Τετράδιο Βαλκανικών Γυμνασμάτων - Western Balkans 21-25/4/12

264George · #1 17-09-2013, 20:47

Χωρίς εισαγωγή, αναφορά σε χορηγούς και συντελεστές,
δικαιολογίες, αιτίες και προφάσεις,
ακολουθεί μια απόπειρα παρουσίασης
ταξιδιωτικού με ημερολογιακό ύφος
στα δυτικά βαλκάνια,,

- - - - - -

21 - 04 - 2012 Thessaloniki - Kotor

Προσυνενόηση υπήρχε, όμως στις φλέβες κυλά αγγλικό αίμα και στήνω τον Άλκη κανα 20λεπτο στην Κωλέτη με Γιαννιτσών στο CityGate μες την άγρια νύχτα, παρέα με τα «κορίτσια» που σχολάνε.
Ξεκινάμε στις 06:20’, μόνο είκοσι λεπτά αργότερα από το ραντεβού. Ο Θανάσης «το πολύ 06:45’-07:00’» θα ήταν στην έξοδο για Αλεξάνδρεια.

Σίγουρα! Και άλλος Άγγλος. Συνάντηση με τα υπόλοιπα παιδιά, τον Ηλία και τον Γιάννη λίγο έξω από τη Σιάτιστα σε ένα σουπάδικο που αρχίζουν και πέφτουν οι πρώτες ιδέες αλλά και οι πρώτες ατάκες (κάποιος ήθελε καφέ lugo, ονόματα δε λέμε).
Παρόλο που ο δρόμος είναι τραυματισμένος από το χειμώνα, άνετα φτάνουμε Κρυσταλοπηγή.

Αλβανία

Στα σύνορα ο έλεγχος (διαβατήριο-πράσινη κάρτα) μάλλον τυπικός.
Οι Αλβανοί τελωνιακοί μιλάνε συνεχώς στο κινητό. Λες να σκαρώνουν τίποτε;
Καύσιμα και η πρώτη αντιμετώπιση προβλήματος με το ξένο νόμισμα, αφού ο υπάλληλος υποτίθεται δεν έχει να μας δώσει ρέστα,,
(Χρεώνουν το λίτρο κάπου στο 1.35 νομίζω)

Μπλόκα αρκετά, όπως και οι ελληνικές πινακίδες κυκλοφορίας στα αυτοκίνητα.
Πρώτη πόλη που βρίσκουμε η Κορυτσά και ο Ηλίας βρίσκει γνωστό. Μας ξεπροβοδίζει ως το Pogradec.
Ήδη αρνητική εντύπωση μου προκαλεί που δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν παντού μικρά εκκλησάκια από ατυχήματα, όπως και τα άπειρα πλυντήρια αυτοκινήτων, παντελώς αυτοσχέδια, ένα λάστιχο, ένας κουβάς και μια επιγραφή Lavazh, πολλές φορές και με μαρκαδόρο.
Ο δρόμος κακός, γίνεται συνεχώς χειρότερος, μέχρι που περνάμε δίπλα από τη λίμνη Οχρίδα που πραγματικά κάνουμε enduro. Στέκομαι στα πατάκια, σχεδόν κάθομαι στο ντεπόζιτο και προσπαθώ να πιάσω και κανά λυθρίνι από πιτσιρικάδες που τα πουλούν στην άκρη του δρόμου.

Προς Elbasan ξεκινά και η βροχή οπότε συμπληρώνεται η εικόνα με τα χιονισμένα βουνά, τις θολές ζελατίνες, τα αδιάβροχα και τους αδέξιους οδηγούς. Κάπου η διαδρομή θυμίζει Τέμπη με κρυφές παγίδες όμως και εμπόδια.
Elbasan.
Βουλκανιζατέρ, υπαίθριες αγορές (ελληνικών; κλεμμένων

