Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία

[Uriah Heep]

Κατάλληλον άνω των 13 ετών.

3η Έκδοση

[Uriah Heep]

Είχαν περάσει 4 μήνες από το ταξίδι στο Ιράν.

Δεν ξέρω γιατί … αλλά η μυρωδιά της φορμόλης από την βαλσαμωμένη ζωή της Ερωτικής Πόλης, άρχισε να με πνίγει!

Μετά από ένα μονότονο καλοκαίρι, γεμάτο σεναριακές ανατροπές βωβού κινηματογράφου, στη Χαλκιδική όπου τα πάντα κινούνται όντας αμετακίνητα, η ζωή μου άρχιζε να αποκτά σασπένς παράκτιου αλιέως.

Η αντίδραση γνωστή. Καινούργια πλάνα για το ταξίδι του επόμενου χρόνου. Οι προορισμοί μακρινοί, επικίνδυνοι, με διαφορετικά «σκηνικά» και με πολλές ταξιδιωτικές προειδοποιήσεις τύπου … “border disputes”, “should be avoided due to banditry”, “land mines” κλπ κλπ.
Τις 2 πρώτες προειδοποιήσεις, συνήθως τις αγνοώ, λόγω του ότι έχω επιβιώσει σε πιο επικίνδυνα μέρη, όπως πολεοδομίες, εφορίες, δημόσια έργα κλπ κλπ. Στην 3η συνήθως ψαρώνω, γιατί δεν θάθελα να επιστρέψω πίσω στην οικογένειά μου …σε τάπερ!

Κι εκεί που οι ψωφοδαείς ιγκουάνες των δελτίων ειδήσεων έχουν φλιπάρει στην κινδυνολογία, τα δανικά, τα λεφτά, τα αναδρομικά, τα πολεοδομικά, τα μικροαστικά, τα φαντασμαγορικά, τα φορολογικά, τα αλαζονικά, τα βυζιά, τα τουρσιά …
…εκεί που τα σχέδια και οι μακρινοί προορισμοί άλλαζαν σαν να επρόκειτο για έξοδο σε ψαροταβέρνα, χτυπάει το τηλέφωνο!

Φίλος από τα παλιά που ζει στην Αθήνα (BMW 1000GS PD), μου ανακοινώνει ότι …φεύγει σε λίγες μέρες με τη μηχανή του για Συρία, για πάνω από 2 βδομάδες. Η σύζυγός του θα έφτανε αεροπορικώς, μετά την πρώτη βδομάδα στη Δαμασκό, απ’ όπου και θα συνέχιζαν μαζί, την περιπλάνησή τους με την μηχανή.

Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα σ΄αυτό το κοινωνικό ΚΑΠΗ που ζούμε. Εκτός από τα δάνεια, τα ριάλιτι και τις ληγμένες ιδεολογίες, υπάρχουν και όμορφες ιδέες από 2 εργαζόμενους με μικρό παιδί…
Υπάρχει καλύτερη αφορμή για δραπέτευση?

Φωτό. Φυσικές οδοντογλυφίδες στο πανέρι, σε παζάρι της Δαμασκού. "Χτυπήστε την αποκλειστικότητα...
...σε λίγα χρόνια που δεν θα υπάρχουν δάση, θα είναι περιζήτητες!

[Uriah Heep]

Δύο μέρες μετά το τηλεφώνημα, το διαβατήριό μου κυκλοφορούσε στις πρεσβείες της Συρίας και της Ιορδανίας για βίζα. Το ταξίδι ήδη άρχιζε…
Σάββατο 4/10/08 και η «βασίλισσα» ρολάριζε προς την Αθήνα. Δυό μέρες πριν, επισκέφτηκε την PRObike για τον καθιερωμένο μηχανικό έλεγχο.

Η 13 ετών μηχανή, απόλυτα υγιής κι ακμαία, κοίταζε με αμφισβήτηση τα σφίζοντα στεροειδών, νέα μοντέλα εικονικής περιπέτειας, ψυθιρίζοντας….
… «αυτές τις ακράπες που φορείς
δε ‘ναι για μπαντιλίκι,
μον’ τις φορείς για εμορφιά
και για το σεβνταλίκι!»

Φωτό. Η τηλεόραση παίζει στη "διαπασών" κάποιο σίριαλ και το πλήθος στο πεζοδρόμιο "ρουφάει" το μελό σαν βιοκαύσιμο...

