Η Εστουδιαντίνα

[skippybi]

Η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός – πολιτιστική κίνηση, με πρωταρχικό σκοπό την έρευνα, μελέτη και καταγραφή της Μουσικής των Ελλήνων, των Βαλκανικών, των παρευξείνιων και των Μεσογειακών λαών, παραδοσιακής και σύγχρονης, όπου κι αν βρίσκεται αυτή και παραμένει ζωντανή. Ως νομικό πρόσωπο υφίσταται από το 2003 και έχει ως έδρα την πόλη του Βόλου. Κύριο ρόλο στην πολιτιστική αυτή κίνηση παίζει η ομώνυμη ορχήστρα.

Η ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας είναι η αναβίωση ενός τύπου
ορχήστρας που έδρασε έντονα στα τέλη του 19ου αιώνα και στο πρώτο τέταρτο του 20ου, διαδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη ενώ σταμάτησε να υπάρχει λίγο μετά την καταστροφή της.. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ορχήστρα για τα σημερινά κοινωνικά δεδομένα που δεν αρκείται στην μίμηση των προτύπων της αλλά αφομοιώνοντας νέα στοιχεία, δημιουργεί και προτείνει νέες μουσικές φόρμες με σκοπό την προσέλκυση ολοένα και περισσότερων νέων στην γνήσια Ελληνική μουσική, στόχος που μετά από σκληρή δουλειά επετεύχθη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μ’ αυτή την ορχήστρα συμπράττουν οι καλύτεροι Έλληνες μουσικοί και τραγουδιστές εμπλουτίζοντας το ρεπερτόριό της με τραγούδια που είναι δικές τους επιτυχίες και είναι σχετικά με το θέμα και την αισθητική της Γιώργος Νταλάρας, Γλυκερία, Παναγιώτης Λάλεζας, Αρετή Κετιμέ, Μαρία Φαραντούρη, Γιώτα Νέγκα, Παντελής Θαλασσινός, Ελένη Βιτάλη, Αγάθωνας, Μαριώ, Μπάμπης Τσέρτος, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Χρήστος Τσιαμούλης, Χρόνης Αηδονίδης, Σοφία Παπάζογλου κ.α.

Περισσότερα διαδάστε εδώ...

Για τα 100 χρόνια απο την γέννηση του μεγάλου Ελληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου η ΕΚΠΟΛ & ο Καλλιτεχνικός Οργανισμός του Δήμου της Ν.Ιωνίας διοργάνωσαν αυτή τη συναυλία με την Ορχήστρα της Ν.Ιωνίας που επέστρεψε να παίξει στο Ανοικτό Δημοτικό Θέατρο της Ν.Ιωνίας μπροστά σε ένα γεμάτο Θέατρο και Ερμηνευτές τον Σ.Μπάση και Μέρμηγκα.
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης


Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του.
Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως
κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.