Γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί με Έλληνες.

[ckalfas]

Παρατηρώντας την καθημερινότητα γύρω μας, ακόμη και τις "συζητήσεις" στο Forum, πέρνω το θάρρος να σας επισυνάψω το παρακάτω άρθρο:

Γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος

Το ερώτημα είναι το εξής:

Πώς καταντήσαμε έτσι;

Γιατί φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, κρεμασμένοι, αιωρούμενοι, με ένα-ένα τα δαχτυλάκια να γλιστράνε, και την πτώση να μοιάζει αναπόφευκτη, θέμα χρόνου;

Ναι, φταίνε οι σπατάλες και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές και οι πολιτικοί και η ανικανότητά μας στα θέματα τα οικονομικά και η διαφθορά και όλα αυτά, αλλά δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει και κάποιο βαθύτερο αίτιο, κάτι στο DNA μας, κάποιο θεμελιώδες πρόβλημα που μας έχει φέρει σ’ αυτή την κατάσταση. Δεν είμαστε ηλίθιοι. Δεν είμαστε χειρότεροι από τους άλλους. Οπότε γιατί εμείς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη μικρή, ευλογημένη μας χώρα και πτωχεύουμε και εξευτελιζόμαστε και τρωγόμαστε μεταξύ μας ανώφελα κι επώδυνα, και οι άλλοι όχι; Κάτι πρέπει να φταίει.

Μετά από μήνες σκέψης και γραψίματος και κουβέντας, νομίζω ότι έχω καταλάβει τι φταίει:
Είναι το μίσος.

Η θεωρία που εισηγούμαι είναι η εξής: Οι Έλληνες μισιούνται μεταξύ τους. Δεν είναι φτιαγμένοι να ζουν με άλλους Έλληνες. Δε θέλουν. Δε γουστάρουν. Σαν ομώνυμοι μαγνητικοί πόλοι, απωθούνται. Από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους κι ύστερα (και ίσως και προηγουμένως –δηλαδή σχεδόν σίγουρα και προηγουμένως), ποτέ δεν συγκρότησαν μια συμπαγή κοινωνία ανθρώπων που ζούν μαζί και υπακούν στους ίδιους κανόνες με στόχο τη συλλογική εξέλιξη και την πρόοδο.

Η «Ελληνική κοινωνία» δεν είμαι μια συμπαγής οντότητα – ποτέ δεν ήταν. Είμαστε άτομα που ζουν στον ίδιο χώρο, όχι συμπολίτες ή σύντροφοι. Γι’ αυτό βλέπεις τους συναδέλφους σου, όπου κι αν είσαι, που δε μπορούν να πουν μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον, τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που αλληλομισιούνται, το ΠΑΜΕ που παρελαύνει χώρια, το Κάτω Σύνταγμα που σνομπάρει το Πάνω Σύνταγμα και τον κραυγαλέο εγωισμό κάθε πολίτη ξεχωριστά που αναγνωρίζει ως συμφέρον του μόνο το αυστηρά προσωπικό.

Είναι ενδιαφέρον το πώς εκφράζεται αυτό το μίσος στις καθημερινές σχέσεις. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Μάικλ Λιούις, στο άρθρο που είχε γράψει για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου στο περιοδικό Vanity Fair, είχε αποκαλέσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελληνική κοινωνία «ηθική κατάρρευση».

Η άποψή του δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Παρατηρώντας τις συμπεριφορές και τις απόψεις των Ελλήνων όπως εκφράζονται σε δημόσια ή ιδιωτικά φόρα το συμπέρασμα βγαίνει εύκολα –και ακόμα πιο εύκολα τώρα που οι καιροί είναι πιο δύσκολοι και τα νεύρα τεντωμένα: Οτιδήποτε κι αν γίνει, με οτιδήποτε κι αν ασχοληθεί, για πρώτο του καταφύγιο ο Έλληνας έχει τη γκρίνια, το κράξιμο, την αντίδραση και τη χολή.