[Uriah Heep]

Πλησιάζοντας στα Τέμπη, παραλίγο να τελειώσουν όλα! Δικάβαλο SS, με μπάσο εκκωφαντικό θόρυβο, με προσπερνάει ξαφνικά, σχεδόν ξύνοντας την αριστερή μου βαλίτσα, πάνω σε στροφή με ταχύτητα …χωρίς αύριο! Ίσα που πρόλαβα να δω το κωλί με το τατουάζ από τη ξεκράνωτη γατογ@μούλα, σε προσκυνηματική στάση…
…λες και ήταν στα Ιεροσόλυμα!

Τρέμοντας από το ξάφνιασμα και τη τσαντήλα, τους είδα λίγο παρακάτω, την ώρα που είχαν σταματήσει στο πάρκιν της γέφυρας του Πηνειού. Το ανθρωποειδές ξεκαβαλούσε τη μηχανή, βγάζοντας το κράνος με φλιπαρισμένο ύφος συνοικιακού γκαραζοτεκνού με ονειρώξεις νικητή σε GP. Δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα την επηρμένη συνεπιβάτιδα, την ώρα που έφτιαχνε το μαλλί της, να φωνάζει "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" !

Ζυγίζοντας την κατάσταση πατώντας τη μανέτα του φρένου, συνειδητοποίησα ότι θα έχανα το χρόνο μου ζητώντας τα ρέστα από τα τρισβάρβαρα εκτοπλάσματα του μοτοσυκλετισμού και άνοιξα το γκάζι συνεχίζοντας στον ανοιχτό δρόμο του θεσσαλικού κάμπου.

Φωτό. Τσάι στο Χαλέπι...

[Uriah Heep]

Ταξίδευα χαλαρά με σκοπό να φτάσω στον Πειραιά κατά τις 2-3, μιας και το καράβι για Χίο έφευγε στις 5.30’. Το περιστατικό με τον εξαϋλωμένο κάγκουρα και την σχεδόν ανύπαρκτη ανταπόδοση σινιάλου με τα φώτα από τους πάσης ορδής μηχανόβιους με οδήγησε σε διάφορες σκέψεις στο μονότονο ταξίδι μου.

Κάπου είχα διαβάσει το χαριτωμένο, ότι δηλαδή εμείς οι μηχανόβιοι χαιρετιόμαστε γιατί απολαμβάνουμε το ίδιο πάθος, την ίδια αγάπη, ενδιαφέρον κλπ για τη μοτοσυκλέτα!
Πιθανόν αυτό να ίσχυε στους …παλαιάς κοπής μηχανόβιους.

Τι σχέση, σήμερα, μπορεί να έχουν …
το ναρκισσευόμενο αυτοείδωλο με την αχρησιμοποίητη adv που υποδύεται με αυστηρό ύφος τον άνθρωπο της περιπέτειας…
.
ο προηγούμενος αδέσποτος κάγκουρας…
.
ο αναβάτης ενός παλιού ΧΤ…
.
ο αναβάτης μιας Goldwing…
.
ένας σκληροπυρηνικός εντουράς …και τινές ακόμη μοτοσυκλετιστικές συνομοταξίες μεταξύ τους, που αν τις συσχετίσεις και με κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια…
.
… το κοινό τους σημείο είναι οι κυκλικές τρίχες σε στρατηγικό σημείο του σώματος!

"Και που βλέπεις το περίεργο ρε μεγάλε με το χαιρετισμό?" Θα μΕ πεις…

Απλά, με την παραπάνω λογική περί χαιρετισμού, πιο φυσιολογικό θα μου φαινότανε να χαιρετιούνται μεταξύ τους όλοι όσοι συνοδεύουν ωραία γκόμενα, ή όσοι απολαμβάνουν μια σπέσιαλ αστακομακαρονάδα σε διπλανά τραπέζια…


Με παρόμοιες αφηρημένες σκέψεις συμπερασματικής λογικής, χωρίς να το πολυκαταλάβω έφτασα στην Αθήνα!

Φωτό. Το φρούριο στην άνω πόλη, στο Χαλέπι.

[Uriah Heep]

Σχόλια, υποδείξεις, προειδοποιήσεις, μπινελίκια, μηνύσεις στο παρόν thread...

[Uriah Heep]

Πριν ακολουθήσω την έξοδο για Πειραιά (μπαίνοντας στην Αθήνα) είδα ένα βενζινάδικο μπροστά μου και σκέφτηκα να φουλάρω. Εκεί ακριβώς συνέβη μια κουφή φάση!
Ενώ ένα παλληκάρι μου έβαζε βενζίνη, λίγο παραπίσω συνειδητοποίησα ότι ένας μικρόσωμος μελαχροινός τύπος προσκυνούσε τη μηχανή μου!!! Πριν ακόμα ξεπεράσω το ξάφνιασμα, ο τύπος σηκώνεται και με γουρλωμένα μάτια μου δείχνει τον χάρτη του Ιράν στη μπαγκαζιέρα και τις αυτοκόλλητες ευχές από το κοράνι που μου χάρισε ένας ποδηλατάς στο Ισπαχάν, ρωτώντας με “Persian, Persian …Muslim”?

