Εκτος προγραμματος...

[Ταξιδευτης]

Φυγε.
Ασε με. Πρεπει να δουλεψω.

Φυγε. Τωρα.
Αυτη η φωνουλα στο πισω μερος του μυαλου μου δεν ελεγε να σωπασει. Ωρα τωρα προσπαθουσα να εστιασω στην αθλια οθονη του υπλογιστη. Μταιος κοπος. Τα ματια αρνουνταν πεισματικα να κοιταξουν το spreadsheet με τα στατιστικα στην οθονη και εμεναν καρφωμενα στον ηλιο εξω απο το παραθυρο που εδυε σιγα σιγα πανω απο την πολη.

Φυγε.
Το μυαλο σκεφτοταν τις τελευταιες μερες και εψαχνε να βγαλει ακρη χωρις αποτελεσμα. Τι χωριζει τελικα τον παραδεισο απο την κολαση; Την αγαπη απο το μισος; Τη χαρα απο τη λυπη; Τη φωτια και το παθος απο την απαθεια; Το μαζι απο το χωρις; Ολα μια λεπτη γραμμη ειναι και εμεις ακροβατουμε πανω της συνεχως -ποτε απο δω και ποτε απο κει, να προσπαθουμε να ισορροπησουμε οσο καλυτερα μπορουμε. Μπορουμε;

Δεν γινοταν αλλο. Δουλεια τελος -ετσι και αλλιως Παρασκευη απογευμα και το τριημερο μολις ξεκινουσε- ποια εταιρια δουλευε τωρα; Οι συναδελφοι ειχαν φυγει απο ωρα. Ο ενας με το παιδακι του, ο αλλος με την κοπελια του, ο τριτος με την οικογενεια.. Ολοι ειχαν κανονισει, σχεδιασει, προγραμματισει -ομορφα, τακτικα, βολικα, ησυχα.
Εγω παλι δεν ειχα κατι προγραμματισμενο, ομως το μονο που ηξερα ηταν οτι επρεπε να φυγω. Για που; Απο που; Με ποιον;

Εκλεισα τον υπολογιστη και σηκωθηκα απο το γραφειο. Ανοιξα τον παλιο χαρτη που παντα εχω στο συρταρι μου και χαμογελασα.
Αυτες οι απειρες πολυχρωμες μικρες γραμμες πανω στο μπεζ φοντο παντα με εκαναν να χαμογελαω πλατια. Ισως γιατι αυτη την εικονα την εχω συνυφασμενη με ταξιδια, διακοπες, καλοκαιρια, ομορφα πραγματα ζεστα... Και καθε μια διαδρομη μια νεα αφορμη για ονειρα, γνωριμιες, εικονες. Αν αλλοι νοιωθουν χαρουμενοι αγοραζοντας υλικα αγαθα, εγω νοιωθω χαρουμενος με αυτα που δεν αγοραζονται.

Το τριημερο αυτο ηταν απολυτα ανοιχτο, καθαρο σαν μια κολλα λευκου χαρτιου. Δεν ειχα προγραμματισει τιποτα, δεν ειχα σχεδιασει τιποτα.
Θα εφευγα χωρις προγραμμα και θα τα εβρισκα ολα στην πορεια. Γιατι οχι;

Ομως καθε ταξιδι χρειαζεται το soundtrack του και τουλαχιστον αυτο το ηξερα καλα ποιο ηταν...
Ανοιξα τα ηχεια, αραξα πισω και αφησα τα χρωματα της δυσης να με ταξιδεψουν....

Ημουν πεσμενος και αναρωτιεμαι γιατι/
Αυτα τα μικρα μαυρα συννεφα να με ακολουθουν...

Ειναι απλα χασιμο χρονου/
Και θα ηθελα να ειμαι χαρουμενος/
Νομιζω οτι θα βγω εξω και θα παρω ενα χαμογελο απο ουρανιο τοξο
Αλλα να ειμαι ελευθερος/
Ειναι ολα ελευθερα.

Ισως λοιπον αυριο να βρω το δρομο μου πισω.
So maybe tomorrow, I'll find my way home....