Από την επίθεση ευαισθητοποιημένων τραμπούκων στο Νομπελίστα Τζέιμς Γουότσον στην Πάτρα μέχρι τη λοιδορία προς τους Atenistas, κι από την επίθεση ακροδεξιών μέσω Facebook στον Πέτρο Τατσόπουλο για το «1821» μέχρι την επίθεση αριστερών σε όποιον τόλμησε να αμφισβητήσει το δόγμα του “Debtocracy”, τα παραδείγματα είναι άφθονα και είναι καθημερινά.

Πουθενά διάλογος, παντού επιθέσεις. Οτιδήποτε συμβαίνει και γίνεται αντικείμενο κουβέντας προσελκύει χολή και μίσος, όχι απόψεις και γνώμες. Ταυτιζόμαστε μόνο με τον αρνητισμό και την καταγγελία, την ειρωνεία του Λαζόπουλου και την οργή του δελτίου ειδήσεων. Δεν είναι ταξικό το θέμα, ούτε έχει να κάνει με το μορφωτικό επίπεδο: Το ελληνικό μίσος υπάρχει παντού, μεταδίδεται σε όλους σαν ιός και συσσωρεύεται μέσα μας σαν ραδιενέργεια. Και καταλήγουμε κανένας να μη σέβεται τον άλλο σε κανένα επίπεδο (προσωπικό, επαγγελματικό), κι ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά –καθώς είναι έτσι μεγαλωμένος από τη μαμά του- να πιστεύει ακράδαντα ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια.

Ίσως γι’ αυτό εμείς οι Έλληνες μιλάμε όλοι ταυτόχρονα: Μας είναι εντελώς αδύνατο να ακούσουμε οποιαδήποτε φωνή εκτός από τη δική μας.

Είμαστε ένας λαός γεμάτος trolls.

Και η έκφραση του μίσους μας προς αλλήλους δεν είναι μόνο ενεργητική, δεν έρχεται στην επιφάνεια μόνο κάθε φορά που γίνεται κάτι και σπεύδουμε να κράξουμε, να καταγγείλουμε ή να βρίσουμε: Είναι και παθητική. Η ανοχή μας προς οτιδήποτε κακό συμβαίνει ενάντια στο κοινωνικό σύνολο δείχνει την περιφρόνησή μας προς το κοινωνικό σύνολο ως έννοια. Αν κάποιος επιτεθεί σε εμάς ή αυτό που πιστεύουμε γινόμαστε Έλληνες (πώς λέμε «γινόμαστε Τούρκοι;» -αλλά χειρότερο).

Αν κάποιος επιτεθεί όμως σε περιουσίες ή αθώους ανθρώπους ή το κράτος, ανασηκώνουμε τους ώμους και κάνουμε «τσκ τσκ», και «κοίτα να δεις ρε παιδί μου» και μετά το ξεχνάμε, αδιαφορούμε, το αφήνουμε να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές για δεκαετίες, γιατί στην πραγματικότητα μισούμε και τους άλλους ανθρώπους και μισούμε και το κράτος, και δε μας νοιάζει τί ζημιά τους προκαλούν οι διαρκείς επιθέσεις.

Θεωρούμε ότι η κοινωνία μας δεν είναι κάτι αρκετά σημαντική για να την υπερασπιστούμε. Ότι δεν αξίζει τον κόπο.

Όπως καταλαβαίνεις, αυτή η διάγνωση είναι πάρα πολύ ανησυχητική. Έχουμε πρόβλημα. Και το πρόβλημα που έχουμε είναι βαθύ και περίπλοκο. Δεν αρκεί να κάνουμε όλοι μαζί anger management για να μας φύγει.

Γιατί δεν είναι ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία:

Έλληνες που πάνε στο εξωτερικό (όχι όλοι, αλλά πολλοί) μια χαρά προσαρμόζονται στις ανάγκες και υπακούν σε κανόνες και νόμους θεσπισμένους από ξένους, τους οποίους ακολουθούν στην αρχή από κόμπλεξ κατωτερότητας, και αργότερα επειδή καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί σωστά μια κοινωνία, και γίνονται σιγά σιγά λιγουλάκι ξένοι.

