|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#1
24-07-2012, 15:52
|
|||
|
|||
Με συγκίνησε ο "μικρός"
Μοιράζομαι μαζί σας τα παρακάτω, έτσι, για μένα. Γιατί με συγκίνησε ο μικρός! Γιατί έχω βαρεθεί όλη αυτή μιζέρια !! Γιατί τώρα βλέπω τον κόσμο λίγο ομορφότερο !!
Jason XT, κατά κόσμο Ιάσων. Είναι φοιτητής στα Χανιά, στα ΤΕΙ, εδώ και δύο χρόνια. Οδηγεί μηχανάκι/μηχανή εδώ και τέσσερα χρόνια. Πάντα εντός του νόμιμου πλαισίου σύμφωνα με την ηλικία του και το Δίπλωμα Οδήγησης. (στην αρχή 50cc κλπ) Ήρθε που λέτε στο σπίτι, στην Αθήνα, στην αρχή του μήνα, μετά το τέλος της εξεταστικής περιόδου, έκατσε μόνο μία εβδομάδα και μετά πίσω στα Χανιά για αναζήτηση εποχιακής εργασίας. Τον είδα πολύ λίγο, καθώς έχω καταφέρει μεν να δουλεύω σε δύο δουλειές αλλά λεφτά να μην έχω δε, και τα είπαμε πολύ πιο λίγο. Γενικά είμαι σε μία κατάσταση προκαταθλιπτική άν όχι καταθλιπτική, ότι και αν σημαίνει αυτό. Και χτές το πρωϊ βλέπω στο blog, ναι έχει και από αυτό και είναι και καλό blog (http://jasonxt.blogspot.gr/) για μηχανές, να μου έχει αφιερώσει το κάτω θέμα: Σάββατο, 21 Ιουλίου 2012 http://jasonxt.blogspot.gr/ Αναρτήθηκε από Jason XT στις 3:13 μ.μ. Όλα είναι δρόμος... Υπάρχουν στιγμές που κοιτάω την μηχανή παρκαρισμένη έξω από την πόρτα μου και αισθάνομαι ότι άμα είχε στόμα θα μου ούρλιαζε «Πήγαινε με βόλτα, βαρέθηκα να σου κάνω το παπί. Θέλω να με φορτώσεις, να φορέσεις τα καλά σου και να με βγάλεις να κάνουμε χλμ παρέα!» Πολλές φόρες υπάρχουν παράγοντες που μας κρατάνε μακριά από την καλή μας. Είτε είναι χρόνος, είτε είναι οικονομικό, είτε υποχρεώσεις είναι ένα “εμπόδιο” που δεν μας αφήνει να ανεβούμε στην μηχανή μας και να φύγουμε. Αλλά όταν την ξαναβάλουμε μπροστά και την ακούσουμε να γουργουρίζει ανυπομονώντας για την πρώτη γκάζια όλα αυτά φεύγουν μακριά και ξαφνικά δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο παρά μόνο να κουμπώσουμε το μπουφάν, να δέσουμε το κράνος και να ανεβούμε πάνω.... Μου τυχαίνει συχνά, για διαφόρους λόγους, να πέφτει η ψυχολογία μου, μου φταίνε όλα, δεν έχω όρεξη για τίποτα κλπ. Όταν όμως ξανακαβαλάω, έστω και για μια κοντινή απόσταση εντός πόλης είναι σαν να ξυπνάω κατα κάποιο τρόπο και δεν θέλω να κατέβω. Τελικά όταν είμαι καβάλα στην μηχανή μου νιώθω πραγματικά ελεύθερος χωρίς προβλήματα να με κατατρώνε και όταν χαιρετάω έναν άλλο μηχανόβιο στον δρόμο χαίρομαι όταν με χαιρετάει πίσω γιατί ξέρω ότι εκείνη την στιγμή νιώθει όπως νιώθω και εγώ. Πάντα με το που γυρνάω από την τελευταία βόλτα πιάνω τον εαυτό μου να οργανώνει την επόμενη και έτσι συνειδητοποίησα ότι το τέλος κάθε βόλτας είναι, απλά, η αρχή της αντίστροφης μέτρησης μέχρι την επόμενη και ότι και να μας συμβαίνει που μας χαλάει είναι απλά ο λόγος για να περάσουμε ακόμα καλύτερα όταν θα πάμε βόλτα... Αφιερωμένο στον πατέρα μου που με γνώρισε σε όλο αυτόν τον υπέροχο κόσμο της μηχανής και για να θυμηθεί ότι πρέπει να χαμογελάει που και που!  Όπως είπα και στην αρχή, τώρα βλέπω τον κόσμο λίγο ομορφότερο!! Σημείωση: Η φωτό είναι από motoεκδρομή με Ιάσων (JasonXT) και Τώνια (Eltonia) Βλ. σύζυγο, πηγαίνοντας για τον Κοσμά, Νομός Αρκαδίας, κάπου ανάμεσα στο Κιβέρι και στο Ξηροπήγαδο.
Last edited by steliosx; 24-07-2012 at 15:54. 
|
|
#8
24-07-2012, 20:51
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Με συγκίνησε ο "μικρός"
Απόσπασμα:
Απόσπασμα:
Στο κάτω κάτω εμείς τα κάναμε σ___ά, όχι αυτοί. Αυτοί όμως θα τα "λουστούνε"
|
|
#9
24-07-2012, 21:00
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Με συγκίνησε ο "μικρός"
Απόσπασμα:
|
|
#10
24-07-2012, 21:07
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Με συγκίνησε ο "μικρός"
Απόσπασμα:
 Να σου ζήσει να τον χαιρεσαι  Η θέση της φωτό είναι στην Κυνουρία(επαρχία Αρκαδίας) Μετά τον Αγιο Ανδρέα και πριν τον Τυρό. Περίπου στο Αρκαδικό χωριό Κυνουρίας....   Last edited by siraxanz; 24-07-2012 at 21:09.
|
|
|
|
Απλά εμείς αυτόδέν μπορούμε να το ανεχτούμε .................
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
