπώ, Μα πόσο την αγάπησα. Τον άνεμο ήθελε η φωνή μου για ν’ αγγίξει τα αυτιά της. είναι αλλουνού . Θα ‘ναι αλλουνού . Ως ήταν των φιλιών μου το αγνό κορμί της, η φωνή τα απέραντα της μάτια. βέβαια πια δεν την αγαπώ, μα ίσως την αγαπάω πόσο βραχύς είν’ ο έρωτας, τι ατέρμονη η λήθη. Δεν παίρνει απόφαση η καρδιά ότι την έχω χάσει Αφού μια νύχτα σαν κι αυτή στα χέρια την κρατούσα. Αν κι είναι τούτος ο στερνός καημός που μου ‘χει δώσει Κι οι στίχοι τούτοι οι στερνοί που έγραψα για κείνην. «Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο πλατύ σαν τη γη,τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια σου έδωσα......»!*Πάμπλο Νερούντα*! Last edited by skippybi; 12-10-2009 at 22:00.
|
|
#3
12-10-2009, 21:29
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει...
Μπράβο. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,όντως λέει την πραγματικότητα, την οποία δυστυχώς πολλοί απο εμάς την προσπερνάμε μή δίνοντας σημασία.
|
|
#4
12-10-2009, 23:29
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει...
Εύγε Βασίλη!!!!!!!!!!
Άλλη μια φορά, ανέβασες το επίπεδο στο φόρουμ!!!!!!!!! :sm4::sm4::sm4: ΥΓ. Αν "αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει"... τότε... "ποτέ δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη"!!!!!!!!!! 
|
|
#5
13-10-2009, 01:19
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει...
Απόσπασμα:
δυστυχως αγαπητε αργοπεθαινουμε χρονια τωρα που επιλεγουμε να μας κυβερνανε οι ιδιοι και οι ιδιοι
|
|
#6
13-10-2009, 01:30
|
||||
|
||||
|
Απάντηση: Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει...
Απόσπασμα:
__________________
Ο ανόητος ... ψάχνει τα λάθη των άλλων, ο έξυπνος ... του εαυτού του, αλλά ο σοφός ... όλους τους συγχωρεί !!! 
|
|
|
|
Σχετικά Θέματα
|
||||
| Θέμα | Δημιουργός | Forum | Απαντήσεις | Τελευταίο μήνυμα |
| Ευτυχως δεν εσπρωχνα!!! | DERTILAS | Τεχνικά θέματα διάφορα | 33 | 10-10-2009 01:46 |
| δεν φταει ο φοιτητης........... | Alext | Χιούμορ | 1 | 25-09-2009 21:04 |
| Σοκολάτα που δεν παχαίνει | skippybi | Υγεία | 14 | 25-08-2009 14:03 |
| Δεν #####, δεν #####!!! | emix | Ανέκδοτα | 14 | 06-07-2009 16:38 |
| Η φιλία δεν είναι παντοτινή | skippybi | Διάφορα | 8 | 08-06-2009 21:01 |
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