Ισως αυριο να βρω το δρομο της επιστροφης αλλα τωρα ηθελα να βρω το δρομο να φυγω....
Δυναμωστε και παμε...
Maybe Tomorrow - Stereophonics

[Ταξιδευτης]

Σηκωθηκα το πρωι του Σαββατου, εφτιαξα καφεδακι, εβαλα καλη μουσικη και εκατσα στο μπαλκονι να το απολαυσω και να βαλω τις σκεψεις μου σε μια ταξη.

Αυτη τη φορα δεν ειχα χαρτες, δεν ειχα διαδρομες, δεν ειχα μερες αριθμημενες και ομορφες.
Μια κουβεντα του αγαπημενου μου Κωστη απο την Πατρα μου εδωσε την πρωτη κατευθυνση. Πατρα; Γιατι οχι!
Και μιας που θα ημουν εκει θα μπορουσα να βρω και τον φιλο Γιωργο που θα ηταν εκει ηδη απο την προηγουμενη στους γονεις του.

Εκανα τις σχετικες επαφες και καπου εκει χτυπησε το τηλεφωνο. Ηταν ενας αγαπημενος φιλος απο Θεσσαλονικη.

- Ελα ρε φιλε. Θα ερθεις το τριημερο στο Πηλιο στην πανελληνια μας;
- Την ποια;
- Την πανελληνια ρε συ! Καλα! Εσυ εφτιαξες το φορουμ και δεν ξερεις τιποτα;
- Εχω χασει επεισοδια ρε αδερφε τον τελευταιο καιρο. (τι να του ελεγα του ανθρωπου....)
- Τελοσπαντων, εχουμε κανονισει στο Πηλιο το τριημερο για καμπινγκ σε ενα πολυ ομορφο παραθαλασσιο μερος! Ελα!

Πηλιο; Και η Πατρα; Χμμμ. Και γιατι οχι και η Πατρα; Και αφου λεμε Πατρα δεν παμε και απο καμια πιο ενδιαφερουσα διαδρομη επανω, οπως απο ορεινη Ναυπακτια; Ευκαιρια ειναι!

Δεν χρειαζομουν περισσοτερα. Κατεβηκα κατω, φορτωσα στο σακκο σκηνη, sleeping bag και δυο πραγματα και ημουν ετοιμος! Αλλο ενα ταξιδακι λοιπον ξεκινουσε. Παρεα με αγαπημενους φιλους, σε ανοιχτους δρομους, με αγνωστα και ομορφα μερη, και παντα συντροφια με την λατρεμενη μου Αυρα...

[Kosttis]

[Ταξιδευτης]

Τα κλειδια στη μηχανη, ενα ζευγαρι γαντια, ενας χαρτης και ο δρομος μπροστα να ειναι ανοιχτος... -- Η προσευχη του μηχανοβιου.




Κατεβηκα την βαρετη διαδρομη για Πατρα κατω απο εναν εκτυφλωτικο ηλιο και με τη ζεστη να σπρωχνει το θερμομετρο στα τριανταφευγα... Παρολαυτα το χαμογελο μου ολοενα και μεγαλωνε. Με καθε χιλιομετρο διαδρομης αφηνα πισω μου προβληματα, σκεψεις, αδιεξοδα, στεναχωριες -ειχα στρεψει την πλατη στην γκριζα τσιμεντουπολη και αδειαζα τα ψυχολογικα μου μπαγκαζια στις ακρες του δρομου. Οποιος πει οτι αυτο δεν ειναι ενας βασικος λογος που ταξιδευουμε θα ειναι ψευτης.

Ο Κωστας με ειχε ηδη ενημερωσει οτι το προγραμμα του θα ηταν πολυ πιεσμενο το Σαββατο με κατι συγγενικες υποχρεωσεις και δεν ειχε νοημα να βρεθουμε μεσα στον πανικο. Ετσι κατευθυνομουν στο σπιτι του Γιωργου τον οποιο ειχα ηδη πεισει να με ακολουθησει για το Πηλιο. (Ας προσεχε!)