ανταλλακτικών αυτοκινήτων, πλυντήρια, μια πόλη χάους, άναρχη. Δίπλα στον ταχείας κυκλοφορίας βοσκούν μόνα τους μερικά πρόβατα που ενθουσιάζουν τον Νάκο και τα χαιρετά. Εδώ ξεκινά ένα φανταστικό πιστάκι μέχρι τα Τίρανα.
Ο καιρός μας έκανε τη χάρη και στέγνωσε λίγο το δρόμο που, τύφλα τα αυστριακά πάσα, σβέλτα ανεβαίναμε κυρίως με Γιάννη. Θέα προς το Elbasan. Ένα τεράστιο εργοστάσιο, σαν βομβαρδισμένο. Έντονο το πρώην καθεστώς. Το Elbasan το έχω συνδέσει με μια τραγική απώλεια.. Θα ήθελα να θυμάμαι χρόνους, αποστάσεις, ποσά, αλλά δεν είμαστε και της στατιστικής υπηρεσίας.
Είναι μεσημέρι όταν φτάνουμε στα Τίρανα σε μια lifestyle καφετέρια, για τα αλβανικά πάντα δεδομένα. «Albanian University». Παραγγέλνω εσπρέσο φρέντο και έρχεται κάτι που μοιάζει περισσότερο με ουίσκι.
Δεν πειράζει όμως γιατί κάποιος παρήγγειλε κρέπες και του τρώω τις δύο! Πείνα.. Κάπου εδώ αναρωτιόμαστε ποια θα ανακηρυχτεί «Μiss Shkoder 2012»! Περνάνε κάτι υποψηφιότητες,,,!
Όλοι περιεργάζονται αρχικά οπτικά τις μηχανές, μέχρι που τις πλησιάζει ένας πιτσιρικάς και μας ζητά λεφτά δήθεν για το πάρκινγκ. «Παρκίμι», η δεύτερη αλβανική λέξη που μαθαίνω σήμερα.
Στις τουαλέτες, γνωριμία... μια κοπελιά (όνομα ξέχασα) και μου λέει πως γελούσε με την παρέα της με τους καφέδες που παραγγείλαμε και φυσικά οι υπάλληλοι δεν ήξεραν να φέρουν. Είναι από Αθήνα και μας δίνουν πληροφορίες.

Να πω ότι στα σύνορα και μετά εντύπωση μου έκαναν τα πυροβολεία από μπετόν και οι αμερικάνικες σημαίες.
Τι να πεις.. Δεν κατάλαβα καν πως φτάσαμε Shkoder και σύνορα.

Μαυροβούνιο

Έλεγχος να χαμε να λέγαμε. Mε την είσοδο, ένα καλό κομμάτι χώμα, παιχνιδάκι για τους γνωστούς αρκουδιάρηδες,,,,
Λες και διακτινιστήκαμε, φτάσαμε γρήγορα Κotor.

(κάπως έτσι είδα το Sveti Stefan,,)

Βρίσκουμε τα δωμάτια και έτοιμοι για την πρώτη βόλτα. Στο ξενοδοχείο (Galia) ήρθαν και κάτι παλικάρια από Ουκρανία που είχαμε προηγουμένως συναντήσει στο κομμάτια προς Σκόδρα.
SV1000, Goldwing και ένα παλιό RT νομίζω. Στο θέμα μας.Kotor.

Μου θυμίζει λίγο το κάστρο του Ναυπλίου ή της Κορίνθου. Η έκπληξη είναι εντός. Ο κόσμος.
Οι άγριες όψεις των Αλβανών έχουν αντικατασταθεί με δίμετρες intergalactic υπάρξεις.
Δε ψάχνουμε πλέον σε ποια θα δώσουμε τον τίτλο ομορφιάς που λέγαμε, αλλά μήπως και περάσει και καμιά ασχημούλα, ενω μοιάζουμε μάλλον κάτι σαν τα ντοκυμαντέρ του national geographic, που τα κουρασμένα αρπακτικά δεν κυνηγάνε το κοπάδι που τρέχει, αλλά την πέφτουν στις αντιλόπες πχ που κουτσαίνουν!.
Τρώμε πίτσα και η σερβιτόρα παίζει, μου λέει πως σχολώντας θα πάει στο Porto Bello και προτείνει να τη συναντήσω εκεί.
Τελικά πάμε σε ένα μπαρ, νομίζω Ceasar λέγεται αν και θέλαμε να επιστρέψουμε στα δωμάτια. Γνώμη μας άλλαξε ένας «μαγνητισμός» προς το σημείο εκείνο για υψηλή αρχιτεκτονική και τις γνωστές πλατείες!
Ο Άλκης ντρέπεται για το χαμηλό πολιτισμικό μας επίπεδο, που ατομικά έλυσε ανεβαίνοντας δύο σκαλιά στο μπαρ.
Ποτά με δοσομετρητή στα δύο ευρώ, ιδιαίτερα δε μας απασχολεί αυτό, όσο όμως μένουμε στο μαγαζί κάποιοι θυμώνουν που πρέπει την επόμενη να φύγουμε και δεν προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε σε βάθος τις ομορφιές αυτού του τόπου.

(,,Η σερβιτόρα που ακόμα περιμένει,,)

Επιστροφή στο δωμάτιο. Προσεχώς..
Ντουμπρόβνικ, αλαλούμ, λάθος δρόμοι και χάσιμο χρόνου!