Με τους άλλους Έλληνες υπάρχει το πρόβλημα. Απ’ ό,τι φαίνεται μπορούμε να ζήσουμε μαζί με άλλους ανθρώπους, φτάνει να μην είναι Έλληνες.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχουμε φτάσει ως χώρα και ως σύνολο μεμονωμένων ατόμων που μισιούνται σε στάδιο τελικό, σε κατάσταση ακραία, είμαστε λίγο πριν το τέλος, κι απλά δεν μπορούμε να διανοηθούμε τί είναι αυτό το «τέλος», τί σημαίνει, πώς θα είναι.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τα τάρταρα στα οποία είμαστε χωμένοι δεν θα μπορέσουμε να βγούμε μόνο με οικονομική ανάπτυξη, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ή ό,τι άλλο ζητάει η Τρόικα.

Χρειάζεται κάτι πολύ πιο σημαντικό, βαθύ και πρωτογενές για να μπορέσουμε με κάποιον τρόπο να ορθοποδήσουμε και να γίνουμε κάποτε κι εμείς μια κοινωνία ανθρώπων.

Χρειάζεται και λίγη αγάπη.
Αγάπη και ομόνοια ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ρε παιδιά.

logioshermes.net

[ilias vara]

Αρχική Δημοσίευση από ckalfas

Παρατηρώντας την καθημερινότητα γύρω μας, .,.,.,.,.,.,.,.,.,
Χρειάζεται και λίγη αγάπη.
Αγάπη και ομόνοια ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ρε παιδιά.

logioshermes.net

ειμαστε στην ελλαδα των συμφεροντων που ο καθενας εχει η θελει να εκφραζει.,.,

ειμαστε στην ελλαδα που θυμομαστε τι μας ειπε ο παππους και η γιαγια μας για τον εμφυλιο και απο τα ακουσματα αυτα μισουμε το υπολοιπο τις ελλαδας

ειμαστε στην ελλαδα που οι δημοσιοι υπαληλοι μισουν του επιτηδευματιες και το αντιστροφο.,.

τελωσ παντων επειδη θα γραφω ολη τη νυχτα ειμαστε στην ελλαδα του φωτεινου παντωγνωστη και τις ευχης (να ψοφηση η κατσικα του απεναντη)

καληνυχτα

[TSAKOS P.]

Συγχαρητήρια. Πολυ καλο κείμενο.

[Arkas]

Δυστυχώς σε όλα τα παραπάνω,
προστίθεται και ο άκρατος εγωισμός,
η ημιμάθεια,
η εσωστρέφεια
και ο φθόνος.

Κρίμα ...

[giclas]

πολυ απλω διοτι στο DNA εχωμαι κε το εξης συνδρομο , ειμασται απογωνοι σκλαβων

[tsak8]

Αψογη περιγραφή του "ελληνικού" προβλήματος σε ενα κείμενο... Γι'αυτο και δεν υπάρχει ελπίδα

Στάλθηκε από το MB860 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk 2

[elim]

Απολύτως σωστά τα παραπάνω δυστυχώς έτσι και χειρότερα είναι. Μα.... πρέπει αιώνια να ζούμε μ΄αυτή την κατάρα; Μήπως είναι ώρα να γίνει κάτι , και σαν αρχή να προσπαθήσει ο κάθε ένας με μικρά βήματα ν΄αλλαξει τον εαυτό του;Τότε ίσως υπάρξει ελπίδα

[TSAKOS P.]

Θα συνφωνισω 100% με το μέλος ARKAS.

ΔΙΑΦΩΝΩ και προσβαλομαι απο το άρθρο του μέλους giclas. Παρακαλω να ανακαλέσει τον όρο ´´απογονοί´´ σκλάβων.
Είναι υποτιμητικό για όλους μας.

