ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ

[sapou]

Ουδεμία σχέση έχει αυτό το ταξιδιωτικό με όλα αυτά τα οποία ξέσπασαν το 2010 στον Αραβικό κόσμο. Ευχτυχώς είχα προλάβει να πάω ένα χρόνο νωρίτερα. Άνοιξη του 2009, Μάιος συγκεκριμένα. Στο μυαλό μου το σχεδίαζα από χρόνια, να κάνω τον κύκλο της Μεσογείου με μηχανή. Τελικά το '09 μου δόθηκε η ευκαιρία και όπως λέμε carpe diem, έτσι και εγώ έκανα carpe gs και ξεκίνησα. Για δίαφορους λόγους αποφάσισα να αποφύγω τον κύκλο (βλ. Αλγερία) και έτσι περιορίστικα σε ένα ημικύκλιο ας το πούμε, της ανατολικής Μεσογείου (Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνισία, Ιταλία). Τα περί προετοιμασίας θα τα αναφέρω ξεχωριστά για την κάθε χώρα, αλλά σε γενικές γραμμές μου πήρε περιπου 4 μήνες για να συγκεντρώσω όλες τις βίζες, πληροφορίες για την κάθε χώρα κτλ κτλ... Όσον αφορά την παρέα, από τα δύο άτομα που θα μπορούσαν να έρθουν μαζί μου κανένας δεν μπορούσε, οπότε πήρα την απόφαση να σολάρω. Και δεν το μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο μέχρι σήμερα!! Και μερικές φωτό teaser για αυτά που θα ακολουθήσουν.

[man_OS]

ταξίδι ζωής και για μένα ο γύρος της μεσογείου. Προς το παρόν έχω καταφέρει το ευρωπαϊκό μισό, ελπίζω μια μέρα να "κλείσει ο κύκλος".
Αναμένω με πολύ ενδιαφέρον το οδοιπορικό σου!

[N4pSt3R]

Πω πω πω!!!'Ομορφα πράμματα!!!Περιμένουμε ένα "δυνατό" ταξίδι!!!

[aeriko]

Ειμαστε έτοιμοι, μοτέρ.

[sapou]

Η εκίνηση έγινε από Αθήνα με μία ενδιάμεση στάση στην Καβάλα (πατρίδα!), όπου έμεινα 10 ημέρες μέσα στις οποίες ξανακατέβηκα Αθήνα 2 φορές (1 αεροπλανο, 1 αυτοκίνητο) για την βίζα της Λιβύης!!!! Ναι, ταλαιπωρία που δεν περιγράφεται, αλλά περισσότερα για αυτό όταν φτάσουμε στην πρώην Gadaffi-land. 30-05-2009 με βίζα πλεόν στο διαβατήριο βάζω μπρός για Τουρκία. Τα συναισθήματα ανάμικτα, με μία μεγάλη δόση φόβου/αγωνίας/λαχτάρας (δεν ξέρω πως να το περιγράψω) για το τι με περιμένει. Στο πότε πέρασα τα σύνορα και βρέθηκα, πήρα το φέρυ και βρέθηκα στο Τσανάκαλε ούτε που το κατάλαβα. Αλλαγή ηπείρου μέσα σε λίγες ώρες και η διάθεση ανεβαίνει. Κάπου πιο κάτω στα παραλιακά στροφιλίκια με περνάει ένα 990 δικάβαλο (ξέρω τι σκέφτεστε). Εντός του 10λέπτου συναντάω τον αναβάτη του σε ένα μικρό καφέ στην άκρη του δρόμου να μου κάνει νόημα να σταματήσω. Συστηνόμαστε και συνειδητοποιώ ότι πρόκειτε για δύο νεαρά παιδία της ηλικίας μου (32) που πηγαίναν στο εξοχικό τους στο Αϊβαλί. Το φορτωμένο GS του έκανε εντύπωση και με σταμάτησε να πιάσουμε την κουβέντα. Ταξίδια, μηχανές κτλ. Είχε και καμία 39 βαθμούς και είχα λαλήσει λίγο μέσα στο κράνος, οπότε ένα παγωμένο τσαγάκι βοηθούσε την κατάσταση. Ξεκινήσαμε μαζί, εγώ με πορεία την Σμύρνη. Εδώ να βάλω μια παρένθεση ότι για όλο το ταξίδι δεν είχα υπολογίσει πουθενά ούτε διανυκτερεύσεις ούτε τίποτα σχετικό, όπου με βγάλει ο δρόμος για την ημέρα εκείνη. Γενικά δεν είχα πίεση χρόνου να επιστρέψω Ελλάδα, εφόσον δεν ξεπερνούσα τις 40 ημέρες περίπου. Λίγο πριν το Αϊβαλί λοιπόν ο Έμρε και η Μπέρτσεμ (γυναίκα του) με σταματάνε και μου λένε ότι θα με πιάσει η νύχτα για Σμύρνη και μήπως θα ήθελα να μείνω σπίτι τους. Ξαφνιάστικα με αυτή την απλόχερη φιλοξενία, ζύγισα λίγο τα πράγματα και τους ακολούθησα. Περάσαμε μια φανταστική βραδυά τρώγοντας καταπληκτικά και μιλώντας με τον Έμρε μέχρι τα χαράματα για ταξίδια και μηχανές, συνοδεία ναργιλέ.