Συντομα βρεθηκα στο ομορφο σπιτι της οικογενειας του, οι οποιοι παροτι δεν με γνωριζαν με υποδεχθηκαν με χαρα και ενοιωσα υπεροχα! Παντα μου αρεσει οταν γνωριζω τοσο ευγενικους ανθρωπους που με αντιμετωπιζουν καλοπιστα -δεν ειναι ολοι ετσι βλεπετε... Για καποιους ειμαστε αλητες μηχανοβιοι αλλα ας ειναι...

Κατσαμε καμια ωριτσα εκει με κουβεντουλα και χαλαρωση και σιγα σιγα ο Γιωργος ετοιμαστηκε για να φυγουμε.
Φορτωμενες οι μηχανες και πορεια για τη γεφυρα του Ριου λοιπον...






Ματια καθαρα και αγνα πισω απο μαυρες ζελατινες... Μην κρινεις το βιβλιο απο το εξωφυλλο μωρο μου...

[Ταξιδευτης]

Τοσο ο Γιωργος οσο και εγω ειχαμε ηδη φαει για μεσημερι οποτε τι καλυτερο απο ενα καφεδακι στην Ναυπακτο τωρα;
Τι; Ηταν ηδη απογευμα και ειχαμε δρομο μπροστα μας; Ε και λοιπον;




Οταν εχεις την επιλογη να κατσεις παρεα με ενα φιλαρακι μπροστα σε μια τετοια θεα θα το αρνηθεις λογω χρονου; Ρολογια και κινητα ειναι πεταμενα στο πατο της θαλασσας και ο χρονος θα κυλαει οπως τον θελω εγω τωρα!

[Ταξιδευτης]

Οι προγνωσεις για αστατο καιρο το τριημερο μαλλον ειχαν κρατησει μακρυα απο αυτα τα μερη τον πολυ κοσμο. Ακομα καλυτερα! Ποτε δεν μου αρεσε η πολυκοσμια.
Χωρια που απο τοτε που εκοψα εντελως τις ειδησεις και τα μετεωρολογικα δελτια περναω περιφημα! Οσοι καθονταν μεσα τωρα μαλλον εχαναν...

Οντας ηδη στο δρομο αρχισαμε να σχεδιαζουμε τη διαδρομη μας με την αλανθαστη επιστημονικη μεθοδο του: "Ρε συ, αυτη η γραμμη περναει διπλα απο αυτες τις λιμνες στο χαρτη/ Καλη φαινεται/ Παμε απο εκει."
Αρχικος στοχος ηταν να φτασουμε Πηλιο το βραδυ, αλλα η ωρα ηταν ηδη γυρω στις 6. Το GPS εδινε χρονο αφιξης καπου γυρω στα μεσανυχτα.
Καλα, δεν πειραζει. Παμε και βλεπουμε...

Ορεινη Ναυπακτια λοιπον με μια διαδρομη πνιγμενη στο πρασινο....

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος ανηφοριζε προς το βουνο και κατω η θεα ηταν εκπληκτικη. Μπορει να ειχαμε αργησει να ξεκινησουμε τη πορεια αλλα ημασταν εδω στην καλυτερη ωρα της μερας!







Η χαρα να μοιραζεσαι τετοιες εικονες με καποιον φιλο...

[Ταξιδευτης]

Αν χαθω μια μερα, σε τετοιους δρομους να ψαξετε να με βρειτε...






...σε λατρεμενα χωριουδακια χωμενα μεσα στα βουνα....


Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό, ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι...




Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω, πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι...

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος ανεβαινε ψηλα στο βουνο και εμεις κυνηγουσαμε τον ηλιο που εδυε...




Η ορεινη Ναυπακτια ειναι πραγματικα πανεμορφη. Αδειοι δρομοι, καθολου κινηση, πρασινο και δαση παντου...




Κατευθυνομασταν βορεια προς το φραγμα του Ευηνου, και την λιμνη που απλωνοταν κατω μαγευτικη...