[giclas]

φυλε Παναγιωτη ! αυτη ειναι η γνώμη μου όμως είναι και πραγματικότητα για ποσα χρονια είμαστε κάτω από την οθωμανική αυτοκρατορία η Eλλάδα ήταν για 400 χρονια και η Kύπρος για 300 πριν τους οθωμανούς ήταν Frangkoi oi Eνετοι κλπ το γεγονός ότι η πρόγονοι μας δεν ασπαστηκα τον μουσουλμανισμό που θα τους έδιδε μια καλύτερη ποιότητα ζωής πρέπει να σε κάνει περήφανο και όχι να νιώθεις υποτιμητικά χαρακτηριστικά στη κύπρο η μουσουλμάνοι δεν πλήρωνα φόρο και αυτή που γηνοντουσα μουσουλμάνοι ως επητό πλείστο ήταν η πλούσιοι ενώ σε κάποια αλλα μέρη (της οθωμανηκης αυτοκρατοριας ) κάθε οικογένεια έκανε ένα παιδί τις γιουσουφάκι,για να τα πηγενοι καλα. δεν θέλω να γραψω περισσότερα διότι είναι πολύ λεπτό θέμα και δεν θέλω να παρεξηγηθώ

ενα τελευτεο δεν εμαστε κατο απο το ζηγον τον τουρκον αλλα τον οθωμανον

[Vag]

Eν μέρη σωστό. Κατά βάση το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι έχουμε ένα πολίτευμα και μια κοινωνική οργάνωση δυτικού κράτους ενώ δεν είμαστε τέτοιο.

Η έννοια του έθνους κράτους, ή ίδια η έννοια του κράτους, του πολιτεύματος, των θεσμών, της ανεξάρτητης δικαιοσύνης και των μηχανισμών που λειτουργούν πάνω από το άτομο, ώστε να προστατεύουν το κοινωνικό σύνολο και μέσα του τα άτομα συγκροτήθηκε στη βιομηχανική επανάσταση και μετά από αυτή.

Χρειάστηκε μεγάλες μάζες ανθρώπων να συγκεντρωθούν αποκομένες από τον μικρό τόπο τους -χωριά κωμωπόλεις κλπ- να ζήσουν σε κατάσταση κοινωνικής απορύθμισης -φτώχεια, εκμετάλευση, εγκληματικότητα μπάχαλο κλπ- για να αναζητήσουν τελικά νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ευμάρεια.

Στην Ελλάδα η βιομηχανική επανάσταση δεν έγινε ποτέ. Περάσαμε απευθείας από την αγροτική οικονομία στις πόλεις, μαζικά μετά τον πόλεμο και μέσα σε δύο τρεις μόνο δεκαετίες. Και με γονείς αγρότες βρεθήκαμε όλοι εργαζόμενοι στον δευτερογενή και τριτογενή τομέα. Σε μέγα-πόλεις όπου ακόμα και σήμερα βλέπεις συμπεριφορές που μόνο με αστικό τοπίο δεν συμβιβάζονται και λειτουργούν. Όπως το "παρκάρω όπου να 'ναι", και στη θέση του ανάπηρου και στο πεζοδρόμιο για τυφλούς κλπ χωρίς να σκέφτεται ότι δεν είναι στο χωριό που έχει άπλα και ερημιά, αλλά σε ένα μέρος που 5 εκατομμύρια άνθρωποι παίζουν "όλοι εναντίων όλων".

Έτσι στην ουσία κουβαλήσαμε συμπεριφορές που κατάγονται από την Τουρκοκρατία και πρότερα στο σήμερα. Το "μέσο" και την "ελαστικότητα" των νόμων πχ, αλλά και την οικογενειοκρατία με ολόκληρα χωριά να διορίζονται στην ίδια δημόσια υπηρεσία, από τον ίδιο κομματάρχη, όπως ακριβώς οι κοτζαμπάσηδες -που έφαγαν τον "κρατιστή" Καποδίστρια- έκαναν μετά την επανάσταση, βάζοντας τη φατρία τους πάνω από το έθνος.