DSC00338.jpg

Το πρωί χαιρέτησα τους οικοδεσπότες μου, έχοντας μείνει γενικά έκπληκτος με την φιλοξενία τους σε έναν τελείως άγνωστο, καταρίπτοντας για μία ακόμα φορά όλα αυτά για τους "κακούς" τους Τούρκους (με τα παιδιά έχουμε μείνει φίλοι έως και σήμερα). Επόμενη στάση η αρχαία Pergamos, όπου στο πάρκινγκ συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι μόνος!


DSC00348.jpg

Πάνω από 200 μηχανές, συν Varadero Club Greece. Με την Τουρκία δεν είχα ιδιαίτερο καημό να την δω σε αυτό το ταξίδι, καθότι ως δίπλα στην Ελλάδα την θεωρώ πιο προσβάσιμο προορισμό. Οπότε το σχέδιο ήταν να την διασχίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ, προχωρόντας από τα παράλια. Γι αυτό συγχωρέστε με για την έλειψη φωτογραφιών σε αυτό το κομμάτι, θα επανορθώσω πιό νότια! Πέρασα λοιπόν και την Έφεσσο, και έκανα στάση στο Koycegiz για το βράδυ, μία ήσυχη παραθεριστική κωμόπολη. Επόμενη μέρα, καβαλάω νωρίς νωρίς και καβατζάρω από τα βουνά με σκοπό να φτάσω στην Antalya. Το τοπίο με εκπλήσει συνέχεια, θυμίζοντας μου κομμάτια από Ελλάδα, αλλά όχι ακριβώς.

DSC00355.jpg

DSC00353.jpg

DSC00358.jpg

Αυτό που δεν υπολόγιζα ήταν ότι καμία εκατοστή χιλίομετρα από την Antalya οι δρόμοι ήταν υπό κατασκευή, δηλαδή χωματόδρομοι με τα όλα τους. Άσε που νύχτωνε και είχε και νταλίκιες που δεν τις πέρναγες με τίποτα στα χωμάτινα στροφιλίκια. Είχα αρχίσει να τα φτύνω με την όλη φάση και οι 8 ώρες οδήγηση δεν βοηθούσαν. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν έβρισκα ούτε κάποια δωμάτια, αλλά ούτε και μέρος να στήσω αντίσκηνο. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε έναν οικισμό το Buyukeceli όπου υπήρχε ένα ξενοδοχείο. Με την μούρη καφέ από την σκόνη πήρα ένα δωμάτιο και έπεσα ξερός για ύπνο. Στις σκέψεις μου τριγύρναγε η Συρία, καθώς ήξερα ότι αύριο θα περνούσα σύνορα!!!

[sapou]

DSC00372.jpg

Το πρωινό με βρίσκει να διανύω τα τελευταία Τούρκικα χιλιόμετρα αφήνωντας πίσω Βυζαντινά οχυρά κατά μήκος της ακτογραμμής. Εδώ και μία μέρα δεν έχω συναντήσει ούτε έναν ταξιδιώτη με μηχανή. Το πράγμα έχει αρχίσει και σοβαρεύει.

DSC00368.jpg

Το πέρασμα των συνόρων Τουρκίας-Συρίας είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Ακολουθείς ένα φαράγγι και δεξιά και αριστερά υπάρχουν μισογκρεμισμένη αρχαίοι πύργοι, μάρτυρες ενός πιο ζόρικου τελωνειακού καθεστώτος. Και λίγο info για την χαρτούρα των συνόρων της Συρίας. Χρειάζεται βίζα την οποία μπορείτε να αποκτήσετε επί τόπου. Επειδή δεν μιλάν λέξη αγγλικά, ενδέχεται να ταλαιπωρηθείτε. Οπότε είναι πιο καλό να την έχετε εκδώσει στην Αθήνα, η όλη διαδικασία δεν κρατάει πάνω από 4 μέρες. Επιπλέον χρειάζεται πράσινη κάρτα, διεθνές δίπλωμα της ΕΛΠΑ (όχι το ευρωπαϊκό), και στα σύνορα θα σας ζητήσουν να βγάλετε και μία ασφάλεια δική τους (με κόστος γύρω στα 20 ευρώ). Δίαφοροι επιτήδειοι σε προσεγγίζουν επί τόπου προσπαθώντας με κουτσά Αγγλικά να σε πείσουν ότι χρειάζεσαι την βοήθεια τους για να περάσεις (αγνοήστε τους, εκτός εάν θέλετε να πληρώνετε κερατιάτικα στο τέλος). Είναι λίγο κολιτσίδες μέχρι να δείξεις ότι δεν αστειεύεσαι.

