Ταξίδι σε δυο ρόδες (Μέρος 1ο)

[Vagelis Gar]

Gramatik - Balkan Express - YouTube

"Αυτό το ταξίδι είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα κατά τη διάρκειά του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια υπόσχεση πως οι δρόμοι μας θα ανταμώσουν ξανά σύντομα..."

"Ово путовање је посвећена свим оним дивним људима које сам срео током тог периода. Велико хвала и обећа да ће наши путеви се поново не сретнемо ускоро ..."

Για ακόμη μια φορά λοιπόν στον δρόμο...

Εκεί, πιστός στο ραντεβού που έχω δώσει με τον εαυτό μου πως ότι και να γίνει δεν πρόκειται ποτέ να φυλακίσω την ψυχή μου σε όρια και δεσμά που προσπαθεί να μου επιβάλει ο μικρόκοσμος της καθημερινότητάς μου.

Ελεύθερος και αυτή τη φορά από όλα και από όλους, ήμουν έτοιμος να γυρίσω τη μίζα της μοτοσυκλέτας μου και να αφήσω να περάσουν μπροστά από την ζελατίνα του κράνους μου όλα αυτά τα οποία όταν κλείνω τα μάτια μου, ονειρεύομαι και γαληνεύει το μυαλό και η ψυχή μου...

Τα δεδομένα αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικά. Το ταξίδι είχε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό και έπρεπε να γίνει κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

Όλα ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι της οργανωτικής επιτροπής του εγχειρήματος "Στέλιος Βάσκος Τρίκαλα - Μόναχο - Τρίκαλα" μου πρότειναν να χαρτογραφήσω την διαδρομή μέχρι το Μόναχο για λογαριασμό του ποδηλάτη Στέλιου Βάσκου (4000 χιλιόμετρα ποδηλατόντας από τα Τρίκαλα μέχρι το Μόναχο και επιστροφή στα Τρίκαλα).
Η διαδρομή προκαθορισμένη (θα έπρεπε η αποστολή του ενός ποδηλάτου, των 3 αυτοκινούμενων των 2 επιβατικών και της μιας μοτοσυκλέτας να κινηθεί αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο μετά από υποδείξεις των κατά τόπους πρεσβειών), οι στάσεις πάρα πολλές (για να κρατηθούν σημειώσεις σχετικά με νοσοκομεία, βενζινάδικα, αγορές τροφίμων, φαρμακείων κτλ), οι ημέρες συγκεκριμένες και γενικά το ταξίδι μας θα στηριζόταν σε καθορισμένο πλάνο.

Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε σιγά-σιγά και αυτό το οδοιπορικό ξεκινώντας από κάποιες γενικές πληροφορίες...

2 φίλοι (Γιάννης, Βαγγέλης)

2 μοτοσυκλέτες (Suzuki Vstrom, Honda Africa Twin)
8 ημέρες

6 χώρες (Σκόπια, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Γερμανία)

4000 χιλιόμετρα

Διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο και επιστροφή από αυτοκινητόδρομους

(Σχολιάστε ελεύθερα )

[Vagelis Gar]

Το σημείο συνάντησης με τον Γιάννη είχε καθοριστεί για λίγο μετά την έξοδο από την Ε.Ο Αθηνών-Θεσσαλονίκης προς τους Ευζώνους.
Έχοντας ετοιμάσει τα πράγματά μου μόλις το προηγούμενο βράδυ (ομολογώ πως η οργάνωση δεν είναι το ατού μου) κούμπωσα τις πλαϊνές βαλίτσες (αυτό θα ήταν και ένα δυνατό τεστ των βαλιτσών που είχαμε κατασκευάσει με τον Φώτη), το tag-bag και λίγο μετά τις 6 το πρωί ήμουν στον δρόμο για να διανύσω τα πρώτα 180 χιλιόμετρα.


Στα πρώτα 10 χιλιόμετρα και πριν καλά καλά αρχίσει να κυλάει το λάδι στην καρδιά της γριάς μου, στάση για ένα πρωινό τσιγάρο.
Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά τα πρώτα χιλιόμετρα από το κάθε οδοιπορικό μου, μοιάζουν (και είναι) τόσο τέλεια...τόσο μοναδικά.
Μικρές στιγμές που "καρφώνονται" στο μυαλό και με συντροφεύουν μια ζωή. Και ξέρετε...δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τις ανακαλέσεις. Κάποιες φορές δε, ξεπηδούν ακάλεστες λες και θέλει ο ίδιος σου ο εαυτός να σε κάνει να ξαναταξιδέψεις, να σε κάνει να θυμηθείς, να σε κάνει να ξεχάσεις...

[Vagelis Gar]

60 χιλιόμετρα μέχρι την Λάρισα και πριν μπω στην πόλη από το απέναντι ρεύμα σινιάλο με τα φώτα από δύο μοτοσυκλέτες. Πρώτη σκέψη, "κίνδυνος-πρόσεχε".
Πλησιάζοντας κοντά παρατηρώ πως η μια μοτοσυκλέτα μοιάζει με αυτή του φίλου μου Θάνου.
Στάση λίγα μέτρα πιο κάτω και πριν προλάβω να κατέβω ο Θάνος με έναν φίλο του είχε ήδη γυρίσει και βρισκόταν πίσω μου.


Έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στην τύχη και θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιον σκοπό. Αφού χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά μου είπαν πως το σχέδιό τους ήταν να πατήσουν σε κάποιους δρόμους της Πίνδου (φωτογραφίες ακόμα δεν είδα Θάνο).
Τσιγάρο ξανά, 1-2 φωτογραφίες και έχοντας πλέον αργήσει για το ραντεβού μου με τον Γιάννη συνέχισα σε σχετικά γρήγορους ρυθμούς...

[Vagelis Gar]

...περνώντας μέσα από την κοιλάδα των Τεμπών την οποία όσες φορές και αν περάσω θα σταματήσω να πάρω 1-2 πλάνα με την φωτογραφική μου.


Ατελείωτα χιλιόμετρα ευθειών μέχρι να συναντήσω την πινακίδα "Εύζωνοι".
Λίγο με απασχολούσε εκείνη την στιγμή ο δρόμος μέχρι τα σύνορα ξέροντας πως αμέσως μετά θα πατούσαμε σε δρόμους που δεν είχα ξαναπάει και από μόνο του αυτό αποτελούσε μια καλή τονωτική ένεση, που σε συνδιασμό με την πρωινή αύρα και την μειωμένη κίνηση στην Ε.Ο Αθηνών-Θεσσ/κης έφερνε στο πρόσωπό μου εκείνο το γνωστό χαμόγελο που νιώθουμε όλοι μας όταν ξεκινάμε κάποιο ταξίδι.

[Vagelis Gar]

"Άγγλος" στο ραντεβού μου, (μισή και κάτι ώρα καθυστέρηση ), έφτασα στο ραντεβού μου με τον Γιάννη ο οποίος από ευγένεια μου είπε πως μόλις είχε φτάσει κι αυτός.
(καλό παιδί αλλά ξαπλώνει όπου βρει. Θα δείτε παρακάτω)


Ο συνοδοιπόρος μου


Χαμόγελα ευτυχίας και από τους δύο,
φιλοφρονήσεις τύπου "τι ωραίο που είναι το VStrom σου Γιάννη", "τι όμορφα τα αυτοκόλλητα του Africa Βαγγέλη"
και άλλα συναφή κομπλιμαν μεταξύ δυο ανθρώπων που λατρεύουν την Ιαπωνική κουλτούρα (είμαστε και αξιόπιστοι μην ξεχνιόμαστε ) και ξεκινάμε να ανηφορίζουμε με σκοπό να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας όπου βρούμε.

[Vagelis Gar]

Τελικά μάλλον η επιθυμία μας να φτάσουμε στα σύνορα αποδείχθηκε πιο δυνατή και έτσι την φραπεδιά μας την ήπιαμε στα σύνορα παρέα με τι άλλο, τις πιστές μας...


"Τα χρήματα και ο βήχας δεν κρύβονται" λένε.
Βήχα καλοκαιριάτικα δεν είχαμε,
χρήματα...(εδώ γελάμε)...δεν έχουμε (οι χρόνοι των ρημάτων δεν είναι τυχαίοι χαχαχα)
αλλά από ευτυχία άλλο τίποτα !!!!
Άρα παραφράζω την παροιμία και προσθέτω ότι ούτε η ευτυχία κρύβεται.


Χάρτης Διαδρομής (θα μου πείτε..."πλάκα μας κάνεις ρε Βαγγέλη? Βάζεις τον χάρτη της διαδρομής από τα Τρίκαλα μέχρι τα σύνορα?" Και θα σας απαντήσω πως για μια φορά στη ζωή μου θέλω να ανεβάσω ένα ολοκληρωμένο ταξιδιωτικό )

[Vagelis Gar]

Τηλεφωνήματα σε οικογένεια και φίλους για να μοιραστούμε την χαρά μας (όταν μοιράζεσαι τη χαρά γίνεται διπλή, όταν μοιράζεσαι τον πόνο γίνεται μισός) με την Σκοπιανή εταιρεία τηλεπικοινωνιών να προσπαθεί με μηνύματά της να μας πείσει να επισκευτούμε τη "χώρα του Αλεξάνδρου", να περπατήσουμε στους δρόμους του κρασιού "wine routes" και άλλα τέτοια ευτράπελα μηνύματα επιθετικής επικοινωνιακής πολιτικής του γειτονικού μας κράτους.

Έλεγχος στα σύνορα (ταυτότητα για τον Γιάννη και διαβατήριο για εμένα) και γέμισμα των ρεζερβουάρ μας με Σκοπιανής (καλής ποιότητας) βενζίνης.

Περίπου 15-20 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο και έξοδος δεξιά για Valadovo (όπως είπα και πιο πριν η διαδρομή μέχρι Μόναχο έπρεπε να γίνει αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο).