Άμεσο σύμπτωμα αυτού είναι ειδικά σε κρίσεις όπως αυτή είναι το ευρύτερο κλίμα "ο σώζον εαυτό σωθήτω" κάπως όπως στα ναυάγια και ο καθένας να προσπαθεί να σώσει το δικό του πρόβλημα άντε και του σογιού του. Όπως κατ' αναλογία στην αγροτική εποχή η κοινωνική οργάνωση ήταν σε επίπεδο οικογένειας άντε και χωριού, το οποίο "μαγικά" με το δίπλα χωριό ήταν πάντα στα μαχαίρια.

Αυτό φαίνεται σε άπειρες ακόμα εκφάνσεις της πραγματικότητας. Έχετε σκεφτεί γιατί επικροτούμε το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, αλλά δεν απαιτούμε από το κράτος να κάνει το ίδιο σε επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας, το οποίο αν μη τι άλλο πληρώνουμε; Γιατί παραδοσιακά η εκκλησία ήταν πιστή στον ρόλο της αυτό, και ο πολίτης ακόμα και ο μη θρήσκος την ένιωθε πλάι του, αλλά το κράτος ήταν πάντα ή απέναντι ή "υπό διαπραγμάτευση" μαζί μας για κάτι "παράνομο" που έχουμε κάνει.

Στη γειτονιά μου για παράδειγμα όταν ζητήσαμε να μας φτιάξουν αγωγό ομβρίων υδάτων για να μην πλημμυρίζει ο δρόμος μας είπαν ότι για να φτιαχτεί θα πρέπει να πάρουν τις προσόψεις όλων των σπιτιών για να μετατρέψουν το στενό σε ένα δρόμο πλάτους 16 μέτρων βάση ενός σχεδίου του '80. Σχέδοι για το οποίο και το κράτος δεν έχει χρήμα -ή κάποιο λόγο πέρα από το κέρδος του εργολάβου-και εμείς καμία ανάγκη χρήσης. Αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις ποιος εργολάβος θα παντρευτεί καμιά ανηψιά του δημάρχου, είπαμε "άσε μη τα γκερμίσουν όλα" και παίζει γαλότσα.

Στην κεντρική ευρώπη αν μαζεύαμε υπογραφές το ζήτημα θα είχε λήξει. Εδώ απλά θα άρχιζε και σε λίγο θα έστελναν και ελεγκτές του ΥΠΕΧΩΔΕ για πρώτη φορά να βρουν παραβάσεις στα σπίτια μας.

Ανάλογα ένας γνωστός αμερικάνος όταν μας άκουσε να βρίζουμε για τους φόρους απόρησε "δεν χαίρεστε; θα έχει το κράτος περισσότερα λεφτά για έργα" όταν του εξηγήσαμε πως απλώς θα εξαφανιστούν περισσότερα λεφτά σε λαμογιές μας κοίταζε σα Παυλόπουλος.

Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν δεν θέλει ούτε αγάπη ούτε μίσος η κατάσταση. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι σε καθεστώς ανομίας, κρίσης και παράνοιας δεν παίζει να σώσεις το σόι σου και το χωριό σου και όλοι οι άλλοι ότι προλάβουν. Ή όλοι μαζί ή κανένας. Αν εσύ τρως και ο δίπλα πεινάει δεν υπάρχει στεγανό. θα κρατηθεί μία δύο τρεις, μετά θα μουρντάρει λιμασμένος και θα σε φάει. Σωστό λάθος δεν έχει η πείνα. Η ηθική είναι για τους χορτάτους.

Όποιος διαφωνεί ας σκεφτεί τι είναι έτοιμος να κάνει άμα πεινάσει το παιδί του ή η μάνα του.

Αυτό βέβαια δεν είναι και εύκολο να γίνει συνείδηση. Ειδικά από τη στιγμή που δεν αναπτύχθηκε -επίτηδες;- στη χώρα η έννοια της κοινωνίας σαν συγκροτημένο σώμα πολιτών. Έστω μέσω της παιδείας. Μπορεί και γιαυτό να καταργήθηκε το μάθημα της κοινωνιολογίας.