Με το που πέρασα τα σύνορα άρχισα να διασχίζω χωριά, στα οποία τα επίπεδα της φτώχειας ήταν πέρα από καθε φαντασία. Δεν μπορώ ούτε καν να διανοηθώ πως είναι τα πράγματα σήμερα, έπειτα από τον συνεχή πόλεμο που έχει ρημάξει ολόκληρη την χώρα. Σημερινός στόχος η πανέμορφη Aleppo, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Με λίγη τύχη βρέθηκα στο ιστορικό ξενοδοχείο Baron, το οποίο είχε και εσωτερικό πάρκινγκ για την μηχανή. Η τιμή κάπως τσιμπημένη, αλλά βρισκόσουν στο κέντρο της πόλης, και έμενες σε βασιλικά δωμάτια, με αύρα άλλης εποχής.

DSC00411.jpg

Οι επόμενες δύο ημέρες αφιερώθηκαν αποκλειστικά στην περιήγηση του σουκ της πόλης (σκεπαστές υπαίθριες αγορές), η οποία χρονολογείτε από τον 14ο αι., και αποτελεί το μεγαλύτερο σουκ παγκοσμίως. Νομίζω ότι οι εικόνες αρκούν.

DSC00391.jpg

DSC00395.jpg

DSC00397.jpg

DSC00402.jpg

[tolhs]

Ονειρο ζωης που το κανεις πραγματικοτητα...
Καλη συνεχεια και αναμαινουμε,,,,

[sapou]

Και λίγο ακόμα από Aleppo.

DSC00399.jpg

DSC00400.jpg

DSC00398.jpg

DSC00403.jpg

DSC00409.jpg

DSC00379.jpg

DSC00388.jpg

Επί δύο μέρες γέμισα μπαταρίες (σε αυτό συνέβαλαν και τα απίστευτα κεμπάπ που καταβρόχθιζα κάθε βράδυ). Είχε έρθει η ώρα για λίγη έρημο. Προορισμός η μυθική πόλη της αρχαιάς Παλμύρας. Με μία ενδίαμεση στάση.

DSC00443.jpg

[sapou]

Πριν την Παλμύρα λοιπόν ήθελα να ρίξω μια ματιά στο φημισμένο οχυρό Crac de Chevaliers, το οποίο βρίσκεται έξω από την πόλη της Homs. Το συγκεκριμένο κάστρο είναι φημισμένο τόσο για την καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, όσο και γιατί πολλοί παλαιότεροι περιηγητές το έχουν εξυμνίσει ώς το "κάστρο των ονείρων κάθε παιδιού".

DSC_0007.jpg

DSC_0017.jpg

DSC_0025.jpg

DSC00420.jpg

DSC00424.jpg

DSC00433.jpg


DSC00427.jpg

Έπειτα από μερικές ώρες μέσα στο φανταστικό οχυρό καβάλησα το GS για να ανοιχτώ στην έρημο. Έκανα έναν ανεφοδιασμό από βενζίνη super, καθότι η αμόλυβδη είχε αρχίσει να γίνεται δυσεύρετη, και ξεκίνησα. Ο δρόμος, όπως και οι περισσότεροι δρόμοι που διασχίζουν την έρημο ήταν μια ατελείωτη ευθεία...


DSC00466.jpg

Οι πλευρικοί άνεμοι ήταν ιδιαίτερα έντονοι, σε σημείο που οδηγούσες την μηχανή υπό κλίση. Ότι πρέπει για τον αυχένα... Κύματα άμμου περνούσαν πάνω από την άσφαλτο.

DSC00471.jpg

Σε κάποια φάση έπεσα και πάνω σε αυτή την πινακίδα. Για Ιράκ κανείς???


DSC00475.jpg

Η Παλμύρα ήταν πλέον κοντά. Το αίσθημα ευφορίας από την οδήγηση στην έρημο δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι μία εμπειρία που την εύχομαι σε κάθε αναβάτη-ταξιδευτή!

[VORIOS]

φιλε μου μενω αφωνος με το ταξιδι σου,μπραβο,εγω το σχεδιαζα γιατο 2011 αλλα τελικα πηγα Νορβηγια και τωρα εμεινα με την ορεξη,σε παρακαλω μην αργας στις αναρτησεις σου γιατι μου τρεχουνε τα σαλια