Τίποτα ενδιαφέρον η διαδρομή μέχρι αυτή την μικρή κομώπολη των Σκοπίων και φτάνοντας από περιέργεια μπήκαμε στο κέντρο της και ανεβήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο με κόσμο στα καφέ να μας κοιτάζουν περίεργα.
Επιστροφή ξανά στον δρόμο, πέρασμα από Kosturino και στάση για τσιγάρο λίγο πριν τη Strumica.

[Vagelis Gar]

Οι επαρχιακοί δρόμοι στα Σκόπια δεν είναι κακής κατασκευής εκτός κάποιων σημείων (μικρών ευτυχώς) όπου δεν υπάρχει ασφαλτόστρωση αλλά οι δρόμοι είναι πλακόστρωτοι (όπως μπαίνοντας στη Σόφια-Βουλγαρία). Η οδηγική συμπεριφορά των οδηγών στα Σκόπια είναι ίσως η πιο άθλια που έχω συναντήσει. Δεν σε υπολογίζουν, δεν βγάζουν φλας, μπαίνουν από παράδρομους χωρίς να προσέχουν, οι προσπεράσεις γίνονται σε "τυφλά" σημεία και γενικά χρειάζεται μεγάλη προσοχή αν σκοπεύετε να κινηθείτε σε αυτό το δίκτυο.

Στάση κοντά στο Shtip για αναπλήρωση υγρών




...πορεία προς Sveti Nikole και μετά προς Kummanovo.
Είσοδος ξανά στον αυτοκινητόδρομο για 10 περίπου χιλιόμετρα πέρασμα από το συνοριακό φυλάκιο (κοντά στο Tabanovce) και είσοδος στη Σερβία (αγαπημένη χώρα, αγαπημένοι άνθρωποι και φίλοι).

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

Μπαίνοντας στη Σερβία,


νιώσαμε ένα αίσθημα πως πατάμε σε φιλόξενα μέρη μιας και είχαμε ακούσει από πολλούς το πόσο φιλόξενος λαός είναι οι Σέρβοι (ιδιαίτερα απέναντι στους Έλληνες, κάτι που δεν αργήσαμε να το διαπιστώσουμε και εμείς και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις).

Λίγα χιλιόμετρα στον υπο κατασκευή αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη Vranje και έξοδος προς Presevo. Περιοχή δίπλα στο Κόσσοβο και μπορείς να διαπιστώσεις εύκολα το μουσουλμανικό στοιχείο.
Εντύπωση κάνει πως γενικά η νότια περιοχή της Σερβίας μοιάζει εντελώς παρατημένη στη μοίρα της.Δυνάμεις του ΝΑΤΟ επίσης δήλωναν την παρουσία τους με περιπολίες στα μικρά αυτά χωριά. Χρειάστηκε στο Presevo να ρωτήσουμε για τον δρόμο που θα μας οδηγούσε πιο βόρεια χωρίς να μπούμε από αυτοκινητόδρομο και οι άνθρωποι ήταν πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Οι στάσεις επιβεβλημένες σε μέρη που δεν εντυπωσιάζουν αλλά σου δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση. Όμορφα με τον δικό τους τρόπο, απλοϊκά που σε πάνε αρκετά χρόνια πίσω.

[Vagelis Gar]

Η συνέχεια της διαδρομής μέσα από μικρά χωριά, στενούς και όχι καλής κατασκευής δρόμους και άφιξη στη Vranje.



Μεχρί εδώ όλα καλά,
τα προβλήματα θα αρχίζαν από εδώ και πέρα και για περίπου 25 χιλιόμετρα. Ο λόγος ήταν ότι θα έπρεπε να μπούμε σε έναν χωματόδρομο ο οποίος περνάει ακριβώς δίπλα από την Εθνική οδό. Για όσους έχουν πατήσει σε αυτό τον δρόμο που περνάει μέσα από το φαράγγι (μέχρι το Leskovac) θα έχουν παρατηρήσει ίσως τον χωματόδρομο που είναι κολλητά και που περνάει δίπλα στο ποτάμι.

"Ρε Βαγγέλη", μου λέει ο Γιάννης
"Είναι δυνατόν να περάσει ο ποδηλάτης με ποδήλατο κούρσας από αυτό το κομμάτι?"
"Τι να σου πω", του απαντώ
"Εμείς θα κάνουμε αυτό που μου είπαν και ας αποφασίσει η οργανωτική επιτροπή από το που θα περάσει".

Μπαίνουμε λοιπόν στον χωματόδρομο ο οποίος σε σημεία είχε τεράστιες λακούβες με νερά από τα οποία έπρεπε να περάσουμε από μέσα.





Πολλές οι διασταυρώσεις προς μικρά χωριουδάκια και συνέχεια στάσεις για να ρωτάμε ανθρώπους που συναντούσαμε. Όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν και αν ακόμα δεν γνώριζαν λέξη Αγγλικά καταφέρναν να μας δώσουν να καταλάβουμε.
Κάποια στιγμή σε μια από τις διασταυρώσεις σταματάμε 2 κοπέλες να ρωτήσουμε και με τα σπαστά Αγγλικά της μίας, αφού μας λέει από που θα πάμε μας ζητάει να μας φωτογραφίσει (προφανώς η ομορφάδα του Γιάννη έχει πέραση ΚΑΙ στη Σερβία ).