Κρίμα, κι εγώ που φαντάστηκα ότι προσκυνούσε τη «βασίλισσα»!
Μιλάω σπαθί! Το περιστατικό είναι πραγματικό!

Φωτό. Ένα από τα ελάχιστα μέρη που σερβίρουν μπύρα δημοσίως. Το μπαρ του παραδοσιακού Sissi restaurant, στην Ορθόδοξη συνοικία στο Χαλέπι.

[Uriah Heep]

Στις 2.00’ είχα φτάσει στο λιμάνι του Πειραιά, στον προβλήτα επιβίβασης για Χίο.
Εκεί είχα τη χαρά να συναντήσω και να γνωρίσω τον Ηλία (emix). Η κεντρική βαλίτσα της Africa είναι κατασκευή του Ηλία, εξαιρετική δουλειά, εξαιρετική ποιότητα, από τα πιό χρήσιμα αξεσουάρ της "βασίλισσας" για πολυήμερα ταξίδια.

Φτάνουμε Χίο στις 11.30’ και διανυκτερεύουμε. Την επομένη μπαίνουμε στο καραβάκι για Τσεσμέ. Σε 3 τέταρτα με βροχή κι αέρηδες των 8-9 μποφόρ, βρισκόμαστε στο τελωνείο στην Τουρκία.

Φωτό. Στο λιμάνι του Τσεσμέ.

[Uriah Heep]

Σ΄αυτό το σημείο οφείλω να προειδοποιήσω όσους αναγνώστες, εξακολουθούν να παραμένουν σ’ αυτό το ταξιδιωτικό τενεκετζίδικο, να μη περιμένουν περιγραφές με λεζαντιάρικα τουριστικά και ιστορικά αξιοθέατα. Θα χάσουν το χρόνο τους και θ΄ απογοητευτούν. Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα…
.
.
…απλά βγήκα στο δρόμο για να ταξιδέψω! Να χορτάσω χιλιόμετρα, να μείνω όπου με βγάλει ο δρόμος, να βρεθώ σε άλλα τοπία, με άλλους ανθρώπους, σε διαφορετικές κουλτούρες, εικόνες, μουσικές, γεύσεις. Και μιας και ξεκινήσαμε για Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να «χαρίσω» μια μικρή χώρα σαν την Ιορδανία διασχίζοντάς την από την desert highway.

Tώρα θα μΕ πεις…
.
…και που τα διαλέγεις ρε φίλε, κάτι τέτοια τριτοκοσμικά μέρη με υπανάπτυκτους κελεμπιοφόρους φανατικούς άραβες? Δεν φοβάσαι?
Ίσα ρε μάγκα!
Για μπες σε κανα Πολεοδομικό γραφείο, καμιά επιτροπή παραλαβής δημόσιου έργου και θα καταλάβεις τι σημαίνει απειλή από αυτότεχνους μπουρδοβριθείς πολιτισμένους!

Και πού 'σαι…
.
…πρόσεχε γιατί αυτοί δαγκάνουν σαν πίτμπουλ!


Φωτό. Μαρμαράδες, μωσαϊκτσήδες περιμένουν έξω από την παλιά αγορά στο Χαλέπι, για μεροκάματο.

[Uriah Heep]

Τώρα θα σας πω πως ασκείται το παίγνιο.
Ταξιδεύουμε μαζί χωρίς ο ένας να γίνεται εμπόδιο στο ταξίδι του άλλου. Άλλοι ρυθμοί, άλλα προγράμματα, άλλα χρονικά περιθώρια (εγώ είχα ακριβώς τις μισές μέρες).
Παρακάτω συναντήσαμε και το Νικόλα (BMW 1200 HP2) με ακόμα μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια (30 μέρες). Κάναμε καλή παρέα και οι 3 στο Χαλέπι, αλλά από την επόμενη μέρα ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Το «όπου προκύψει συνεύρεση» τελικά είναι η καλύτερη συνταγή για ανθρώπους που ξέρουν τι ζητούν στο ταξίδι και προπάντων, όταν έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν μόνοι.

Φωτό. Ο διάδρομος στον όροφο, του παραδοσιακού ξενοδοχείου που έμεινα στο Χαλέπι. Προσέξτε τα κάγκελα στα εσωτερικά παράθυρα(!) που συνήθως τα αφήνουν ανοιχτά και βλέπεις τους ενοίκους είτε να πίνουν κανέναν αργιλέ οκλαδόν είτε να κοιμούνται...