Ο δρομος κατεβηκε την πλαγια του βουνου και συντομα βρεθηκαμε πανω στο φραγμα της λιμνης. Εσβησα τη μηχανη και εκατσα λιγο βουβος μεσα στην απολυτη σιωπη του απογευματος. Δεν φυσουσε, δεν εκανε κρυο, δεν εκανε ζεστη, ολα ηταν απλα.... ησυχα.
Μια τελεια στιγμη παγωμενη μεσα στο χρονο.

Στο νου μου ηρθε ενα πολυ αγαπημενο κομματι: Embrace - Nature's Law και αρχισα να το τραγουδαω...

You should never fight your feelings
When your very bones believe them
You should never fight your feelings
You have to follow natures law

I'll live with never knowing, if knowings gonna change
I'll stop a feeling growing, I will stay away
Like a broken record, stuck before a song
A million beginnings, none of them the one

[Ταξιδευτης]

Αφου μειναμε εκει για λιγο απολαμβανοντας την εικονα συνεχισαμε το δρομο βορεια.
Πανω στο βουνο το κρυο πλεον ηταν αρκετα αισθητο οποτε καναμε μια σταση για μια μικρη ανασυγκροτηση.




Η διαδρομη απο εδω θα μας εβγαζε στο Καρπενησι απ' οπου σχεδιαζαμε να κατηφορισουμε για τη Λαμια και απο εκει να παμε Βολο και τελικα Πηλιο. Ομως το βραδυ ειχε ηδη πεσει βαθυ και στην καλυτερη των περιπτωσεων θα ημασταν στο Πηλιο κατα τις 4 το πρωι! Θα μπορουσε ισως να γινει αλλα δεν θα βλεπαμε τιποτα απο τη διαδρομη και το πιο σημαντικο ειναι οτι θα πεφταμε πανω στην καταιγιδα που εδινε το δελτιο για το βραδυ στην περιοχη του Πηλιου.

Αφου δεν ειχαμε συγκεκριμενο προγραμμα λοιπον αποφασισαμε να παμε μεχρι το Καρπενησι και να διανυκτερευσουμε εκει το βραδυ. Η διαδρομη μεσα στο σκοτεινο δασος και το πυκνο σκοταδι ηταν κατι μαλλον ασυνηθιστο για το φιλο Γιωργο αν και εγω ημουν μαθημενος σε τετοιες καταστασεις απο τα ταξιδια μου στο εξωτερικο που πολλες φορες νυχτωνομουν μεσα σε δαση....
Ακομα και ετσι ομως το δασικο κομματι αυτο προς το Καρπενησι ηταν μοναδικη εμπειρια. Το φεγγαρι που ειχε απο ωρα βγει στον ουρανο φωτιζε το δρομο με μια ασημενια αποχρωση που πραγματικα δεν περιγραφεται, ουτε φωτογραφιζεται... Ειναι απο τις στιγμες που απλα ο καθενας κλεινει μεσα του και μενουν αξεχαστες...

Καποια στιγμη βρεθηκαμε στη γραφικη Δομνιστα και περνωντας απο την κεντρικη πλατεια του χωριου αποφασισαμε να κανουμε μια σταση για να τσιμπησουμε κατι. Το Καρπενησι μπορει να ηταν πιο μεγαλο και να ειχε πιο πολλες επιλογες ισως, αλλα εμεις ψαχναμε το γραφικο και ομορφο, οχι το τουριστικο και τυποποιημενο...
Ταβερνακι λοιπον και κουβεντουλα με την φιλικοτατη ιδιοκτητρια που μας ρωτησε αν πηγαιναμε στο Παντα Βρεχει.




Οταν ρωτησαμε γιατι να παμε εκει μας ειπε οτι αυτο το τριημερο ειχαν συγκεντρωση εκει καποιες λεσχες με τζιπ και ειχαν μαζευτει 200+ ατομα λεει. Μαλλον δεν ειχε δει οτι δεν ειχαμε τζιπ αλλα μηχανες, αλλα και παλι με τις συγκεκριμενες μηχανες και να θελαμε να παμε εκει μαλλον θα ηταν αδυνατον, οποτε αρκεστηκαμε να χαμογελασουμε και να πουμε οτι καποια αλλη στιγμη θα το τιμουσαμε το μερος με πιο καταλληλα οχηματα...